Tuinsetje.
Het valt in het geheel niet mee, dat zitten op ons tuinsetje voor de plat uitgevoerde buis. Gek genoeg went dit toch niet. In de zomer in de tuin zijn deze zetels erg gewild omdat ze zo lekker zitten maar indoor is dat textileen toch niet alles. Bovendien raakt mevrouw Puk danig hiervan in de war dat de kwaliteit van ons gezinsleven hieronder lijdt. Ze is een dame van vaste patronen en kan de afwezigheid van ons zithoekje maar moeilijk een plekje geven.
Zojuist zat ik, ondanks de oncomfortabele zit van binnen, toch wat te dommelen maar schrok me een hoedje van de start gevolgd door zwartdichte verbrandingswolken. Mijn vrouw had haar middagdutje achter de rug en wilde wat gaan tuinieren. Routineus liep ze achter de oude Jaeger-grasmaaier met ontploffingsmotor om de salontafel heen.
“Wat doe je nou?”, gilde ik, maar haar ipod-oorpluggen (model intra-ooraal) zaten zo vastgeklemd dat geen enkel geluid van buitenaf haar hamertjes kon doen laten trillen. Stoïcijns liep ze licht swingend door de uitlaatgassen mij vrolijk toewuivende. Of ik even de voetjes omhoog wilde doen, gebaarde ze. Net voor de tollende messen kon ik mijn onderdanen nauwelijks royaal intrekken.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was liep ze vervolgens de gelukkig openstaande schuifpui door naar buiten onderwijl de hardhouten dorpel luid versplinterend.
In de opgetreden onwerkelijke stilte moet ik door de bijzonder slecht geventileerde uitlaatgassen even weg zijn geweest. Ik werd rillend wakker van een doordringend gekras dat mij aan nageltrekken over een uitgedroogd schoolbord deed denken.
“Zo eindelijk wakker, zou je jezelf niet eens nuttig gaan maken?” wierp ze mij toe. Ze zat op haar groene kniebeschermers met het altijd handzame kleine schepje hard over het marmer te krassen.
“Wat doe je nou weer?” vroeg ik naar beneden kijkend.
“Nou, bloembollen planten natuurlijk. In het voorjaar kijken we dan lekker uit over de narcissen.”
“Schat, zou je dat niet buiten doen? Bovendien schept de aarde meer mogelijkheden voor je plantpatroon.”
Alsof ik helemaal gek was geworden keek ze me aan; zuchtte even diep en begon verwoed verder te krassen. En dit is slechts een enkel voorbeeld hoezeer zij het gemis aan ons zitje niet lijkt kunnen te verwerken. Iedere dag hebben we zo wel weer een merkwaardig incident dat op haar huidige compensatiegedrag wijst.
Laatst, keek ik in de boodschappentas op zoek naar wat te eten. Onze voorraadkast ligt gewoonlijk op de grond maar ik viste er slechts zonnecrèmes uit. Wel veertien flessen van dat spul met een keur aan factoren. Op de bon telde ik er vijftien en ik liep de woonkamer in om naar deze missende fles te vragen. Lag ze daar in bikini te schommelen. Vanachter haar donkere zonnebril waarschuwde ze mij dat ik zo niet plaats kon nemen en gooide de vijftiende factor zoveel naar mij toe. Het klopte met het bonnetje. Het was inderdaad de missende factor 6 van Nivea in spray-uitvoering. Raar verheugd dat ze de flesjes nog wel op een rijtje had, smeerde ik mij maar even in om haar niet direct te choqueren met de waarheid. Na de verlichting wat gedimd te hebben gleed ik in de tuinstoel en keek ik mijn lief aan.
“Mmm, een wolkje” hoorde ik haar mompelen en ik durfde het gewoon niet te vertellen, ze lag daar zo volledig happy te wezen en welk strandje we dadelijk zouden gaan pakken….
Voor de rest gaat het prima met haar en functioneert ze desondanks heel normaal. Het is slechts wanneer ze in de buurt van onze voormalige zithoek komt dat er vele knoppen om lijken te gaan. Haar conditioneringsgedrag was aanvaardbaar en dus hebben we haar maar zo laten doen. Vanochtend echter werd ik wakker en was als eerste beneden. Dat dacht ik tenminste. Om de vier tuinstoelen voor de televisie waren grote baddoeken gehangen. In de bijkeuken bleek mijn
levenspartner druk doende met een grote oude plank die al jaren in de tuin ligt bij het hondenhok.
“Goedemorgen schat”, zei ik en gaf haar een zoen. “Hi, my surfer boy”, antwoordde ze verrukt en ging verder met het in de was zetten van het beschimmelde stuk hout. “‘k Heb onze stoeltjes vast gereserveerd hoor.”
Een surfboard in the wax aan het zetten om zes uur in de ochtend, middenin de herfst in Nederland, mag echt raar gevonden worden en het leek uit de hand te gaan lopen. Maar gelukkig ging ze vrij snel douchen om naar het werk te vertrekken.
Tot het avondeten ging het uitstekend. Maar na het afruimen zet ik een kopje koffie en wil haar ook wat aanbieden. Een hels kabaal kreeg ik als reactie. Geschrokken rende ik de huiskamer binnen. Ze was geconcentreerd bezig om de vol uitgeklapte tuinparasollen in hun betonnen voetje te krijgen. Het plafond werkte niet mee en dus zat ze al behoorlijk onder het betongruis toen ze mij aankeek.
“Ja, doe jij ook nou eens wat man, ik kan niet alles in dit huishouden blijven doen hoor.”
Gelukkig, ze repte nog over ‘huishouden’ dus is haar onderscheidingsbeleving tussen de binnen- en buitenwereld nog intact. Met de coupeerzaag maak ik de boel passend en nu zitten we onder het canvas koffie te drinken en durf ik het haar nog steeds niet te vertellen.
“Heerlijk niet Pietje, zo ons eigen private-beach?”
“Ja, schatje, het is echt een paradijsje.”
Zelden is ze de laatste tijd zo ontspannen geweest en instinctief voel ik dat ik deze kleine wereld in de hoek van de kamer moet koesteren anders zou het lijntje kunnen breken. Na de koffie roept ze vrolijk dat ze even wat pina coladas gaat maken en ik hoor haar in de keuken ijsblokjes crunchen. Ondertussen ga ik even naar het toilet maar in de hal zie een berg onder een dik zeil liggen. Onder het dit dikke grijze zeil uit zie ik glimmende haringen steken.
‘Mijn God, en ze zijn nog maar vijf dagen weg…..’