Wilde Formatie IV Zoeken naar waterdichte lokatie

Alexandertje voelde zich waanzinnig goed in zijn nopjes, sinds hij eindelijk serieus werd genomen. Vastbesloten om het zo lang mogelijk te rekken, was hij al begonnen met het continu opwerpen van principes; opdat ieder puntje in de formatiepoging tot in den treure uitgemolken werd. De rest vond het al lang best. En zo sleepten ze zich tergend langzaam van het ene naar het andere onoverkomelijke punt van discussie. Tot die ene dag van het lek. Wie het was, of dat het gewoon door de gammele staat van onderhoud van het gebouw kwam; zal wel nooit duidelijk worden. Maar het lek; dat er een akkoord was over de prangende levensvragen, was met name bij GeeJee Legers erg hard aangekomen. GeeJee had vrijwel onmiddellijk zijn bijbel in de hoek gegooid en woedend gegild; “tot hier en niet verder!”
GeeJee wilde eerst niet, maar was uiteindelijk overstag gegaan na intensief overleg met zijn parochiaanse achterban. Als voorwaarde had hij wel meegekregen, om enerzijds het lek te dichten en anderzijds zijn stinkende best te doen om te achterhalen; wie/wat het lek had doen ontstaan. Of tenminste dan wanneer het was ontstaan. Op zich was dat niet onredelijk, hoewel GeeJee de aller grootste moeite moest doen om zich in te houden; toen hij onder het poortje naar het Binnenhof liep. Daar hoorde hij ze al lachen. De lach van Marcos alleen al deed zijn haren overend gaan staan. Maar met die van zoete lieve Gerritje er doorheen klinkend, was het niets anders dan een uitzonderlijke demonstratie van onderdrukking der menselijke emoties; toen hij deze vroege zaterdagochtend ogenschijnlijk rustig het pleintje opliep. Het lachen begon luider te klinken met iedere stap. Maar eenmaal op de trap naar boven, werd het hem bijna te veel. Voor de deur van het torenkamertje kon hij zich even niet meer inhouden en gooide woedend de deur open en gilde; “en nou wil ik potverdrie wel eens weten wie er gelekt heeft?!”

“Oh, goeiemorrege GeeJee!”, straalde Marcos net zo irritant als Gerritje, die naast hem zat aan het bureau. Boema zat stoïcijns tegenover hen en Alexandertje had het niet kunnen laten en zat achteloosheid veinzend achter de ochtendkrant op een art deco stoel bij het raam.
“Nou? Wie heeft er gelekt?”
“Hebben we een lek dan?’, mompelde Alexandertje schijnheilig vanachter zijn krant.
“Nou! Wij niet hoor. Hahahaha! Wij zitten al dagen zo hard en gezellig te lachen, dat we geeneens tijd hebben voor een lek!”, gierde Marcos het uit. Het kwam geeneens bij hem op; dat ie gewoon zat te piesen in zijn broek en ook die tranen over zijn wangen rolden zonder na te denken onverminderd lachend van zijn wangen. Boema zei rustig en bedaard; dat hij niet wist waar hij het over had.
“Jij was het hè?”, wees GeeJee naar de ochtendkrant van Alexandertje. “Beken het dan!”
“Ik heb niet gelekt, wat denk je wel?”, hoorde hij de ochtendkrant zelfverzekerd zeggen. Niet alleen de krant maar alle aanwezigen begonnen bij hoog en bij laag te zweren, dat ze niet hadden gelekt.
Het stond GeeJee meer dan helder voor ogen. Het ‘wie’ zou hem niet duidelijk worden. Dus restte hem nog twee cruciale vragen. “Waar is dat lek ontstaan dan?”
“Dit is een oud gebouw GeeJee”, zei Boema, terwijl Marcos nog harder begon te lachen en naar buiten wees.
“Hahaha, daar GeeJee. Kijk daar nou man. Hoe denk jij nou dat die vijver is ontstaan? Hahahahahaha!”
“Marcos! Nee? Kerel? Zo’n goeie hadden we nog niet gehad!”, sloeg Gerritje in verwondering op het bureau en helemaal dubbel bovendien. En beide lachebekjes schoten nu in een wel erg ongecontroleerde lachbui.
“Oh jee, ze hebben de slappe lach. Dit gaat wel even duren”, sloeg Alexandertje een blad om.
“Het gaat er hier niet meer om ‘wie’ GeeJee. Dat het hier gelekt heeft, is duidelijk”, vervolgde Boema. onverstoorbaar. “De vraag is meer; hoe kunnen we het lek dichten, voordat alles onderloopt?”
GeeJee ging boos zitten en reageerde; “op z’n minst wil ik weten wanneer er gelekt is dan. Eerder ga ik niet verder!”
“Dat moet ergens vorige week zijn geweest”, zei Alexandertje en begon zijn krant op te vouwen.
“Dat is onvoldoende”, zei GeeJee en sloeg vastberaden zijn armen over elkaar heen.
Boema pakte de telefoon van het bureau en zei: “ik zal dan wel gaan bellen.”
“Wie ga je bellen?”
“Naar die loodgieter natuurlijk, die hier dat lek heeft gemaakt.”
“Oh?’, verwonderde GeeJee zich over die opmerking, “dus het lek is alweer dicht?”
“Ja. Ik dacht dat je dat wel wist. Heeft iemand het nummer van die loodgieter?”
“Het was een Pool”, zei Marcos weer bijgekomen en begon het nummer traag op te noemen.
Met handen en voeten wist Boema te achterhalen; dat de loodgieter eigenlijk net klaar was met dweilen. Hij kreeg het advies de komende dagen alle deuren open te laten zodat het nog wat door kon waaien en verder kon opdrogen. Want lekkage was één ding. Maar had je eenmaal schimmel, zie er dan nog maar eens vanaf te komen.
“Oh jee”, zei GeeJee, “dus dat kan ook nog?”
“Ja GeeJee. Dus het is mijn advies als informateur”, zei zoete lieve Gerritje; “de onderhandelingen te hervatten nu het nog kan.”
En hoewel het veel moeite koste, knikte GeeJee uiteindelijk voorzichtig van ‘ja, okay’. Alexandertje wreef zich in zijn handen, toen hij opstond om weer achter het bureau aan te schuiven. Ze wilden net weer beginnen, toen zoete lieve Gerritje hen gebaarde stil te zijn en fluisterde; “niet hier. Hebben jullie de loodgieter niet gehoord?”
“Verdorie”, fluisterde ook Marcos zachtjes; “hij heb gelijk mannen. Want met al die open deuren is het onmogelijk achter geslotene verder te onderhandelen.”
Even zaten de heren in dubio. Ze wilden nu eindelijk weer verder maar niet in het openbaar uiteraard. Het sluiten van de deuren gaf een te grote kans op schimmel en dat wilde niemand op zijn geweten hebben. Het overleg werd daarom hervat met passioneel gefluister; om het eens te worden over de meest ideale locatie, waar ze veilig de onderhandelingen voort konden zetten.

Na een paar uur fluisteren werd iedereen de pijnlijke status quo duidelijk.
“Heeft iemand nog een suggestie?”, vroeg zoete lieve Gerritje uiteindelijk redelijk wanhopig, “want zo komen we er nooit uit.”
“Dit overleg zit gewoon muurvast”, bevestigde Alexandertje het algemene gevoel hardop, waarmee aan het gefluister een einde kwam.
“Dit helpt niet Alexander”, zei Boema en ook GeeJee kon zich daar in vinden.
“Misschien moeten we die loodgieter nog eens bellen”. stelde Marcos voor. “Als er iemand een waterdichte locatie weet, moet hij het wel zijn.”
Zo werd de Poolse loodgieter weer gebeld. En verdomd, hij wist wel een uitermate geschikte locatie. Tenminste ze zagen allemaal; hoe Boema aan de telefoon opklaarde en zowaar vrolijk de hoorn erop legde.
“De boekenwinkel”, zei Boema enthousiast. “Die boekenwinkel in de Shilderswijk, zei hij tenminste vrijwel meteen en hij klonk heel overtuigend.”
“Je bedoelt die in de Cilliersstraat?”
“Ja, die.”
“Dat zou best eens kunnen werken zeg. In ieder geval zou ik hier nooit opgekomen zijn, dus de pers zeker niet!”
En zo pakten ze de tram naar Transvaal en liepen even later de Cilliersstraat in en gingen staan wachten bij de deur van de boekenwinkel. Niet veel later kwam de loodgieter in zijn busje aangereden en overhandigde hen de sleutel.
“Ik woon hierboven en ben maar wat blij dat er niet meer gezongen gaat worden. Veel succes”, trok hij zijn voordeur dicht en de mannen liepen de boekenwinkel binnen.
“Maar dit ziet er helemaal niet als een boekenwinkel uit?”, verwonderde Marcos en zoete lieve Gerritje pakte evenzo verbaasd een ernstig gekreukt jihadstencil op van de grond.
“Duh! Hier zat die haatimam toch”, zei Boema vermanend en begon met stoelen te schuiven.
“Het is hier wel kurkdroog”, knipte Alexandertje de deur van binnen op slot.  En na een korte stoelendans om de beste plek namen ze plaats onder een enkel peertje om een gebutste tafel van de Kringloop.
“Okay”, hervatte zoete lieve Gerritje het overleg, “waar waren we?”
Op dat moment begon Alexandertje heel kinderachtig te piepen en trok zijn voeten omhoog tot helemaal onder zijn billen. Na zijn armen om zijn gehurkte lichaam te hebben geslagen, verfrommelde hij met zijn mimiek zijn gezicht in zijn meest rimpelvolle toestand mogelijk.
“Embryowet!”, zei Boema blij, als eerste die foetushouding herkennende.
“Natuurlijk!”, had ook Marcos zijn moment van herkenning, “dat ik dat niet eerder zag?”
“Ik vind hem meer dan kinderachtig doen hoor”, pruilde GeeJee.
“Daar gaat deze wet dan ook precies over GeeJee”, sprak zoete lieve Gerritje voldaan hoopvol. Want ze leken eindelijk, eindelijk weer onderweg.

Af en toe werd er tijdens het overleg aan de deur gemorreld. Maar desondanks leken ze echt weer aan het formeren geslagen. De boekenwinkel gaf hen een veilig gevoel. Tenminste niemand had meer het gevoel, zich niet vrij uit te kunnen spreken. Wat er allemaal besproken werd, zal wel nooit helemaal duidelijk worden; dat dan ook de bedoeling was. Na maanden plat te hebben gelegen, zagen de mannen weer een sprankje hoop. Er werd zowaar af en toe ook door Boema, Alexandertje en GeeJee gelachen. Tegen de lunch vonden ze het wel welletjes en het was GeeJee, die als eerste de boekenwinkel verliet met heel veel nieuwe opties, die hij aan zijn parochianen moest voorleggen. Ook Boema nam afscheid en sprak de wens uit, om maandag net zo constructief verder te gaan.
De resterende drie zetten de stoelen weer aan de kant en liepen de straat op. Geheel tegen de al maanden heersende stroming in, liep nu Alexandertje te gniffelen. Bij de tramhalte zat hij gewoon te schokken van de slappe lach en toen de tram bij de Hofvijver stopte, rolde hij er zowat uit.
“Nou Alexander, zo kennie wel weer.”
“Ik kan het niet helpen”, proeste Alexandertje het weer uit. “Morgen?!”, schoot hij weer keihard in de lach, “doen we het morgen weer?”
Het was zoete lieve Gerritje die streng zei; “nee, morgen is zondag. Dat is nou niet eerlijk meer en bovendien toch echt te gemakkelijk.”
“Ja Alexander, het gaat wel om het landsbelang hier”, liet Marcos zijn ervaring spreken. De toon in zijn stem was uitzonderlijk dwingend en helder; sommige partners hadden nog echt heel veel te leren, wilde hij eindelijk weer kunnen gaan regeren.