Wilde Formatie VI: Bar Dancing met modern deurbeleid

“Mannen”, sprak zoete lieve Gerritje plechtig aan het einde van weer een lange dag formeren. “We gaan even iets anders proberen”, en hij begon het grote mahonie houten bureau tegen de lambrisering aan te schuiven. Marcos kon nog net op tijd er tussenuit knijpen, toen het harde tegen het zachtere hout aangeschoven werd. “En die stoelen op de gang”, sprak hij commanderend. Boema en GeeJee begonnen de art deco stoeltjes de gang op te schuiven en Marcos moest de pers oprollen. Even later stond zoete lieve Gerritje een indrukwekkende hifi-installatie op het bureau te installeren.
“Wat gaan we eigenlijk doen?”
“Teambuilding”, zei zoete lieve Gerritje, toen hij Alexandertje een best wel zware glitterbal omhoog liet houden; die hij aan een haak aan het plafond hing. De glitterbal hing perfect in het midden. Daaronder stapelde zoete lieve Gerritje alle verslagen en memo’s van de formatiepoging op de planken vloerdelen, totdat deze vrijwel tot de onderbuik reikte. De mannen keken geïntrigeerd naar hun formateur. Ze kenden hem uiteraard wel als een fervente drag queen, maar nu leek hij toch op iets uit hun veilige verleden. Zo’n amateuristische DJ die plaatjes kwam draaien op het einde leerjaar feest. Ongemerkt ontstond er een schoolse sfeer van vakantiegevoel, toen ze gezoem hoorden van een groot neonbord in de dakgoot; dat in de Hofvijver duidelijk de letters weerspiegelde;
‘Bar Dancing‘.
“Een Bar Dancing?”
“Ja mannen. Ik dacht even tijd voor ontspanning. En waar beter dan in een ouwerwetsche Bar Dancing!”
Enthousiast drukte hij op play. Het eerste nummer dreunde door professionele boxen en blikken van blijde herkenning vlogen door het torenkamertje.
“Potverdikkie, een echte bar dancing?”

 

Tiara Bodel zat enigszins depressief Liebestraum te spelen. Hij moest het van zich afspelen. Het was maar verf, hield hij zichzelf voor. Maar toch, leuk was anders.
Halverwege voelde hij zich als Chopin. Helemaal in de oude meester liet hij zich meevoeren over het nepivoor van de toetsen. Bij iedere aanslag voelde hij zich minder onzeker. Het nummer was nog niet af, of hij was er weer vast van overtuigd; dat de weg die hij was ingeslagen de juiste was.
Hij glimlachte, want zo intens kon hij genieten van zijn eigen spel. Plots werd zijn pianospel bruut verstoord door een waanzinnig harde boemboemboem-dreun, dat vanaf het plein leek te komen. Geïrriteerd door die dreunende bas, sloot hij het klavier en liep de gang op. De dreun werd steeds machtiger en leek door zijn hele lijf en leden te gaan, toen hij in verbazing naar de overkant staarde. Naar die afzichtige neonletters die ‘Bar Dancing’ spelden.
“WTF?”, liet hij zich ontvallen en liep naar het Torentje.
Bij de deur stond een kleine Turk, die hij herkende als; ‘kom hoe heet ie ook alweer?’
De Turkse uitsmijter keek hem vanuit de laagte aan en vroeg wat hij kwam doen.
“Die verschrikkelijke muziek”, en hij wees naar boven.
“Ies disco.”
“Een disco? Dan wil ik dat wel eens even gaan zien”, en hij wilde naar binnen lopen. Maar hij werd hardhandig tegengehouden door de kleine Turkse uitsmijter, die om zijn pasje vroeg.
“Een pasje?”
“Ja, Uniepasje. Zonder Uniepas jij niet naar binnen.”
“Wat zullen we nu krijgen?”
“Of geld, jij heel veel geld geven.”
“Dit is chantage!”
“Nee, ies deurbeleid.”

De mannen in het Torenkamertje stonden als nozems tegen de muur leunende te kijken naar die stapel formatiepapieren in het midden. Zoete lieve Gerritje deed zijn best door de volumeknop nog maar een standje verder naar rechts te draaien en moest nu gillen: “jullie mogen dansen hoor!”
“Maar wat als er iemand van de pers binnenkomt?”, schreeuwde Alexandertje vragend, altijd op de uitkijk voor zijn reputatie.
“Zoete lieve Gerritje schreeuwde iets terug, maar was niet meer te verstaan. Wel konden ze duidelijk uit zijn articulatie opmaken; dat ie een uitsmijter had ingehuurd.
“Een uitsmijter?”
“Ja, een Turkse volgens mij.”
“Maar die zijn keigoed man!”, lachte Marcos en het ijs leek te breken.
Eerst voorzichtig, nog niet helemaal durvend, begonnen ze met hun voet te tikken op de maat. De een met zijn linker en de ander met zijn rechter. In het midden echter was het Boema, die als eerste alle schroom van zich afwierp en de premier ten dans vroeg. Eenmaal op de dansvloer lieten ze zich gaan en de rest begaf zich beetje bij beetje ook op de dansvloer. Op dat moment waanden ze zich weer ontluikende tieners op hun eerste schoolfeestje. Snel veranderde de kleine aula tijdens het volgende nummer in een volwassen loods, waar van heinde en verre de jeugd gewoonlijk kwam om te dansen. Marcos ging nog een dansstapje verder en trok de drankkast open. Een eerste flesje werd opengemaakt, dat de eerste van velen bleek te worden.
Zoete lieve Gerritje was als old school DJ een voltreffer. Maar toen ‘DISCO’ door het kamertje begon te gillen, voelden ze zich helemaal als in een provinciale dancing. Hier hoefden ze geen enkele rekening meer met hun verantwoordelijkheden te houden.
“D I S C O!”, zong Alexandertje als eerste keihard mee, waarna de rest snel volgde. De stropdassen werden los gesjord en de eerste rode wijnvlekken werden al snel feiten. Als laatste was GeeJee de dansvloer opgegaan. Hij had principieel geweigerd te drinken. Doch toen Marcos met een sapje aankwam, nam hij deze dankbaar aan.
“Wodkaatje sjuus!”, gilde hij in Boema zijn oor en de mannen lachten, terwijl ze hun uiterste best deden de meest ingenieus bedachte choreografische moves te maken. Alexandertje oefende eerst nog droog. Maar daarna maakte hij al snel een hele draai van 360 graden met halve fles wijn in zijn hand. Na een tweede ‘wodkaatje sjuus’ begon ook GeeJee te dansen, alsof hij nog niet droog achter z’n oren was. Op zijn billen probeerde hij heel snel rondjes te maken en kierde; “breakdance!”
Onder de indruk van zichzelf begon GeeJee na verloop van tijd ongegeneerd te bedelen om meer sjuutjes. En zo dansten ze dronken om de hete brij van die stapel papieren heen.
Brutaal pakte Boema als eerste een papiertje van de stapel en gilde: ‘levensbeëindiging!”
“Hahaha, ben je gek man. Tze nijt is stil jung!”, en Marcos schonk ze nog wat meer bij. De muziek stond nu voluit en de bas deed de kleine raampjes in hun smalle sponningen vervaarlijk trillen.

Hoog in de lucht zat de plaatsvervanger van God achter een miswijntje. Hij prees zich gezegend; dat hij dichterbij lijfelijk niet zou kunnen komen dan nu het geval was. Franciscus was op weg naar Colombia en zat al gauw verzonken in gebed. Respectvol onderbrak de piloot hem toen hij even zijn ogen opende.
“Mijn excuses excellentie. Maar het gaat om Irma, ze ligt precies op onze route.”
“Mijn zoon, Franciscus buigt voor geen enkele vrouw.”
“Irma excellentie, de moeder aller orkanen.”
“Een orkaan zeg je?”
“Van epische proporties excellentie.”
Lang hoefde Franciscus niet na te denken, om ondanks de hoogte toch vrij snel van zijn geloof af te vallen.

“Ik vind U helemaal niet lief”, sprak Tiara beheerst met ingehouden frustratie. “Ik vind U een penis pendulus agraricus giganticus! Zo!”
Hij draaide zich om en begon weer naar het pleintje te lopen. Vastbesloten zijn compagnon te gaan bellen, om te vertellen wat voor idioterie nu weer gaande was.  Hij had nog geen twee stappen gezet, of hij voelde iets scherps in zijn rug dat hem voorover deed vallen op de oude keitjes. De Turkse uitsmijter zat hijgend van nijd op zijn rug het lemmet aan zijn maatpak af te vegen.
“Je hebt mij gestoken? In mijn rug?”
“Jij niet betalen, jij zelf verdiend!”
En alsof het al niet erg genoeg was, werd hij aan zijn eigen tiara het Binnenhof over gesleurd en onder het poortje aan zijn lot overgelaten. Met moeite wist hij zich aan de muur op te hijsen en wankelde naar de taxistandplaats. Daar rolde hij in de eerste de beste en fluisterde zo hard hij nog kon; “Westeinde alstublieft. EHBO-ingang graag.”

Toen GeeJee onbedaarlijk begon te giechelen en de premier weer smekend aankeek om het zoveelste sjuutje; schonk Marcos hem vol in het zicht pure wodka.
“Nnnne neee, ik dlink nie.”
“Hahaha, je hebt het anders wel de hele avond al gedronken hoor.”
“Ja! Dat is ech waar, heb zel zel zeluf geschien”, zei Alexandertje. En toen de rest ook lallend de wodka bevestigde, was het GeeJee meer dan duidelijk.
“Maar … dat is lekker spul!”, en zonder verder na te denken, zette hij de fles aan zijn lippen. Na een paar slokken gilde hij: “DJ! LA BAMBA!!!”
Daar schrokken de mannen danig van. De loods werd opeens weer een aula, waar ze ‘la bamba’ moesten gaan doen.
Dit had zoete lieve Gerritje ook niet zien aankomen. Eigenlijk wilde hij de avond, nacht eigenlijk, sluiten met Sex Machine van James Brown. Maar dit verzoek van GeeJee kon niet geweigerd worden. Licht trillend zocht hij het beruchte plaatje op en even later klonken de eerste tonen van la bamba. Die lange versie van ruim 8 minuten uit hun schooltijd, waarvan iedereen wist wat dat betekende.
Alle meisjes gingen destijds de dansvloer op; om te dansen op la bamba. De jongens stonden er dan omheen te wachten. Te wachten of ze werden gekozen voor een kusje.
Zo kon je zomaar door een meisje at random uitgekozen worden voor een kusje. Dus het hoeft geen betoog; dat de spanning, bij die eerste tonen van la bamba in het Torentje, te snijden was. Even dacht Marcos nog; ‘misschien nu wel?’
Maar snel lachte hij alweer luid opgelucht. Want hier waren helemaal geen meisjes.
En toen zag hij in zijn ooghoek GeeJee de dansvloer op schuiven?
Hij had destijds ook best wel gezien; dat het soms niet bij een onschuldig kusje alleen bleef. Terwijl hij naar de dansende GeeJee stond te staren, probeerde hij een vluchtroute te ontdekken. Het nummer was pas begonnen en de eerste minuut leek al een eeuwigheid te duren. Maar net als toen was het een ongeschreven regel, die hem deed laten staan. Wild knipperend keek hij naar de anderen, die zich ook helemaal niet op hun gemak leken te voelen. Nieuwe flessen werden redelijk wanhopig ontkurkt en de flessen ging nu wel heel snel rond.
Het laatste dat de premier nog coherent kon denken was; ‘het zal toch niet’ …

https://www.youtube.com/watch?v=aPdVRV-p-zs

Theo was laaiend. Hij foeterde over het deurbeleid, dat hij van Tiara had vernomen.
“Dus jij mocht er niet in? En ze hebben een Turk ingehuurd om jou bij het grof vuil te gooien?”
“Zelf zou ik het iets anders formuleren. Maar ja; daar komt het wel op neer.”
“Krankjorum gewoon. Om niet te zeggen totaal bezopen. Hier moeten we wat mee doen.”
“Nee Theo, ik wil hier liever geen ruchtbaarheid aan geven. Want dit heeft niets met politiek te maken.”
“Maar dit heeft alles met die politiek te maken jongen.”
“Niet met de politiek van de renaissance. Ik wil het puur bij het debat houden.”
“Maar jongen …”
Theo werd onderbroken door de dienstdoende arts, die Tiara kwam onderzoeken.
“Wat is er gebeurd?”
Tiara vertelde over de Bar Dancing en wat hij mee had moeten maken, toen hij aan de deur werd geweigerd.
“Was het een kleine Turk? Zo eentje die lijkt op die vent uit Ankara?”
“Ja precies! Die ja! Hoe heet ie nou ook alweer?”
“Dat was Yasser. Die doet dat wel vaker.”
“Wel vaker? Natuurlijk”, rolde Theo met zijn ogen.
“Ja, het is een bekende van de politie hoor.”
“Wel ja. Ik had niet anders verwacht.”
“Yasser is een beetje gek en wacht al jaren tevergeefs op therapie. Maar omdat hij geheel ongevaarlijk is, krijgt hij nooit urgentie. Dat mes waar hij mee gestoken heeft? Dat was een rubber speelgoedmesje.”
Een speelgoed…? Maar waarom doet het dan zo’n pijn?”
“Dat is Uw trots meneer. Morgen voelt U er niets meer van.”

Dwars door een meer dan loodzware migraine heen, hoorde Marcos zijn mobieltje irritant op zijn holle nachtkastje trillen.
“Met mij! Ik heb hoofdpijn! ”
“Ah premier? Met Ronnie.”
“Ronnie wie?”
“Ronnie. Ronnie P. Ik ben minister in Uw kabinet?”
“Oh met dat hoedje… Had je niet een paar uur later kunnen bellen?”
“Ik vrees het niet. Irma heeft een ramp veroorzaakt die werkelijk ongekend is.”
“Irma?”
“Ja, Irma. Het is all over the news. Ook internationaal wordt over niks anders meer bericht. Vannacht is Irma … ”
Wezenloos gooide Marcos het mobieltje in het laatje van zijn nachtkastje en hoopte daarmee dit vreselijke nieuws te kunnen ontlopen. Ondanks de hoofdpijn werkten zijn raderen op hoogste snelheid. Al wat maar terug bleef komen; was dat ie la bamba had gedaan. En was er dan toch ene Irma? Dit kon hij nu echt niet gebruiken. Hij liep de zoldertrap af en de douche in. Het laatste dat hem nog helder voor de geest stond; was GeeJee, die iemand uit zou gaan kiezen. Hij rilde bij de gedachte en draaide nog wat extra warm water bij.
Nadat hij zich aan had gekleed. liep hij de trap af naar beneden. Vanuit de keuken hoorde hij een onverwacht bekende stem.
“Morrege Mark”, zat zoete lieve Gerritje stralend achter een kopje thee, “gefeliciteerd!”
“Heu? Waar is mama?”
“Die is boodschappen doen. Het is al negen uur weet je? Ja, we waren echt totall man. Ik leg net de telefoon met Hans neer.”
“Hans?”
“Ja, onze illustere voorganger. Ik moest je van hem complimenteren, dat je het uiteindelijk toch nog geflikt hebt. Drank was weer de sleutel, zei hij nog.”
“Sjesus! Iedereen weet het van Irma? Maar wat heb ik dan in hemelsnaam met haar gedaan?!”
“IK heb werkelijk geen idee waar jij het over hebt. Ik heb het over het aanstaande kabinet kerel.”
“Kabinet? Dus … Ronnie zei toch all over the news … Maar wat bedoel jij dan?”
“Nou die la bamba man! We begonnen met het geplande drankkabinet en toen die la bamba van GeeJee! Meesterlijk gewoon! Ik heb mijn hele memorycard volgeschoten. Als ze nou de boel willen laten klappen, worden deze ongecensureerd gelekt. Hahahaha! Wil je ze zien? Ze zijn echt errug hoor. Hahahaha!”
Snel wendde Marcos zijn blik af. De schaamte was simpelweg nog te vers.
“Flauw hoor. Ze zijn allemaal nog zo retenscherp geworden. Hahahaha! Retenscherp! Kijk, kijk nou toch hier zeg!”
“Nee, nee, laat maar. Dus ze kunnen er niet meer onderuit?”
“Nee, want ohoh … kijk deze toch eens, die moet je zien! Hahaha.”
“Allemaal leuk en aardig Gerrit”, keek Marcos opzichtig naar het plafond. “Maar het zal niet de eerste keer zijn, dat ze het dan toch nog op het geloof gaan gooien. Dus ik ben er nog niet gerust op.”
“Opgelost”, grijnsde zoete lieve Gerritje en wees op de ochtendkrant. “Ik bedoel, als zelfs de paus zichzelf niet meer in Gods handen durft te leggen, dan laten zij het helemaal wel.”
“Irma?”, las de premier hardop. “Hij heeft de vliegroute veranderd, om niet door Irma heen te vliegen. Een epische orkaan die vannacht lokale tijd op … Allemachtig! We moeten onmiddellijk aan het werk Gerrit. Die Irma is een orkaan!”
“Hahaha, dat waait wel over man. Maak je niet druk. Hier, kijk nou …”, en hij duwde zo’n retenscherpe kiek onder zijn neus, die Marcos niet meer kon missen.
Eén blik was al voldoende om hem kokhalzend over de stenen gootsteen te laten klappen. Verbaasd keek hij naar al die slierten en vroeg : “Chinees? Hebben we een Chinesie gedaan?”
“Ja! Heb ik ook foto’s van! Hahaha!”