Premier in de stoel

Hoe graag zou ik de Premier of ieder willekeurig lid van de afgelopen kabinetten in de stoel krijgen?
En mocht ik de Premier in de stoel krijgen, dan zou ik hem het volgende voor willen houden.

Het is al vaker terecht opgemerkt en dat kan niet vaak genoeg gedaan worden. Steeds meer duidelijk wordt het, dat we Euro’s niet eten kunnen en aandelen niet ademen. Aan het einde zie je pas wat echt van belang is in een leven en dat is simpele compassie.
Dan is het toch zo verdomde zuur, dat we hier allemaal hebben staan toekijken hoe miljarden gemeenschapsgeld werden gestort om de banken overend te houden.
Prima, maar what about die tegelijk onttrokken miljarden aan de Zorg?
Het summum van deze waanzin was wel het ontslaan van 30.000 mensen in de zorg. Nog geen 3! maanden later hadden we opeens een schrijnend tekort aan verplegend personeel?!

Gisteren heb ik gezegd dat ik trots was op onze Premier. Wie de verhalen van Marcos en Sammie kent, weet dat dat nogal een statement was. En toch, daar sta ik nog steeds achter. Politieke verschillen in gedacht en daad mogen juist nu geen enkele rol spelen.
Laat echter onverlet, dat onze bloedje eigen Pinokkio ook gisteren simpelweg niet in staat bleek eens niet te liegen. Hij zegt wel dat hij nu volledig blind vaart op onze Zorg in algemene zin en onze specialistische kennis in het bijzonder. Maar volgens mij dringt dat nog immer niet echt door in dat Italiaanse zaagsel, ooit zo liefdevol door Gepetto vervaardigd. Want weer moest ik dokken toen zijn neus het scherm uit priemde tijdens het toezeggen van alle staatssteun. Ik heb het niet over die aan Schiphol, die was echt. Minder echt was de toegezegde steun aan de kleine man en de kleine vrouw. Alleen al om het simpele gegeven dat hij dat nooit waar maken kan zonder zijn eigen getoonde principes voorgoed te verlaten. Want dat hij de huidige geldstromen niet fundamenteel wenst aan te pakken was overduidelijk. Maar toch trots op de Premier. De mare op zich en het gekozen beleid was duidelijk en eindelijk, eindelijk oprecht.

De medisch specialisten en verplegend personeel werden van bezuinigingsronde op bezuinigingsronde gezien als een te plukken kip. Geen enkele beeldvorming werd daarvoor bovendien geschuwd, zowel terecht als onterecht. Dat gold en geldt uiteraard voor meer professies, maar ik beperk me tot de Zorg.
De CEO’s en al die bancaire toppertjes verdienden echter een veelvoud van wat de specialisten mochten ‘graaien’.
Die liepen (en lopen nog steeds!) met steeds meer miljoenen puilend uit hun zakken hun eigen jaarverslagen uit.
DIT KLOPT NIET.
Het blijft moeilijk te aanvaarden dat wanneer je 24/7 klaar staat om onze kwaliteit van leven te bewaken, je in de ogen van de politiek slechts als een bezuinigingspost gezien wordt. Terwijl in feite vermeend administratieve talenten de hemel in worden geschreven als zijnde cruciaal om samen te kunnen leven.

In de Washington Post hebben meerdere artikelen gestaan die veelzeggend zijn in deze. Uit onderzoek daar is gebleken wat in mijn beroep al langer beseft wordt.
Tandartsen staan fier op kop daar waar het risico betreft infectieuze ziektes op te lopen. Dat wat destijds voor HIV gold, geldt nu dus voor Corona. Het is dan ook dit diepe besef dat mede heeft geleid ons vak uiterst serieus te nemen. Wij vinden het dan ook op een merkwaardige manier bevredigend, dat ondanks de dagelijks grootste exposure van alle professies; onze aanpak in de praktijk nog immer leidt tot de kleinste kans op verspreiding!
Ik hoop oprecht dat U van mij  aanneemt, dat U meer kans loopt op besmetting tijdens het worstelen om een WC rol in de winkel dan in de stoel bij de tandarts.

Ook ik heb samen met mijn Pareltje besloten de tent dicht te gooien. Een zware beslissing die tweeledig genomen is.
Enerzijds hebben wij dit gedaan omdat wij juist nu onze verantwoordelijkheid moeten nemen. Want het streven blijft naar het afvlakken van de besmettingscurve. En dan helpen alle beetjes wel degelijk.
Anderzijds werken wij al een tijdje in ongeloof, dat ons zorgen baart en de onzekerheid voedt. Want juist nu ergeren wij ons aan het lamlendig blijven toekijken onzer overheidsinstanties.
Wij doelen hier op de dreiging; dat al onze preventieve middelen ons ieder moment ontnomen lijken te worden. En we hebben het potdomme geeneens over de ons juist nu ontbrekende middelen! Een simpel mondmasker is nog maar beperkt leverbaar en dan nog alleen maar dankzij een immorele prijsverhoging.
Waar was de Inspectie nu? Als wij een verkeerd formaat sticker gebruiken, zijn we verschrikkelijk slecht bezig. Maar daar waar het nu juist de essentie in preventie betreft, ondernemen ze weinig tot niets?
Dat frustreert enorm.

Dit gaat ook op voor ons verplegend personeel. Ook zij vallen in het hogere risicosegment.
Juist zij moeten onder deze bovengemiddelde exposure hun werk doen. Helaas anders dan bij ons, is daar de kans op verspreiding een stuk groter en dat is toch diep triest.
Mensen die zo enorm hun best voor ons doen zo onnodig risico laten lopen zou tot serieus nadenken moeten stemmen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb dit ook maar uit verscheidene artikelen gehaald in de Amerikaanse media. Want onze media … tja. Deels wetenschappelijk en wellicht deels niet. Maar het onderschrijft wel mijn eigen gevoel.
De Amerikaanse overheid heeft een beroep op o.a. tandartsen gedaan om te helpen met o.a. het verschaffen van preventieve middelen. Wij zouden dat geeneens om bovengemelde oorzaak kunnen?! Hoewel we dit zeker zouden willen.
Voor nu kunnen we nog 24/7 spoedhulp blijven verzorgen. Enerzijds door collegae in te schakelen en anderzijds door zelf bij te springen. De vraag echter blijft voor hoe lang nog?
Tot de voorraad strekt? Zoals bij de Supermarkten nu het geval is?
Toch wordt bij hoog en bij laag beweerd, dat we meer dan genoeg hebben.
Alleen waar is onze voorraad gebleven Premier?
En wie gaat voor de toegezegde staatssteun zorgen? Wie?
Och nee hè, toch niet Wiebes? Beseft U wel dat we het NU nodig hebben?!