Orga’s bedtimestories IV: Een kille nare kale man met sangria

Dit is het vierde en tevens laatste deel van Orga’s bedtimestories. Het laatste deel, omdat we eindelijk deze intens emotionele periode achter ons kunnen laten enerzijds. En bovenal, daar we nou weer eindelijk tijd lijken te krijgen om het leven met elkander te vieren zonder te moeten denken aan morgen. En welk een betere dag om dat te doen dan de eerste zondag van Pinksteren; moet onze Grandmaster in arms met mevrouw Theewater aan zijn zijde hebben gedacht.

We moesten komen voor BBQ!
Alles leek mee te zitten. Het weer, het lijf en alle leden konden ook nog eens. Dus wij met omweg via Rotjeknor met pedal tot the metal op naar Breda, waar het feestje gehouden zou worden.

De voordeur werd door Ducktape Eddy, als legende geboren in juli, uitbundig geopend in strak zwart t-shirtje model slimfit met opzichtig bovenlangs gedragen stereotiepe gouden ketting. Maar eerlijk is eerlijk, hij kon en kan het zeker wel hebben. Door de keuken denderde de muziek de tuin in, waar de Changs het terras al onveilig aan het maken waren. Mevrouw Theewater liep druk heen en door het mooie weer met hapjes en snapjes en we ploften neer in de trendy loungeset. Deze was dermate trendy, dat eenmaal er in, het opstaan een nieuwe tak van olympische sport bleek. Zo hebben we meerdere inspanningen moeten plegen, toen de rest van de gang niet synchroon in de tijd binnen druppelde.
Meneer Djogo kwam deze keer met zijn djogo’s net boven de gordel gedragen binnen, iets waar mevrouw Djogo haar afkeuring niet onder stoelen of banken voor schoof. Dat door die trendy stijl sowieso onmogelijk was. Haar blik maakte duidelijk, dat meneer Djogo onder streng consummaire curatele geplaatst was. Maar onschuldig bestelde hij toch een biertje alsof er niets aan de hand was. Een aparte vermelding moet gemaakt worden aangaande Madam Grachtklever. Uiteraard kent men haar al heel lang, doch nimmer was zij zo pontificaal een verhaaltje binnen komen waaien. Ze was net uit de gracht geklommen en kon eigenlijk niet wachten op haar volgende duik. Iets in de grachten trekt haar zo aan, dat ze simpelweg de schroom van haar aangeboren neiging, om hier te pas en te onpas in te springen, met de jaren van zich af heeft gegooid. En natuurlijk als laatste hoorden we het snerpende geluid van Orga op het tuinpad bij de voordeur dwars door de keiharde muziek gaan, ten teken dat we compleet waren.

Zittende naast Chang, viel het mij op dat deelname aan de conversatie zonder stemverheffing onmogelijk was. Nu is het gezelschap doorgaans toch al redelijk outgoing qua volume. Maar na een paar minuut gewoon converseren, merkte ik dat Chang tijdens mijn verhaaltje gewoon in slaap viel? Mevrouw Theewater beweerde dat het kwam, doordat zij dat verhaal al tien keer gehoord had. Maar iets deed mij vermoeden dat er een andere oorzaak in het spel moest meespelen.
“Sangria?”, vroeg Ducktape Eddy retorisch en drukte een volle bowl aan vruchten in mijn handen. Al na een paar sipjes begon het te dagen.
Dit was geen ordinaire sangria.
Het is onmogelijk in woorden te omschrijven, want dit leek nog het meest op pure BuBu met vruchtjes!
Ik was nog geeneens halverwege mijn bowl, toen ik mezelf niet meer kon horen. Een fel geklepper ontstond in de oren en verbaasd probeerde ik dat merkwaardig ontstane geluid te duiden. Chang keek me aan en lachte begripvol.
“Castagnetten!”, gilde hij. “Dat zijn castagnetten die je hoort! Hadden wij al voordat jullie binnenkwamen!”
Chang had gelijk. De vruchtjes in de BuBu bleken na inname te verharden en zich dermate te nestelen in de gehoorgang, dat gillen de enig overgebleven wijze van communicatie werd. Orga had het dus ook prima naar zijn zin. Doch de uitbundige luidruchtigheid verstomde als bij toverslag; toen mevrouw Theewater aankondigde, dat we getrakteerd gingen worden op Hollandse BBQ?!
…

De stilte van die plotselinge verbazing veranderde langzaam van stil naar steeds luider protest. Want hoe dan?! Zelfs ondergetekende kon verbazing niet onder loungeset kwijt. En dat was toch wel een niet te missen signaal, dat de meerderheid hier grote problemen mee had. Een alternatief werd in druk overleg in compromis gevonden en snel klepperden de castagnetten weer vrolijk, terwijl het vleesdraaien in ploegendiensten werd verdeeld. Goedlachs schepten we op en genoten van de BBQ in consensus, waar de kip met vlag en wimpel bovenuit stak. Want hoe was die ingelegd?
Mevrouw Theewater weigerde haar geheim prijs te geven, hoewel de versie van gesuikerd Theewater mij nog het meest plausibel in de oren door die castagnetten klonk. Kortom het was heerlijk en de stemming zat er uitermate goed in. We hebben weer ouwerwets gelachen en niemand kon bevroeden, dat er nog een onvertogen woord zou vallen.

Nog voor het toetje schoot ze uit haar slof. Nu in alle ochtendrust, probeer ik nog de reden te achterhalen maar tevergeefs. Ik bedoel, ik weet dat ik moeilijk kan zijn en dat mag dan ook gezegd worden. Maar net nou Orga weer met volgroeide nieuwe wenkbrauwen aan het genieten was, kwam deze wel heel rauw aan. Het was tijdens een zoveelste lachsalvo, dat ze zomaar out of the blue naar Orga gilde; “ik krijg het gewoon koud van je als ik zo naar je kale schedel kijk!”
…

Op dat moment vielen zelfs de castagnetten stil en onze monden open. Mevrouw Theewater echter zat er als een zonnetje bij en vroeg stoïcijns of iemand nog wat wenste, want alles moest wel op.
Niemand durfde te reageren, want had ze nou echt gezegd dat Orga een nare kille kale man was? Ik bedoel; ze mocht dan wel gelijk hebben, maar om dit zo in his face te gillen was een geheel nieuwe ontwikkeling in onze vrijheid van meningsuiting.
“Ik ga zwemmen!”, onderbrak Madam Grachtklever de stilte en ook de Djogo’s waren zo van hun stuk, dat mevrouw Djogo vanuit stilstand over de rugleuning van de trendy loungeset sprong en aankondigde, dat ze gewoon zwaaiend afscheid nam met een blik van ‘geen minuut langer!’
Meneer Djogo daarentegen nam wel uitgebreid de tijd voor individuele brasa’s, dat hem op stevige vermaning te staan kwam. De sfeer was omgeslagen en de rest durfde niet meer te bewegen, met uitzondering om meneer Djogo te groeten.
“Vuur!”, gilde Ducktape Eddy de ongemakkelijke immobilisatie doorbrekend en begon de tuinhaard vol te stoppen met hout. Mevrouw Theewater zelf kwam met een enorme houten paal aangezeuld, die gevuld moest worden? Uiteindelijk begonnen de castagnetten weer voorzichtig te klepperen van die alles overstijgende rookwalm in kaarslicht, waarmee de pijnlijke opmerking verdreven werd.
Koffie met tic werd aangeboden. Doch de sangria tikte nog dermate hard na; dat deze puur werd genuttigd. Toen de lucht geklaard was, begonnen mevrouw Chang en mevrouw Orga hele rare gebaren te maken. Zo zat mevrouw Chang als Lee Towers op de bank en mevrouw Orga bleef maar op Chang wijzen, die naast mij van die rook buiten bewustzijn was geraakt.
“Ik moet wat?”, lipsyncte ik naar de overkant, waar mevrouw Chang nu een niet mis te verstane elleboogstoot imiteerde. Dit was voor mij de druppel. Kijk, dat meneer Djogo door eega gecorrigeerd wordt en plein public en Orga door andere, soit. Maar dat ik Chang een elleboog moest geven om hem uit zijn coma te krijgen? Dat vond ik echt te ver gaan.
De dames echter genoten van de ingetreden ouderdom op zulks een wijze dat Ducktape Eddy zei; dat hij juist daarom tijdig voor een onbezorgde oude dag wilde gaan zorgen.
“Gated community!”, legde hij uit. “Zorg op maat! Met z’n allen samen oud worden in gated community!”
Boekhoudkundig was het volgens hem mogelijk om ons terug te gaan trekken en een expert was al geraadpleegd? Orga reageerde als eerste, dat ie wel erg hard van stapel liep nu. En inderdaad, zijn avondrode idee had wel wat meer tijd nodig om te landen dan dit avondje alleen.
Ducktape Eddy ging maar door met; “en jij wordt van de ballotage en jij van de entertainment.” Hele raden van bestuur werden in elkaar gezet daar in de weelderige tuin, waar de bloei een hele zomer lang duurt.
Verrassenderwijs was het mevrouw Theewater, die van die opmerkingen, die met de nuance kwam.
“Waarom niet eerst met z’n allen naar Lissabon om voorzichtig aan dit idee te wennen? De Djogo’s gaan al mee en waarom niet met z’n allen gaan?”

Dus zover gaat onze bijzondere vriendschap inmiddels dus. Dat je altijd en eeuwig elkaar de waarheid zegt, ook al is die nog zo hard. Niet alleen oud worden maar samen. Ondanks alle strubbelingen die deze avond toch wel haarfijn had weten bloot te leggen, gaf dat toch een onverwacht warm gevoel. Wel wennen moet ik bekennen. Maar daar vadertje Tijd zich niet in zal houden, besloot mevrouw Theewater voor begroting te gaan zorgen, opdat we later in alle rust konden beslissen.
Eenmaal thuis vielen we aan de ene kant van het bed als gerookte open haard blokken en aan de andere kant onder het geklepper van die castagnetten in slaap. Ik zie mezelf op de laatste trein wachten. Als pensionadofiguur ben ik onderweg vanuit Spanje naar Portugal voor die laatste stedentrip. Maar zelfs na een volle nachtrust kan ik daar nog niet aan wennen en zei ik zojuist nog tegen Pareltje met mislukte overtuiging; “geen haar op mijn hoofd die daar al aan denkt hoor!”