Boys don’t cry Sire!
Waarom heeft Sire eigenlijk een eetje achter de afkorting Stichting Ideële Reclame geplakt? Wiens idee was dat? Klinkt het dan meer vrouwelijk of zo?
Hoe dan ook is de huidige campagne weer eentje, die de helaas te verwachten kleingeestige reacties van stereotypering uit heeft weten te lokken. Veel is er niet voor nodig om Nederland weer helemaal van de kook te brengen. Maar nu de onderliggende boodschap van ‘niet pamperen’ aan het doordringen is, spreekt men er schande van. De ouders van de prinsjes en prinsesjes zijn het zo niet eens met doelloos ravotten als opvoedkundig alternatief. De gedachte alleen al aan een niet hygiënisch tijdverdrijf doet de politiek correcte haren te berge rijzen en dus heeft Sire het gedaan.
Wat zijn we toch een land van zeikerds en softe mietjes geworden. Een onvertogen woord of blik zelfs wordt tegenwoordig al als een halszaak van jewelste behandeld en erger nog, overdreven serieus genomen. Een beetje kopschopper echter komt er gewoon mee weg, want er wordt meer waarde gehecht aan woorden in plaats van daden.
https://www.youtube.com/watch?v=ryImbOTDXe8
Toch lijkt er een probleem met onze boys en hoe hebben we dat zover laten komen? Ik neem de belangrijke invloed van muziek op de geest. Waar we ooit op een drumstel konden slaan en sliden over een steelguitar, moet de jeugd nu los gaan op een DJ die klinisch drukt op tiptoetsen. Of anders gewoon de rest van de tijd verdrijven met swipen over een scherm.
Waar zijn de strak klinkende jongensbandjes gebleven? En dan bedoel ik niet de Boyzones, die slechts een beetje kreunen met een iets te verhoogd vrouwelijke hormoonspiegel. Waar zijn The Simple Minds, The Cure, The Smiths, The Sex Pistols van nu? Of desnoods een mellow bandje als The Orange Juice of The Police en heb ik het geeneens over de heavy metal sectie. Nee, nu moeten ze opkijken naar een glazen huis, waar de Armin van Buurens helemaal los gaan op knoppen en monotoon dreunend lekker urenlang uit je dak gaan op synthesizertonen? Geen Johnny Rottens of Morrissey’s met geëngageerde lyrics die er toe doen. Maar DJ’s; die zonder pillen nog geen deuk in een pakje gesmolten boter kunnen schoppen. Want God verhoede kale neuzen? En de enige boodschap die ze brengen; zijn heel duur betaalde bits en bytes.
Toch mis ik in deze sire-campagne; dat om het keihardst gaan lopen gillen op het schoolplein van onze jeugd. Gewoon krijsen om het krijsen en zonder enig muzikaal spitsig gevonden loopje ook nog eens. Als je als 1 of 2 jarige je stem leert ontdekken, okay. Dat snap ik wel. Maar als ik vroeger maar een onvertogen woord op het schoolplein zei, dan trok Meester Priem me wel aan een oor en dan liet je het voortaan wel. Ondanks de hedendaagse risico’s waag ik mij toch ook aan de stereotypering. Want hoe fel je ook van de stereotypering bent, het rolmodel heeft wel degelijk bewezen effect. En de Meesters hebben we nou eenmaal vrijwel niet meer. Ach, eerst merk je er niks van, want die Juf is ook heel lief. En bovendien, Boys don’t cry. Maar op een gegeven moment is er dus nota bene een sire-campagne voor nodig; om onze natuurlijke verschillen nog maar eens even uit te leggen?!
Wel vraag ik mij met regelmaat af; hoe de generatie voor mij het in hemelsnaam rooide. Ik bedoel, Jacques was toch niet bepaald het type van zo’n strak klinkend jongensbandje dat nooit huilde?