Cinemag vs Hashimoto

Na enige tijd geluisterd te hebben naar de overweldigende step-up van Hashimoto made by Isao Asakura; die aan al mijn verwachtingen heeft voldaan, is begonnen met do-it-yourself step-up-solderen van Cinemag.
De Cinemag 3440a ligt al paar weken op zolder en de plint heeft nodige vertraging, dus gaat enige tijd gedood worden met wat frees- en soldeerwerk.
Het twijnen der draden met belachelijk veel kleuren blijkt voor een kleurenblinde nogal een pittig klusje. Te meer daar de kleur bruin(?) bij de ene trafo donkerder is, alsook die andere kleuren zijn qua kleurintensiteit niet bepaald ISO-uitgevoerd. Een gezinslid is even nodig om de juiste kleuren te duiden, waarna het met een stuk minder niets zeggend gestaar beter gaat.
Het resultaat lijkt leuk op zolder. Maar op de begane grond valt de Cinemag in het niet bij grote broer en ik vraag me af of vergelijken wel eerlijk is.

 

Na omwisselen wordt de naald in de groef gezet. Maar niets van lekker dan wel mooi geluidje.
Het is een brommerig geheel, met op achtergrond een leadzanger die er never nooit niet bovenuit gaat komen. Het binnenwerk wordt wederom gecheckt en de draden blijken juist aangesloten. Duidelijk is wel bij aanraking dat dit doosje van een beduidend mindere kwaliteit is; de zanger valt dan helemaal weg in het gebrom.
Of de trafo’s zijn niet je dat, dan wel is de minischakelaar wel heel erg mini in alle opzichten. Besloten wordt de schakelaar te omzeilen en de ‘hoogste’ step-up-draden direct aan de negatieve polen te solderen. Voor het minste signaalverlies is dit sowieso aanrader, maar ik wilde knop…
Dat scheelt een slok op een borrel. Geluid is bromvrij en ook de leadzanger krijgt het weer naar zijn zin.
De eerste indruk is echt niet verkeerd. Heldere en transparante sound vult de woonkamer en voor een do-it-yourself-dingetje gewoon goed te noemen.
Maar what about de vergelijking met Hashimoto?

Fysiek wint de Japanner met knock-out in eerste ronde en die Miss kan blijven zitten. Qua behuizing is die van de heer Asakura top. Ook hier ligt mijn projectje laveloos geslagen in de hoek en emmer water van de verzorging is nodig.
Maar kracht is niet alles en dankzij pure volharding weet de Cinemag toch weer op te staan.
De Hashimoto klinkt voller, het geluid komt meer los en even lijkt het alsof na meerdere knockdowns de Cinemag de handdoek in de ring moet gooien. De Hashimoto is eigenlijk geen match voor de kleine Cinemag… en toch. Toch krabbelt de Cinemag bij iedere switch brutaal weer op. Gewoon omdat sommige LP’s ineens ‘anders’ klinken. Niet beter maar ook niet heel veel minder. Die kleinere trafo’s doen namelijk wel wat ze moeten doen.
Resumerend wint de Hashimoto met straatlengte. De behuizing van Isao maakt wel degelijk groot verschil volgens mij en ik ben blij dat ik niet voor de Hashimoto-do-it-yourself-optie ben gegaan.
Maar deze kleine trafo verdient voorlopig wel een plaatsje in de woonkamer. Sowieso om in te spelen en ik denk dat ik deze ‘andere’ sound best kan gaan waarderen. Ja, het is minder en ja, esthetisch geen toppertje; maar uiteindelijk gaat het om wat het oor hoort.., wil horen. En naar deze wil ik voorlopig wel even luisteren, al was het alleen maar voor de verandering.