Coalitie Interruptus? deel I
‘Bloedje heet maar oh zo naar m’n zin’, ging het maar door zijn hoofd toen ie van het ene casino naar het andere liep. Halverwege de Strip ging zijn mobiel en hij nam opgewekt op; “met number 1.”
Het was Sammie die informeerde naar de huidige stand van zaken.
“Man, ’t is hier bloedje heet maar oh, oh, oh!…. ik heb het toch zo naar m’n zin!”
“Okay, mooi man. Wanneer kommie terug?”
“Planning was overmorgen Sam, haal jij me dan op?”
“Ik zorg dat ik er ben, later.”
“Later man”, en de premier stapte deze keer het Flamingo-hotel binnen. De koelte van de aico kwam als fris bergwater op hem af en hij nam plaats achter het eerste de beste slotmachine en vroeg om een biertje. Inwendig was ie nu continu aan het glimlachen. Heerlijk gokken en dus doen waar ie het beste in was en bovendien lekker alleen, dat hem ook wel toevertrouwd was. Maar de avond viel en pas na 72 uren aaneen straigt door te hebben gegokt; kreeg hij honger. Maar niet het knorren van zijn maag verontrustte hem, neen; het was een dieper verlangen. Anders en minder lichamelijk gebonden leek het wel hoewel ie wel zijn buik goed voelde. Hij schommelde ietwat wankel van zijn slotkrukje af en begon doelloos door de gokhal annex receptie te lopen. Hij voelde zich onrustig en rebels tegelijk en stapte aangeschoten boos op een willekeurige croupier af.
“This kanniet meer, you heer mie?”, en sloeg met zijn knuist op het groene velourstafeltje de keurig opgestapelde fiches en kaarten de lucht in slaand.
De croupier keek verbaasd naar Marcos maar informeerde professioneel kalm of hij wilde spelen en om hoeveel.
“Noooo, noo man, zie je dan zelluf niet dat dit echt nie kan?”
“?”‘
“Kijk, dat bedoel ik nou. En maar krittisijse mie all de teim but joe stil plee Zwarte Jack hiero! Ei em offended! Daar is onze Piet dus helemaal niks bij ja!”
Hoewel de croupier schrok van het valide punt dat deze rare aangeschoten slungel leek te hebben, drukte hij toch met zijn rechtervoet op de alarmknop en fluisterde in zijn polsmicrofoontje: “security to blakjacktable two, blackjack two.”
Maar Marcos was al weer verder gelopen, inwendig stevig mopperend over de ongelijkheid der dingen toen zijn oren opeens erg aantrekkelijke klanken registreerden. Het onverklaarbare gevoel van binnen werd sterker en hij liep op het geluid af. In de kleine orkestruimte nam hij plaats en keek met openvallende mond naar het podium. Hij luisterde meer dan intensief naar het zoete LoveLetters, meer dan romantisch gezongen door een erg aantrekkelijke neger in witte jumpsuit.
“..and darling then… we’ll meet again”, zong Oboema toen hun blikken elkander troffen en het kleine zaaltje leek zich te vullen met een hoog elektrische spanning. Na de show gingen de mensen staan en Marcos begon heel hard “bis! bis!” te roepen. Zo enthousiast dat hij meer dan een uur later vriendelijk op de schouder werd getikt in de voor de rest lege zaal.
![]() |
Viva Las Vegas |
“Sir, Elvis has left the building”, zei de bewaker en terug op de grond liep hij teleurgesteld naar buiten maar wel met een heel sterk geworden gevoel van binnen. Hij wist niet hoe, of wat of waarom; maar dat hij Oboema weer wilde zien was voor hem nu een eerste levensbehoefte geworden, een absolute must. Voor het eerst in zijn leven voelde hij die allesoverheersende drang om bij iemand te zijn en wat eenmaal in zijn kop zat dat ging er niet zomaar uit, maar daar weet zelfs een heel land alles van. Hij checkte het programma en zag dat Oboema de volgende dag matinee hield, dus besloot hij om zijn bed op te gaan zoeken want hij wilde uitgerust zijn. Het wijsje van ‘Tomorrow’ neuriënd, marcheerde hij weer de droge woestijnhitte in. Hij voelde zich, anders bevrijd; in ieder geval beviel hem dit niet eerder ervaren gevoel dusdanig dat hij er veel energie van kreeg. In gehaande en gestrekte pas, liep hij zo wereldvreemd naar zijn hotel.
![]() |
Ruim voor de noen was hij al weer wakker en kon niet langer wachten dan wel stoppen met ijsberend kijken op zijn horloge. Eindelijk was het dan tijd en hij rende zijn kamer uit. Met kinderlijk ongeduld liep hij tegen meerdere glazen puien op en terwijl hij over zijn pijnlijke gok wreef, stapte hij de Strip op. Ruim op tijd, in ieder geval als eerste; nam hij plaats op het stoeltje dat het dichtst tegen het podium aanstond en begon ie te wachten. Tegen half drie zat het zaaltje voor een tiende vol en gingen de lampen uit en de spots aan. Oboema kwam op en startte met een vele duizelingen wekkende In the ghetto.
De tranen sprongen in zijn ogen toen de premier hard meezong “and his momma cried”. En onder My Boy biggelden ze in grote getale onstuimig over zijn wangen. Maar de alles verhelderende klap kwam toen Oboema If I can dream inzette. In zijn witte pak werd hij nu onweerstaanbaar en Marcos sprong als een dolle het podium op waar hij tegen werd gehouden door de security.
“Ei lof joe men, ei lof joe!”, begon Marcos te gillen terwijl ie het podium werd afgesleept door een drietal bewakers. Hevig emotioneel maar overduidelijk zag Marcos Oboema lipsyncen: ‘meet me backstage….’
Buitengezet moest hij even de adem herpakken, had ie dat nou echt goed gezien? Wilde Oboama hem ook? Hij twijfelde maar ook overtuigd van zijn eigen gevoel liep hij het gebouw om en zag dat de achterdeur op een kiertje stond. Hij keek snel om zich heen en in gedachten onzichtbaar gleed hij naar binnen. De gang was donker maar daar in de verte viel een strook licht door weer een kier. Op de tast liep hij richting zijn licht. En bij de reet aangekomen stapte hij de fel verlichte darkroom binnen.
“Oh Mark, my Mark”, begon de één en de ander met; “Oh Boema, my Boema”, en ze begonnen zich te verliezen in elkaars omstrengeling.
“Marcje lieverd, waker worden.”
“Teleurgesteld keek de premier in het gezicht van zijn moeder en even later was hij nog volop zijn droom aan het verwerken in zijn Torenkamertje. Hij voelde zich betrapt door zijn eigen gevoelens voor donkere mannen toen Sammie binnenkwam.
“Hé, alles kits?”
Een beetje norsig reageerde Marcos met; “doe ff gewoon man”.
Sammie keek verbaasd op want hij voelde deze eerste barst meer dan duidelijk in hun verder onuitgesproken liefdesverhouding.
“Oh, zijn we chaggie?”
“Zeg, kan jij nu niet eens 1 keer gewoon volwassen reageren? Moet alles nou echt zo plat?”, en stiekem leek hij onbewust een afkeer van kale bleke mannen te gaan ontwikkelen.
Sammie keek nu naar de tweede, meer diepe barst en stond stilzwijgend op.
“Okay, ik laat je wel alleen totdat je weer meer bij zinnen bent”, en Sammie liep aarzelend en zich van alles afvragend in gerezen twijfel naar buiten.
Marcos sloeg zijn krantje open en las de hoopgevende kop die over de uiterst positief verlopen Europese verkiezingen repte. Hij had het op de rails, constateerde hij tevreden en nu moest hij maar eens meer tijd gaan gunnen aan zichzelf. De kleine letters las ie uit routineuze gewoonte nooit en ook aan de gefundeerde twijfel uitgesproken in opkomst gaf hij geen enkele ruimte. Dat was namelijk helemaal niet belangrijk. Zijn droom verwezenlijken, dat was prioriteit numero uno nu. Hij had te lang alles gegeven voor dit land en nu was het meer dan tijd om zijn droom te gaan verwezenlijken. De tijd van voor het zingen het gebouw verlaten was over, zoveel was hem nu wel duidelijk geworden.
‘Vanaf nu ga ik er dus alleen nog maar erna uit’, dacht Marcos vastberaden. En hij belde aarzelend, want wat was toch in hemelsnaam ‘ervoor’, met zijn speeddialtoontje nummer 1.
“This is The White House”, klonk een vrouwenstem door zijn beweegbaar speakertje.
“Hello, dis is Mark, is hie stil in de bilding?”