Schermterreur
Of te wel welkom in de tijd van nu. Laatst hadden mevrouw Puk en ik een raar weekeinde. We moesten onder andere bijeenkomsten ook gaan begraven, dus vertrokken we vroeg in pak en pakje om tijdig bij de kerk te arriveren. Net voordat we het huis van God wilden betreden werd de oude houten deur rigoureus voor ons neus dicht gegooid. Het was vol. Mevrouw Puk liet weten aan de Goddelijke uitsmijtster dat ze familie was en informeerde naar mogelijke toegang om het verdriet met haar bloedverwanten te kunnen gaan verwerken. Maar nee, we hadden volgens de vrome kenau niet gereserveerd…… Dit was nieuw voor ons. Maar, we konden in het clubhuis ernaast plaats gaan nemen op een staplekje om de dienst op een scherm te gaan volgen. Hevig geëmotioneerd zag ik voor het eerst hoe tranen bij haar eruit konden schieten. Het was dan ook een redelijke schoffering en ik kon mij haar gemoedstoestand wel indenken. Nee, het was niet haar idee om op een scherm de uitvaart te gaan volgen dus zijn we maar onverrichterzake weer huiswaarts gegaan.
“Leg die bloemen maar hier neer”, zei ik tegen haar als iets van steun dat natuurlijk ruim niet voldeed. Maar ze legde het peperdure service station boeketje tussen de rest van de bossen in, op het smalle strookje gras langs het pad.
Maar dit weekend zou alles anders gaan verlopen.
Ook hier was er één de leukste, tenminste in ieder geval de meest idiote. Boven de muziek uit, die al niet zachtjes stond, slaakte hij periodiek een oerkreet en keek dan hoopvol en voldaan om zich heen. Hij werd steeds vrolijker en danste mee met het publiek totdat ie niet meer kon en met een harde dreun naast zijn kruk pleurde. Met een Michael-Jackson-achtige move sprong hij op en begon weer te krijsen alsof er niets was gebeurd. Rozig verlieten we de morsige kroeg en staken de straat over.
Middenplein, ‘grijze’ zone; daar hadden we nu wel gereserveerd en inderdaad, we konden een staanplaatsje innemen. Het voorprogramma bestond uit ene msr. Adi of zo, die the crowd moest opwarmen. Het zal aan de kloof liggen maar lopen gillen naar een paar zwaaiende armen boven een denkbaar mengpaneel blijft me verwonderen maar goed, we gingen dansen dus ga je mee met de massa. Die massa werd wel een beetje veel massa, de bar was snel onbereikbaar geworden en als sardientjes stonden we zo te wachten totdat la grande dame acte de présence zou gaan geven. Naast mij stond een stel van de herenliefde uitzinnig ritmisch tegen elkaar aan te rijen en achter mij gilden hysterische bakvisjes bij iedere mogelijke beweging van het personeel op het podium. De enige ratio die ik in de nabijheid kon ontdekken was mijn vrouw waar ik dan ook gelukkig al een tijdje mee getrouwd ben. Het werd langzaam een gevecht om je plek te kunnen behouden en gelukkig is zij daar een rots in. Niemand kwam langs zonder permissie en ook mij lukte het om de geile knapen, van mij, af te werken die daardoor verbaasd even verderop hun paringsritueel hervatten.
Een half uurtje na die mengvogel ging het doek naar beneden en de hele zaal begon te gillen ….?… want ja… een doek dat valt…. Daarna duurde het nog een kwartier eer dat kleed weer omhoog werd getrokken gevolgd door een luid gillende massa, het begon!
Tenminste we begrepen aan het publiek dat het was begonnen. Het zicht op het podium werd volledig ontnomen door alle mobieltjes die de lucht ingingen. Zo konden ze natuurlijk laten zien dat ze erbij waren want dat was belangrijk, dat voelde je aan alles. Na de eerste golf van opgeheven telefoonschermpjes kwam Be lekker op gang. Maar hoe we ook sprongen, een relaxed uitzicht behoorde alleen tot de onmogelijkheden. Natuurlijk waren daar twee schermen waar je kon zien wat er op het podium gebeurde maar ja, dan is een dvd-tje toch handiger. Na enkele nummers werd het ons teleurstellend duidelijk dat we modern genaaid waren. Het podium stond gewoon te laag! Alleen de lieden op de ring hadden iets van zicht maar wij moesten het doen met af en toe een glimp die we tussen heen en weer bewegende ledematen konden vangen. Uiteindelijk kreeg je zo af en toe een redelijk stabiel beeld van Be die, als ik haar tussen duim en wijsvinger opmat, toch gauw zo’n vier tot af en toe zes centimeters hoogte aangaf. Op het scherm, deels aan het zicht onttrokken door belichtingsinstallaties, was ze zelfs nog kleiner. En op de schermpjes van mobieltjes bijkans onzichtbaar. Ze deed mij erg denken aan Catootje uit Madurodam, maar dan wel energieker want dansje doen dat kan ze wel. Tenminste van wat ik ervan op het scherm zag. Een ander duidelijk verschil was dat ik Catootje nooit zo goed droog heb zien neuken. Maar iedereen om ons heen, die ook helemaal niks zag, was laaiend enthousiast. Brood en spelen werd zo wel heel erg exemplarisch en gelukkig besloot mijn eega dat dit toch niet was wat ze ervan had verwacht en leek het haar beter om voortijdig dit wonderlijke zicht op ongedifferentieerde bezwete lichamen te gaan verlaten. Het was een onverwachte avond. Ga je naar een concert van Be en zie je geen ene reet?
Teleurgesteld zijn we stil naar huis gereden zonder om te hoeven rijden, want op het scherm stond precies aangegeven hoe we moesten rijden.