Grand Opening, The MovieScript.
The day after kan ik U melden; dat die film The Hangover eigenlijk helemaal geen comedy is. Ook hier ben ik kreunend wakker geworden en steunend opgestaan. De trap naar beneden was een uitdaging en eenmaal daar, kijk ik verdwaasd om me heen.
Ik zie keukenaanrecht vol, aanrecht bijkeuken nog voller, de tafel zie ik niet meer en de rolluiken durf ik geeneens meer open te doen. De GrandOpening 2016 had alles in zich voor deze hangover.
Neem een paar vrienden voor het leven, geef ze moderne gadgets met alcohol en Bob’s your uncle gaat ook stiekem meespelen. U kent Bob wel; zo’n vrolijke oom uit de tijd van feestjes, toen Bob nog gewoon onbewust Bob mocht zijn. Nee, zelfs tot Chang aan toe, die koele Chinees, liep ook ons plot eng gelijk op met die van de fillum. Ondanks de vele begrijpelijke gaten in het korte termijngeheugen, zal ik proberen deze premiere filmisch met woorden uit te beelden.
Ik zie keukenaanrecht vol, aanrecht bijkeuken nog voller, de tafel zie ik niet meer en de rolluiken durf ik geeneens meer open te doen. De GrandOpening 2016 had alles in zich voor deze hangover.
Neem een paar vrienden voor het leven, geef ze moderne gadgets met alcohol en Bob’s your uncle gaat ook stiekem meespelen. U kent Bob wel; zo’n vrolijke oom uit de tijd van feestjes, toen Bob nog gewoon onbewust Bob mocht zijn. Nee, zelfs tot Chang aan toe, die koele Chinees, liep ook ons plot eng gelijk op met die van de fillum. Ondanks de vele begrijpelijke gaten in het korte termijngeheugen, zal ik proberen deze premiere filmisch met woorden uit te beelden.
Dus, U zit lekker en hebt zich verheugd op ff niks. Vanachter de popcorn ziet U de gordijnen uiteengaan en U zet Uw brilletje op. De lichten in de zaal worden gedimd en daar, meer dan levensgroot, spat Ducktape-Eddy keihard in 3D van het immens grote witte doek af.
TAKE I
“Strawberry Daiquiriiiiiiii!”, hoort U in Dolby Surround van alle kanten buiten gillen vanaf het pleintje.
In deze film doen we open en daar staat Ducktape-Eddy keihard zijn ziel en zaligheid van de stoep af te gillen; “STRAWBERRY DAIQUIRIIII!!!”
Instinctief beginnen Pareltje en ik mee te gillen. Zo lopen we allen, gillend om die cocktail, naar de bijkeuken. Daar worden de door mevrouw Theewater meegezeulde zakken pakijs in de vriezer gedaan en nemen deze bijzonder luidruchtige eerste badgasten brutaal de hut over. Mevrouw Theewater ‘moet’ steelpannetje hebben en stort zich op het fornuis, terwijl Ducktape-Eddy luid joelend achter crunchende blender voor gaat staan doen; wat ie geleerd heeft bij laatste dansles.
De muziek gaat aan en zonder gedoe liggen we, voordat we in de gaten hebben, in bad onder een stralende zon met Strawberry Daiquiri in oneindige refill. In het water is Ducktape-Eddy onder de indruk van de dit jaar ingevoerde surveillance. En inderdaad lijkt deze te werken. De illegale BuBu ontbreekt in de gehele film, zelfs in de commercial break.
Wel vraagt regisseur zich af; of dit het script wel ten goede komt.
In deze film doen we open en daar staat Ducktape-Eddy keihard zijn ziel en zaligheid van de stoep af te gillen; “STRAWBERRY DAIQUIRIIII!!!”
Instinctief beginnen Pareltje en ik mee te gillen. Zo lopen we allen, gillend om die cocktail, naar de bijkeuken. Daar worden de door mevrouw Theewater meegezeulde zakken pakijs in de vriezer gedaan en nemen deze bijzonder luidruchtige eerste badgasten brutaal de hut over. Mevrouw Theewater ‘moet’ steelpannetje hebben en stort zich op het fornuis, terwijl Ducktape-Eddy luid joelend achter crunchende blender voor gaat staan doen; wat ie geleerd heeft bij laatste dansles.
De muziek gaat aan en zonder gedoe liggen we, voordat we in de gaten hebben, in bad onder een stralende zon met Strawberry Daiquiri in oneindige refill. In het water is Ducktape-Eddy onder de indruk van de dit jaar ingevoerde surveillance. En inderdaad lijkt deze te werken. De illegale BuBu ontbreekt in de gehele film, zelfs in de commercial break.
Wel vraagt regisseur zich af; of dit het script wel ten goede komt.
Take II
Halverwege derde cocktailronde ziet U Orga kinderlijk vrolijk het terrein op komen springen.
“Is hier een feestje?”, gilt hij zeker net niet zo zachtzinnig en gaat eveneens spontaan dansje doen aan de rand van het bad. Pareltje doet mee en Orga wordt spontaan met kleren en al het bad in gelanceerd door een meer dan ritmische en onverwachte bump. We zien zo allemaal Orga over ons heen vliegen, om met een bommetje hard kopje onder te gaan. We houden de adem in. Want hoe zou hij boven komen? Maar in plaats van die verwachte agressief snerpende stem, zien we een verbaasd verzopen kat zich haastig naar de kant crawlen. Meer in paniek dan haastig eigenlijk.
“M’n telefoon! M’n telefoon!”, mompelt hij zorgelijk. En inderdaad blijkt Orga zoals gebruikelijk het neusje van de zalm onder de nieuwste mobiele telefoons in zijn kontzak te hebben verstopt. En die zijn niet waterproof, tenminste zijn kleinnood wordt in bakje rijst onder hete zon gelegd. En als ware het een veel te vroeg geboren ding zonder realistische levensvatbaarheid, begint Orga zorgelijk om het bakje heen te ijsberen.
‘Het kan dus wel!’
Niemand zegt het, maar iedereen denkt hetzelfde. Orga is voor het eerst in zijn leven echt geschrokken en bindt daardoor zodanig in; dat ie eigenlijk gewoon verdomd gezellig blijkt te kunnen doen. Wanneer er alles aan gedaan is, om zijn gadget te redden, duikt hij er weer in en krijgt van Ducktape-Eddy meteen vol glas met rode crunch onder de neus geduwd.
“Is hier een feestje?”, gilt hij zeker net niet zo zachtzinnig en gaat eveneens spontaan dansje doen aan de rand van het bad. Pareltje doet mee en Orga wordt spontaan met kleren en al het bad in gelanceerd door een meer dan ritmische en onverwachte bump. We zien zo allemaal Orga over ons heen vliegen, om met een bommetje hard kopje onder te gaan. We houden de adem in. Want hoe zou hij boven komen? Maar in plaats van die verwachte agressief snerpende stem, zien we een verbaasd verzopen kat zich haastig naar de kant crawlen. Meer in paniek dan haastig eigenlijk.
“M’n telefoon! M’n telefoon!”, mompelt hij zorgelijk. En inderdaad blijkt Orga zoals gebruikelijk het neusje van de zalm onder de nieuwste mobiele telefoons in zijn kontzak te hebben verstopt. En die zijn niet waterproof, tenminste zijn kleinnood wordt in bakje rijst onder hete zon gelegd. En als ware het een veel te vroeg geboren ding zonder realistische levensvatbaarheid, begint Orga zorgelijk om het bakje heen te ijsberen.
‘Het kan dus wel!’
Niemand zegt het, maar iedereen denkt hetzelfde. Orga is voor het eerst in zijn leven echt geschrokken en bindt daardoor zodanig in; dat ie eigenlijk gewoon verdomd gezellig blijkt te kunnen doen. Wanneer er alles aan gedaan is, om zijn gadget te redden, duikt hij er weer in en krijgt van Ducktape-Eddy meteen vol glas met rode crunch onder de neus geduwd.
TakeIII
Ondertussen is meneer Djogo bezig met stadswandeling in Rotterdam. Zodra de temperatuur stijgt, krijgt meneer Djogo het altijd op zijn heupen en ‘moet’ hij stadswandeling doen. Zo ook deze dag. Als gids geboord, is hij net bezig met zijn laatste groep van die dag; wanneer hij oproep krijgt van zijn vrouw. Of hij klaar is, want zij is al onderweg naar de GrandOpening.
“We lopen halverwege, maar ik zal verse aarbeien meenemen”, zegt hij “tot straks.”
Hij bergt z’n mobiel op, wijst om zich heen en zegt tegen de groep; dat er geen mooiere stad buiten Paramaribo om dan Rotterdam is, “dat kunt U zien aan …”
Verder naar het Noorden staat een boze Chang driftig op motorkap te slaan.
“MaDaFakkaaa!”, gilt hij boos door de buurt. Mevrouw Chang kijkt zorgelijk en zegt, dat ze zo nooit op tijd zullen komen. Zenuwachtig appt ze naar de organisatie; dat hun auto te weinig koelvloeistof aangaf. Ze moeten nu wachten totdat ie afgekoeld is om bij te vullen. Dat bericht echter, gaat verloren in de continue stroom van koelvloeistoffen in het Zuiden.
Ondertussen is meneer Djogo bezig met stadswandeling in Rotterdam. Zodra de temperatuur stijgt, krijgt meneer Djogo het altijd op zijn heupen en ‘moet’ hij stadswandeling doen. Zo ook deze dag. Als gids geboord, is hij net bezig met zijn laatste groep van die dag; wanneer hij oproep krijgt van zijn vrouw. Of hij klaar is, want zij is al onderweg naar de GrandOpening.
“We lopen halverwege, maar ik zal verse aarbeien meenemen”, zegt hij “tot straks.”
Hij bergt z’n mobiel op, wijst om zich heen en zegt tegen de groep; dat er geen mooiere stad buiten Paramaribo om dan Rotterdam is, “dat kunt U zien aan …”
Verder naar het Noorden staat een boze Chang driftig op motorkap te slaan.
“MaDaFakkaaa!”, gilt hij boos door de buurt. Mevrouw Chang kijkt zorgelijk en zegt, dat ze zo nooit op tijd zullen komen. Zenuwachtig appt ze naar de organisatie; dat hun auto te weinig koelvloeistof aangaf. Ze moeten nu wachten totdat ie afgekoeld is om bij te vullen. Dat bericht echter, gaat verloren in de continue stroom van koelvloeistoffen in het Zuiden.
Take IV
Op dat moment is de scriptschrijver tel kwijt geraakt en het is tijdens zoveelste Strawberry Daiquiri dat Two Battra Stoop binnenkomt met aanhang en aanhang en volle fles.
We kennen haar allemaal natuurlijk als de ingetogen mevrouw Djogo. Maar nu; zo zonder manlief, lijken ook bij haar de remmen los te gaan en komt die lang ingehouden Two Battra Stoop van weleer in alle vrijheid naar buiten. Two Battra gaat niet in bad. Nee, Two Battra valt meteen plat op ligbed, om zo de cocktailstroom nog enigszins waardig te kunnen ondergaan. We horen haar nog gillen “spring!-break!”, waarna ook zij op volle snelheid mee gaat liggen doen.
Mevrouw Orga arriveert in stijl en flaneert luchtkusjes werpend langs het bad. Ook zij zoekt meteen vaste plek op, om alles strategisch te kunnen overzien en nipt aan haar eerste glaasje.
Mevrouw Theewater jubelt dat haar Eddy toch zo van die lekker gezonde smoothies kan maken. Inderdaad proeven we de alcohol niet meer. Boos wordt Ducktape-Eddy daarom verweten, dat we niets meer proeven! Na deze mondelinge waarschuwing, wordt de productie in meer dan verdubbelde dosis op- en aangevoerd. Hoeveel meer? Dat weet alleen Eddy.
Daarna wordt het geheel steeds waziger, maar ook gezelliger. En helemaal wanneer we aan de poort horen schreeuwen: “Chang wanna par-tieeee!”
Meer dan koel komen Mr. en Mrs. Chang met volle tassen genotsmiddelen, in zo’n gefilmde slow-motion, over de zonneweide aangelopen. In de zaal kan je bijna die overheerlijke home-cooked tjauw min van haar ruiken. In die filmische vertraging gooit Chang zijn zonnebril koel opzij en laat alle kledij van zich afvallen, om strak in zwemkleding aan de rand van het bad te arriveren.
“Chang wanna par-tieee!”, en ook Chang springt met bommetje en al het bad in. Mevouw Chang volgt vrijwel direct daarna en iedereen weet dat; wanneer Chang in de film opduikt, dat er dan iets staat te gebeuren.
Helaas moet ik toegeven, dat mijn geheugen mij daar een paar uur in de steek heeft gelaten. Maar als cliffhanger net zo goed.
We kennen haar allemaal natuurlijk als de ingetogen mevrouw Djogo. Maar nu; zo zonder manlief, lijken ook bij haar de remmen los te gaan en komt die lang ingehouden Two Battra Stoop van weleer in alle vrijheid naar buiten. Two Battra gaat niet in bad. Nee, Two Battra valt meteen plat op ligbed, om zo de cocktailstroom nog enigszins waardig te kunnen ondergaan. We horen haar nog gillen “spring!-break!”, waarna ook zij op volle snelheid mee gaat liggen doen.
Mevrouw Orga arriveert in stijl en flaneert luchtkusjes werpend langs het bad. Ook zij zoekt meteen vaste plek op, om alles strategisch te kunnen overzien en nipt aan haar eerste glaasje.
Mevrouw Theewater jubelt dat haar Eddy toch zo van die lekker gezonde smoothies kan maken. Inderdaad proeven we de alcohol niet meer. Boos wordt Ducktape-Eddy daarom verweten, dat we niets meer proeven! Na deze mondelinge waarschuwing, wordt de productie in meer dan verdubbelde dosis op- en aangevoerd. Hoeveel meer? Dat weet alleen Eddy.
Daarna wordt het geheel steeds waziger, maar ook gezelliger. En helemaal wanneer we aan de poort horen schreeuwen: “Chang wanna par-tieeee!”
Meer dan koel komen Mr. en Mrs. Chang met volle tassen genotsmiddelen, in zo’n gefilmde slow-motion, over de zonneweide aangelopen. In de zaal kan je bijna die overheerlijke home-cooked tjauw min van haar ruiken. In die filmische vertraging gooit Chang zijn zonnebril koel opzij en laat alle kledij van zich afvallen, om strak in zwemkleding aan de rand van het bad te arriveren.
“Chang wanna par-tieee!”, en ook Chang springt met bommetje en al het bad in. Mevouw Chang volgt vrijwel direct daarna en iedereen weet dat; wanneer Chang in de film opduikt, dat er dan iets staat te gebeuren.
Helaas moet ik toegeven, dat mijn geheugen mij daar een paar uur in de steek heeft gelaten. Maar als cliffhanger net zo goed.
Take V, de climax
De eerstvolgende herinnering is, dat ik Eddy-Ducktape hoor zeggen: “ik zou het niet doen.”
Ik zeg nog dat ie zich niet zo moet aanstellen en ook Orga staat achter me te springen; “doe dan, doe dan!”
Op dat moment arriveert die gezellige oom en Bob zegt: “zet die fles maar naast me.”
De drone begint zijn zoveelste surveillancerondje te vliegen. Alleen, anders dan de eerdere rondjes, heeft deze vlucht erg veel last van turbulentie, dat opmerkelijk is; gezien het fantastisch rustige vliegweer.
Ik hoor Eddy weer zeggen: “don’t drink and fly” en Orga vraagt zich hardop af; wat ‘dat knopje’ nou eigenlijk doet. Chang staat te dansen en daagt drone uit met leeg glas, zo de huisregels brutaal naast zich neer leggend. Iedereen is luid aan het praten en hard aan het drinken. Alleen Eddy zegt zachtjes: “ik zou het niet doen.”
Op eerste waypoint meldt de drone aan de controlekamer; dat er een badgast het aan heeft gedurfd; om zich met leeg glas in het bad te bevinden. De drone krijgt opdracht om zich met spoed ter plaatse te vliegen, maar Chang blijft uitdagend staan.
“You MaDaFakkaaa…”, horen we nog net boven het feestgedruis en drone schiet in versnelling op hem af.
Ik zeg nog dat ie zich niet zo moet aanstellen en ook Orga staat achter me te springen; “doe dan, doe dan!”
Op dat moment arriveert die gezellige oom en Bob zegt: “zet die fles maar naast me.”
De drone begint zijn zoveelste surveillancerondje te vliegen. Alleen, anders dan de eerdere rondjes, heeft deze vlucht erg veel last van turbulentie, dat opmerkelijk is; gezien het fantastisch rustige vliegweer.
Ik hoor Eddy weer zeggen: “don’t drink and fly” en Orga vraagt zich hardop af; wat ‘dat knopje’ nou eigenlijk doet. Chang staat te dansen en daagt drone uit met leeg glas, zo de huisregels brutaal naast zich neer leggend. Iedereen is luid aan het praten en hard aan het drinken. Alleen Eddy zegt zachtjes: “ik zou het niet doen.”
Op eerste waypoint meldt de drone aan de controlekamer; dat er een badgast het aan heeft gedurfd; om zich met leeg glas in het bad te bevinden. De drone krijgt opdracht om zich met spoed ter plaatse te vliegen, maar Chang blijft uitdagend staan.
“You MaDaFakkaaa…”, horen we nog net boven het feestgedruis en drone schiet in versnelling op hem af.
Of het dat lege glas was, dat Chang de lucht ingooide. Of dat Orga ook daadwerkelijk dat knopje indrukte of ….
Eén ding is zeker. En dat is; dat die drone zo natuurlijk nooit de lucht in had mogen gaan. Denkt de organisatie het eens eindelijk professioneel te regelen …
Chang staat te gebaren van; ‘kom maar, kom maar’ en zegt provocerend: “I’m right here bitch! Come to Chang!”
Getriggered versnelt de drone nog meer. De bedoeling is corrigerende duikvlucht, om Chang zo tot de orde te roepen. Baldadig gooit Chang zijn lege glas, drukt Orga op knopje, probeert de piloot nog wanhopig laat te corrigeren en op de achtergrond begint Lieve Hugo steeds indringender over z’n roos te zingen.
En gelijk het liedje, schakelt ook deze film weer over in slow-motion-opname.
Eén ding is zeker. En dat is; dat die drone zo natuurlijk nooit de lucht in had mogen gaan. Denkt de organisatie het eens eindelijk professioneel te regelen …
Chang staat te gebaren van; ‘kom maar, kom maar’ en zegt provocerend: “I’m right here bitch! Come to Chang!”
Getriggered versnelt de drone nog meer. De bedoeling is corrigerende duikvlucht, om Chang zo tot de orde te roepen. Baldadig gooit Chang zijn lege glas, drukt Orga op knopje, probeert de piloot nog wanhopig laat te corrigeren en op de achtergrond begint Lieve Hugo steeds indringender over z’n roos te zingen.
En gelijk het liedje, schakelt ook deze film weer over in slow-motion-opname.
De drone scheert over het wateroppervlak.
Badgasten zwemmen in paniek, gefilmd met handcamera, uiteen.
Terwijl Hugo zingt ‘Blaka rowsu now ye gwe’, mist de drone Chang op een haar na en knalt met een razend geluid keihard de haag in. Door de slow-motion duurt deze shot van het luchtvaartongeluk nog langer dan nodig.
Dramatisch zingt Hugo verder; ‘jari mi go na in yu hati’ en de drone boort zich in het groen.
‘A wansi san psa’, de rotorbladen breken af, om tijdens ‘m’e go memre yu’ verder uiteen te spatten.
‘Ini na dipi fu mi hati’ en drone valt hard op de natuursteen dat geen krimp geeft.
De badgasten worden net niet geraakt door al die explosief wentelende onderdelen; die her en der terecht komen rondom en in het bad. Hugo zingt onverstoorbaar door en hier en daar valt een stille traan en zachte snik.
‘Pe mi nanga yu ben bosi brasa’, eindigt Lieve Hugo met die uithaal en daarna wordt het doodstil.
Badgasten zwemmen in paniek, gefilmd met handcamera, uiteen.
Terwijl Hugo zingt ‘Blaka rowsu now ye gwe’, mist de drone Chang op een haar na en knalt met een razend geluid keihard de haag in. Door de slow-motion duurt deze shot van het luchtvaartongeluk nog langer dan nodig.
Dramatisch zingt Hugo verder; ‘jari mi go na in yu hati’ en de drone boort zich in het groen.
‘A wansi san psa’, de rotorbladen breken af, om tijdens ‘m’e go memre yu’ verder uiteen te spatten.
‘Ini na dipi fu mi hati’ en drone valt hard op de natuursteen dat geen krimp geeft.
De badgasten worden net niet geraakt door al die explosief wentelende onderdelen; die her en der terecht komen rondom en in het bad. Hugo zingt onverstoorbaar door en hier en daar valt een stille traan en zachte snik.
‘Pe mi nanga yu ben bosi brasa’, eindigt Lieve Hugo met die uithaal en daarna wordt het doodstil.
De stilte wordt onderbroken door Pareltje, die een ijselijke gil slaakt en Eddy fluistert stil: “ik heb je toch gezegd.”
Take VI
Ieder ander feest zou zo in mineur zijn geëindigd, maar dat is niet wat deze film ons laat zien.
“Aardbeien!”, onderbreekt meneer Djogo de pijnlijke stilte en Hugo zingt nu een stuk vrolijker een ander deuntje.
Ieder ander feest zou zo in mineur zijn geëindigd, maar dat is niet wat deze film ons laat zien.
“Aardbeien!”, onderbreekt meneer Djogo de pijnlijke stilte en Hugo zingt nu een stuk vrolijker een ander deuntje.
“Verse aardbeien!”, en met drie volle bakken op draagplanken, komt meneer Djogo binnen.
Eddy veert enthousiast weer op. Eindelijk zijn er weer aardbeien en hij begint mee te gillen; “Strawberries Forever!”
Mevrouw Theewater heeft net daarvoor haar man vermanend toegesproken; dat er alcohol in die waterijsjes van ‘m lijkt te zitten en ze eist dat hij zich gaat gedragen. Zo zeer zelfs, dat het beetje uit de hand lijkt te gaan lopen. Gastheer zegt: “doe niet zo moeilijk joh”, maar krijgt een blik in close-up van ‘heb ik jou daar’ naar z’n hoofd geslingerd. Mevrouw Theewater zegt; dat als er iemand weet wanneer mensen boven hun theewater zijn, dat zij dat wel is.
“Eten! We moeten eten!”, sust Pareltje de zaak. Ze heeft gelijk. Want inderdaad; het enige aan vast voedsel genuttigd die dag is bakabana met telo. Normaal gesproken geen enkel probleem, maar een dodelijke combinatie met die Strawberry Daiquiris van de grandmaster.
De barbecue wordt aangedaan en iedereen begint door mekaar heen te lopen met of ze ergens mee kunnen helpen.
Eddy veert enthousiast weer op. Eindelijk zijn er weer aardbeien en hij begint mee te gillen; “Strawberries Forever!”
Mevrouw Theewater heeft net daarvoor haar man vermanend toegesproken; dat er alcohol in die waterijsjes van ‘m lijkt te zitten en ze eist dat hij zich gaat gedragen. Zo zeer zelfs, dat het beetje uit de hand lijkt te gaan lopen. Gastheer zegt: “doe niet zo moeilijk joh”, maar krijgt een blik in close-up van ‘heb ik jou daar’ naar z’n hoofd geslingerd. Mevrouw Theewater zegt; dat als er iemand weet wanneer mensen boven hun theewater zijn, dat zij dat wel is.
“Eten! We moeten eten!”, sust Pareltje de zaak. Ze heeft gelijk. Want inderdaad; het enige aan vast voedsel genuttigd die dag is bakabana met telo. Normaal gesproken geen enkel probleem, maar een dodelijke combinatie met die Strawberry Daiquiris van de grandmaster.
De barbecue wordt aangedaan en iedereen begint door mekaar heen te lopen met of ze ergens mee kunnen helpen.
Take VII, epilogue
Alsof er een container met noodhulp voor de hele regio wordt gedropt. Zoveel eten, zoveel drank.
De avond valt en de badgasten gaan om kampvuur zitten om uitgebreid na te loungen. Mevrouw Orga hackt professioneel het lokaal beveiligde WiFi-netwerk en begint eigen playlists af te spelen.
Een verhitte discussie ontstaat over hits uit de 90’s ten opzichte van hits uit de 80’s. Na de koffie wordt overgeschakeld op gewoon bier en bubbels, want iedereen voelt wel één of twee aardbeien uit neus komen.
Een verhitte discussie ontstaat over hits uit de 90’s ten opzichte van hits uit de 80’s. Na de koffie wordt overgeschakeld op gewoon bier en bubbels, want iedereen voelt wel één of twee aardbeien uit neus komen.
Een tweede ongemakkelijk moment valt, wanneer mevrouw Theewater, weer mevrouw Theewater denkt het publiek, aan haar man vraagt; of hij aan mevrouw Orga iets kan vragen.
Het ongemakkelijke hieraan is; dat Ducktape-Eddy schuin tegenover haar zit in deze take, terwijl mevrouw Orga zelf stijf naast haar zit op de bank?!
Eddy zelf onderbreekt de hierdoor plotseling opgetreden wrijving met; “en toch, vind ik het ‘heel gezellig!'”
Iedereen knikt bevestigend; dat het inderdaad ‘heel gezellig’ was. Two Battra maant haar man daarop, ineens weer als mevrouw Djogo, om z’n schoenen aan te trekken. Ze moeten gaan.
Het ongemakkelijke hieraan is; dat Ducktape-Eddy schuin tegenover haar zit in deze take, terwijl mevrouw Orga zelf stijf naast haar zit op de bank?!
Eddy zelf onderbreekt de hierdoor plotseling opgetreden wrijving met; “en toch, vind ik het ‘heel gezellig!'”
Iedereen knikt bevestigend; dat het inderdaad ‘heel gezellig’ was. Two Battra maant haar man daarop, ineens weer als mevrouw Djogo, om z’n schoenen aan te trekken. Ze moeten gaan.
Ook de rest vindt het ‘heel gezellig’ en gaat op vertrek staan. Beetje geagiteerd door de anticlimax, vraagt gastheer aan mevrouw Theewater; of ze wel genoeg thee heeft gehad. Mevrouw Theewater zegt niets en negeert. Ze loopt naar binnen en wat voor gesprek daar plaats vindt?
Daar krijgen de toeschouwers geen enkel idee van.
Wel zien we mevrouw Theewater, tijdens het groeten nota bene, de gastheer niet aankijken. De camera focust op haar in en we zien haar in een ongemakkelijke brassa met gastheer, maar ze richt het woord tot Orga? Ze zegt, alsof gastheer niet bestaat; “ja Orga, want Jean is een moeilijke man hoor. Ik wens je succes op die vakansie.”
“Zomaar zeg je dat?”, probeert gastheer nog. Maar lachend loopt mevrouw Theewater weg en Eddy zegt meteen: “Jean, het was ‘heel gezellig!’ Echt heel gezellig!”
De boel wordt zo goed en vooral zo kwaad mogelijk aan de kant gezet. Pareltje zegt dat hele ding te laten, voor de gezelligheid. Ondanks dat iedereen weg aan het gaan is, duurt dit afscheid en duurt maar. Ruim een uur wordt genomen, of is het meer?, om uitgebreid te groeten.
Als toeschouwer ziet U gelukkig nu versnelde opnames van het afscheid. De gasten lopen het tuinpad af om in het wagenpark weer uitgebreid te gaan staan groeten. Dankzij de versnelde loops ziet U snel hoe familie van Pareltje de hut afsluit.
Nadat de boelen hun hok in zijn gezet, vallen ze uitgeput op bed neer.
Jean zegt, dat ie vermoed dat ie toch misschien een beetje dronken is. Pareltje zelf snurkt al en de zaal barst in lachen uit en gaat staan om heel hard bis te gaan roepen.
Mensen gaan op de stoelen staan en gillen harder om het hardst gedurende een vol kwartier.
Wel zien we mevrouw Theewater, tijdens het groeten nota bene, de gastheer niet aankijken. De camera focust op haar in en we zien haar in een ongemakkelijke brassa met gastheer, maar ze richt het woord tot Orga? Ze zegt, alsof gastheer niet bestaat; “ja Orga, want Jean is een moeilijke man hoor. Ik wens je succes op die vakansie.”
“Zomaar zeg je dat?”, probeert gastheer nog. Maar lachend loopt mevrouw Theewater weg en Eddy zegt meteen: “Jean, het was ‘heel gezellig!’ Echt heel gezellig!”
De boel wordt zo goed en vooral zo kwaad mogelijk aan de kant gezet. Pareltje zegt dat hele ding te laten, voor de gezelligheid. Ondanks dat iedereen weg aan het gaan is, duurt dit afscheid en duurt maar. Ruim een uur wordt genomen, of is het meer?, om uitgebreid te groeten.
Als toeschouwer ziet U gelukkig nu versnelde opnames van het afscheid. De gasten lopen het tuinpad af om in het wagenpark weer uitgebreid te gaan staan groeten. Dankzij de versnelde loops ziet U snel hoe familie van Pareltje de hut afsluit.
Nadat de boelen hun hok in zijn gezet, vallen ze uitgeput op bed neer.
Jean zegt, dat ie vermoed dat ie toch misschien een beetje dronken is. Pareltje zelf snurkt al en de zaal barst in lachen uit en gaat staan om heel hard bis te gaan roepen.
Mensen gaan op de stoelen staan en gillen harder om het hardst gedurende een vol kwartier.
Vandaar dat je als acteur/actrice de gerede kans loopt; om na het maken van een succesvolle film, zo’n licht bonzende hangover te krijgen.
The End
