Verordening van het openbaar trottoir.

Sammie stond op en keek naar buiten, het sneeuwde. Hij schrok. De eerste winterdag was gekomen en zijn stoepje lag onder de vers gevallen sneeuw. Piet Paulusma waarschuwde op de achtergrond voor nog meer sneeuw. Geagiteerd texte hij zijn maatje.
*Mark, kom vandaag wat later want hebbie al naar buiten gekeken #snow*
*Ja, schrok hoedje Sam, zelluf  ook later, #lattenvanzolderhaalt.*
*Retweet P. Paulusma: waarschuwt land plat, hevige sneeuwval #hoehebbenweditkunnenmissen?*
*Hahaha, hallo, hoe lang is land niet al plat man? Vent is gek, maar inderdaad;…. moeten voor gaan zorgen ons stoepje schoon wordt geveegd, later, @Torentje.*
*Later* en Sammie  liep naar de douche. In de gang hing een putlucht en uit het afvoerputje kwamen vieze dikke slome bromvliegen gekropen die door de stank niet meer konden brommen.
“Gatverdamme” en hij sloeg de badkamerdeur toe en belde de gemeente om melding van het ongedierte te maken.

Na zijn eerste kopje koffie, werd er aangebeld en daar stond een gemeentewerker in beschermend pak die door zijn gasmasker hol sprak. Zijn holle zinnen werden afgewisseld met sciencefictieve ademhalingsstoten ala Darth Vader.
“Excuses voor de overlast meneer Samson ‘pffffft’ ook in Den Haag komen steeds meer onontdekte lijken te liggen. ‘pffft’ Ziet u, niemand mist die lui als ze dood gaan ‘pfffft’ uw buurman beneden is minstens een week geleden overleden ‘pffft’ vandaar insecten. Maar, wij gaan aan de slag hoor! ‘pfffft’.”
Zijn dienstauto kwam zachtjes voorglijden en zijn chauffeur stapte uit om de portier open te houden. “Joop, waarom hebbie de sneeuwkettingen niet omgedaan idioot, levensgevaarlijk. Je had zo m’n stoep op kunnen glijden, gek!”
Boos stapte hij in en de zware bolide gleed zachtjes richting het Binnenhof. Hij had verschrikkelijke jeuk op z’n kop maar kon er niet over uit of dat door die beestjes kwam of dat ie zich vanochtend niet had kunnen scheren. Het ging hem niet op ijdelheid of hygiëne, nee; het ging hem om handhaving van zijn schaapachtige image want een wolf vertoonde zich ook niet zo maar en plein public tenminste niet als ie succesvol wilde jagen.

Marcos stak soepel zijn prikstokken gelijktijdig in het sneeuwdek en zette zich hard af. Ruisend gleed hij zo naar zijn werk in dik gewatteerde thermobepakking. Hij verwonderde zich over het gemak waarmee hij zich nu kon voortbewegen. Hij voelde zich als een vis in het water en dacht dat deze tocht op een rare manier veel overeenkomsten had met zijn beslissingen in zijn kamertje. Vanochtend had hij nog in dat kamertje de kunst van het skiën op zijn gemak doorgenomen.

Verder bleef hij onbewust van zijn eigen oogkleppen die veilig uit de wind achter zijn sportieve roze skibril hingen. Van binnen werd hij blij van dit nostalgisch Hollandse weer en hij verheugde zich op de uitdagingen die dit met zich mee zou brengen. Ook politiek gezien verheugde hij zich waar Sammie nu weer mee zou komen en hij kon bijna niet wachten op hun dagelijkse gekonkel. Ja, Sammie bracht het allerbeste in hem naar boven, zo zeer zelfs dat hij vaker dan meer dan eens niet kon bevatten hoe goed hij bezig was. Af en toe moest hij vaart minderen om slalommend tussen de dan wild spartelende voetgangers door te kunnen glijden maar al met al kwam hij redelijk op tijd het Binnenhof op gegleden. 

Vrijwel gelijktijdig zag hij Alexander op zijn telraampje aan komen glijden. Ingenieus had Alexander zijn oriëntaalse rekenwondertje niet volledig uitgeklapt en bewoog hij zich nu op deze aparte Chinese slee voort. Hij had zo best wel veel weg van een Tibetaanse monnik ware het niet dat de Himalaya op de achtergrond ontbrak. Maar dat zou misstaan in zijn plat landsbesef en dus werd hij gewoon nog blijer.
‘Wat zijn we toch een vindingrijk volkje’ dacht de premier nog toen hij in een oogopslag een volgend obstakel ontwaarde waar hij niet meer omheen kon slalommen. Ternauwernood kon hij net tijdig afremmen door het inzetten van een volleerd maar abnormaal wijd uitgevoerde schneepflugbeweging.
De opgeworpen sneeuw landde bovenop de zich omhoog willen hijsende Ivo. Maar dit mislukte iedere keer weer jammerlijk en na de noodstop van Marcos lukte het hem geeneens meer om dit te proberen. Uiteindelijk lag hij met zijn stelten in ongemakkelijk inspannende spagaatpositie uit te hijgen.
“Dit is ook geen weer voor stelten Ivo, heb je het weerbericht gemist of zo?”, vroeg de premier met zeker leedvermaak.
“Oh oh, ja dat roep ik dus al jaren Ivo; hou je bij je leest hihi”, zei Alexander verrukt vanaf zijn telraampje.
“Je voelt je zeker heel wat mans Alex, met je extra balletjes. Maar verdorie heren; help me eens omhoog zeg”, reageerde Ivo zwaarmoedig.
Alexander wilde hem net hoogmoedig van de nodige repliek gaan dienen en opende zijn mond waarin plotseling geheel onverwacht een sneeuwbal keihard in uiteen spatte.
“Hehehe, en jij moet vooral niet van dat telraampie afkomen eikel”, lachtte Sammie onder de poort alwaar hij met een reeds tweede bal bezig was die hij na de handmatige persing snoeihard op de kop van Alexander mikte.
Nauwelijks bekomen van de eerste bal moest hij ook deze vol in het gelaat incasseren.
“Hahaha”, sloeg Marcos zich op zijn gewatteerde knietjes, “goeie Sammie hahaha, vol op z’n muil zeg, hahaha, die zag hij echt niet aankomen hahaha; nou hebbie zes ballen Alex hahaha!”
Boos stond Alexander op en schreeuwde: “ik word hier dus zo moe van, van die laffe, laffe Snowdenballen van jullie, jullie lijken wel een stel kleuters zo. Zijn jullie dan vergeten in welke beroerde staat ons land nu is verkeerd terecht gekomem?”

Ergens beseften ze wel dat ie een punt had en dat ze nu weer aan de slag moesten. Gezamenlijk hielpen ze Ivo overeind en de topzware nationale steltloper in evenwicht houdend liepen ze zo naar de ingang. Binnen stampten ze de sneeuw van zich af toen de bode op hen afkwam.
“Excellenties en meneer Pechtold, ik ben verrast dat u door dit weer hebt kunnen komen; de rest heeft namelijk afgebeld en wachten nu het weer thuis verder maar af.”
“Hahaha, Godzijdank voor wachtgeld, toch mannen? Nou ja, dan is het zoals gewoonlijk alleen aan ons om het fort te houden. Komaan Mohikanen, naar boven want het is tijd voor spoedoverleg.”

In het knusse kamertje lieten de mannen zich in het leer zakken en Marcos begon.
“Het is bar en boos heren, zo komt dit land niet vooruit. Ik geef onmiddellijk toe dat ik deze meteorologische tegenspoed niet heb voorzien dus vraag ik; suggesties iemand?”
“Excuses mijn waarde””, sprak Ivo donker, “maar waar gaat dit eigenlijk over?”
“Zie je, zie wel” sprong Alexander met gestrekte wijsvinger nijdig op, “dat is dus precies wat ‘Ik’ bedoel, jullie doen maar wat en wat jullie doen daarvan hebben jullie geen enkel benul!”

“Alexander!”, sprak Sammie nu pislink, “kappen ja, anders lig je errrr-uit” strak wijzend naar de trap of het raam. Hierop bond Alexander mokkend in en ging weer zitten.
“Heren, heren, zo komen we nergens toe en wij willen toch allemaal dit land er weer bovenop brengen niet waar?”
Instemmend werd nu geknikt.
“Wat ik mis hier zijn keiharde Euro’s! Zonder extra inkomsten staan ook wij strakkies op straat en ik zeg alvast bij deze dat deze jongen dit over zijn lijk zal laten gebeuren!”
“Goed dat je dat aanhaalt Mark. Het schijnt dat steeds meer mensen vereenzamen in dit land. Vanochtend, alsof de duvel er mee speelt mensen, hebben ze mijn onderbuurman gevonden…hartstikke dood, ‘k wist geeneens dat ik er eentje had toen ie zo begon te stinken. Maar hoe dan ook misschien kunnen we hier iets mee?”
Alexander zat tenenkrommend zich te verbijten. Het was nu de eerste keer dat hij heel direct betrokken was bij een besluitvorming op presidentieel niveau maar of hij snapte er geen klote van, dat natuurlijk ondenkbaar was, dan wel was hij vele male slimmer dan de rest, dat hem tevreden verder in zijn stoel deed wegzinken. Uit angst voor ordinair geweld hield hij zich voorlopig even gedeisd.
“Okay, dus als ik Sammie goed begrijp”, sprak Marcos resumerend en concluderend tegelijk, “zou het helemaal niet zo’n slecht idee zijn om liggeld voor de eenzamen te gaan heffen. We doen dat ook al met bootjes in onze delta en die gaan geeneens zo snel stinken. Waarom we dit niet eerder hebben gedaan laat inderdaad wel zien dat we inventief moeten blijven denken mensen. Ja, ik zie daar potentie in Sammie, bedankt voor je waardevolle input. Ivo? Heb jij wat in te brengen?”

“Als minister van dit land”, sprak Ivo basaal lijzig, “kan ik u melden dat wij op iedere hoek van de straat in de bebouwde kom een camera hebben hangen. Buiten deze kom streven wij naar een voltallige camerabezetting evenredig met de hectometerpaaltjes en daar zijn wij echt al ver mee gevorderd. Persoonlijk heb ik, om deze beelden zo effectief mogelijk te analyseren, John de Mol benaderd. Hij is zo verrekte aardig geweest dit voor een habbekrats te gaan doen. Het spreekt, denk ik voor zich; dat we zijn begonnen om de publieke, conform zijn uiterst redelijke verzoek, weg te bezuinigen.”
Instemmend werd ook hierop geknikt.

“Zo, effe pauze nu hoor.” sprak Sammie, “ik vind dit een heel constructief gesprek. Maar mijn speciaal hartelijke dank gaat uit naar Alexander die er nu even niet tussenkwam en ik voel dat we de juiste richting opgaan. Maar…., de magen knorren nu hoor.”
Trots voelde Alexander zich nu weer groter worden dan ie was en vroeg zachtjes hoopvol twijfelend: “Chineesje?”
“Hahaha, bulderde de premier, “hahaha, jaja, touché mijn beste!”
Zelfs Sammie kon nu geen  glimlach onderdrukken maar Ivo bleef ernstig voor zich uitkijken.
“Ik wil snert” sprak Ivo dreigend, “met rrrrrook-worst!”

Hij stond op en wees naar de stad, “daar staat een klein kraampje waar ze de allerlekkerste erwtensoep van het land serveren, kom; laten wij terstond gaan.”
“Ja, lekker”, viel Marcos hem bij en sloeg op het schoudertje van Alexander, “nu eens groene balletjes man hahaha!”
Weer helemaal blij dat ie er weer bij hoorde stak Alexander zijn kleine klapportomonneetje, met het deels vergane zilvervlootspaarlogo uit zijn jeugd, fier in de lucht; “ik trakteer!”
Sammie stond nu ook enthousiast op, “zie je wel dat je het kan!” en de heren staken zich in de winterjassen en liepen de sneeuwbui in.

Bij het kraampje bestelde Alexander vier grote snert met worst en ze namen plaats onder het afdakje met terrasverwarming. Ondanks deze was het bar koud en namen ze dan maar plaats op het sober uitgeklapte tuinsetje.
In no-time hadden ze de grote plastic bekers leeggeslurpt.
“Doe nog maar een rondje Alex” zei Sammie zijn gloeiende lippen afvegend, “ik kan wel een paard op.”
“Hahaha, dat doe je ook man”, schaterde Marcos, “vorige week nog heeft de voedsel- en waren-autoriteit die dooie Poolse paarden bij de Unox-fabriek door de vingers gezien, ’t is nooit voor niets een oud Hollands gezegde geweest hahaha, enne gratis kleppen hahaha” wees hij door zijn roze bril heen. Alexander keek ondertussen verschrikt in zijn opengeklapt beursje, “eh, jongens…dat ga ik niet meer redden hoor.” Beteuterd keek hij zijn vrienden aan. Sammie ontplofte en gooide het tafeltje van streek de straat op.
“Wat denk jij wel, dat jij van ons geld je buik kan volvreten?”
Marcos viel hem bij, “wat ben je toch een verschrikkelijk eng mannetje jij, eerst royaal lopen doen maar als we echt willen eten geef je niet thuis. Hoe denk jij zo ooit een land te regeren man?”
“Jongens, alsjeblieft, ik heb hier gewoon niet op gerekend. Echt hoor, ik had vanochtend nog met mijn telraampje erbij mijn buideltje gevuld want ik wist ook wel dat ik iets goed te maken had, doe me geen pijn, ik smeek jullie. Sorry, sorry” en hij viel op zijn knietjes in het dikke pak.
Ivo stond op en hield Sammie en Marcos tegen, “heren, heren, ik denk dat hij er echt niets aan kan doen. Bedenk dat hij wel twee balletjes minder op zijn teller heeft hangen nu.”
Deze wijze woorden deden de gemoederen bedaren en Sammie hield een taxi aan. Hij pakte Alexander op en gooide zijn verbouwereerd kijkende tafelgenoot erin. Tegen de chauffeur zei Marcos dat ie deze klant op kosten van de staat naar het ziekenhuis moest brengen. Sammie zei nog als afscheid tegen Alexander: “jij gaat nu eisen dat ze je balletjes echt allemaal moeten verwijderen want, sorry hoor, zolang jij niet kan rekenen, mag je niet meer met ons meedoen.”
“Tja, eigenlijk best wel zielig die knaap” zei Marcos onder het uitzwaaien, “ergens lijkt het wel alsof ie er niks aan kan doen.”
“Zielig?” vroeg Sammie hardop, “m’n tokus!”
“Hahaha, jij weet ook altijd precies te timen wanneer het ijs te breken man. Maar vooruit heren, terug naar m’n torentje, want we hebben nog een boel werk te verstouwen.”

Zonder Alexander lagen ze reeds bij binnenkomst op topsnelheid en de ene na het andere idee om meer staatsgeld te kunnen incasseren vloog verhit door het kleine ronde kamertje. De winterstorm die ons landje deed teisteren deed een ieder in een lome winterslaap vallen maar niet de hard werkende mannen in het Torentje, zij konden niet meer naar huis nu en dus besloten ze in één klap het land uit de ellende te gaan lullen. Van de politiek een deugd maken is niet velen gegeven en Alexander, ach arme Alexander had het ondertussen echt te kwaad.

“Dus u staat erop dat we uw balletjes eruit gaan halen?”
“Ja, dokter, als het u belieft. Ziet u, ik doe nou eindelijk mee maar mijn balletjes zitten me danig in de weg dus verzoek ik u deze met klem te verwijderen.”
“Ja, ik denk dat ik u begrijp, maar ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zijn wens om een toontje hoger te kunnen zingen ook daadwerkelijk uit wil voeren. Maar, het zijn uw balletjes en zolang u niet terminaal bent, kunt u nog altijd beschikken over uw eigen wil. Dus vooruit, op naar de polikliniek!”
“Euh, de vorige verwijderingen vonden in de OK plaats dokter, nieuwe innovatieve technieken?”
“Nou nee hoor meneer P., tegenwoordig kunnen we ze ook chemisch laten verdwijnen maar als u op ouderwets snijwerk staat dan slaan we nu hier rechtsaf de lift in hoor.”
“Ja, ik hoop dat u dit geen probleem vindt, maar maak mij maar even weg want ik wil dit namelijk niet bewust meemaken.”
“De klant is koning”, hoorde hij nog net tijdens het vasttrekken van het plastieke tweedeneus’ inhaleringssnuitje waarna zijn lichaamsfuncties automatisch werden genivelleerd.

Op de laatste dag van de vreselijke winterstorm zaten Marcos, Sammie en Ivo tegenover elkaar en waren benieuwd wat Marcos uit de hoed ging trekken. Alle ideeën hadden ze op kleine memo-papiertjes geschreven en opgevouwen in de oude hoed van Marcos gegooid. Het was nu aan de premier om dit democratische proces tot een legitiem einde te gaan brengen.
Normaal was het de NOS die verslag deed van belangrijke debatten maar vandaag was het RTL die het finale kamertjesdebat mocht uitzenden. Zelfs John de Mol had zich door de nu inmiddels metershoge sneeuwlaag per helikopter laten vervoeren naar het Binnenhof om deze primeur bij te wonen. Iedere Nederlander zat aan de platte beeldbuisschermen gekluisterd en het was zo stil op straat dat men in Den haag de vlokken kon horen neerkomen die in Groningen vielen, tussen de reeds meer dan gewende aardschokken door.

John knikte naar zijn regisseur en er werd vanaf vijf hardop afgeteld; “5, 4, 3” gevolgd door de laatste tellen die verder stilzwijgend met de vingers werden afgeteld; 2, 1, 0…….

“Landgenoten”, sprak de premier het volk life toe, “de vooruitzichten voor morgen zijn volgens Piet weer hoopvol maar iedereen in dit land heeft kunnen zien dat we zo niet verder kunnen. Miljoenen Nederlanders waren de afgelopen dagen gekluisterd aan huis en haard en het gewone leven lag compleet stil. Stil, zeg ik u, zo stil dat onze begroting een klap heeft opgelopen die ik, voor mijn part tenminste, niet aan de volgende generaties wens door te geven.”
Sammie stak zijn beide duimen op toen Marcos even oogcontact met zijn broeder zocht.
“Hard, heel hard hebben wij de afgelopen dagen gewerkt om het landsbelang te dienen en daar kon zelfs de wel heel erg aanlokkelijke hutspot thuis ons niet van afhouden.”
Ivo luisterde aandachtig met opwellend speeksel en wachtte op het moment suprême. Wat de kijker niet wist was dat er op ieder papiertje hetzelfde stond en toch kon ie niet wachten.

“Daarom beste mensen hebben wij onze nationale denktank ingezet om deze crisis het hoofd te gaan bieden en om ervoor te zorgen dat we nooit en te nimmer weer in deze hachelijke situatie terecht kunnen komen. Drie geweldige oplossingen heeft deze tank zonder accijns bedacht. Deze hebben wij in de hoge hoed gedaan en vandaag zal ik er één uithalen en naar de grondwet van dit geweldige land dienen wij ons aan deze te conformeren. Alle maatregelen in de hoed zijn stuk voor stuk degelijke oplossingen waar dit land weer jaren en jaren mee vooruit zal kunnen. Maar…” 

“Wat krijgen we nou?”, vroeg Mark verbaasd aan John de Mol.
“Reclame natuurlijk, wat denkt u wel niet. Mijn schoorsteen moet ook blijven roken hoor.”

Buiten probeerde een wanhopige Pechthold tegen de storm in te lopen, het openbaar vervoer lag ook plat en zelfs de illegale taxi’s reden niet meer. Hij was net wakker geworden en was zich de kolere geschrokken. Door een lieve zuster werd bij zijn terugkomst uit de narcose gevraagd of het weer een beetje ging met hem en hij had geantwoord….
Zo erg was hij nog nooit verschoten want wat een hoog schril stemgeluid had hij plotsklaps gekregen. In eerste instantie had hij nog “muizen!” gegild in de vaste overtuiging dat hij per ongeluk op een knagertje was gaan liggen maar niets was minder waar. Hij was het zelf, die zijn eigen stem niet meer herkende. Een verschrikkelijk hoog geluid bracht hij nu voort dat zelfs hemzelf aan de oren pijn had gedaan.
“Godverdomme!”, had hij heel hoog gegild, “wat hebben jullie met me gedaan?”
De arts was aan komen snellen en had hem valium gegeven en na kalmering verslag gedaan van de operatie. Zijn operatie was succesvol verlopen ondanks de opgetreden complicatie.
“Complicatie?” had Alexander in een niet eerder haalbaar hogere octaafregio gevraagd.
“Mijn collega was alvast met u begonnen toen ik nog de handen aan het schrobben was. Maar al snel wuifde hij door het raam om mij tot haast te manen want ziet u mijn collega is nogal kleurenblind en liep gewoon vast.”
“Vast?” piepte Alexander vragend.
“Ja, vast; in de zin dat hij geen juiste keuze kon maken maar gelukkig kon ik op tijd ingrijpen en ik moet zeggen dat het geen sinecure was. U zat namelijk vol met groene balletjes! Deze zijn in het lichaam nauwelijks van de rode te onderscheiden kan ik uit ervaring zeggen. Maar ook alle groene balletjes hebben we met succes kunnen opzuigen. Na PA-onderzoek bleek dat het om goedaardige erwten ging dus ik verwacht een volledige herstel.”
“Hoe komt het dan dat ik zo raar praat?”
“Dat heeft u aan uzelf te danken” en de arts wapperde met het door Alexander ondertekende informed-consent-papiertje.
“Het staat hier zwart op wit; ‘alle’ balletjes. Kijk hier, ik heb ze speciaal weer voor u laten politoeren” en hij overhandigde hem een doosje met daarin twee, in zachte watten liggende, glimmende rode balletjes.
“Maar…mijn stem! Verdomme hoe kom ik daar nou vanaf?!”
“U kunt proberen te zwijgen maar verder kan ik u daarmee echt niet helpen hoor, u zei echt alle balletjes. Maar als troost kan ik u melden dat we de laatste twee naar Leiden hebben gestuurd.”
“Lijden, u weet geeneens wat dat woord betekent!”
“U bent nog een beetje van streek, die met de korte bedoelde ik. Het was nogal een gedoe hoor, ik wilde u gaan sluiten en was met de eerste hechting in de weer toen mijn collega, die weliswaar geen kleuren kan onderscheiden maar in vormen haarscherp is, mij deed stoppen. Hij wees me op een piepklein zakje onderaan in de buikholte en verdomd joh, daar lagen nog twee echt hele kleine balletjes die ik zonder mijn collega echt over het hoofd gezien zou hebben. Ik zweer het, ware het niet voor mij collega dan had u mij nu kunnen aanklagen en met het volste recht. Maar ik dank Hippocrates nu wel op mijn blote knieën voor ons ziekenhuis-protocol, die hebben we gelukkig helemaal gevolgd zonder enige afwijking ” zei de arts trots.
“Leiden?” piepte Alexander nu met tranen in de ogen.
“Jaja, daar sturen wij alle ontdekte extravagantia naar toe, ik zal u nog het adres van het museum doormailen. Ze zullen nu al wel op sterk water staan en u moet maar zo denken; nu maakt u weer deel uit van het kabinet.”
“Ja, het kabinet” zei Alexander nu weer hoopvol, “ik moet gaan, ik moet belangrijke beslissingen gaan nemen.”
Hij liep duidelijk mankend de gang uit en stapte de lift in naar de uitgang.
De zuster had ondanks haar met moeite ingehouden lach, die haar iedere keer weer overviel wanneer Alexander zijn mond opendeed, de arts vermanend toegesproken. Want liegen was wel zowat het ergste wat je kon doen. Maar de arts had haar uitgelegd dat hij niet had gelogen want die balletjes maakten nu echt deel uit van het rariteitenkabinet waarop ze nu niets meer kon inhouden en beiden lieten zich helemaal losgaan in een verschrikkelijke lachstuip.

“3, 2, 1, 0”
“Alle maatregelen in de hoed zijn stuk voor stuk degelijke oplossingen waar dit land weer jaren en jaren mee vooruit zal kunnen. Maar vandaag maken we de keuze van eentje en wel degelijk in de ijdele hoop dat alle andere maatregelen niet nodig zullen zijn. Maar, lieve mensen, we moeten ergens beginnen niet waar?”
De camera draaide naar de aanwezige notaris die zijn rechtmatige goedkeuring over de huidige gang van zaken overdreven duidelijk liet blijken.
“Nou, ik wil niemand in verdere spanning laten, tenzij ie daar plezier in schept vanzelfsprekend en dus denk ik dat ik nu tot de trekking kan overgaan.”
Een reeds zachtjes aangevangen geroffel begon nu steeds luider te klinken dat de spanning dramatisch verhoogde. Sammie zat op z’n bips en trommelde steeds harder met de kleine stokjes op het trommeltje van zijn zoontje, tussen zijn benen ingeklemd.

“Hallo Sjonnie, ik zit hier niet voor Jan Lul te trommelen hoor!” zei Sammie die nu weer echt links werd. Net op tijd wees Ivo hem op de camera’s en dat deed onze nationale voorvechter van de nivellering inbinden. Maar sneller dan na de eerste onderbreking werd er nu alweer afgeteld en Sammie begon weer verwoed te trommelen.

Het geroffel eindigde met een enorme klets van twee enorme bekkens, van het reeds eerder wegbezuinigde nationaal orkest, die Ivo precies getimed tegen elkaar liet knallen. In de hierop volgende stilte deed Marcos een greep in de hoed en haalde er een verfrommeld geel papiertje uit. Onhandig probeerde hij deze ten overstaan van de meekijkende bevolking uiteen te vouwen maar het normaal snel loslatende lijmlaagje van het memoblokje wilde deze eigenschap nu niet live vertonen. Onhandig keek Marcos naar Sammie die ook geen raad wist en zelfs Ivo kon met z’n bekkens niets meer betekenen.
“Ik denk dat we eruit moeten”, fluisterde Sjonnie, “dit gaat ons kijkers kosten anders” en hij maakte aanstalten om een ‘kut’-beweging te maken. Net voordat de verbinding verbroken zou worden viel Alexander met de deur in het kamertje en begon hard te gillen.
Een eeuwenoud raampje brak en de aanwezigen hielden uit zelfbescherming hun handen voor hun oren alsook alle meekijkende kijkers. Nationaal onbewust dacht iedereen aan weer een reclame-onderbreking; was het Alexander of was het Memorex? Maar al snel herpakte de aangedane Alexander zich en riep nu minder schril doch wel blijvend onnatuurlijk hoog: “ik heb ze vastgelijmd!”
Sammie begon te koken, Ivo wees met zijn bekkens onhandig naar de camera’s maar Marcos bleef ijzig kalm.
“Ja, landgenoten” terwijl hij het propje omhoog hield, “zo doen wij dat in dit land! Wij lijmen de breuken! Net op tijd heeft onze gewaardeerde collega, drs.P….hahaha, nee gekkigheid hoor Alexander..haha, de heer Pechtold dus, mij op het belang van onze democratie gewezen. Natuurlijk hebben wij geen grabbelton nodig en helemaal geen ranzige realityshows om u konde te doen van onze maatregel. Ik geef bij deze het woord aan de fractieleider van D’66!”

“Ik?” vroeg Alexander ongeloofwaardig aan de premier die hem licht klappend toemoedigde om plaats te nemen achter het bureau. Verguld van deze eer nam Alexander snel plaats in de comfortabelste zetel van het land en begon uiterst serieus de camera in te kijken.
“Mede-Europeanen”, klonk het nu gevoelig hoog door iedere huiskamer, “vanaf morgen de dato drie november 2013 valt ons land onder het Stoeprecht!”
“Wat doet die eikel nou?” fluisterde Sam maar Mark gebaarde dat ie ‘m moest laten begaan.
“Vanaf genoemde datum dient een ieder in dit land zijn eigen stoepje schoon te houden.”
Nu wees Alexander dreigend met zijn wijsvingertje en begon deze verticaal op en neer te bewegen.
“Anders dan alle andere maatregelen zullen wij deze ten koste van alles gaan handhaven. En wel op straffe van, ik zeg het u en ga het ook nog schrijven, honderdnegentig heerlijke Euro’s bij iedere geconstateerde weigering! Deze controle zal met het reeds eerder geteste en reeds ingevoerde trajectprincipe geschieden. Alle camerabeelden zullen minutieus door Sjonnie na worden gekeken opdat de pakkans vrijwel honderd procent genoemd mag worden. Iedere overtreding zal later in zijn show verwerkt kunnen worden en wij verwachten dan ook gouden tijden voor de mollen onder ons. Ik wens u tenslotte een voorspoedige toekomst toe.”
“Kut! Kut!” gilde Sjonnie; blij dat deze uitzending alsnog tot een goed einde was gekomen.

Nadat iedereen vertrokken was zat Sammie nog steeds zijn makker aan te staren.
“Nou, wat hebben we hier nou aan?”
“Sammie, inkomsten! Kijk, ik wist dat Alexander nog veel meer op Europa geilt dan wij en dat heb ik uitgebuit. Toen ie naar mijn stoel liep heb ik hem toegefluisterd dat de uitzending een Europese was en naar Ivo gewezen. Je kan veel zeggen van onze nieuwe Deutekom zonder orkest…..”
“Hoe bedoel je dat nu weer, die Opstelten kan helemaal niet zingen joh”, onderbrak Sam de premier.
“Hahaha, nee natuurlijk niet hahaha, nou, okay, onze nieuwe Callas dan. Ik bedoelde dus Pechtie daarmee, hij kan veel te hoog zingen maar dom is ie niet. Hij zag direct zijn kans. Ivo had me al eerder laten weten dat die zangvogel ons aan het afluisteren was en hij had al een Europees manifest geschreven  om zijn straatje schoon te vegen.
Want Alexander is Europa. Hij schijnt zelfs zijn post te ondertekenen met Alexander de Grote!
Hij wilde, had ik van onze bekkenspecialist begrepen, per se met dat stoepveegidee zelf op de proppen komen. En toen hij doorkreeg dat we heel Nederland al onder de lens hebben liggen was het een inkoppertje voor hem. En daar plukken we ze nu van Sam!
Voorlopig zie ik namelijk geen enkele Nederlander morgenochtend vroeg te straat op gaan met stoffer en blik. En dat, leggen wij 24/7 digitaal vast man met dertigjarige back-up. Sjonnie heeft berekend dat ze op één dag zo’n miljoen huiseigenaren kunnen copypasten, hoeveel is 1 miljoen maal 190 Euri? En dat elluke dag man!”
“Verdorie Mark, ik ken nog veel van je leren maar daarom ben je niet voor niets onze premier. Maar die kanariepiet die motten we wel in de gaten houden hoor.”
“As we speak jongen, vierentwintig uur per dag en zeven dagen in de week. Hij mag dan wel geen ballen meer hebben maar inderdaad, het is een heel, heel gevaarlijk mannetje. Kom, de storm lijkt te zijn gaan liggen, even een frisse neus halen?”

Ze renden naar buiten en begonnen gelijk kinderen door de sneeuw te rollen en begonnen wild met een onstuimig sneeuwballengevecht. Sammie gooide weer één van zijn befaamde snowdenballen naar Marc z’n neus die nu met de dag langer werd. Deze was vandaag de dag echt niet meer te missen. De zachte verse sneeuw spatte uiteen en Sammie gilde uitbundig; “frisse neus, frisse neus!”
Even later lagen ze uitgeput op hun rug te kijken naar de betoverende ijskristalletjes die zich scherp aftekenden tegen de nu heldere sterrenhemel.
“Marc, beloof me één ding”, zei Sammie nu bloedserieus, “laat die dekselse Alexander nooit tussen ons inkomen.”
Marcos keek opzij naar zijn vriend en zei teder: “je bent toch niet jaloers nou ie zo opwindend hoog kan gillen hahaha, gekkie.”
De premier gaf Sam een dikke zoen vol op de bek en beiden hoorden niet het omfloerste gegiechel in de duistere gallerij. Alleen als je heel goed keek kon je een klein rood ledlampje zien afkomstig van de camcorder van Sjonnie die dit tafereel der herenliefde in High Definition vastlegde en zich in de wangen moest knijpen of ie niet aan het dromen was.