Wilde formatie II Ping Pong

“Nee, nee, nee, nee, neeee! Waar is ie nou?”, zat Marcos deze ochtend verwoed op de afstandsbediening te drukken. Transpirerend sloeg hij, bij gebrek aan z’n gebruikelijke dosis dr. Phil, dan maar de krant open. Hij kon hier dus echt niet tegen. Iedere zaterdag keek hij naar een herhaling van dr. Phil. Dat deed hij al sinds z’n moeder had besloten; dat ie eens wat meer naar actualiteitenprogramma’s moest gaan kijken. In het Torentje keek hij nooit tv en eenmaal thuis zat hij de hele tijd op zijn zolderkamertje te wachten op de volgende dag. Maar daar hij als premier nu eenmaal moest weten wat er speelde; had hij toegestemd met de kleine flatscreen aan de muur van de keukentafel. Zo kon hij onder de hagelslag en pindakaas nog iets van de wereld om hem heen meekrijgen. Al was hij heel snel gebiologeerd geraakt door dr. Phil. De monologe benadering van dr. Phil had Marcos succesvol toegepast in de politiek en iedere uitzending leerde ie wat meer. Zo zeer, dat hij naar niets anders meer keek. Marcos was in no time verslaafd geraakt aan dr. Phil en nou ie ‘m niet meer kon vinden, voelde hij toch een zekere paniek over zich heen komen.
“Ah! Daar is hij!”, en Marcos staarde naar een paginagrote uitvoering van zijn held in de multicolor-bijlage.
Het was dat hij alleen de koppen las, anders zou zijn ochtendje heel anders zijn begonnen. Deze kop echter gaf hem weer rust. Hij sprong op en rende optimistisch als altijd de keukendeur uit.

Hij zette zijn Batavus in de fietsenstalling en keek naar de overkant. Daar moest ie weer een hele lange dag gaan formeren en hij zag er best wel een beetje tegenop. Hij besloot om eerst gewoon even bij te komen in zijn Torentje en wilde naar binnenlopen. Maar hè? De deur zat op slot? Hij deed een paar stappen achteruit en keek naar boven. Er brandde licht!
“Hé! Doe ’s open!”, gilde hij naar boven; waar een raampje omhoog werd geschoven en een krullenbol zijn kop naar buiten stak?
“Jesse?! Wat doe jij in ‘mijn’ kamer? Wil je wel eens onmiddellijk naar beneden komen en open doen!?”
“No can do Mark.”
“Goedemorgen Mark, wat is er aan de hand?”, hoorde Marcos achter zich Boema zeggen, die net z’n fietsclips in zijn jaszak stak.
“Jesse! Hij wil nie open doen!”
“Tja. Daar was ik al bang voor.”
“Hoezo?”
“Nou, het zou flauw zijn als ik rara ging zeggen. Maar toch kan je het denk ik in die hoek wel zoeken. Jesse heeft gewoon het Torentje gekraakt.”
“Wat?!”
En met een klap duwde Jesse boven hen het raampje weer potdicht.
“Nou, die onderhandelingen gaan moeizamer dan ik dacht”, mompelde Boema, die zich omdraaide en naar de overkant begon te lopen.
“Wacht effe Boe”, en Marcos kwam naast hem lopen.
“Hoe krijgen we Jesse nou uit het Torentje?”
“Jij bent de baas hoor. Die draak van jou heeft ‘m uitgenodigd en nou zie je wat er van komt.”
Ze liepen door de galerij naar binnen en stopten bij de kamer van Boema.
“Verder ga ik niet Mark. Dit is mijn kamer.”
“En ik dan?”
“Ik zou kopje koffie bij de conciërge gaan doen. Zie je later”, en de deur werd in zijn gezicht dichtgeslagen.
Marcos hief beide armen de lucht in en gilde; “maar ik ben de premier!”
“Demissionair Mark, demissionair”, hoorde hij Tiara zeggen, die net met stapel boeken langs liep. “Dat is wat ik je dus al die tijd duidelijk probeer te maken. Nolens volens Mark”, waarop ook hij in een kamertje helemaal achteraan de gang verdween. Boos liep Marcos naar de conciërge, want was iedereen nu helemaal?”

In de kelder hoorde Marcos een ritmisch getik en even later zag hij Koos de conciërge in onberispelijk witte sportoutfit staan muren met een pingpongballetje.
“Morgen Koos, wat ben je aan het doen?”
“Ben aan het trainen Mark. Voor de grote pingpongmatch volgende maand.”
“Is dat leuk?”
“Leuk? Pingpong is mijn leven Mark. Na jaren op topniveau te hebben gespeeld heb ik ook nog vele jaren gecoacht. Na een kwestie kon ik hier conciërge worden. En nou speel ik hier nog dagelijks mijn spelletje en ben niemand tot last. Ik weet dat ik nooit meer dat niveau kan halen, maar toch; pingpong blijft alles in mijn leven. Hier, wil je ook even proberen?”
“‘k Heb toch niks te doen Koos, okay. Hoe werkt dit?”
“En Koos hielp Marcos in een min of meer seksueel verdacht gedwongen positie; van waaruit hij het beste kon serveren.
“Dan neem je het batje zo”, zei Koos bezweet en hield met zijn linkerhand die van Marcos in de lucht. “En dan iets voorover buigen”, en Koos pakte de premier brutaal bij de demissionaire spleet met zijn rechter en trok hem zo naar achteren. “Zo ja”, hijgde Koos en Marcos vond dit een hele rare uitleg van pingpong. Hij was alleen maar raar opgelucht dat Koos niet aan het sjoelen was. Bovendien wilde hij ook wel eens leren pingpongen.
“Nu!”
Marcos sloeg met het batje tegen het opgegooide balletje en raakte deze zo perfect; dat deze met een bloedgang tegen de muur aan ketste en eer ie er erg in had, knalde deze genadeloos hard tegen het voorhoofd van Koos. Dat gevoel van de perfecte bal had Marcos zo afgeleid, dat ie er zin in kreeg. En hij begon in die door Koos opgedrongen houding alle balletjes tegen de muur te slaan en weer terug en weer. Koos keek in ongeloof naar het ruwe tafeltennistalent van Marcos, dat hoewel duidelijk rudimentair; een toptalent zeker in aanleg was zonder twijfel.
“Dit is inderdaad leuk Koos”, en al snel stonden ze tegenover elkaar te pingpongen. Koos werd voor het eerst van zijn leven verslagen door een politicus. Hij feliciteerde de demissionaire premier wel sportief en vroeg of hij verder nog iets van betekenis kon zijn.
“Oh ja! Helemaal vergeten Koos. Heb jij een loper voor het Torentje?”
Marcos rende de trap op en stormde naar binnen.
“Jij!”, gilde hij naar Jesse; die ineens heel hoog ging gillen uit angst. Zo hoog dat Marcos zijn handen voor z’n oren moest houden. Jesse glipte angstig hoog gillend en glad onder zijn ellenbogen door en rende heel hard de trap af. Marcos nam niet de moeite om hem achterna te rennen en keek naar de bende in zijn torenkamertje. Het ronde kamertje bevond zich in dermate afgeleefde staat, dat hij teleurgesteld achter zijn bureau plaats nam en naar de telefoon greep.
“Met mij. Ik wil aangifte doen!”
Het is geen geheim, dat de partij van Marcos het gehele justitiële apparaat in de portefeuille heeft. En zijn wraak zou zoet zijn. De aanklacht werd opgenomen en zoals te zijn gewend; werd hem een datum ter rechtszitting aangeboden. Hij sprak af voor volgende week en of hij nog een advocaat nodig had?
“Een advocaat? Ben je gek man. Dat doen we toch altijd zonder? Ik bedoel formaliteitje toch? Neen dus!”, en hij gooide nog helemaal boos de hoorn op de haak. Hij zou Jesse op water en brood zetten! Hij zou hem gaan ontmaskeren als de kraker die hij was en al die terroristen erbij! Want niemand kraakt zomaar zijn Torentje!
Nadat zijn boosheid wat was gezakt, kwam Edith die Draak binnen. Ze vroeg of ze nog wat moesten doornemen voor de volgende gesprekken. In eerste instantie zei Marcos van niet. Maar hij moest wel even kwijt wat die Jesse geflikt had.
“Een aanklacht? Tegen een mogelijk toekomstig coalitiegenoot?”
“Zeg kappuh Edith! Heb ik je niet zonet verteld? Kijk trouwens eens om je heen. Als dit na een uurtje kraken het gevolg is, wat dan na vier jaren een heel land?”
“Toch vind ik; dat je een advocaat in de arm moet nemen Mark. Zonder lopen we echt te veel risico.”
“Oh? En wie heb jij dan op het oog?”
“Tja, durf het bijna niet te zeggen. Maar hij is wel de meest geschikte vrees ik.”

Zeer tegen zijn zin, maar wel beseffend dat hij wel moest, liep Marcos de gang door en hoorde aan het einde muziek. Hij rook drank en rook en wist dat ie goed zat, toen hij heel hard om Theo hoorde zingen. Op kloppen werd niet gereageerd, dus viel hij maar met de deur in huis. Daar lag Tiara op de vensterbank een boek te lezen en Theo zelf zat heel hard mee te zingen met Harry.
“Theo?”,  vroeg Marcos, toen het nummer over Theo voorbij was.
“Dat is nou toch heel gek. Maar heb ik niet zojuist al die tijd Theo horen zingen? … Maar ja, ik ben Theo. Saffie? Whisky of rum?”
“Of een heerlijk ijsje van kokosmelk gemaakt?”, vroeg Tiara opkijkend vanuit zijn boek.
“Eh nee, dank je. Ik kom hier eigenlijk op persoonlijke titel”, en hij legde de zaak voor zoals het er voor lag.
“Ik ben hier nogal nieuw in”, sprak Theo, terwijl hij weer een saffie aanstak. “Ik denk dat ik je wel kan helpen. Maar voor wat hoort wat, niet waar? Als jij nou zorgt voor een slagboom aan de grens, sta ik je bij met alles wat ik aan juridische bagage bij me heb.”
“Een slagboom? Maar dat gaat zomaar niet.”
“Dan denk ik niet dat Theo je kan helpen”, zei Tiara vanaf de vensterbank.
“Potdomme!”, vloekte Marcos grondig. Hij had het nou helemaal gehad. Hij verlangde naar de heerlijke weekendjes met Sammie. Maar zelfs een Chinesie pakken kon hem niet meer opbeuren. Met de tranen in zijn ogen smeekte hij bijna.
“Alsjeblief Theo. De dag is al zo rot begonnen. Eerst dr. Phil van de buis en toen Jesse …”
“Oh!”, onderbrak Theo hem met aangeboren anciënniteit. “Dat verandert de zaak wel degelijk. Misschien spreek ik voor mijn beurt en tegen mijn partij in. Maar dokter Fil zei je?”
Tiara liet zich van de vensterbank glijden. Hij hoorde aan de intonatie van Theo; dat ie een fundamenteel punt aan de kaak ging stellen.
“Als jij die dokter weer op de buis kan krijgen, dan ben ik je man.”
“Hè? Er is niets lievers dat ik zou willen. Maar hoe dan?”
“Dan zou ik maar eens beginnen, met wie ‘m van de buis heeft gehaald en waarom.”
“Hè? Ik volg je niet helemaal.”
“Wanneer is het voor het laatst dat jij eens een goed boek hebt gelezen?”, vroeg Tiara terwijl hij stoel aanschoof.
“Eh, m’n boekenlijst?”
“Dat waren uittreksels. Nee, een heel boek met volledige analyse. En alleen literatuur telt.”
Marcos zat te denken en te denken, maar moest het antwoord schuldig blijven.
“Hij leest alleen maar de koppen!”, smaalde Theo. “RTL Mark. RTL heeft jouw dokter Fil van het ene op het andere moment van de buis gehaald. En zo op staande voet schrappen moet welhaast onder zekere dwang gebeurd zijn.”
“Ja, ik ben daar net zo verbaasd over als jullie.”
“Zie ik er verbaasd uit dan? Nee, het is mij iets te toevallig; dat ie net na onthulling van een naar netwerk van de buis moest.”
“Theo bedoelt daarmee zo’n old-boys netwerk met van die young ones”, sprak Tiara bedachtzaam.
“Dus, als jij nou eens naar Justitie gaat en …”
“Oh nee! Geen sprake van!”, stond Marcos als door een wesp gestoken op en liep boos het kamertje uit. “Daar komt niks van in!”
Hij stampvoette de gang door en hoorde de klanken van Harry, die weer om Theo aan het zingen ging. Hij appte naar justitie om die hele krakersrechtzaak te laten vallen. Hij kon onmogelijk hun departement onder druk gaan zetten. En bovendien was ie het hele voorval alweer bijna vergeten.
Buiten op het plein kwam hij Edith tegen, die vroeg hoe het was gegaan. Ze liepen richting de formatiekamer, toen Marcos zei: “ik heb niks met die nieuwe politiek. Dit moet gaan lukken Edith”, hield hij de deur voor zijn akela open en ze stapten naar binnen.
“Hahahaha! Goedenmorgen en wat een heerlijke morgen is het!”, lachte hij weer ouwerwets uitbundig vastberaden alles bij het oude te laten. Hij kreeg er opeens weer zin in. En hij begon zich al te verheugen om aan het einde van de dag bij Koos in de kelder een partijtje toptafeltennis te gaan spelen.