Tijd voor barricades.

Tijd voor barricades.

Iedere week haal ik vlees voor de honden bij John. John is een aimabele vent gedrenkt in no-nonsense die zijn kleine thuisbedrijfje met hard werken heeft doen uitgroeien naar een waar expeditiegebeuren. Zo babbelen we iedere week even over de toestand van het land en over de eigen toko’s.

Ook John wordt geconfronteerd met waanzinnige regelgeving dat zowaar iedere week spijtig genoeg weer stof oplevert voor een babbeltje over die idioten in Den Haag. Laatst was hij bezig af te sluiten voor de dag en zette nog een paar dozen met vlees voor eigen gebruik bij de deur die hij mee naar huis zou nemen. Aangezien dit vlees voor zijn eigen honden was bestemd had ie er geen stickers op geplakt bovendien wist hij zelf het beste uit welke ingrediënten  zijn worsten bestaan. Laat nu net op dat moment de inspectie binnen vallen. En jawel hoor alles was in orde behalve die dozen bij de deur. Boete zevenhondervijftig Euri en hij kon op maatregelen rekenen alsook een forse verhoging als ie weer eens eigen gemaakt vlees naar huis zou nemen zonder stickers.

Deze idiotie is ook bij ons dagelijks werk. Mijn naam staat op de gevel, patiënten maken een afspraak bij mij en toch eist de inspectie dat ik een naambordje draag? En als er een apparaat het niet doet dan dien ik deze van een duidelijke sticker te voorzien met “dit apparaat doet het niet”. Het is niet meer voldoende om dit zelf te constateren, nee, de hele Godganse wereld moet kunnen zien dat dat apparaat het niet doet. Want stel je voor dat je behandelingen uit gaat voeren met een apparaat dat het niet doet….gewoonweg gestoord.

Het vorige bezoekje aan John begon al bij de voordeur.
“Ze zijn nou echt helemaal gek geworden.”
Eén of andere Bep op het ministerie had de vleesverwerkende industrie voor de viervoeters een brief gestuurd. Dit gaat om zo’n zes of zeven uiterst kleinschalige bedrijfjes met een zeer bescheiden personeelsbestand, denk aan een mannetje of vier en dan niet fulltime. Niet echt multinationaal niveau dus, gewoon gemiddelde hard werkende mkb-ers. Het zetmeel in het vlees mag niet boven een met natte vingers vastgestelde waarde uitkomen tenminste niet gratis. Komt deze waarde wel boven die procentnorm uit (dat al vrij snel kan gebeuren zoals ik het begrepen heb) dan wil Den Haag even 23% extra vangen. Dus de prijzen zouden met een kwart moeten worden verhoogd opdat de fiscus deze extra bron wil ontvangen zonder oog te hebben voor het ondernemerschap laat staan de voedingswaarde van het vlees. Zo maalt John geen teentje knoflook meer door het vlees want stel je voor dat net dit teentje de norm zou verzieken.
De inspectie alhier schijnt het, een paar weken voor de gedachtekronkel van die zieke Bep van het ministerie, al voor John op zwart en wit hebben gezet dat ie goed bezig was maar zijn collegae in den lande moeten de prijzen gaan verhogen. Doen ze dat niet dan krijgen ze boete, te beginnen met 30.000 euro. Maar  met de fiscale naheffingen is het ook voor John onzeker.

Zo is ons land geworden, de euro bepaalt zelfs wat je verdomme je honden te vreten geeft totdat ook dit niet meer op te brengen valt en er weer een paar bedrijfjes kapot gemaakt door regelgeving uit Den Haag bij kunnen schrijven aan die maar niet eindigende lijst. Natuurlijk gaan vele bedrijven over de kop door de crisis, een crisis die is veroorzaakt door simpele hebzucht wordt enorm verdiept door een evenzo hebzuchtige overheid. Een overheid die de crisis aan het bestrijden is met lastenverzwaringen en onderwijl de broodnodige bezuinigingen op eigen uitgaven negeert. Een overheid die de eigen macht boven de wil van het volk heeft gesteld met de drogreden dat ze democratisch zijn gekozen. Alsof dergelijk debiel beleid zo gelegaliseerd mag worden.
Wanneer dit geen reden voor een revolutie is dan weet ik het niet meer.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.