Prince.

We hadden kaartjes voor koninklijke opvoering dus opgedoft met glitters zei mijn prinses, het zonlicht rondom uitbundig weerkaatsend, dat we moesten gaan. Een stuk of tien prinsen van hormonaal geweld waren aan het feesten rondom het zwembad in de paleistuin, toen ik onze oudste prins in charge instrueerde dat hij uitsmijter moest spelen. De rit verliep vlot en ruim op tijd kwamen we aan bij de tweede prinses die ons buiten haar residentie al opwachtte.
Onwennig kochten we OK-kaartje en werden we verder in openbare koets vervoerd. Bij het overstappen viel mij de afwezigheid der lakeien op door de rommel op de grond. Maar de lege flesjes en bakjes voor ons uit trappend, weerhield ons er niet van in de buurt van de muzikale tempel wel netjes uit te stappen. Na een korte stevige wandeling kwamen we aan bij de royale bar waar de laatste plaatsjes konden worden ingenomen.

De prinsesjes hadden dorst en eentje ging aan de bar consumpties bestellen terwijl de ander uit ging waaien op zoek naar soortgenoten. Daar zat ik dan de te passen op paarse mantelpakjes en bij te komen van de redelijk schokkende wandeling. Het blijft hoe dan ook een onprettig gevoel om langs die engelenbak te lopen maar dit ging nu niet om godenzonen maar om royale dochters, dus slikte ik mijn vooroordelen weg met wat bier.
Uit het niets voelde ik een stevige beuk in de schouderpartij waarmee ik door weer een andere prinses enthousiast werd begroet. Leeftijd is relatief dacht ik toen we daar met vier prinsessen aan de ronde tafel zaten. De tijd verstreek en we namen afscheid van het ene paarse duo dat op de parterre niet gereserveerde plaatsbewijzen had weten te bemachtigen. Wij hadden overprijsd gedokt voor gereserveerde balkonseats, dus hadden we nog even. Na nog een biertje maakten we ons op naar de ingang te lopen, toen er een vijfde prinses kwam binnenwaaien. Ze was druk doende haar gezelschapsdames te zoeken en na een vrolijke begroeting die tevens snel afscheid bleek, liepen ook wij naar binnen. Na de onterende wachtrij voor muntjes, geld is namelijk geen wettig betaalmiddel in paleizen, kochten we wat te eten bij La Place. Dat klinkt leuk maar daar is dan ook alles mee gezegd. Met halve koude hamburger in de bek rolden we per geautomatiseerde trap naar boven, steeds hoger. Na het trapje dat toegang tot de muzikale arena (gewoon zoals het geschreven moet worden dus) gaf, werd mijn hoogtevrees uitgedaagd door de steilheid van de tribune. Uiteindelijk zaten we stijf tegen het dak aangeplakt maar hadden wel prima overzicht.

Na korte zittijd kwam de Prince op en deed Zijn ding. En ja, hij is gewoon errug goed. De zitplaatsen werden staanplekken toen iedereen ging staan en zo stonden ook wij, alleen boven het veld; tegen de nok dat consequenties bleek te hebben. Hoe Prince ook uit zijn weg ging om de superlatieven bij ieder nummer weer te bevestigen, werd dit negatief beïnvloed door het hoogteverschil. Het ware concertgevoel op deze hoogte bleek uiteindelijk te mager en de verhouding prijs-kwaliteit bleek niet meer van de tijd toen prinsen nog prinsen waren. De resonantie was erg hinderlijk alsook de lakeien die daar wel aan het werk waren. Uiteraard wilde ik een piepklein deel van de show in data vastleggen maar ik ben niet gewend aan moderne toestellen toch. Bij het swipen naar de camera-app ging mijn spotlichtje aan en Prince werd even verblind door mijn felle lichtje. Professional dat ie is, herstelde hij zich snel en ik denk niet dat iemand die ene valse noot heeft gehoord, zo goed was ie gewoon. Ik durf zelfs te beweren dat juist mijn lampje hem tot ongekende hoogte deed stijgen. Het gehele vak echter, keek mij afkeurend aan want dergelijk rebels gedrag werd niet geaccepteerd en ik werd belaagd door meerdere beveiligde lakeien. Of ik doof was en ik maakte een schelp van mijn hand die ik aan mijn linkeroor plaatste en vroeg ‘m wat ie nou tegen me zei. Jeminee; alsof Prince geschaad zou worden door een tien-seconden-opname voor privaat gebruik. Overdreven gedoe allemaal, hoewel; hij was wel even verblind geweest door mijn lampje dat negatief tegen mij gebruikt kon worden en dus bond ik verstandig door de leeftijd in. Maar de performance was wel van uitzonderlijke klasse en dus gingen we een queeste doen naar betere plaatsen.

fotografisch bewijs dat het dak er niet af ging

Ter hoogte van de eerste ring gingen we stiekem ergens staan waar we nu eens niet direct werden weggestuurd en inderdaad, daar was het geluid wel een slok op een borrel beter en zo kregen we alsnog wat mee van het echte concertgevoel. Tegen het einde van de show werd er door de prinsessen geklaagd dat we overal werden weggestuurd en besloten we er tegen het einde er zelf maar een einde aan te maken. Maar geenszins suïcidaal liepen we de zwoel aanvoelende avond in en maakten wandeling naar de openbare koets. Erger had deze ervaring trouwens niet kunnen worden beëindigd. Terwijl de prinsessen meer dan druk aan het babbelen bleven moest ik mij voor de volle 100% concentreren en beperkte mij tot een inwendige aansporing; “komaan man, je kan het, gewoon stapje voor stapje… voor je uit blijven kijken en wat je ook doet, kijk niet om je heen!”
We liepen links van dat ding en opgelucht bleek ik deze ook heroïsch links te kunnen laten liggen. Trots op mezelf kon ik mij weer ook sociaal mengen totdat mijn prinses vroeg of ik sticker van mijn club bij me had. Verbaasd vroeg ik hoezo, toen ze voor zich uit wees. En daar zakte de grond volgens mij letterlijk onder mij vandaan. Ik zag als laatste beeld een vreemde keet in de bijt, besmeurd met felle graffitikleuren en las F-side toen het zwart werd.
In de koets werd ik bewust hard corrigerend op de wangen bij en door kennis geslagen; ik moest me niet zo aanstellen. Ze belde met weer een andere prinses in ruste die in geuren en kleuren werd ingelicht hoe ik het lef had gehad, om hen voortijdig bij hun Prince weg te rukken. De oude prinses zei dat ik wel vaker vervelend deed en verhaalde over haar gevangenschap in de garage, de toon was gezet. Bij het overstappen waren de gemoederen bedaard en de koninklijke luchten geklaard. We namen als gewone mensen afscheid en reden in eigen koets verder naar huis. Het feest was ook daar afgelopen en onze eigen prinsjes hadden de boel keurig opgeruimd. Tevreden aanschouwde ik de opgeruimdheid en constateerde dat prinsen wel degelijk gestuurd kunnen worden.