Bij de konijnen af.

Trots hief Francois zijn meegenomen mascotte in de lucht toen de tour deze zaterdag in Utrecht van start ging.
“Allez! Allez!”, gilde hij en rammelde Nijntje stevig heen en weer. “Rien que jaune mes amis!” En de eerste renner ging eens goed in de pedalen staan. Marcos stond, zonder mascotte, jaloers te kijken naar zijn ambtsgenoot die almaar vuriger de coureurs begon aan te moedigen. Op één of andere manier mocht Marcos Francois niet zo. Maar waarom wist ie zelf ook niet. Was het die belachelijk moeilijke taal, zijn houding, of was het dat de Fransman toch niet zo integer als hij zelf wel gewoon was? Francois stal nu met Nijntje de show en dat zinde Marcos helemaal niet.
“Geef hier dat konijn!”, beet hij Francois toe die daarop verbaasd niet begrijpend naar hem keek.
Marcos wees naar Nijn en gilde nu heel hard: “mijn!”
“Non”, zei het haantje nu vastberaden, “c’est mon lapin!”
“Helemaal nie. Nijntje is hier geboren Frans, hier in Utreg nota bene! We gaan hier toch geen probleem van maken? Kom op, geef hier dat konijn!”, en Marcos deed poging de mascotte uit de handen van die andere premier te grissen.
“Non! C’est mon lapin!”, krijste Francois op zijn beurt en rende heel hard weg om in de menigte op te gaan. Heel even zag Marcos nog Nijntje over de hoofden rennen, maar te snel loste zijn zo gewenste mascotte in de massa op.
De tour was in alle zonneschijn begonnen en iedereen was vrolijk, maar Marcos zat met gezicht op dreigend onweer aan de meet. Hij voelde zich behoorlijk voor lul zitten en dus belde hij om hulp.

“Met mij.”
“Sam, met mij. Zeg, die fransoos loopt hier door Utrecht met Nijntje en weigert toe te geven dat Nijntje van ons is.”
“Toch niet dat konijn van Dick?”
“Precies die ja.”
“Maar… dat ken helemaal nie man.”
“Ik zeg het je man. En nou is ie weggerend, wat mot ik doen?”
“Er achter an natuurlijk!”
“Okay, bel je later.”
“Later.”

Terwijl de volgende renner aan zijn tijdrit begon, begon Marcos aan de zijne. Na een kwartier zich langs het parcours te hebben gemurwd kwam ie onder het zweet aan onder de Dom en daar zag hij Nijntje zitten. Maar Nijntje was niet alleen, nog immer werd ie gegijzeld door Francois en voorzichtigheid was geboden.
“Sam?”
“En, hebbie ‘m al?”
“Nou, ik zie ‘m…, maar ik ben bang dat ie het dalijk weer op een lopen zet. Ken jij niemand inschakelen?”
“Mmmm. Hoe groot is dat konijn?”
“Nou, je kent die theemuts van m’n moeder?”
“Die witte met gele bloemetjes in de keuken?”
“Ja , die.”
“Da’s een fors konijn hoor man.”
“Nee, deze is net de helft daarvan.”
“Okay, dan denk ik dat je minimaal zeven man nodig heb.”
“En waar haal ik die mannen vandaan?”
“Ze zitten gewoonlijk in busjes. Van die geblindeerde, die moeten langs het hele parcours staan.”
“Ah, ja.. ik zie er eentje. Hoe pak ik dat aan?”
“Nou, je zegt gewoon dat je de premier ben en dat je hun hulp nodig heb.”
“En wat is het verdere protocol hierin?”
“Nou, ze gaan dan op ‘m zitten natuurlijk. Maar je mot wel snel zijn hoor, want als die gasten eenmaal gaan zitten, staan ze voorlopig nie meer op. Dus pak Nijn wel net voordat ze definitief gaan zitten, okay?”
“En als ik nou te laat ben?”
“Dan heb je niks meer aan Nijn ben ik bang.”
“Nee Sam, dat risico is veels te groot. Ken jij nie komen?”
“Ja dah-ag, hebbie laatst nog op thermometer gekeken? Veels te heet man, nee je mot zelluf doen hoor. Heb trouwens geeneens petje bij me, nee; ik ken ech nie komen ook al zou ik graag willen.”
“Okay, dan mot ik het wel alleen doen. Ik denk dat ik ‘m wel ken pakken, maar hoe kom ik hier daarna snel weg? Dat is redelijk groot probleem hier hoor.”
“Kom aan Mark, op de fiets natuurlijk!”

Zo gezegd, zo gedaan. Op de wijze van het kabinet sloop hij de eeuwenoude donkere steeg in en sloeg onverwacht sluiks toe. Met ellebogenwerk sloeg hij de premier van achteren met een flinke grand boucle en griste Nijntje uit zijn handen.
“Non, non, non!”, was het enige dat Francois buiten adem van die achterbakse elleboog nog kon uitbrengen, waarna hij zijn bewustzijn kwijt raakte of dan toch in ieder geval zijn fysieke. De volgende renner kwam op volle snelheid over de keitjes aan-geracet en was niet in meer in staat om tijdig af te remmen. Met een doffe dreun knalde Marcos tegen de keien en het was dat Nijntje zijn val brak.
“Ekskusee, maar ik heb deze feelo nodig voor het landsbelang.”
Terwijl de premier, zelf fervent pendelfietser, aanzette en links afsloeg om zich tussen de recreatierenners te mengen; lagen twee Fransen verdwaasd languit op het donkerste stukje van het parcours; dat door een beveiligingscamera uiteindelijk werd erkend.
“ME5, ME5, onder de Dom. Twee dronkaards die de race mogelijk belemmeren!”
In no time kwam de reactie: “ter plaatse”, en Francois met onbeduidende knecht werden meer dan hardhandig de bezemwagen ingeslagen.

Niet veel later zat Marcos zijn maat fier aan te kijken in het Torentje.
“Nou? Is ie nie geweldig?”
“In gele trui ook nog, hehehe. Ik ben onder de indruk hoor.”
“Ik ben echt blij dat ie nou veilig hier op het bureau zit. Oh, wat zal ie ongelukkig zijn geweest, want konijnen mot je niet houden met hanen. Zo Nijn, je kan weer ontspannen. Op dit bureau ben je veilig…. Zo, Sam, en nou bek toe bissenis. Hoe staat het met dat onderzoek van de MH17 eigenlijk?”
“Goed dat je me vraagt. Heb net een verontrustend bericht binnen gekregen. Het schijnt dat die Fransen geweigerd hebben luchtsteun te geven!”
“Wat?”
“Was ook eerste dat ik dacht man. Hoe krom kan je stokbrood bakken niet? Jaja, ze wisten dat het levensgevaarlijk was…., maar hebben niet ingegrepen.”
“Dus… als ik goed begrijp, hadden we al die ellende nie gehad als er gewoon voldoende luchtsteun was gegeven?”
“Ja Mark. … En het is eigenlijk nog erger …”
“Nog erger?”
“Ja man, niet alleen hebben ze onze partners geïnstrueerd om niet van boven uit in te grijpen….”
Sam moet even slokje water nemen, want dit was geen moment voor het gebruikelijke wijntje en zelfs bier zou hier te veel zijn.
“Niet alleen dat Mark, ze hebben de Rus ook laten weten dat ze geen strobreed in de weg zouden leggen…., in geval van escalatie….”
“Wel verdomme! Ze hebben ons willens en wetens naar de slacht gebracht?! Ik geloof m’n eigen oren nie, weet je dat wel zeker Sam?”
“100% Mark. Kijk, heb hier bewijs van hoger hand”, en hij schoof een mapje met rode stempel ‘Top Secret‘ over het bureau naar hem toe.
“Wel verdraaid, wat een smiechten! Kijk, hier staat het letterlijk!? Overduidelijk, wat een Karrevracht aan bewijs man. Dit…. dit… verdomme Sam dit…”, en buiten zinnen van teleurstelling en machteloze woede zocht de premier worstelend naar de juiste woorden, “dit .. Sam… dit is…… tja verdomme, wat is dit ook al weer?”
“Dit man, dit is echt bij de konijnen af!”