Zondagpuzel van JIG

Marcos zag enorm op tegen zich kapot vervelen. Het zou zo’n zondag worden als alle andere en dan zou ie met z’n goeie goed zich stierlijk gaan zitten te vervelen. Sam idem dito. Op zondag zou er geen krant komen en dus zou ook hij spreekwoordelijk met zijn handen in het haar moeten gaan zitten. Ze hadden net uitgebreid gegeten bij Bang en namen afscheid bij de tramhalte. Maar ze beloofden elkaar; dat ze de volgende dag gewoon naar het Torentje zouden komen. Misschien dat er ‘iets’ kon gebeuren, hielden ze zichzelf tegen beter weten in voor. De nacht was kort en in de zondagse stilte haastten ze zich, uit gewoonte, naar het Torentje. Na een enthousiaste ochtendgroet gebeurde dat, dat ze al vreesden. Zo erg verveelden ze zich, dat ze geeneens in slaap konden vallen. Ze hadden niets, maar dan ook helemaal niets te doen.
“Kennen we nou nie iemand gaan pesten?”, vroeg Marcos zich in alle ernst af in de wetenschap; dat je op zondag het volk niet lastig kon vallen. En dat gold ook voor het Russische volk. Toch wilde de premier niet tot maandag wachten, om die leugens over hem de kop in te gaan drukken en wel meteen.
Sam fleurde op en vroeg: “goed idee man. Maar wie dan?”

“Je liegt Sjanien! Ken je dat nou nie inzien?”
Sjanien zat tussen Sam bij het raam en Marcos achter zijn bureau in. Ze wilde naar huis. Ze had de afgelopen uren onder onmenselijke druk van Marcos en Sammie gezeten en was bekaf.
“Ik wil naar huis Mark.”
“Daar gaat hij helemaal nie over!”, weerkaatste Sammie voor zijn maat boos vanuit zijn art deco stoeltje. “Hij gaat over de onderste steen! Dus jij blijf mooi zitten!”
“Mag ik me dan tenminste even opfrissen?”
Marcos wuifde en wees naar de verborgen sanitair-deur in de lambrisering. Sjanien verdween in het piepkleine hokje, waarna Sam bekende; “ben eigenlijk ook bekaf man.”
“En ik dan? Helemaal kapot joh. Maar ik zie geen andere mogelijkheid dan onze Sjanien in te zetten.”
“Ik wist dat ze eigenwijs kon zijn, maar zo?”

De afgelopen dagen had de premier zich danig zitten irriteren over al die proefballonnetjes uit Rusland. En potverdikkie, net voordat de JIG met haar eerste conclusie naar buiten zou komen; die belachelijke radarbeelden. Ongerust was hij gekend in de diplomatieke rel die Putain probeerde te veroorzaken.
“Als hij er nie op staat, betekent dat nie dat ie er nie achter zit“, waren zijn door de JIG vrijelijk geciteerde woorden geweest als reactie op de radarbeelden en hij was enorm boos geworden. Samen met Sam was ie het er snel over eens, dat dit zo niet langer door kon gaan. Ja, ze wisten al vanaf dag 1 wie, wat, waar en hoe. Alleen het ‘waarom’ was onduidelijk. En nou begon het er toch op te lijken dat Putain gewoon niet wilde luisteren? Het was de premier zo hoog gaan zitten, dat ie Sjanien had gecommandeerd; onmiddellijk naar Moskou af te reizen om te vragen waarom. Haar charmes in te zetten voor het vaderland en Putain voor eens en altijd het zwijgen op te leggen. Sjanien zat net in bad, toen Marcos met Sammie op haar vrije zondag waren binnengestormd en die eis bij haar hadden neergelegd.
“Komaan jongens. Ik zit in bad!?”, had ze nog geprobeerd. Maar de mannen wilden meteen een reactie van haar en toen had ze gezegd; dat ze van Defensie was en het zomaar vragend aanvallen van een vreemde mogendheid niet in haar boekje voor kwam.
“Dat stenoding zeker!”, had de premier boos gegild en Sammie had haar aan haar haren uit bad getrokken. Haar op de badkamervloer stevig opgerold in het matje van de WC en even later zat Sjanien onder het felle bureaulampje van Marcos. Ze mocht niet eerder weg, eer ze toegaf aan de eis; dat zij Putain voor eens en altijd het zwijgen zou gaan opleggen door hem dat ‘waarom’ te ontfutselen. Maar ze hadden er niet op gerekend, dat Sjanien daar zoveel moeite mee had. En toen ze voorstelde om de diplomatieke weg te bewandelen, wisten ze allemaal dat het een lange zondag zou gaan worden.

“Mark?”, klonk het verstomd achter de lambrisering. “Zou iemand mijn kleren kunnen halen? Want je hebt hier geen toiletkleedje.”
Sam keek verbaasd naar Marcos die knikte.
“Ze heb gelijk. Maandag komt de schoonmaak pas, dus ken jij effe?”
Tegen zijn zin in, maar toch, stond Sammie op en liep naar buiten om vers goed voor Sjanien te gaan halen.
“Ik kan dit echt niet hoor Mark. Weet je wel niet wat je van mij vraagt?”, begon Sjanien vanachter de lambrisering.
“Putain is te ver gegaan! En val me nie meer lastig. Doe wat ik van je verlang!”, beet de premier danig geïrriteerd terug.
Zijn ebonieten telefoon op het bureau ging; die nooit ging, als het niet heel belangrijk was. Hij nam op en hoorde een switchboarddame die zei: “I have the Tower for you, do you accept the charges?”
“Sjarges? Hallo! ‘Ik’ ben de Toren!”
“This is The TrumpTower sir”, en verbouwereerd accepteerde de premier de kosten.
“Mark, Donald here.”
“D.. d … donald?”
“Listen, I have information you must have. You have a leak in your JIG.”
“Eh liek?”
“Yes. Somebody is feeding Russia, which is a beautiful country, with inside information. And this is costing me money, so deal with it!”, veranderde zijn initieel zijige toon in een kil zakelijke. Donald had net alle houtzagerijen in Amerika opgekocht, want hij ging Amerika weer groot maken. En een internationaal schandaal, kon ie er nu niet bij hebben. Als Marcos niet het lek boven zou krijgen, dan zou Donald persoonlijk er alles aan doen; om het Torentje op te kopen om er een casino van te maken.
“No! Never a casino!”, probeerde de premier nog. Maar Donald was al bezig met zijn volgende deal en had een kwartier geleden de verbinding al verbroken. Marcos was van slag, een lek? Maar wie dan? Waarom Trump? Zijn Torentje een casino? Hij pijnigde zichzelf met deze vragen, toen zijn mobiel ging en hij herkende het nummer van Sammie.
“Hoi Sammie, hebbie alles?”
“Jaja, maar daar bel ik nie voor man. Ik bel je om te zeggen, wat ik hier gevonden heb enne … zit je stevig?”
“Doe nie anders, wat?”
“Keihard bewijs dat Sjanien al die tijd Putain heb voorzien van inside information!”
“Wat!?”
“Ja man, ik kijk er op dit moment naar.”
“Nee! Dat ken ik nie gelove … Neem ’t mee en vergeet dat schone goed nie!”
“Okay man, zie je zo.”
Even later zat Sjanien opgedoft weer tussen de mannen in. Ze voelde zich nog steeds erg ongemakkelijk, maar voelde zich meer weerbaar met kleren om.
“Ik heb er binnen even goed over nagedacht heren. Ik kan het onmogelijk doen. Ik zeg nog steeds dat we de diplomatieke weg moeten kiezen.”
“Dat zeg je alleen maar, omdat je er hier een casino van wil maken!”, gilde de premier hysterisch. De duimschroeven die voor Sjanien bedoel waren, begonnen nu zijn eigen gedachten op hol te brengen. Hoewel zeer weinig, viel dat zelfs de premier niet mee. Want zijn Torentje een casino? Nooit!
“Wat bedoel je in hemelsnaam Mark?”, vroeg Sjanien oprecht verbaasd. Ook Sam had even nodig om dat casino te plaatsen, maar kreeg daar geen tijd voor.
“Sam! Waar is dat bewijs van je?”
“Hiero!”, en Sam gooide een puzzledoos met 30 stukjes op het bureau. De premier keek er naar en begon direct de stukjes in mekaar te zetten. Ook Sam hielp mee en dat duurde en duurde. Maar uiteindelijk gilden ze verschrikt, toen ie af was. Sjanien zag in, dat haar hobby was ontdekt en wist even niet meer wat te zeggen uit schaamte.

Een beetje zenuwachtig lachend zei Sjanien schoorvoetend: “okay, okay. Ja, ik heb een hobby.”
“Een hobbie!”, ontplofte de premier nu. “LANDVERRAAD!”, gilde hij zo hard, dat zelfs de duiven op de Dam opvlogen.
“Hoe kom je daar nou bij Mark?”, reageerde Sjanien, deze uitval totaal niet verwacht hebbende. “’t Is maar een puzzle hoor.”
“Een puzel?! Een puzel! Je ben nog steeds verliefd op die tsaar! Kijk nou toch Sjanien! Ik zie die puzel toch ook! Ik ken ook lezen hoor!”
“Maar Mark, dat is een onschuldig grapje. Ik was verliefd, dat weet je. Maar die liefde is inmiddels wel over hoor.”
“Oh ja?”, daagde Sam haar nu uit en gooide demonstratief een tweede doos op tafel. “En dese dan?! Negen stukkies Sjanien! En als ik me nie vergis, vormen die een raket!”
Haastig probeerden de mannen de stukjes in mekaar te leggen, maar keken na een uur wanhopig vragend naar Sjanien. Sjanien complementeerde de puzzle zonder aarzeling in luttele seconden en de premier ging nu helemaal uit zijn dak. Tenminste hij mompelde ‘buk’ en viel flauw achterover. Na enkele minuten kwam Marcos bij en staarde nog steeds naar het overtuigende bewijs, dat Sam uit haar klerenkast had meegenomen. Hij kon er niet langer omheen, dit was het grootste lek ooit en hoe dat te dichten?
“Als dit bekend wordt Sam …”
“Ik weet man. Dat mag nie gebeuren. Dus Sjanien, als jij niet als hoofdverdachte van de JIG te boek wil komen te staan; zul je doen wat er van je verlangd wordt.”
“Zijn jullie nou serieus? Dit is een kinderpuzzle mannen, die ik ooit van mijn ouders heb gekregen. Kijk maar op de doos, voor twee jaar en ouder.”
“Ons neem je nie in de maling Sjanien”, lachte de premier over zo’n zwakke reactie. “Sam en ik hebben hier een uur! over gedaan, dus je zal echt met iets beters moeten komen hoor.”
Iets beters had Sjanien simpelweg niet en moe gepuzzeld zei ze: “dan maak je het maar bekend. De waarheid mag iedereen weten.”
“Ah!”, stootte Sam uit, “dus toch! Okay Mark, bel jij de pers? Dan neem ik contact op met JIG.”
De premier keek zijn vriend aan met een blik van; ‘dat ken je nie maken joh’.
“Luister man. Hoe duidelijker wil je het hebben? Als wij dit al zo zien, dan zal de JIG echt tot een definitieve eindconclusie moeten komen. We zetten Putain hiermee dan bovendien compleet buitenspel. Niks geen internationaal gedoe. Ik zeg doen! Je hebt dan wel niet de onderste steen boven, maar wel het lek man. Je zegt gewoon dat je je heb versproken en ik wed, dat sorrie gaat er in als koek! Beste zondag ooit man!”
Op ieder andere zondag zou Marcos nimmer getwijfeld hebben. Maar hij keek naar de doos op tafel en wees naar de herkomst in kleine letters.
“Sorrie man, ik kan het niet.”
“???”
“Nee, kom effe met me mee. Ik mot je even onder  mijn ogen alleen spreken.”
De mannen verdwenen achter de lambrisering, waar Marcos het fonteintje liet stromen. Om meer geluid te maken, begon hij hele WC-rollen te versnipperen en vertelde buiten gehoor van Sjanien; dat ie Donald van die andere torens aan de lijn heeft gehad.
“D.. d… donald? As in Trump?”
“Die ja. Hij heeft alle zagerijen opgekocht en kan het nie hebben; dat zijn puzels onderwerp van internationaal onderzoek gaan worden. Begrijp je?”
“Okay, ik hoor je man. Maar zo errug is dat toch nie?”
“Hij heeft gedreigd ons Torentje in een Casino om te toveren man …”
“Sjesus!”
“Dat bedoel ik man.”

Verhit kwamen ze het torenkamertje weer binnen en plofte de premier in zijn stoeltje, niet meer wetende wat te doen. Sam keek in het voorbij gaan naar de doos en las ‘jigsaw made by Trumpmills inc.‘ Moedeloos zakte ook Sammie in zijn art deco stoeltje, die kleine lettertjes stevig vervloekend.
Na zo een tijdje te hebben sikkeneuren, onderbrak Sjanien de stilte met: “wat is nou eigenlijk het probleem?”
“Putain Sjanien”, sprak Marcos terneergeslagen. “Die loopt mij voor leugenaar uit te maken. Weet je wel nie hoe goed het voor mij zou zijn; als ik het doorslaggevende bewijs aan JIG kon geven? Ik had beloofd en nou?”
“Ja, en nou? Nou laten we JIG gewoon hun werk doen.”
“Je weet net zo goed als wij, dat dat jaren gaat duren en onderwijl lopen de spanningen wel op meid”, sprak Sam ook uit het veld geslagen.
“Weet je wat ik altijd doe, als de stress me teveel wordt?”, boog Sjanien in politiek vertrouwen naar het bureau. “Puzzelen! Een mooie puzzle ontspant enorm. Probeer het ook eens. Ik kan het iedereen aanraden. Mag ik dan nou naar huis?”
“Ga maar”, reageerden de mannen gedachteloos en ze zaten weer precies daar, waar het hun allemaal om was begonnen.
“Dikke huid Mark, je mot het van je af laten glijden.”
“Ik was zo dichtbij man. Ik zou als nationale held in de boeken komen. Wat zeg ik? Als internationale held.”
“Ik denk dat Sjanien gelijk heb. We motten JIG met rust laten. Uiteindelijk zullen al die stukkies wel in mekaar gaan vallen. Het gaat effe duren, maar aan het einde van de rit zal iedereen moeten erkennen dat je gelijk had.”
“En wat stel je dan voor, dat we in de tussentijd kunnen gaan doen? De zondag is nog zo wezenloos lang man.”
Sam reikte naar beneden en pakte de laatste doos van Sjanien op. Hij gooide alle stukje op de vloer en zei: “pusselen?”
Iets beters kon ook Marcos niet verzinnen. En de premier ging op zijn knieën naast zijn vrind zitten. Samen keken ze naar al die stukjes en maakten zichzelf wijs, dat het bewijs was.
“Allemachtig man, zouden die JIG-gasten zich zo ook voelen Mark?”
“Is gewoon niet te doen man, dit is jaren werk!”
“Beter dit dan een gokautomaat aan de muur man.”
“Verschrikkelijk! Spreek me daar nooit meer van!”
En zo begonnen ze weer te pogen, dat vreselijk versnipperde plaatje zonder inzicht toch nog tot een groter geheel te maken.
Marcos drukte tegen de avond met alle kracht een net niet passend stukje in die van Sam. Trots keken ze naar het enige stukje dat ze passend konden maken. Ze schonken geen aandacht aan het geforceerd opgekrulde fotomateriaal, maar zeiden: “echt leuk. Motten we vaker doen op zondag.”
“Vinnik ook man”, zei Sam zichzelf verbazend, “ondanks dat je de uitkomst weet, blijft het leuk.”