Blindspraak

De heftige discussie was ver buiten het Torentje hoorbaar. Sammie stond nu lijnrecht tegenover Marcos en sloeg met zijn hand op tafel.
“Nee, nee en nog ’s nee. Ik neem hier afstand van Mark en zeg je nu alvast; dat dit voor mijn cluppie een kabinetscrisis waard is. Hij heeft zijn schuld voldaan en nou mag ie weer verder leven als vrij man. We leven nog altijd in een rechtstaat!”
“Heren, heren, we zijn toch geen kleuters meer. Ophouden nu! De rechter heeft beslist en daarmee basta!”, dreigde Alexander met zijn vingertje.
“En ik dan? Wat te denken van de geloofwaardigheid van de premier der Nederlanden? Ik heb gezegd dat ik mijn minister de laan uit zou sturen als die veganist eerder vrij zou komen. Als er iemand boos mag zijn, dan heb ik dat recht wel!”, tierde nu Marcos zonder een onderlinge pauze te laten vallen.
“Nou, dan stuur je ‘m toch weg”, en Sammie stuurde Ivo een whatsappie.
“Hij komt zo, dan ken je hem z’n congé geven en kennen we weer verder met onze klus.”
“Wat? Je denkt toch zeker niet dat ik dat zonder enige compromis toesta? Dan eis ik wel dat Volkse van der G., zodra die de poort uitwandelt, meteen weer wordt gearresteerd voor de moord op de heer van der W.!”
“Nou, laat daar Ivo maar eens zijn licht over schijnen, wacht ff; dan app ik Teefje ook meteen. Werken we in één klap deze hele affaire uit de wereld en regelen we meteen zijn beveiliging.”
“Oh, beveiliging? Nog eentje? Toe maar joh, krijg ik voor mijn scheet nou ook een paar kleerkasten cadeau van je?”
“Doe normaal man. We moeten die vent toch beschermen, we zijn toch geen beesten?”
“Nee, wij zijn zwaardvechters zonder blinddoek mannen en kennen slechts het woord als wapen”, beaamde Alexander nu even niet spelend met zijn telraam maar met een weegschaal.
“Wat hebbie daar nou man?”, vroeg Sammie geïntrigeerd door het weeggestel.
“Dat, heren, dat is de weegschaal van Vrouwe Justitia waar ieder woord op gewogen wordt.”
Ze vielen nu stil toch stiekem bang dat het gewicht van hun woorden iets uit balans zou brengen.

Op dat moment kwamen Ivo en Teefje binnen. Ivo sprak met zijn donkere stem: “die weegschaal is niet compleet heren.”
“Nee, zo doet ie het niet”, bevestigde Teefje. “Zonder blinddoek heb je er niks aan. Dus maak van Uw harten geen moordkuil en branden jullie maar los. Wij zijn hier om al Uw frustraties weg te nemen.”
“Beng!”
Teefje werd gevloerd door een linkse indirecte van Sammie.
“Zo! Hier, koop daar maar wat ijs voor”, en hij gooide een daalder op het logge gevloerde lichaam van Teefje.
Ivo voelde dat de spanning te snijden was en ging schielijk veilig in een art deco fauteuiltje aan het raam zitten. Alexander deed alsof hij ieder rood balletje van zijn raam aandachtig aan het wegen was. Maar Marcos maande Sammie tot beschaving.
“Zeg, waar slaat dat nou op man.”
“Op hem, dat zie je toch?”
“Ja maar ik bedoel waarom?”
“Omdat ik een klassieke tegenstander moest vellen man, het was of Ivo of jij!”
“Ik?”
“Ja, jij Marrekie, ‘k zei toch dat dit mij ernst is!”
“Oooooh”, kreunde Teefje nu weer bijkomend. “Ooooh…..”

Na de Top waren de oude tegenstellingen in rap tempo weer kraakhelder geworden. Links was weer links en rechts weer rechts. De rapen waren gaar.

De bijeenkomst dreigde uit de hand te lopen door de aanstaande invrijheidstelling van onze laatste politieke moordenaar. Teefje kwam kreunend overeind en keek gewond om zich heen en excuseerde zich danig in de war door het kort verlies aan geheugen.
“Ik euh.. ik heb nog een persconferentie, dank voor Uw aandacht heren… denk ik”, en hij verliet het Torentje in ieder geval in grotere verwarring dan dat ie was gekomen.
“Hebbie de beveiligers al uitgekozen Ivo?”, vroeg Sammie onverstoorbaar.
“Ja, ik… kijk ziet U de beste mannen zijn al uitgekozen en staan klaar op het moment dat Volkse vrijkomt. De planning is 2 mei, zo hebben we gelekt in de media. Maar logischer is het hier Bevrijdingsdag voor te gaan kiezen, maar de definitieve datum wordt op het laatst mogelijke moment vastgesteld om voor de hand liggende redenen.”
“Maar dan ga je hem natuurlijk direct weer vervolgen voor die andere moord niet?”, vroeg Marcos hoopvol.
“Nee premier, nee. Daar is namelijk geen enkel bewijs voor en ook de tijd daarvoor ontbreekt dus nee.”
Sammie zat tevreden voor zich uit te staren en kon niet wachten op de invrijheidstelling. Nee, Sammie had eigen agenda en whatsappte nu naar Ad de Melkboer; ‘alles gaat toch nog goed komen.’
“Maar Ivo, denk jij dat het volk dit pikt. Ik bedoel, destijds hebben we geweigerd Pim beveiliging te geven en nou geven we dat wel aan zijn moordenaar. Ik bedoel, is dat niet krom?
“Zonder krom geen recht premier”, sprak Ivo bondig en duidelijk.
“Mmmm, ja; misschien zie jij dat beter dan ik.”
“Dat denk ik welhaast zeker premier. De sfeer in het land is weer omgeslagen en daadkracht jegens criminelen wordt niet getolereerd. Kijk maar naar Uw kameraad.”
Sammie was even in zijn eigen wereldje en spinde reeds, tevreden kijkend, garen bij de gedachte aan de komende opdracht die hij voor Volkse in petto had.
“Ja Ivo, het morele kompas wijst inderdaad weer een andere kant uit. Okay, laat die moordenaar dan maar vrij, maar hou ‘m wel in de gaten.”
“Uiteraard, ik ga mij direct met de organisatie bemoeien.”
Beleefd knikte Ivo politiek correct en verliet op zijn beurt het Torentje.

“Hé, heb ‘m gevonden mannen! Zakdoekje leggen?”, vroeg Alexander ineens laaiend enthousiast met een wit doekje zwaaiend.
“Zeg, hoe kom jij eigenlijk aan die justitiële souvenirs.
“Verrek, je hebt gelijk. Dat moet ‘haar’ blinddoek zijn. Ooooh, wat spanned!”, zei Alexander en bond de doek voor zijn ogen.
“Okay mannen, kijken of het nu wel werkt, kom op; begin maar met jullie pro’s en cons!”
Sammie en Marcos stonden op en Marcos begon.
“Hij heeft met voorbedachte rade gemoord en heeft geen enkel teken van wroeging vertoond.”
Alexander plaatste een balletje op een schaal die nu scheef ging hangen.
“Dat is allemaal onderzocht en psychologisch is ie gewoon bij zijn volle verstand.”
Een ander balletje bracht de schalen weer in evenwicht.
“Het gaat hier om een politieke moord mensen.”
“Wij kennen hier nog altijd de scheidende trias heren.”
“Hij heeft eerder gemoord dus dat onderzoek is flut.”
“Dat is nooit bewezen dus ik moet hier bezwaar tegen aantekenen.”
Zo ging het nog een tijdje door en Alexander plaatste zijn één na laatste balletje waarna de schalen nu licht krakend weer in een wankel evenwicht kwamen te hangen waarna de argumenten stokten.

Alexander deed zijn blinddoekje af en keek gefascineerd naar de twee bergen balletjes die stil in de lucht leken te drijven.
“Het werkt”, fluisterde hij zachtjes gebiologeerd, “verdomme mannen, ons systeem werkt!”
Verbaasd over het resultaat keken ze nu alle drie naar de weegschaal.
“Is ie wel geijkt?”, probeerde Marcos nog zonder overtuiging.
“Gebeurt bij iedere uitspraak premier. Nee; alles wordt objectief gewogen hoor.”
“Zo, ben je nou eindelijk overtuigd van de juistheid van ons systeem Mark?”
Iets was er dat niet klopte maar het bewijs hing daar in weliswaar een fragiel, doch zeker niet te ontkennen evenwicht. Marcos kon geen argumenten meer verzinnen en moest zijn gelijk inslikken.
“Tja, ik kan niets anders doen, dan mij hierbij neer te leggen Sam.”
“Geef elkander nu de hand en beloof dat jullie… wij dus, de klus gaan afmaken”, sprak Alexander nu formeel.
Na een ferme handdruk gingen ze over tot de wanorde van hun dagen.
Alexander frommelde zijn laatste balletje, uit het zicht om, in zijn broekzak en dacht; ‘wat niet weet dat niet deert.’