Een fiscaal slippertje

Teefje zat huilerig en een beetje onwennig tegenover de premier in het torenkamertje.
“Dus die deal was verkeerd?”
“Ik heb alles naar eer en geweten gedaan Mark. Echt waar.”
“Dus die crimineel heeft wel bruikbare informatie gelekt?”
“Nou, zo kan je dat niet helemaal zeggen. Maar met de deal op zich was niks mis mee.”
“Dan zeg ik dat gewoon. Het kan toch niet zo zijn dat de Nederlandse regering miljoenen aan criminelen geeft, zonder daar iets voor terug te krijgen?”
“Misschien kan je het onder die Europese naheffingen wegmoffelen?”
“Nee, dat gaat niet. Die cijfers kloppen. Nee, ik zeg gewoon dat het niet anders kon.”
“Dat is liegen man”, zei Sammie vanaf een art deco stoeltje bij het raam vanachter z’n opengeslagen Volkskrant.
“Nee Sam, dat is regeren! Gewoon je verantwoordelijkheid nemen.”
“En als die knakker nou geliquideerd wordt door een paar zware jongens, omdat jij zo nodig mot regeren. Hoe ga je dat dan verantwoorden als het bekend wordt?”
“Er zijn in dit land maar een paar zware jongens en laten die net toevallig hier aanwezig zijn. Hahahaha, ik regel het man, no worries.”
“Dank je Mark. Dit betekent heel veel voor mij. Tot ziens dan maar en hele fijne feestdagen Mark. Sam.”, groette Teefje als laatste Sammie, toen hij het kamertje uitliep.
Op de gang botste hij bijna tegen Jeroentje, die erg gehaast overkwam.
“Hé, hoi. Wat doe jij hier? Je bent toch al lang weg?”
“Oh gewoon voor de gezelligheid. Fijne Kerst Jeroen.”
“Eh, jaja, jij ook.”

Onder de adrenaline stormde Jeroentje het kamertje in.
“Heren, heren! Ik heb slecht nieuws!”
Sammie zat diep in zijn krant en de premier keek niet op of om.
“Dat, zal wel meevallen Jeroen. Het gaat meer dan uitstekend met het land. De economie groeit boven verwachting snel, we hebben alles aan Europa al voldaan. Nee, het gaat gewoon hartstikke goed man. Maak je nie druk en ga zitten. Tenminste alleen als je wat leuks hebt te vertellen.”
Maar Jeroentje bleef staan.
Sammie gluurde vanachter de sportkatern, wanneer zijn partijgenoot zou gaan zitten. Maar Jeroentje bleef stokstijf staan. Na vijf minuten onbeweeglijk voor het bureau te hebben gestaan, gaf Marcos het op.
“Nou vooruit met die geit. Wat heb je op je lever?”
“Deze cijfers, kijk. Dra-ma-tisch!”
Jeroentje overhandigde een dikke ouwerwetse kantoorordner met sticker ‘Ebay- & Marktplaatsomzetten’.
Sam legde nieuwsgierig zijn krant in de paraplubak en keek mee.
“Snap jij waar ie het over heeft Sam? Hij is van jouw club toch?”
“Ja, maar geen idee waar dit nu weer op slaat.”
“Kijk nou toch heren! Kijk nou toch eens naar die totaalcijfers. Daar zou je een land van kunnen kopen!”
De premier haalde verongelijkt zijn schouders op en ook Sam ging weer zitten.
“Zien jullie nou werkelijk de mogelijke gevolgen van deze cijfers niet?”
“Cijfers, cijfers, cijfers. Ben ik Alexandertje soms? Nee! Ik ben de premier en ik doe alleen in bekende cijfers en hele grote lijnen. Iemand mot het overzicht houden. En die kloppen. Nou wegwezen man. Het is weekend ja!”
“Sam! Zie jij het ook niet? Dit kan dramatische gevolgen hebben. Als Brussel…”
“Brussel?!”, vroeg de premier nu geschrokken. “Wat heeft Brussel hier nou in hemelsnaam mee te maken?”
“Bij dat je dat vraagt. Kijk het zit zo. Die naheffingen die we hebben gekregen, waren terecht omdat we behoorlijk wat zwart geld in omloop hebben en onze economie daardoor een stuk groter is dan eerder aangegeven. Kortom, die berekeningen van Brussel sneden hout. Maar wat als ze deze cijfers ook nog eens gaan implementeren? Dan gaan we als land failliet! Zeker als ze jaren terug er ook nog bij gaan betrekken.”
“Dus jij zegt”, begon Sam, “dat als Brussel deze ordner ziet; we miljarden extra moeten gaan dokken?”
“Die we dus niet meer hebben?”, vulde Marcos hem aan.
“Precies dat ja. Zo’n mega-claim kan onze schatkist simpelweg niet meer aan.”
“Wel potdomme Jeroen en daar kom je nou mee?”
“Het was geen gemakkelijke opgave dus we zijn er pas net klaar mee.”
“Jemig Sam, als dit uitlekt man.”
“Dan zijn we het haasje!”
“Aangeschoten wild gewoon”, wreef Jeroentje het laatste zout in de potentieel financiële wonden.
“Dan zit er maar één ding op”, sprak de premier resoluut.
“De papierversnipperaar!”, klonk het uit drie monden tegelijk.

Maar hoe ze ook zochten, ze konden dat ding nergens vinden.
“Ik zou toch zweren, dat ie onder m’n bureau stond. Hier. Precies naast m’n afvalbakje”, wees Marcos ontredderd naar beneden.
“Heb je ‘m niet uitgeleend of zo?”
“Niet dat ik weet.”
“Wacht eens even”, zei Jeroentje, terwijl ie in zijn vingers knipte. “Teefje was net hier en waren er niet wat documenten versnipperd over die deal van hem?”
“Ja, dat heb ik ook net gelezen in de Volkskrant, … Anoes! Anoes heeft ‘m!”
De mannen renden de trap af en het pleintje over. Buiten adem renden ze door de gangen en stormden, het bordje ‘nu echt niet storen’ compleet negerend, de werkkamer van Anoes binnen. Met open mond doch nu van verbazing stonden ze te kijken naar wat er op het bureau van Anoes lag en dat was geen versnipperaar.
“Krijg nou wat!”
Bovenop het bureau lag Anoes in een ietwat compromitterende houding. Het gegeven dat Alexandertje daar weer bovenop lag, deed hier niks aan af. Geschrokken rolde Alexandertje van haar af en viel op de bureaustoel, die nog even wegrolde; terwijl hij onhandig naarstig zijn broek omhoog probeerde te trekken. Anoes zelf deed alsof er niets aan het handje was en fatsoeneerde haar mantelpakje weer op sociaal aanvaardbare hoogte en zei streng: “dus meneer Pechthold, U begrijpt dat ik niets voor U kan doen. Ik moet vanzelfsprekend onpartijdig blijven.”
“Je lag ‘m gewoon te wippen Anoes!”, schreeuwde Sammie verontwaardigd.
“Wat lagen ze te doen Sam?”, fluisterde Marcos vragend aan Sam.
“Te wippen man! Hij lag haar gewoon op het bureau van gemeenschapsgeld te naaien man! We hebben ‘m!”
“Dus, dit is een goed ding?”
“Oh ja man, nou en of! Ik vond ze laatst in de kamer al eng amicaal doen.”

Jeroentje pakte de versnipperaar vanonder het bureau en het in de haast gevallen minuscule slipje van Anoes en begon onverstoorbaar met versnipperen van de ordner. Alexandertje, nog in totale ontkenning, griste het kant van de grond en zei verheugd: “ah, daar is m’n zakdoek”, en begon er heel hard opzichtig in te snuiten.
“Vuile gore snifter!”, zei Sam boos over de ontkenning. “We hebben het alle drie gezien hoor. Je lag met veel te veel jeuk op de voorzitster en dat deed je niet omdat ze pijn in ‘r rug had. En als je nog langer blijft ontkennen, dan bellen we de krant!”
“Waarom de krant Sam? Ik geloof dat ik iets mis hier.”
“Laat mij dit afhandelen Mark. Maar eerst moet Jeroentje zijn ding doen.”
Na een kleine tien minuten ging het laatste a-viertje er doorheen en konden ze opgelucht ademhalen. Jeroentje stond weer op en klopte zijn pantalon schoon en na een formele groet, liep hij met lege ordner de gang op het weekend in.
“Kom, toe nou heren”, begon Anoes weifelend. “Zo erg is dit toch niet? Ik bedoel het was niets minder dan liberaal bezig zijn. Toch Mark?”
“Eh…. jaja, natuurlijk Anoes…”, maar de premier had geen idee.
“Meekomen jij”, greep Sammie Alexandertje bij z’n revers. “En jij”, keek hij naar Anoes; “bewaak die versnipperaar met alles wat je hebt.”
“Wat dacht je nou dat ik aan het doen was? Ik moest wel, anders had ie ‘m gezien”, maakte Anoes dankbaar gebruik van de geboden ontsnapping. Met een gemaakt lachje sloot ze de deur achter de mannen en draaide de fotolijstjes op het bureau van haar gezin weer om.

“Sam, zeg me nou eens eindelijk wat we met Alexandertje moeten”, vroeg Marcos toen ze weer terug in het torenkamertje waren.
“Mark, hij had seks met Anoes.”
“Wa… Wat?! Sex?! Maar zeg! Ben jij nou helemaal besodemietert Alexander! Sex? Met onze Anoes?! Jemig Sam, dit is echt, echt heel errug.”
“Blij dat je het ook in begint te zien man.”
“En of! Sex zeg je? Dat is gewoonweg niet acceptabel. Viespeuk!”, en boos gooide hij een propje naar de zesenzestigste democraat. “D66? D69 zal je bedoelen, viezerik!”
“Okay, ik heb me niet kunnen beheersen. Ik geef het toe”, sprak Alexandertje nu ongewoon timide voor zijn doen en laten. “Maar het gaat gewoon niet zo lekker thuis… ik weet dat het geen excuus is, maar toch. Het spijt me.”
“Eindelijk! En wat ga je hier aan doen?”
“Ik ga…, in therapie?”
“Dwaas! Wat ga je nou doen? Voor ons?”
“Allemachtig Sam, natuurlijk! Sjantage! Dat ik dat niet eerder… Je was me heel erg voor man, maar nou sta ik weer naast je. Ja Alexandertje, wat ga je doen? Eén telefoontje naar het n.a.p. en je kan wel inpakken!”
“Neeee… Zo kom ik toch uitermate onbetrouwbaar over? Nee, dit kunnen jullie niet van mij verlangen hoor.”
“Mark! Make the call!”
“Nee! Okay, okay; ik ga wel akkoord met dat verschrikkelijke belastingplan van jullie.”
“Verschrikkelijk zei je?”, vroeg Sam dreigend en keek al naar het trapgat.
“Duurzaam bedoelde ik, duurzaam en goed voor de werkgelegenheid. Ik ben blij dat jullie mijn bezwaren ter harte hebben genomen”, sprak Alexandertje zachtjes, wetende dat ie klem zat. Zonder nog op te durven kijken, liep Alexandertje de kamer uit in complete nederlaag.
“Hahahaha! Sammieeeee!”
“Hehe, Marekieeee!”
“Die hebben we in da pokket man! Geweldig resultaat gewoon, ge-wel-dig!”
“Zeg Mark, nou we toch geld terug krijgen; betaal ik.”
“Wat, ga je dan betalen?”
“Chinees man! Want anders?”
“Oh ja, hahaha! Lekker man! Ik kennie wachten!” En ze haastten zich naar hun favoriete tafeltje achteraan.
“Maar wat doen we nou met Anoes man. Dat mens ligt dalijk gewoon weer met een andere afgevaardigde te vozen. Ik weet dat ze van jouw partij is man, maar volgens mij is ze iets te partijdig. Als je begrijpt wat ik bedoel.
“No worries Sam. Als jij vast effe bestel, dan regel ik Anoes.”
“Twee biertjes en deze rijsttafel”, zei Sam tegen Bang, terwijl Marcos driftig op zijn smartphone zat te typen.