Tineke; een gat in de markt!
Eindelijk kunnen we weer geciviliseerd plaatsnemen. Ons zitje ziet er weer prima uit na de renovatie en een bijpassend tafeltje zou er nu prima bij passen. Dus wij op zoek. Op internet zag ik een zeldzaam normaal geprijsd tafeltje dat ‘op voorraad’ was ook nog eens. Wij vanochtend hoopvol naar de meubelboulevard.
Als de eerste potentiele klanten van deze zaterdag, betraden we de winkel die zojuist werd opengesteld. Na alle etages te hebben doorlopen was ik het bewuste tafeltje niet tegengekomen dus daalden wij teleurgesteld de trap af. Beneden werden we opgevangen door de verkoopster; blablatype met lading schminck en oh zo hip en nog oher zo voorkomend ondanks haar middelbare leeftijd die er voor haar toch niet meer toedeed want ze voelde zich nog immer zoet zestien.
Of we het hadden kunnen vinden? Na mijn ontkenning vroeg ik om het bewuste item dat zo lekker laag geprijsd was. Nou, die hadden ze dus niet op voorraad! Wel had ze een ander model staan en ze ratelde maar door over de verschillende kleurenopties waar ze gemakkelijk voor kon zorgen en dat ook verschillende afmetingen geen enkel probleem was. Het was een beetje gekke dag voor haar, gisteren was namelijk RTL langs geweest voor een reportage. In de vaste overtuiging dat dit wel indruk op ons zou maken stalde ze de verschillende stalen hout uit, scherp contrasterend met haar fel gelakte nageltjes al dan niet van opzet voorzien. Na haar solistische preek vroeg ik wederom of ze dat tafeltje op voorraad had zoals op internet was te lezen, de reden nota bene; dat wij naar haar zaak waren gekomen. Nou nee dus…… misschien wel bij andere filialen maar dat kon ze helaas niet bevestigen….
Even bellen of zo kwam niet bij deze dame in haar bol op, maar ze had plenty betere alternatieven. Onvoorstelbaar dat ze voor vurenhouten, nog net geen spaanplaatstructuur, bijzettafeltjes met droge ogen 1000 Euri durven te vragen…. en dat is dan met korting?
Het was duidelijk, deze zaak was niet aan ons besteed. Maar nu we toch op de boulevard liepen hebben we enkele andere zaken aangedaan. Bij de Xenox slaagde mevouw Puk en was ze verrukt weer enkele mokken te kunnen inslaan. Maar voor de rest, mijn hemel; wat een eenheidsverschrikking is er verder toch gaande op de woonboulevard. Okay, bij de één was het in verweerd grijs en bij de ander licht opgeschuurd doch alles lijkt op elkaar en steigerhout is het nieuwe walnotenmateriaal of zo. Geen enkele zaak had iets aparts, iets waarvoor je de straat op zou willen gaan. Nee, ons Meubelland is definitief genivelleerd. Deze constatering deed echt pijn, het reflecteerde voor mij de toestand van ons land, grauw en grijs en niks daarbuiten. Wat dat betreft slaagt onze overheid wel in hun dramatische opzet.
De laatste winkel die we aandeden was Lederland. We kwamen voor een tafeltje, maar zelfs een niet al te bijzonder model van gewoon hout was eenvoudigweg niet te vinden. Dus dan ga je compenseren en stap je dat Land van Leer binnen op zoek naar een nieuwe relaxbank….
Bij binnenkomst rook je de natuurlijke producten al. In tegenstelling tot die aromatische geurverstuivers, geadviseerd door al die hele belangrijke mannetjes en vrouwtjes vanachter hun bureautjes want dat heeft het marktonderzoek nu eenmaal uitgewezen, in die kapot genivelleerde eenheidszaken. Bij het aanschouwen der hangende prijskaartjes wilde ik al snel weer naar huis maar toch even rondgelopen. Bij de witte tweezitsbank had ik met mevrouw Puk iets van een discussie. Het prijskaartje repte over driezitsmodel dat duidelijk niet door drie mensen kon worden bezet. Tenminste niet als de ene in de relaxstand ging terwijl de ander gewoon rechtop zou blijven zitten. Degene in het midden zou dan echt niet comfortabel kunnen zitten en we werden gewoon een beetje boos over deze marketingsonzin. Zet dan ook geen driezits op dat kaartje, als je er niet met z’n drietjes gebruik van kan maken, tenminste niet tegelijkertijd.
“Hoor ik daar iets over driezits en tweezits?”, mengde zich ineens een dame die uit het niets leek te komen. Ze bleek daar te werken en begon ons uiterst professioneel uit te leggen wat het verschil tussen de drie- en de tweezitsuitvoering was. En of we iets speciaals zochten? Gek genoeg hadden ze daar geen tafeltjes maar onze wens van een vierzitsbank met separaat geautomatiseerde
relaxbediening legden wij haar wel voor.
“Nou dat gaat wel moeilijk worden maar kom, dan doen we toch even een rondje door de zaak?”
Ze nam werkelijk alle tijd voor ons. Onwennig volgden we haar de trap op want een dergelijk behulpzame winkelbediende hadden wij in geen tijden meer gezien. Ze was waarlijk uniek maar ook in haar voorkomen.
“Ik ben Tineke”, zo had ze zich voorgesteld en Tineke bleek een ielmagere tante met kort geknipt peenhaar van tussen de vijftig en de zestig…schat ik. In strakke, hoe kan het ook anders, lederen pantalon stond ze voor ons te babbelen. Overduidelijk had zij in de loop der jaren haar spraak te veel aangepast aan haar orale kunstharsplaat maar dit stond haar geenszins in de weg om alles goed en duidelijk uit te leggen. Hoewel, toen mevrouw Puk haar duidelijk maakte dat de bewuste driezits voor ‘ons’ wel een tweezits was zei ze slechts “ja…”……
Maar dit was dan ook het enige negatieve dat we konden opmerken aan Tineke, hoewel we daar ook later om hebben kunnen lachen. Niets was haar te veel en prettig was het dat zij geen verschil in prijs als leidraad nam. Meestal worden mevrouw Puk en ik weggekeken met blikken: “dat kunnen ze toch niet betalen.”
Of we worden gewoon genegeerd door het winkelpersoneel dat of wel heel druk met elkaar bezig is dan wel helemaal alleen met zichzelf. Nee, dan Tineke. Ze was een verademing.
Iedere relaxstand werd door Tineke uitgebreid toegelicht en gedemonstreerd door haarzelf. Zo lag ze dan meerdere keren voor ons, met haar knokige knieën in de meest gekke standen. Op den duur werd het een beetje gênant en uiteindelijk heel erg lachwekkend. Tineke had vast besloten ons niet meer los te laten en alle relaxfauteuils lag ze uitgebreid af. Op een gegeven moment maakte ze een inworpbeweging, zoals een voetballer doet doch haar hoofd was dan de bal, en riep tegelijk in een soort van trance dat dit model ook een heerlijke ’topswing’ had. Dit bleek haar stokpaardje, want nu werd dit bij de hierop volgende modellen steeds feller gedemonstreerd.
“Kijk, ziet u, deze heeft ook een heerlijke topswing” en haar hoofd ging steeds sneller naar voren dat wij de hieruit gelanceerde volledige gebitsprothese al in gedachten door de zaak konden zien vliegen. Ieder keer wanneer ik dacht; ‘Tineke, doe dit nu niet’, kreeg ik een spontane lachstuip bij het zicht op deze bijzonder geëngageerde dame in strakke broek. Ook mevrouw Puk begon het te kwaad te krijgen doch dit zou te kwetsend over kunnen komen en we beten van alles af om onze grimassen maar te kunnen onderdrukken maar Tineke nam alle tijd…..
Uiteindelijk hebben we onze correspondentiegegevens bij haar achtergelaten en Tineke zou voor een tweetal begrotingen gaan zorgen. En als ze dan toch bezig was, zou ze gelijk een fotoreportage van andere meubelstukken mee-mailen. Ze had als hobby het fotograferen van stoelen en banken in de zaak, dat ze hier dan ook niet onder stak.
We liepen naar buiten, overdonderd door de ouderwetse service die Tineke ons had geboden. Lachend zijn we naar huis gereden onder verschillende topswingdemonstraties. We zijn gewoon een beetje blij van Tineke geworden maar verdrietig tegelijk dat de rest van het MKB dit ouderwetse gat in de markt zelfs nu nog niet lijkt te willen ontdekken.