Marieke Wacht op Wonderen

Zwaar is het, loodzwaar; dat wachten.
Een beetje als die loodgrijze hemel waaronder we al dagen wakker worden. Zelfs het veranderde klimaat lijkt de spot te drijven met onze democratie. Vergezeld door snijdende winden is ons landje vooral mentaal kapot bezuinigd. De grijze muizen in Den Haag krioelen achter gesloten deuren door mekaar en met de regelmaat van een klok loopt er eentje naar buiten, om openlijk te parasiteren van de geboden wachtgeldregeling. Gelukkig zijn de tijden wel veranderd; dat dit niet meer met een zekere valse trots gebeurt, doch eerder nu een beetje heimelijk. Het laatste geval van twijfel zaaien, of het weglopen van democratische verantwoordelijkheid; moet door het volk worden gefinancierd, of door de commercie overzee. Het eerste lijkt altijd eerste keus en juist door het zaaien van die twijfel; krijgen ze de benodigde tijd, totdat die winden overwaaien en normale consequenties zijn vergeten.
Ontkennen is onmogelijk. Hoewel dit door Wassila Wachtgeld en haar vele aanverwanten tot het uiterste wel wordt gepoogd. Idealisme uitstralen, om dan het tegenovergestelde te doen, is niet bepaald iets waar mensen blind voor zijn. En zeker niet als dit al jaren en jaren gesneden en gevulde koek is. Zij, die het wachtgeld nog even vooruitschuiven, laten duizenden in wanhoop wachten zonder enige daadkracht. En zo kan aan Brel een vooruitziende blik worden toegedacht. Hier slaan de regendruppels gevuld met meegevoerd Sahara-zand tegen de ramen en zal het uitzicht, als deze opdrogen, meer dan vertroebeld zijn. Onze heilige koeien worden aangevallen door anders denkenden en dat verontrust mensen. Onze Mariekes schijnen zich in toenemende mate zorgen te maken om gewoon de straat op te gaan. Met wachtgeld als veilige back-up kan je je het blijkbaar permitteren; om het reeds platte land nog kaler door dat zand te laten schuren. En zo is het mogelijk; dat in Nederland nu wekelijks, zo niet dagelijks, zedenmisdrijven niet worden vervolgd, omdat de politie het simpelweg niet meer aan kan of wil. Alleen die gevallen die media-aandacht krijgen wel natuurlijk. Als politicus moet je kennelijk in ieder geval wel de schijn ophouden van iets van een moraal. Al was het alleen maar, om landgenoten weg te kunnen zetten als racistische tokkies; zwaar in ontkenning; dat wat men zaait…

Maar statistisch worden we gedwongen; dit wel in het juiste perspectief te plaatsen. Op basis van de cijfers is dit verval namelijk helemaal niet zo erg? En hoe durven mensen dan dit te gebruiken om op te ruien? Dat is meer dan verwerpelijk en de moraal wordt dan opeens wel gebruikt als wapen van het geweten? Al was het maar een enkel geval! Een enkel onschuldige door onwetenden belaagd, zou er één te veel moeten zijn! Maar de individu is niet meer dat statistisch mee mag tellen.
En in dit vertroebelde toekomstbeeld gaat onze premier optimistisch speechen in de plenaire zaal. In een te zwaar gesubsidieerd afgehuurd zaaltje in Brussel, dat ontstaan is uit een summum aan democratisch gebrek, neemt hij het woord en vrijwel alle genodigden verlaten het zaaltje. Om buiten te gaan roken? Als zijn idee van ultieme vorm van daadkracht roept hij nog: “maar ik heb iets heel belangrijks te vertellen…”
En zo worden we nu zelfs vertegenwoordigd door een clown, die nu ook in de praktijk de risee van Europa is gebleken. Als cherry on the cake wordt hij nog even afgedroogd door Nigel; waarvan vrijwel niets doordringt in onze media. Je moet zoeken en pluizen, wil je vandaag de dag nog iets van beeld kunnen vormen. Deze wordt zwaar gecensureerd en waarom? Mogen we niet meer weten, wat ze beslissen over ons?

Zoals bij het wakker worden al duidelijk werd, is dit klimaat verziekt veranderd. Verpest door nietige egootjes, die veinzen een hoger doel na te streven en dan heb je inderdaad helemaal geen tijd meer over voor volkse kwesties. Waarom zou je ook; als je in alle belastingvrijheid kan vertoeven? Misschien is dat wel het kernwoord, vrijheid. Of misschien ben ik wel een lamenterende zak, die gewassen is geworden door individuele vrijheid. En kent men deze ongebreidelde horizon simpelweg niet meer en is verenging van de persoonlijke ontplooiing de norm geworden. Prachtig hebben ze deze ontwikkeling in zijn achteruit weten te verbloemen, door het stimuleren van ongeletterde mondigheid. Ik hoor nu lieden verbaal de meest geweldige dingen zeggen, die inhoudelijk nergens meer aan refereren; laat staan ergens op slaan. Zelden hoor ik tenminste nog iemand zaken schetsen, die ik snap. Maar in de huidige club van beleidsmakers is dit al jaren een wijd verspreid en groot taboe dat bovenal in stand moet worden gehouden. Maar zelfs in dit steeds meer geestelijk beperkte milieu, weiger ik te geloven; dat niemand daar de tekenen ziet. Aan de wanden rondom ons en dus ook hun leven, heeft Marieke met grote kinderlijke letters geschreven WW.
Okay, er zullen altijd lui blijven, die dit als springplank naar aperte vervlakking zullen gebruiken; zolang die regeling drempelloos mag blijven bestaan. Maar er zullen toch ook wel eens mensen op gaan staan; die die letters wel op waarde van waarschuwing weten te interpreteren?
Ik weiger te geloven dat de mens zo dom is, want wat is anders het nut nog en blijf derhalve in ongeloof wachten.

 

Ik ga genieten van m’n nieuwe koptelefoon en cocoon mij met deze ouwe crooner, die wat mij betreft dat Torentje in naam nog enigszins hoog houdt. Want we hadden Marieke slechts te Leen, we zijn alleen vergeten de rente hierover te betalen.