Bedtimestories I: J&P de Neus

Bedtimestories I: J&P de Neus

Vrolijk wapperde hij met zijn neusvleugels in de wind. Niets zo geweldigs als met opkomend zonnetje en aanzwellend zeebriesje de afsluitdijk af te fietsen terug naar huis. Alleen de omstandigheden nu waren niet geweldig, nee; ronduit triest. Jopie was een coureur in hart en neus. Zijn nier, had hij afgestaan aan zijn tweelingbroer Dopie doch dat had helaas niet mogen baten. Dopie was jarenlang clean geweest, zelfs op feestjes dronk ie, als ie echt los wilde gaan, icetea maar voor de rest was het water zonder koolzuur. De ellende leek echt begraven in het diepe verleden. Hoe anders was de realiteit. Jopie trapte harder en harder en liet zijn gedachten de vrije loop.

Het was een anatomische verslaving geweest. Al bij geboorte was een uitzonderlijk, niet eerder uitgevoerde, forse keizersnede benodigd geweest. De echo had laten zien dat het geboortekanaal ruimschoots niet kon voldoen om een enkele neus te laten passeren, laat staan twee. Maar voor de rest waren het twee gezonde jongens die opgroeiden in de schaduw van elkanders neus. Na de puberteit begon de ellende met Dopie, in de lokale discotheek had ie zijn eerste lijntje gesnoven. Jopie had zich altijd wars opgesteld jegens die snelle jongens aan de bar maar Dopie wilde erbij horen.
‘De broer van’, was voor hem niet meer genoeg en zo snoof hij zich in zijn nieuwe vrindenkring. Al snel was hij verslaafd en door zijn bovengemiddeld nasaal volume was het geld niet meer aan te slepen. Na een jaar van ellende heeft Jopie hem uit zelfbehoud het huis uitgezet en zijn ze voor het eerst van hun leven, hun schaduw gedurende enkele jaren verloren.

Op een maandag in mei werd Jopie gebeld. Het was Dopie, hij was clean en wilde terug naar huis komen. Aarzelend heeft Jopie daaraan toegegeven maar gelukkig bleek Dopie echt vrij van het poeder. Vele jaren van geluk volgden en de Neusjes waren gewoon gelukkig. Af en toe was er een terugval maar zolang dit bij het bakpoeder bleef tijdens het bakken van cupcakes konden ze daar beiden hartelijk om lachen.
Maar de jaren van verslaving hadden hun tol geëist en nierfalen was de diagnose. Zonder twijfel heeft Jopie zijn nier afgestaan maar de napijn bleek voor Dopie dermate, dat morfine de oplossing moest brengen en dat werd hem fataal. Jopie zag hem langzaam afglijden en zojuist had hij een laatste kus op zijn vertrouwde neus gegeven, die het laatste zuchtje net had uitgeblazen. En nu trapte Jopie en trapte. Hij voelde een traan opkomen net toen hij werd ingehaald door een oude grijsaard in een rolstoel, maar hij fietste dan ook pal in de wind.

Thuis kwam hij aan in een leeg huis. De foto in de hal van hen beiden die de ganse muurlengte bestreek leek nu al vergeeld en het was nog zo vers. Hij ging zitten en de telefoon ging. Het was de begrafenisondernemer die een onoverkomelijk probleem bleek te hebben. Dopie wilde begraven worden maar hier bleken geen confectiekisten voor de bestaan. Een individuele aanpassing was mogelijk doch die kon Jopie niet betalen. Hij legde teleurgesteld neer, keek in het niets en viel uit verdriet in slaap. Het hele dorpje lamenteerde mee op het seismologische gesnurk van Jopie. De scheuren die er al waren kraakten wijder en meerdere fundamenten braken onder het uitgestoten slapiegas van Jopie.

De volgende dag kwam niet meer voor Jopie en beiden zijn naast elkander begraven na plastieke chirurgie want het platte landschap moest behouden worden.

 


 
 


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.