
Van klikken word je doof!
“Het valt waarlijk niet mee man”, zuchtte Marcos vanachter het mahoniehouten bureau.
Joego zat in een art deco stoeltje bij het raam naar de druilerige regen te staren en knikte meewarig met de druppels mee.
“Er mot toch iets zijn, dat we uit deze crisis kunnen halen? Potverdikkie toch!”
“Hoeveel uren ik onder de zonnebank daarover heb liggen piekeren? Dat wil je niet echt weten.”
“Kutvirus!”, mokte Marcos uit pure frustratie. “Kon ik ‘m maar op z’n bek slaan.”
Hugo staarde nu naar zijn schoenen en kon ook daar niets anders zien dan meewarige instemming. Het was deze zaterdagmorgen dan ook een uitzonderlijke situatie.
Sowieso zat Joego nu als vertrouweling in het Torentje bij de premier. Er valt veel cognitiefs over Joego op te merken. Maar zelfs hij snapte; dat ie met iets briljants komen moest, wilde hij niet als het zoveelste neoliberale slachtoffer eindigen.
“Misschien mot ik maar even bij Gabberhouse m’n licht gaan opsteken”, sprak Marcos veel betekenend.
Na al die lange en lange jaren van eerste man, had Marcos zijn politieke bescherming vrijwel vervolmaakt. Of dat goed voor het land was, was uiteraard secundair. Dat was het trouwens zeker niet. Maar daar heeft het Marcos nog nooit om gegaan. Hoewel zijn beginperiode met Sammie heel anders begon. Maar ondertussen hopt Marcos als een ervaren en meer dan behendige berggems van kop van Jut naar kop van Jut, om maar fier solitair op de top te kunnen blijven balanceren. Niemand na Sammie heeft het ooit in zijn of haar kop kunnen halen om iemand, om zo maar een mening bijvoorbeeld, van de trap te sodemieteren. Maar toen kwam Joego. Marcos herinnerde die dag nog als gisteren. Met schoenen die schreeuwden “Fuck You All” en in een air van weeïge aftersun uit zelfs zijn haren zag Marcos in Joego eindelijk een mogelijke sparringpartner, die wel eens aan Sammie zou kunnen tippen. Maar juist nu, op het hoogtepunt van de crisis, dreigde Joego door z’n hoeven te zakken. Veel meer dan zo’n dreiging is er voor de premier dan niet meer nodig om rücksichtslos alle banden door te snijden. Want volgens Marcos is loyaliteit alleen van toepassing in de badkamer voor de spiegel.
Het was al van meet af aan klip en klaar. Alle signalen stonden al maandenlang op rood. Dus om nu te zeggen; dat het land onverwacht werd overvallen door het virus, is nogal een leugentje om bestwil op z’n minst. Precies die duidelijkheid werd dankzij al zijn opgedane konkelende ervaring teniet gedaan met het opvoeren van allerlei experts, die je op één vinger tellen kon. Op zich was Marcos daar uiterst tevreden over. Dat had ie gewoon hartstikke goed gemanaged. Zo had niemand het meer over het belang van echte quarantaine. En het contactonderzoek, zoals bij o.a. zoiets als tbc al sinds jaar en dag tot de basale werkzaamheden behoort, kwam geeneens meer ter sprake. En als het dan daarvoor te laat is, wordt het vanzelf wel voldongen. De premier begrijpt na al die jaren iets te goed; dat daarvoor dan weer genoeg begrip zal zijn. Wat niet weet dat niet deert kortom.
Echter na jarenlang efficiënt bezuinigen wist hij bij voorbaat, dat deze meer dan cruciale maatregel een schandalige onmogelijkheid is gebleken. De eerste hulp bij ongelukken bestaat nl. alleen nog maar in naam. En daar gaat het een beetje raspoliticus om; dat niemand zien mag, dat achter die naam helemaal niks meer zit. Succesvol schoof hij zo de ene expert na de andere door of naar voren, opdat vrijwel niemand meer beseffen kon; dat preventie alleen nog op papier een hot item is. Het was crisis en in de heersende paniek zette Marcos zich af op de kop van de zoveelste bewindsman, die daardoor live voor het oog van de gehele natie letterlijk door zijn hoeven zakte.
Het ging niet meer om de oorzaak, maar alles ging over het gevolg. Dagelijkse cijfers kwamen. Heel even leek het, ondanks het ronduit puur politieke beleid, dat het virus de kop werd ingedrukt. Dat was not done. Onmiddellijk werden snel versoepelingen afgekondigd en iedereen mocht weer op vakantie. De hele Kamer ging met reces en dat hielp de politieke correctheid herstellen.
Als die reeds verwachte boemerang kwam het virus dan ook terug. En nu in wederom een hoogtepunt van nationale crisis moest Marcos deze kans wel benutten. Opdat niets en niemand hem nog zou kunnen storen, als ie weer eens in de badkamer met zijn spiegelbeeld bezig was. De enige nl. die hierin nog invloed mag hebben, is Europa. Marcos was simpelweg aan een grotere spiegel toe. En daar zou ie zelfs Joego voor opofferen!
“Marcos stond op, rekte zich even uit en zei; “ik loop effe naar Gabberhouse.”
“NEEEE!”, stootte Joego ongewoon verschrikt kijkend naar z’n schoenen. “Ik … ik heb het man. Een verklikker! Een VerklikkerApp!”
Langzaam ging Marcos weer zitten en zei zachtjes glimlachend; “Ei lijk! Ei lijk veriie muts! Ja man, een Kontrola-App! Precies wat dit land nou nodig heeft! Totale controle!”
“Ja toch? Sorrie dat het even duurde. Maar opeens zag ik het. Vraag me niet hoe hoor. Maar na al die kliklijnen en meldpunten was het eigenlijk gewoon de meest logische stap voorwaarts. En al die kennis van al die verklikkers binnen halen kan eigenlijk alleen goed met een app.”
“Briljant Joego! En net op tijd man.”
“Dank je”, zei Joego gemeend en keek dankbaar naar zijn schoenen.
Daarna begonnen ze als in een stroomversnelling te werken. Er moest een Klikwet komen. Dat bleek na de ingevoerde AVG een peulenschil. Dankbaar gebruik makend van de reeds eerder opgedane ervaring van Karin, van hoe jas ik er als de sodemieter een antireferendumwet doorheen, werd Gabberhouse aan het werk gezet. Trots keek Joego toe, hoe hij nu als het vice-brein gezien werd. Zo snel als ie kon achterover leunend, nam hij het allereerste exemplaar van de Kontrola-App in ontvangst.
De TU wees op het feit, dat de software nog wel aangepast moest worden. Maar Joego zat achterover leunend zo hard te pushen met berichtjes, dat ze alvast een hardware-exemplaar hadden opgestuurd.
Joego keek ernaar zoals iedere schooldirecteur, die na tevreden de enveloppen voor ouderlijke bijdrage had dicht zitten likken, trots die sociaal verplichtend vrijwillige bijdrage op de bus deed. Hij pakte de verklikker op en liep zo snel als zijn kekke appschoenen hem dragen konden het plein over naar het Torentje.
Buiten adem stormde hij het ronde kamertje binnen en zei; “heb ‘m. Het is een demo en proefmodel. Maar toch, dit is de eerste!”
Marcos keek aangenaam verrast naar dat kleine handzame apparaatje voor hem en pakte het op.
“Doet ie het?”
Joego zei niks, maar stond als een dolle ja te knikken.
Marcos hield de verklikker bij zijn oren en kneep er zachtjes in; “KLIK!”
“Hahahahaha! JOEGOOTJE!!! Jaja! Hij doet het!”
Bulderend lachend liet hij het apparaatje weer los en; “KLAK!”
Nu kwamen ze helemaal niet meer bij. “Twee voor de prijs van één! Hahahahahaaaa!”
“Ik voel me nu toch zo gelukkig!”, kierde Joego.
“Anders ik wel man. Dit is volgens mij een historisch moment. Zo mot het gevoeld hebben toen D-Day begon.”
“D-Day?”
“Ja man, bevrijdend gevoel en zo. Ach ik weet ook niet waarom, maar ik word hier gewoon blij van.”
“KLIKKLAK!”
“Hahahahaha! We gaan winnen!”
Terwijl de cijfers om alle voor de hand liggende redenen weer op begonnen te lopen, kwamen de eerste testresultaten van de verklikker binnen. Die vielen vies tegen. Het wetsvoorstel werd weggehoond en heel even leek het er zowaar op; dat de ontwikkeling van de app gestaakt moest worden.
“Hoe ken dat nou man?”
Joego zat weer naar buiten te staren en was pislink. Ze hadden de maatregelen weer aan moeten scherpen. En nou kon ie nog minder naar de zonnebank.
“‘k Ga nou toch Gabberhouse erbij halen”, zei Marcos. Hij belde hem op met de mededeling onmiddellijk naar het Torentje te komen voor crisisoverleg. Even later klopte Gabberhouse aan en stond met een dertig tot zestigtal gasten in kleine kring te wachten op de gang.
“Sjesus Gabberman! Dit meen je niet?! Ze staan zelfs helemaal tot halverwege de trap?”
“Eigenlijk staan er ook nog een paar op het plein buiten, maar ik moest meteen komen.”
“Da’s ook waar. Nou kom er dan maar snel bij.”
Even later zaten Joego en Gabberhouse in de art deco stoeltjes bij het raam en Marcos begon.
“Gab, de reden dat ik je erbij wilde hebben; is dat het niet goed gaat met de app.”
“Merkwaardig. Hij klikte toch?”
“Ja, daar is niks mis mee”, zei Joego, zijn positie ietwat wanhopig consoliderend en zijn pijnlijke gebrek aan UV nog harder voelende.
Marcos negeerde Joego en zei; “maar hij klakt ook. En zeg nou zelf, een app die klakt werkt niet.”
“Daar ben ik het volledig mee eens. Die app moet klikken en alleen klikken.”
“Heb jij een idee?”
“Het klinkt misschien te simpel, maar toch zeg ik het. Laten we de klak eruit halen.”
“De klak eruit halen, zeg je?”
“Ja. Als je de klak eruit haalt, kan ie alleen nog klikken.”
“Verdomme! Dat ik daar niet eerder zelf op ben gekomen!”, kromp Joego even ineen.
“Natuurlijk! We halen gewoon de klak eruit! God zij dank Gab! Je hebt de app gered man! Dit gilt ‘en wat gaan we nou doen’ heren?”
“ControllApp?”
“KlikKlik?”
“Nee mannen, dit roept om een Chinesie! Komaan, dat hebben we wel verdiend!
Even later zaten ze aan het favoriete tafeltje bij Bang.
“Hoi Bang! Doe eerst maar effe wat bier.”
“Wat leuk premier. ik heb U zolang niet gezien.”
“Klopt Bang, druk druk druk.”
“Nog gecondoleerd met uw moeder meneer.”
“M’n moeder? Oh ja, dat heb ik aan Joego te danken. Maar al is vergeven Bang, we hebben dalijk allemaal een klikker!”
“Een klikker?”
“Ja man. Jij kent het wellicht nog van vroeger, zo’n klikklak? Wel, we gaan de klak eruit halen en dan is ie af! Klaar! Alles opgelost! Bier!!!”
“Oh ja klikklak, gefeliciteerd heren. Rijsttafel voor drie?”
“Lekker!”, zeiden ze als uit één mond.
In de keuken waarschuwde Bang zijn personeel. Want hij wist meteen, dat al die klikkers nog slechter voor zijn zaak zou zijn dan die hele crisis bij mekaar.
“Klikker?’, vroeg de kok in het Mandarijn zonder papieren, “wat is klikker?”
Bang legde het gevaar tussen de bestellingen voor tafel 1 snel uit. Van hoe het pluche het voor mekaar had weten te krijgen, de klak uit de klikker te halen. En dat dalijk iedereen in dit land een verklikker dreigt te worden.
“Oh die? Die harde balletje met van die touwtjes? Maar het ergste dat je daarvan kreeg, waren toch blauwe plekken?”
“Niet meer”, gaf Bang de laatste bestelling door, “daar hebben verklikkers de ballen niet meer voor. En het gekke is; dat toen ze die balletjes nog wel hadden, we mekaar ondanks die herrie nog wel konden verstaan. Maar nu door al dat geklik voor geen anderhalve meter meer.”