de potloodventer

Hij had het gewoon verdiend, want het was natuurlijk echt niet bij de plantjes water geven alleen gebleven en ook niet bij het studentchauffeuren. Het begon eigenlijk, toen hij Serge op die koude winteravond lang geleden naar zijn penthouse in Scheveningen reed. Serge was erg dronken geweest en zat tijdens de hele autorit door zijn haren te strelen vanaf de achterbank. En eenmaal daar, ‘moest’ hij nog even mee naar binnen voor een afzakkertje. Hij zat bedeesd te wachten in de salon, toen Serge zich even excuseerde. Niet veel later werd hij verrast door Serge, die vanuit zijn slaapkamer in een vergeelde onderbroek pardoes op hem was gesprongen. Het was de tijd waarin het old boys network nog tot zulke wantoestanden leidde. Het genoot zelfs bescherming van Justitie, waar het min of meer de gouden standaard van vertier was. Dus het was ook de tijd; dat je dit als schandknaap maar had te nemen. Na die koude winteravond volgden nog velen. Achteraf kijkt hij er met een gemengd haatliefde-gevoel op terug. Hoe kon hij toch ooit wereldkundig maken; dat hij voor dat penthouse wel degelijk had betaald? Hij had dan wel de transacties niet zwart op wit, maar iedere avond met Serge stond diep in zijn geheugen gegrift. Daarom had hij besloten dit privé te houden en dat was meer dan terecht, vond hij.
Hij was daarom toch zo blij met Karin Holgen als vertrouwelinge. Ook van die keuze had hij geen moment spijt gehad. Hoe ze hem zonet nog furieus had verdedigd op de televisie tegen de smerige aantijgingen, dat hij corrupt zou zijn, was echt bewonderenswaardig. Hij had haar als beloning en waardering meteen na de uitzending mee uit eten genomen. Hij leerde haar zo beter kennen en zij hem ook.
Beiden hadden enorm veel respect voor elkander. Hij, omdat Karin al vanaf het begin heel duidelijk had gemaakt; dat hij op chauffeursgebied echt niets van haar te vrezen had. Ze was daarvoor te gelukkig met haar Irene. En zij, omdat ze net zo van hun relatie genoot als die meer fysieke met Irene. Ze was eigenlijk platonisch compleet verliefd om hem geworden, zoals Eva Braun dat was overkomen met haar leider.

Ze zaten in een exclusieve chambre séparée van het Hotel des Indes en het was een fantastische avond geworden. Ze waren beiden teut geworden, toen hij haar inlichtte over zijn verzwegen schenking. Niet in juicy details uiteraard, maar gewoon zakelijk en keurig volgens de regels.
“Dan is er toch niets aan het handje?”
“Natuurlijk niet, maar ik vertel je dit vast omdat het hier nu eenmaal anders werkt. Bij de eerste de beste mogelijkheid zal die Tiara Bodel dit aan kunnen grijpen om nog meer popululistischer te worden… popuplul… pop…”
Karin lachte vertederd, want ook zij had moeite haar woorden te kiezen, dat niet gemakkelijk was met dubbele tong.
“Ik geloof dat ik ook een beetje dronken ben mijn leider”, bekende ze lacherig.
“Alsjeblief, noem mij Alex!”
En het was eruit voor ze het wist; “noem mij dan maar Kaatje Sappel. Oeps!?”
Maar allebei konden ze er hartelijk om lachen, dat hun band verdiepte.
“Die Tiara Bodel, dat vind ik toch zo’n vreselijke man Alex.”
“Het is geen politicus Kaatje, die man hoort niet hier.”
“Ik doe altijd net of ik ‘m niet zie.”
“Hou vol, hou dat vooral vol!”, en beiden begonnen het nu uit te proesten.

Niet veel verderop zette Bang een biertje op tafel neer voor de premier. Marcos had besloten zichzelf na lange tijd weer eens op een Chineesje te trakteren. Hij had de boel eindelijk op de rit gekregen en voortvarend had zijn team het referendum aangepakt. Trots was hij op deze formatie, dat zo zonder schandalen al een tijdje bezig was. Dat was voor zijn partij een heel apart gevoel en nu hij niet echt meer wat te managen had; bestelde hij een dubbele rijsttafel bij Bang.
“Dubbele? Meneel Sam nog komt?”
“Haha, nee Bang. Gewoon om het af te leren en ik heb hongerrrrr! Doe nog maar een biertje.”
Tijdens het wachten op de keuken scrolde hij onnadenkend door de laatste berichtjes op zijn telefoon.
“Weg. Dieliet! Die kan ook weg en die dielieten we zeker, is ie nou helemaal … en dat hoef ik ook niet te zien … en daar ben ik helemaal niet in geïnteresseerd en … en WTF?!”
Met een harde klap zette hij het nog net halfvolle pijpje op zijn tafeltje neer. Even keek hij naar het plafond in de hoop dat dit berichtje zich vanzelf zou dielieten. Of dat hij het verkeerd had gezien. Maar nee, het stond er wel degelijk. Zo hoog op zijn twitterlijst Trends voor jou, dat ie het eenvoudig niet missen kon. Hij moest zichzelf wel een kwartier lang in de ogen wrijven en toen stond het al bovenaan! Hij staarde wezenloos naar de meest actuele en populaire trend van de dag; #Pechtoldgate.
Het duurde nog een vol kwartier, toen Bang net met het eten aan kwam, dat hij zijn eigen ogen kon geloven en Bang zei: eet smakelijk meneel.”
“DAT MAAK IK ZELLUF WEL UIT!”, sloeg hij boos het laatste bier uit zijn pijpje en Bang excuseerde zich honderduit onderwijl nederig achteruit lopende naar de keuken.
Woedend begon hij al zijn contacten in te drukken en zat even later nijdig bamislierten slurpend hectische gesprekken te voeren om de onderste steen boven te krijgen. Want net nou het zo lekker z’n gangetje ging, kon hij dit er niet bij hebben.
“Wat kan ik er niet bij hebben?”, beet hij door zijn telefoon op een taai stuk varkensvlees.
“U belde mij toch?”
“Ja en? Wat is dat #Pechtoldgatetwitterding?! Zeg het me! Nu!”
En al zijn bronnen zeiden hetzelfde, dus moest het wel waar zijn.
“Verdomme Alexandertje! Stomme idioot!”, legde hij zijn telefoon neer. De laatste die hij had gesproken was Boema en die probeerde het nog goed te zalven. Maar de premier was onverbiddelijk en had gezegd; dat ie dit zelf maar moest oplossen. En heel snel. Boema had hem het nummer van Alexandertje gegeven, want die had hij natuurlijk niet in zijn contacten staan. Hij zuchtte zwaar in het volle besef, hoe onmenselijk zwaar dit premierschap best wel was en hij toetste met lood in zijn vingers de 06 nummers in.

Met tranen in zijn ogen van het lachen nam hij op met; “Hihihi, oh hallo hihi, met Alexander.”
“Wat is hier zo leuk an?!”
“Mark? Euh ja sorrie, ik zit hier met Kaatje en …”
“Kaatje?”
“Karin! Ik bedoel Karin.”
“Zou je niet eens jouw kerstkado gaan opruimen!”
“Kerstkado?”
“JA! Dat penthouse man!”, gilde Marcos nu woedend. “Of dacht je soms dat ik daar niet achter kwam? Nou, ik heb een nieuwtje voor je; heel Nederland weet het!”
“Geen enkel probleem Mark. Karin heeft het al professioneel afgehandeld.”
“Hoe bedoel je?”
“Kijk naar uitzending gemist als je de uitzending gemist hebt. Karin heeft vanavond live Tiara te kakken gezet! Ja, ik heb een penthouse gekregen. Maar dat is al-le-maal netjes volgens de regels gegaan.”
“Oh? En wie zegt dat?”
“Karin toch? Dat zei ik net.”
“Dus ik zit me hier voor niks op te winden?”
“Ik geef toe, dat het best wel wat reuring zal geven. Maar het is allemaal in de openbaarheid, Karin heeft het geweldig gedaan.”
“En wie is Karin?”
“Onze minister van BZ?”
“Oh… okay. Tja, als die het zegt …”
“Dat zei ik toch?”
“Je weet zeker dat je niks meer achter heb gehouden?”
“Premier, echt niet. Zo waarlijk helpe mij God Almachtig.”
“Da’s goed genoeg voor mij. Waar zit je trouwens?”
“In l’hotel. We zijn net klaar met eten.”
“Ik stuur taxi. Want volgens mij moeten we nog meer doen.”
“Waarom?”
“Omdat ik die Tiara voor geen meter vertrouw!”
“Nee, ik bedoel, waarom een taxi sturen? Ik kan gewoon op eigen gelegenheid komen.”
“Niet zeiken Alexander, is overstapservice van de zaak.”
Alexandertje deed zijn mobiel weg en zei tegen Karin, dat ie helaas gaan moest.
“Oh jammer. Zal ik dan een taxi voor je bellen?”
“Niet nodig”, stond hij wat wankelend op, “de premier heeft dat al gedaan. Hij wil dat we de strategie gaan bepalen om Tiara voor eens en altijd van repliek te dienen. Dus als je nog een tip hebt?”
“Shotgun!”
Verbaasd keek Alexandertje naar zijn protegé en stamelde; “een tweede Pim wil niemand Karin, ik waardeer je zeer, maar …”
“Nee, oh hemeltjelief nee. Ik bedoel; ga niet achterin zitten. Daarvoor heb je te veel gedronken. Voorin bedoelde ik, shotgun? Daar is kans op wagenziekte het kleinst.”
“Oh ja, natuurlijk. Stel je voor zeg … Okay, ik ga dan. Maar geniet nog van het toetje hier, die mag je niet missen. Die is namelijk echt ge-wel-dig.”
“Dank je Alex, doe ik. Tot morgen.”
“Tot morgen Karin, toedels!”
“Toedeltjes Alex.”

“Nog een dessert excellentie?”
“Ik hoorde net van de heer Alexander, dat U hier een geweldig toetje heeft?”
“Weet U het zeker? Het is erg sterk en voor bij de koffie.”
“Dat kan ik nu best gebruiken, dus doe maar”, en Karin ging lui in de leunstoel bij de open haard zitten.
Even later kwam de smetteloze butler in lakeikledij aan met een oud Hollands zilveren dienblad, dat hij voorzichtig neer zette op het koffietafeltje naast haar en zei: “als er verder nog iets van wens is?”
“Dank je”, zei Karin en schonk vanuit oud koloniaal gesmede koffiekan het Delfts blauwe kopje vol met het zwaar geurend aftreksel van Arabische bonen. Daarna bleef haar blik rusten op het langwerpige doosje, waarin dat geweldigs zou moeten zitten. Toen moest ze opeens denken aan haar partner die alleen thuis zat. Ze besloot het doosje mee te nemen voor thuis en stond op. Kordaat wreef ze door haar haren en liep de chambre séparée uit. Ze was echt even alle contact met de realiteit kwijt geweest. Het was dan ook zo gezellig geweest en ze had het bovendien gewoon echt goed gedaan. Maar dat deed ze dan ook altijd, dacht ze tevreden en knikte naar de lakei in de gang. Bij het verlaten van het hotel stond de dienstauto al klaar en ze kon niet wachten om weer thuis te zijn.
Haar teleurstelling was dan ook groot, toen ze Irene al ronkend in hun bed aantrof. Ze nam zich voor het komende weekend weer helemaal aan hun te besteden. Voorzichtig zette ze haar tas op de tast naast het bed en viel met kleren en al in slaap.

Die nacht werden de raderen in gang gezet om het populisme de nek om te draaien. De ochtendkranten openden schreeuwend met; Tiara is een racist en Marcos genoot zichtbaar intens van de rollende koppen.
“Zo doe je dat”, zei hij voldaan tegen Alexandertje tegenover hem.
Alexandertje was erg onder de indruk. Niet zo zeer over de gevonden vondst, maar meer over de steun die hij kreeg. Eindelijk, eindelijk werd hij door de premier voor vol aangezien!
“Dank je Mark”, keek hij ernstig de premier aan. “Echt, heel erg bedankt, dit betekent zoveel voor mij, dat ik …”
“Kappuh nou Alexandertje! Ik heb je gewoon nodig, dat weet je toch zelluf ook wel?”
“Dat je dat zegt, betekent nog veel meer dan je ooit kan beseffen. Zullen we een borrel doen?”
“Kappuh! Jij ken Sam nooit vervangen dus doe ‘s effe normaal man! Dalijk ga je ook nog een potje zitten janken hier. We hebben een referendum af te schaffen en niet te vergeten texes!”
“Texes?”
“Ja, ried mei lips man; no moor texes!”
“Oh, je bedoelt taxes”, lachte Alexandertje.
“Dat zeg ik, texes! Dus ik dacht eerst te beginnen met wat miljarden om ze te compenseren. Wat denk jij?”
“Ik moet eerlijk bekennen dat, dat mij ook niet heel slecht uit zal komen. Dus ja, no more taxes lijkt mij een uitstekend idee.”
“Mooi. En heb je dan ook een idee hoe we dat moeten gaan doen?”
“Het zal uit de lengte of de breedte moeten komen.”
“Duh!”
“Wat ik wil zeggen is dat die miljarden wel ergens vandaan moeten komen. We hebben met moeite de begroting rond gekregen, dus heel veel rek zit er niet meer in.”
“Waar zit dan het geld dat we nodig hebben?”
“Ik kan van alles op gaan noemen. Maar uiteindelijk komt alles toch uit het volk. Zonder belasting daar kunnen we de belasting hier niet afschaffen.”
“Verdomme Alexandertje. Dus daarmee zeg je indirect dat we dat niet kunnen maken?”
“Lastig, heel lastig. Maar we hebben de volle steun van de Raad van State, dat is wat ik probeer te zeggen.”
“Natuurlijk! Hahahaha! Dat volk hebben we helegaar nie nodig! Dat ik dat niet eerder zag zeg. Hahaha! Dus? Wat let ons?”
“Juridisch helemaal niks meer. Volgens de laatste uitspraak kunnen we doen en laten wat we willen.”
“Hahahaha! Regel het dan!”
“Maar Mark …”
“Regel het en we gaan er een borrel op drinken.”
“En …  ik durf het bijna niet … daarna een Chinesie doen?”
“Voor mijn part man. Maar eerst regelen!”
Het hart van Alexandertje sprong gewoon even over. Want had de premier nu net toegegeven, zijn allergrootste wens in vervulling te laten gaan? Zou hij dan eindelijk in de ogen van de nummer 1 van Nederland voor echt vol worden aangezien? De gedachte hier alleen al aan, maakte dat hij overhaast het torenkamertje uit rende de trap af. Buiten adem stoof hij het plein over en dol enthousiast over de aanstondse macht en innige vriendschap, rende hij zijn gang in en gooide de deur van zijn werkkamer open.

Daar hing aan de muur een oude ongekleurde schoolkaart van Nederland. Alleen een klein kleurtje was ingekleurd met DDR66-groen uit de exclusieve pastelserie van caran d’ache geleverd in luxe houten box. Te lang was dat kleine groene stipje alleen in Scheveningen ingekleurd. Het werd tijd voor meer, heel veel meer. Uit de la pakte hij zijn favoriete kleurpotlodenset. Deze had hij al die jaren na zijn schooltijd bewaard en nu? Nu kon hij deze echt in de praktijk gaan gebruiken!
Hij opende de luxe set die hij als eindexamencadeau van zijn vader had gekregen. Toen die nog in de veronderstelling leefde, dat zijn zoon hem niet zou teleurstellen. Maar nu, nu kon hij aan de hele wereld laten zien dat hij, Alexander, gewoon een groot man was! Hij opende de platte doos en stond een moment in pure verwondering zijn puntgave collectie te aanschouwen. Slechts één potlood was significant korter dan alle andere. Dat was de kleur van vuurrood. Maar dat had hij zichzelf al jaren geleden vergeven; toen hij al zijn balletjes van zijn telraam daarmee had zitten kleuren. Hoe langer hij keek naar al die keurig in het gelid liggende potloden, des te meer begon het naar zijn hoofd te stijgen.
“Zoveel kleuren”, stamelde hij. “En allemaal voor mij”, en hij greep naar de eerste de beste kleur koningsblauw om de Noordzee eens goed te gaan inkleuren zoals hij dat wilde zien. Het was een hele klus, een echt grote klus. Maar dit moest hij gewoon doen. De beloning zou namelijk navenant zijn. Steeds wilder ging Alexandertje de kaart inkleuren, die hij bovendien steeds fanatieker ging bewerken. Hij ging zichzelf moed inspreken en vuurde zijn handen aan om dan maar met twee potloden tegelijk te gaan kleuren, dat die Noordzee toch zo’n lap was? Steeds harder begon hij te mompelen met af en toe een luide uithaal als hij ergens per ongeluk verkeerd inkleurde.
“Ein Blitzkrieg van kleuren!”, schuimbekte hij, toen hij de Hondsbosse Zeewering met basaltbruin te lijf kaart ging. Bij het inkleuren van een jager die een hert afknalde, was hij al in een volledige trance en begon steeds harder te gillen; dat het sneller moest. Maar de kaart was simpelweg te groot om even snel in te kleuren. Hoewel hij het wit wel degelijk overrompelde met zijn kleurpotloden, bleef het nog immer pijn aan zijn ogen doen.
“Het is te wit , nog veels te wit”, mompelde hij en toen schoot zijn verstand op nul en waande hij zich Admiraal Alexander, die een onverzadigbare honger had naar meer levenskleuren op de kaart. Hij was zo helemaal in de kaart, dat hij onmogelijk meer de heersende trend kon opmerken. Binnenkomende partijleden werden afgeblaft met waarom ze toch niet konden doen wat hij wilde. En tegen de lunch stond de gehele fractie verplicht trouw mee te kleuren.
“Rood! Ik heb rood nodig!”, brieste der Alexander en graaide naar de kleur.
“Auw!”, gilde Kees, dat zijn mijn haren.
“Waar is het roooooood!!!”. gilde Alexander nu buiten zinnen, “ik heb rood nodig!”
“Het was Pia, die hem het rode potloodje gaf en het puntje brak bijna af, toen hij de Randstedelijke bevolkingshokjes in begon te kleuren.
“Rood is veel en druk heeeeel erg druk en daar en daar en daar!  En waarom doet niemand nou wat ik zeg? Het moet voor het weekend af! Schnell!”
“Het spijt mij, maar de kaart is daarvoor echt veel te groot”, zei weer een ander fractielid brutaal en die kreeg de wind keihard van voren. Naarstig begonnen ze nog sneller te kleuren dan ze eigenlijk konden, maar alles voor hun leider. Die bleef maar staan fulmineren over na Nederland de rest van de Benelux en dan?
“Dan de rest van Europa!!! Maar dan moet Nederland wel eerst af mensen, dus kleur! Meer kleur en kleur zoals je nog nooit gekleurd hebt!”
Ze hadden het zo druk met kleuren, dat niemand meer de heersende trend kon opmerken.

“Ooooh My God!”, kreunde Irene kauwend onder de dekens en kon geeneens meer aan het sleuteltje van haar lief denken. Deze keer liet zij zich eens verwennen en hoe.
Ze was net na achten wakker geworden en had gezien, dat Karin naast haar met kleren en al in slaap was gevallen. Ze was opgestaan en wilde vast ontbijt gaan maken, toen ze over de tas van Karin was gestruikeld waaruit een niet eerder gezien doosje was gerold. Nieuwsgierig opende ze het doosje waarin keurig in flinterdun glanspapier heel veel en heel aantrekkelijke chocoladereepjes bleken geordend. Ze keek naar het opschrift en las; “AfterIkea”.
Daar had ze nog nooit van gehoord en ze pakte het doosje beet onder het opstaan. Ter hoogte van het voeteneinde haalde ze er een chocoladereepje uit. Het voelde als satijn. Ze voelde zich gewoon warm worden, toen ze heimelijk een reepje in haar mond stopte. Een enkel reepje zou toch niemand missen. Maar wat haar toen overviel, is met geen kleurpotlood te beschrijven. Al dat ze voelde, was dat haar knieën het begaven en ze weer op bed viel in een alles overrompelend gevoel van intens geluk, dat maar duurde en duurde. Maar aan alles komt een end, dus ook aan haar meest intense gevoelservaring ooit. Verbaasd lag ze naar het plafond te staren en ontkende dat ze hier verslaafd aan kon raken, toen ze stiekem snel een tweede AfterIkeaatje in haar mond stopte en daar ging ze weer.
“Wah? Wat zeg je schat?’, werd Karin loom wakker en schrok van het tumult naast haar. Zo zeer, dat ze geeneens meer verleidelijk om haar sleuteltje durfde te vragen. Want haar Irene ging tekeer dat het niet mooi meer was.
“Ooooh My Goooood! Zeg! Wat een ge-wel-dig doosje is me dat zeg?”
“Irene?”
En nadat het AfterIkeaatje uit was gewerkt, zei ze geschrokken; “sorrie schat, maar ik struikelde er per ongeluk over.”
“Waar heb je het over?”
“Nou hier”, en nu kreeg Karin een AfterIkeaatje te verwerken, dat ze in haar stoutste dromen gewoon niet kon geloven.
Halverwege het doosje AfterIkea konden ze veel later simpelweg niet meer en Karin zei glimlachend; “wat een dessert!”
“Hoe kom je daaraan?”, wist Irene nog zwaar hijgend uit te brengen.
“Heb ik van Alex gekregen.”
“Is dat niet eh … hoe noem je dat nou ook alweer?”
“Nee schat, dit heeft hij mij persoonlijk gegeven voor mijn damage control. Alles volgens de regels.”
“Ik had er nog nooit van gehoord.”
“Anders ik niet”, en ze keek nog even naar zo’n verfrommeld chocoladepapiertje. AfterIkea stond er met goudsierlijke letters op, dus moest het wel een eerlijk product zijn. Op de achterkant, in veel kleinere letters, las ze summier over de oorsprong van de AfterIkea.
“Er staat; het is een personal gift of pleasure.”
“Dat kan je wel zeggen.”
“Voor als U …. hè? Wat is dat nou?”
“Voor als U wat, Karin?”
“Voor als U alleen wilt belastingvrijen …”
“Is dat wat we hebben gedaan? Hebben wij zojuist belastinggevreeën?”
“Ja, dat staat hier duidelijk op de achterkant …”
“Ik kan hier best aan wennen”, bekende Irene.
“Ik vrees dat ik het al ben …”, kon Karin zichzelf niet geloven. Maar snel zei ze, dat ze honger had en ze schoot in haar favoriete coltrui. Even later liepen ze samen naar de keuken voor het wel erg verlate ontbijt.
“Doe jij de tv even aan?”, zei Karin tegen Irene, “dan scramble ik de eitjes.”
“Okay, jij altijd met je tv”, zei Irene liefdevol spottend en ging zelf achter haar laptopje zitten. Zo zag Karin haar toch het liefst, zo met laptopje. Ze wilde zeggen dat ze zo van haar hield, toen Irene haar een blik gaf van schrik.
“Wat is er?”
“Hier, lees. Die Alex van jou heeft jouw damage control wel heel snel teniet gedaan. Hij heeft met schijnconstructie dat penthouse voor de fiscus verborgen gehouden!”
“Wat zeg je daar?!”, schrok nu ook Karin zich wild. Want dingen verborgen houden voor Jan en Alleman, dat kon zij wel afhandelen. Maar de fiscus was echt andere koek.
“Sjesus Alex! Wat heb je gedaan?”Ondanks het uitgebreide ontbijt en meer dan geweldige AfterIkea-gevoel, stapte ze zorgelijk in haar dienstauto. Tijdens de autorit probeerde ze haar leider te pakken te krijgen. Keer op keer kreeg ze echter de voicemail. Nadat het duidelijk werd, dat ze echt niemand kon bereiken, maande ze de chauffeur tot sneller rijden. Ze probeerde het nummer waarvan ze had gehoopt nooit voor dergelijke situatie nodig te hebben en hoorde overdreven optimistisch: “met de premier jor nummer wan! Wat kan ik voor je doen?”
Karin moest even slikken en wenste dat ze een AferIkeaatje had, toen ze met droge mond de premier inlichtte. Het voelde aan als verraad, maar ze kon niemand bereiken en dit was too hot to handle in haar uppie.
Ijskoud reageerde de premier met: “kom naar het Torentje en neem Alexandertje mee.”
Slippend kwam de dienstauto voor het poortje tot stilstand. Zo snel als haar hakken konden tikken over de keitjes, huppelde ze naar de partijgang. Alle deuren stonden wagenwijd open en alle werkkamers lagen er verlaten bij, alsof ze in enorme haast waren ontruimd. Ze rende verder en zag dat de deur van Alexander gesloten was. Even nam ze een moment om op adem te komen en klopte toen beleefd.
“Binnen!”, hoorde ze gillen en ze opende de deur. Het spektakel van over mekaar heen kleurende fractieleden deed haar verschrikken. Met open mond keek ze naar een briesende Alexander, die zijn fractieleden als een waanzinnige aan het aansporen was.
“Alex?”
“Was!”, draaide Alexander met boze blik zijn hoofd naar haar toe en vlokken schuim vlogen in het rond.
“Heb je het niet gehoord? En wat zijn jullie in hemelsnaam aan het doen?”
“Kleuren, heel snel kleuren”, hijgde Pia, terwijl Kees geconcentreerd de zuidelijke landsgrens probeerde weg te stuffen.
“Dat gaat niet Kees”, zei Pia, “dat is vast geprint op de kaart.”
“Dat gaat wel, dat moet!”, gilde Alexander nijdig. “Weg met die grens!”
“Maar …. maar”, probeerde Kees tegen te sputteren, “dan weten we niet waar we in moeten kleuren toch?”
“Alles moeten we dan maar kleuren! Dan kleuren we gewoon al-les!”
“Dat is echt te veel”, zei Pia geschrokken over zoveel ambitie.
Even nam Alexander afstand van de kaart en zag dat er inderdaad niet genoeg mensen voor waren. Dus liet hij de fractieleden, die Friesland aan het inkleuren waren, naar beneden afzakken. Groningen protesteerde, want zo werden ze afgesneden van de rest. Maar na weer een blinde aanval van waanzinnige woede en razernij deed uiteindelijk iedereen wat door Alexander werd geëist, hoe onmogelijk het ook was.
Karin liep voorzichtig de kamer weer uit en sloot de deur. Vertwijfeld liep ze naar het Torentje en was op de trap naar boven ten einde raad.
“Het spijt mij premier, Alex is momenteel erg druk en laat zich excuseren.”
“Ah, kom binnen en zet je.”
“Ik weet niet hoe dit aan te pakken premier. En geloof me, ik heb alle opties nagelopen.”
“Zoals ik het zie zijn er maar twee opties.”
“Twee?”
“Ja. Of we ontnemen hem zijn strepen en gooien hem eruit. Dan wel …”
“Maar premier!”, onderbrak de minister van BZ geschokt de premier. “Dan kan hij nooit meer op zijn strepen gaan staan! Oh, de publieke schande,  het zou te veel zijn … Maar als voorbeeld … Ach nee, onze Alex. Hoe dan verder? Maar inderdaad, voor de beeldvorming denk ik dat dit wel de meest gunstig ongunstige maatregel zou zijn. Ik haat het te moeten bekennen, dat ik hier niet aan gedacht heb.”
“Dat kan je ook niet, het is je leider.”
Karin zat nu volop met haar geweten in de knoop. Alexander van zijn strepen ontdoen was de meest logische actie. Ze zouden bovendien het vertrouwen van het volk meteen terug kunnen winnen. Maar dit verraad kon ze niet plegen.
“Ik denk niet dat ik dat kan premier. Daarvoor is hij mij te dierbaar.”
“Zelfs niet als je dan de toegang krijgt tot meer AfterIkeaatjes?”
“U? … U weet van de AfterIkea?”
“Ja natuurlijk. Ik heb persoonlijk de Ikea-deal overzien en kreeg als dank hun geheime recept. Zelf heb ik er weinig aan, maar het werkt wel erg goed bij anderen.”
De gedachte aan de premier als haar dealer, waar ze dan afhankelijk van zou worden was te erg. Zelfs als het zou betekenen, dat ze nooit meer zou kunnen belastingvrijen, vroeg ze; “wat was de tweede optie?”
De premier zei niets meer en ging opzichtig naar het raam staren.
“Premier? De tweede optie?”
Nog meer opzichtig negeerde hij haar volledig en bleef maar in de lucht staren, net zo lang totdat het bijna leek of hij wegkeek.
Het duurde even. Maar toen had ze het door en zei zachtjes; “ik kies voor optie twee.”
“Ha! Ik wist het! Hahahaha! Jaja want drie is te veel! Hahaha!”
“Er is ook nog een derde?”, vroeg Karin met herwonnen hoop.
“Nee, ‘tuurlijk nie! Hahahahaha! Natuurlijk niet gekke meid, hahahaha!”