Une Prelude Royale
De kans op een verergerde bankencrisis neemt toe zo las ik vandaag, maar niet voor Clara de Wit-van de Hamburgers en de Nasale-Pieper. Mevrouw de Wit enz. enz., Clara voor intimi, stond alom berucht als een kenau van een secreet die niet zo snel van haar stuk te brengen is. Haar geest, geconditioneerd door haar geliefde vader George, is naar ideaalbeeld gevormd en al op jonge leeftijd was zij er dan ook heilig van overtuigd dat zij anders was dan anderen, gewoon heel speciaal.
Niet iedereen was zo bevoorrecht als Clara vanaf prille leeftijd. George runde met veel succes vele boerderijen op de pampa’s. Zo goed zelfs dat de nationale economie hierop dreef dat de kleine zelf benoemde elite zo de macht gaf om deze niet echt lekker te gebruiken. Voor moeder Mina was niets te dol, zij runde het huishouden en zorgde er wel voor dat haar engeltje in het midden van de sociale belangstelling stond.
Haar uiterst gelukkig verlopen jeugd leidde uiteindelijk naar een privaat met bloedgeld betaalde educatie en derhalve geforceerde introductie bij de happy few. Toen Clara het huis uit ging om over de grenzen haar verdere geluk uit te bouwen drukte Mina haar nog op het hart dat haar belangrijkste joker in het spel zij zelf was. Dat zij zich nimmer moest verlagen door aanleg met een dorpse buschauffeur of lokale banketbakker, neen, haar schip moest in een wereldhaven dokken.
Na zich op geheel eigen kracht omhoog te hebben gewerkt in de wereld van kassabeheer ontmoette zij op een feestje een patserige kerel die op onnatuurlijke wijze door alle aanwezigen werd aangestaard. Instinctief voelde ze aan dat dit de joker was waar Mina haar voor had gewaarschuwd, dit was de aas in het spel. Hello.. zei ze zwoel toen ze vrolijk uitdagend op hem afstapte en direct op dat moment was hij verkocht. Willy, zo heette ie, bleek een machtig bierbrouwer in een klein landje aan zee te zijn en naar zeggen was hij min of meer de baas daar. Daarna ging alles heel snel, binnen drie dagen waren ze door huwelijk aan elkander verbonden voor het leven en zij stapte hoopvol vanuit het vliegtuig dat zojuist in het kleine landje was geland. De reis was wel wat gênant, want Willy had wel heel veel kennissen. Zo moest ze middenin zitten met haar nieuwe echtgenoot omringd door heel veel andere voor haar vreemde mensen. Ja, dat zijn mijn pappenheimers zei Willy nog voordat ie de hele reis snurkend in slaap viel. Maar nu zou ze dan naar zijn paleis worden gebracht want dat hij daar moest verblijven stond buiten kijf.
Willy, Willy kierde ze enthousiast wat een geweldig mooi land en waar moeten we naar toe? Na het laten van een redelijk vastzittende enorme boer wees Willy naar het gele uithangbord met de koninklijk donkere letters NS.