Lieve Roma

Gisteravond zo voor het slapen gaan werd ik opgewekt door een rumoer in de tuin. Na enige tijd keerde de nachtelijke rust weder. Door het donker was het onduidelijk wat er aan de hand was geweest maar bij het ochtendgloren bleek dat er een familie zigeuners achter mijn rododendrons was ingetrokken. Vredig in de ochtendmist aanschouwde ik deze illegale bebouwing der illegalen op mijn overbetaalde en aan een wurghypotheek onderhevig stukje grond. Hier en daar lagen er met stront besmeurde stukjes wc-papier fel afstekend op het strak gemaaide gazon. Een gebruikte condoom hing uit het achtereinde van een aan de woonwagen vastgebonden geit en een kip struikelde over een autoradio. Een gevoel van onbeschrijflijke genegenheid maakte zich van mij meester. Eindelijk is het dan ook voor mij zover om de multiculturele vruchten te gaan proeven. Potdomme, mijn eigen Romagezinnetje, toch wel het neusje van de zalm. Want zo zijn mijn buren opgescheept met een Marokkaans gezin waarvan vader de taal niet spreekt, moeder helemaal niet spreekt en hun zeventien koters lullen de oren van je kop met inhoudsloos gezeik vol met louter verwijten. Nee, ik kon mij in mijn handjes wrijven over zoveel menselijk geluk. Met alle plezier van de wereld mogen ze deel uitmaken van mijn huis en haard. Natuurlijk moeten de kinderen naar school, ze moeten te eten hebben en medische zorg is ook niet onbelangrijk. Met alle liefde heb ik dat voor ze over. Want wie zou niet overlopen van geluk bij een dergelijk droomscenario. Eindelijk kan ik van mijn eigen centen een leven voor een fokkend gezin opbouwen. Hopelijk kan de bank mij nog wat lenen want deze mensen wil ik niet meer kwijt. Het is dan ook nu voor mij weg met de voorouderlijke normen en waarden want die laten we nu afhangen van de gril van de dag. Mijn dag kan niet meer stuk, ik hou van Holland!