Een hele klus

Een hele klus

Marcos was boos. Boos op alle resultaten die niet naar zijn zin waren. De crisis was nog te veel aanwezig en dat moest nu maar eens klaar zijn. Hij had de ministeries gemaild en nu kwamen, één voor één, de verantwoordelijke ministers op audiëntie bij de premier. Sammie had zich uitgedost gelijk een lakei uit eind eervorige eeuw en stond met een hoge staf naast de deur van het torenkamertje. Hij begon keihard op de houten vloerdelen te slaan en riep heel hard: “mijn Waarde, hier is Edith! Zij die het volk gezond houdt en heel veel aan sport doet!”

Edith nam plaats voor het bureau en keek haar baas een beetje onzeker aan.
“Edith, ik ben niet tevreden; je zou de boel regelen in alle stilte zonder al te veel deining. Wat blijkt, ik heb me kont nog niet gedraaid, of je hebt al weer hele beroepsgroepen tegen de haren ingestreken. Je bent alleen maar aan het schipperen, hoewel ik je wel moet complimenteren met je gebrek aan gezondheidsverstand, dat dan weer wel. Op zich is het allemaal natuurlijk niet errug en let je best wel op de kassa maar verdomme Edith, die bed-den?”
“Ja, dat kan ik U uitleggen hoor. Er was een foutje bij de planning en…”
Hard sloeg de premier op tafel en gilde: “ried mei lips, no-moor-sor-rie! Daar word ik nou heel errug misselijk van Edith, die excuses. Ik geef je nu bij deze de opdracht; doe wat an die bedden! Desnoods stal je ze in een verlaten loods of zo, als ze maar uit het zicht zijn, hoor je mij! Ik wil geen gedonder meer over dreigende wachtlijsten omdat er onvoldoende linnengoed is en nu, voort! Ga dat regelen!”
“Direct chef, ‘k ga er meteen aan beginnen”, en achterwaarts lopend bleef ze diepe buiginkjes doen om bij de deur zich razendsnel om te draaien en heel hard te trap af te rennen.

Sammie stond beide duimen heel hoog in de lucht te steken.
“Gaat geweldig man, je bent in forum hoor!”
Ja, dat klopte wel. Hij voelde zich goed. Net zoals altijd op die momenten waarop het land hem nodig had, dan stond ie er. Als de spreekwoordelijke rots weerstand biedende aan het gewelddadige gebeuk hield hij en hij alleen, het achterland veilig.
Hard gilde Sammie: “beste Marc, aanschouw bij deze Lodewijk, de man met de roos op de juiste plek, hij die al het werk verdeelt!”

“Ga zitten sjonnekoning… hahaha, geintje hoor.”
Ietwat zuur kijkend ging Lodewijk zitten en begon eigenlijk direct al van wal te steken door Marcos een rode roos aan te bieden.
“Ja, en?”, vroeg de premier om meer diepgang.
“Zoals de roos thuis bloeit, bloeit ie nergens.”
“?”
“Ik garandeer u bij deze formeel dat Uw baan niet in gevaar is en Uw pensioenregeling geen bijstelling behoeft.”
“Hahaha, prima man, zeg dat dan meteen! Okay en nou wegweze, heb nog meer te doen.”
Lodewijk liep langs Sammie die ie van een hautain knikje voorzag.
“Sjo hé”, uitte Marcos zijn verbazing, “daar mot je voor oppassen hoor Sam.”
“Ja ja, ik weet..” waarna de persoonlijke lakei weer in eigen gelid sprong.

“Henkie!”, schreeuwde Sammie formeel, “ook wel bekend als Henkiepropaan…die van het gas!”
Beide mannen gaven elkaar de hand en begripvol keek Marcos zijn eigen kamp aan.
“Je weet toch”, begon de man van alle miljoen, “we moeten die Noorderlingen even ontzien. Ze liepen laatst al met rieken in de lucht.”
Verbaasd en vooral bezorgd vroeg Marcos: “neen, werkelijk… rieken?”
“Ja, bijna oproer zeg ik je. Kon gewoon niet anders dan minder eruit te trekken, op papier”, knipoogde de LP. te G. betekenisvol.
“Waaaat?” vroeg nu de premier op zijn beurt geheimzinnig fluisterend opdat niemand kon meeluisteren, “je bedoel je gaat toch stiekem door met boren?”
Henkie zei niks, maar knikte een enkele keer langzaam en in volle bewustzijn ter bevestiging.
“Hahahaha, man, dat is het beste nieuws sofar, hahaha, geweldig man.”
Op amicale wijze deed de premier zijn belangrijkste minister uitgeleide en sloeg hem nog eens vrolijk op de schouders waarna hij zijn rechterduim opstak en Henkie nariep: “toy toy toy hoor.”
Marcos liep terug naar zijn bureau en fluisterde Sammie toe dat de centen veilig gesteld waren.

Sammie zuchtte opgelucht maar hernam rap zijn formelere houding en begon weer heel hard met zijn staf op de vloer te beuken.
“Melody… eh Melorie….verdomme, Melanie! Die is het! Melanie, die van de Duitse subsidie! De onderkoningin der suprastrucuur en wijde omgeving!”

Melanie ging zitten en begon zachtjes te praten. Zo zachtjes dat Sammie moest schuifelen om alles goed te kunnen blijven volgen.
“Ik kan er echt helemaal niks aan doen baas. U weet toch dat ik heel erg integer ben en nimmer iets op de vrouw zal spelen?”
Hierop bulderde Marcos: “je mot zaken en privé gescheie houwe meid. En alleen als het ech nie anders kan; dan gebruik je je potjes!”
“Heu, welnu; dat valt me danig van U tegen”, fluisterde ze verder. “U moet toch als geen ander weten dat de positie van de vrouw ondergewaardeerd wordt en dat we er alles aan moeten…”
“D-O-O-F-P-O-T-J-E-S mens! Doofpotjes, gebruik die dan ook eens een keer, daar zijn ze vo-or!”
“Oh, hihihihi”, sprong Melanie op en huppelde vrolijk naar buiten terwijl ze Sammie terloops en schalks aankeek.
Pardoes sloeg Sammie mis en zijn staf kwam klem te zitten in een spleet tussen de oude vloerdelen.
Na enig gemorrel onder enkele krachttermen kreeg hij zijn staf weer vrij uit de reet en sloeg met alle kracht raak op de eikenhouten plank.

“Sjanien!”, gilde Sammie, “onze centrale verdedigster die nog heul veel mot leren!”
Parmantig stapte Sjanien binnen. Zij vleide zich met rechte rug voor het bureau, waar ze beide handen op de rand en evenwijdig naast elkaar neerlegde.
“Pats!”
Hard tikte, nee sloeg gewoon, Sammie nu met zijn staf op haar vingers.
“Auw!”, huilde Sjanien verschrikt.
“Terugtrekken!”, ordoneerde Sammie met luide stem, “blijf met je tengels van ons bureau af!”
Schielijk pakte ze een tissue uit haar beautycase en droogde haar tranen.
“Sjanien, Sjanien”, begon Marcos op meelijwekkende toon. “Hoe heb je het in de hoofd kunnen halen om zo naar Mali te gaan. Wat dacht je? Ze zien maar hoe ze er komen?”
Vochtig keek ze haar premier onbegrijpelijk aan.
“Maar… ik dacht … ik dacht dat ik er juist goed aan deed”, snikte ze nog even na.
“Hahahaha, wat denk je wel? Hoe had je gedacht dat wij dan op reis konden, met de boot?”
“Ja”gilde Sammie vrijwel gelijktijdig, “hoe had je dat dan gedacht?”
Sjanien had hier niet direct een antwoord op en daar zijn tijd schaars was vervolgde Marcos; “helicopters Sjanien!”
“Ja”, viel Sammie zijn maat bij, “het is dat wij zelluf voor vervoer hebben gezorgd anders konden we het uit eigen zak gaan betalen, had je daar wel eens aan gedacht?”
Het was Sjanien duidelijk. Ze moest door het stof en zag daar bovendien de redelijkheid van in. Na haar smeekbede om nog een kans en haar belofte dat ze het nooit meer zou doen, mocht ze gaan. Met in de ene hand een tissue, griste ze snel haar opmaakkoffertje met de andere van de vloer en beende redelijk hevig ontdaan het torenkamertje uit.

“Ik ben kapot man”, zuchtte Marcos vermoeid. Sammie zag dat zijn strijdkameraad er even doorheen zat en begon wat spanning van hen af te blazen met zijn feestfluitje. Dit deed Marcos enorm veel genoegen en aritmisch begon hij met zijn handen mee te klappen terwijl zijn grijns weer breeduit begon met grijnzen.
“Bedankt man, had ik net nodig. Hoeveel motten we nog ontvangen?”
“Zes man, bijna over de helleft.”
Herinner me eraan dat we het volgende kabinet drastisch gaan inkrimpen hoor. Want dit is bijna geen doen meer. Okay, komaan man, we jassen de rest er snel doorheen en dan gaan we Chinesie happen hoor.”
“Okidoki Marc”, en vrolijk begon Sammie weer op zijn fluitje te blazen onderwijl keihard op de vloer stampende.
“Retteketetteketet! Hier is Jet! Je weet wel; dat wijf hebben we al eens eerder op ‘r flikker gegeven … wordt nu aan jou gepresenteerd in culturele angst en wetenschappelijk beven!”

Jet kwam als een verschrikt vogeltje binnen schuifelen en nam ongemakkelijk plaats. Ze was haar laatste sessie met deze heren nog lang niet vergeten en had zich sindsdien op haar vlakte gehouden.
“Jet”, begon Marcos, “ik vind dat je het eigenlijk prima doet. De publieke omroep wordt overvleugeld door de commerciële, mensen kijken weer vaker een deeveedeetje en gaan eindelijk weer eens minder naar het theater. En de onderzoeken bovendien, worden op de gebruikelijk kostenbesparende wijze uit- en steeds vaker afgesteld. Nee, als ik jouw dossier bezie dan kan ik niet anders constateren dat je netjes op koers ligt, dus ga zo door.”
Verbaasd over deze positieve ontwikkeling stond Jet op en schuifelde weer zo snel ze kon schuifelen naar buiten. Bij de deur deed Sammie zogenaamd nog een zweepbeweging na, waarna ze met een gilletje het trapgat insprong.
“Hehehe, die hebben we goed getrained zeg… hehehe.”

Luid herpakte Sammie zijn aankondiging voor het volgende bewindslid.
“Mister Ordentelijk himself, ons nationaal huizenblok… hier is Stef!”
Beschaafd groette Stef de lakei aan de deur en nam formeel plaats voor de premier.
“Okay Stef, even over die huursubsidie man. Kan dat niet wat minder?”
Stef kuchte even eer hij begon.
“Kijk, ik heb een fonds opgezet waar de burgers ‘goedkoop’ geld kunnen lenen. Op dit moment zitten we zo rond de 300 grote pietermannen maar du moment ik de woningisolatie bij wet verplicht heb gesteld, zal de dan op te strijken rente alleen al in de miljarden gaan lopen.”
“Geniaal Stef! Man naar mijn hart, naar mijn hart zeg ik je!”
Gespeeld verlegen knikte Stef zijn baas toe en was wel oprecht blij dat ie fundamenteel had kunnen bijdragen aan het goede humeur van de leider.
“Ga zo door Stef, en over die huren hebben we het nog wel eens.”
“Beter een kale huur dan een behaarde buur”, grapte Stef bij afscheid.
Sammie en Marcos keken elkaar schouderophalend aan want die grap konden ze niet vatten. Maar ja, Stef stond dan ook niet om zijn gevoel voor humor bekend, nee; dat kon je wel aan hen overlaten. “Hahaha, idioot is ie wel een beetje hoor, hahaha.”

Sammie begon weer luid te stampen met zijn staf en deed luid konde van het volgende lid.
“De Florence Nijtingkeel van de ontwikkelingslanden, de lady of fair treed, Lily!”
“Neeee!”, krijste Marcos nu geschokt. Daar kan ik nu ff niet mee om hoor. Nee, die wil ik niet zien!”
Sammie duwde een verbaasde Lily weer terug de gang op en wendde zich tot zijn makker.
“Okay , okay maar voor wat hoort wat hoor Marc.”
“Ja, dat snappik ook wel. Wat dacht je dan van 2 voor 1?”
“Hoe bedoel je, zijn we weer musketiers?”
“Nee, we schrappen Ivo. Die zien we toch al te veel en daar ie altijd en eeuwig dat Teefje meeneemt naar onze bijeenkomsten, hoef je die dan vandaag ook niet te zien.”
“Deal!”, zei Sam heel vlug en liep de gang op om de rij wat verder uit te dunnen. Ivo protesteerde nog luid en zijn teefje gromde wat tegen maar ze wisten hoe Sammie kon doen en dropen wijselijk af.

“Onze man in de Unie, het rekenwonder van deze club; Jeroentje!”
………..
Maar wie er ook tussen de posten liep, geen Jeroentje.
Nogmaals stampte Sammie hard op de vloer en schreeuwde: “Jeroentje!”
…… Het bleef stil totdat er om de hoek zachtjes wat gezegd werd; “hij is er niet.”
“Wie oh wie rept daar over ongemelde afwezigheid?”, bulderde Sammie officieel, “kom nader en maak je bekend man!”
“Ik ben het, Weke Frans.”
Hard sloeg Sammie met zijn staf tegen de vloer en riep: “Weke Frans… in plaats van Jeroentje!”
Weke Frans overhandigde Marcos een briefje waarop stond dat Jeroentje verhinderd was. Hij moest werken voor de Unie maar Weke Frans was volledig op de hoogte van alle financiën en Jeroentje kon bij problemen nog altijd ge-sms’t worden.
“Weke Frans, zoveel heb ik jou niet te vragen maar wel iets te zeggen. Jij bent totaal en volledig zonder twijfel, ongeschikt en nou wegwezen, alsof ik niks te doen heb zeg.”
Weke Frans liep schuchter de kamer uit en begon driftig zijn meerdere te sms-en want hij voelde zich niet langer geroepen om voor zijn missers op te blijven draaien.

Last but not liest, de expert van het binnenland, vers geschoren en geknipt; heeeeeere’s Ronnie!”
Ronnie liep snel, licht huppelend binnen en nam redelijk enthousiast plaats.
“Ronnie, hoe gaat het met de binnenlanders?”
“Nou, prima hoor. Ja, ik hou me op dit moment erg druk bezig met de gemeenteraadsverkiezingen. Die moeten toch beter op de kaart komen.”
“Hoezo?”
“Kijk, de pvv doet daar niet in mee. Als we nou verder kunnen decentraliseren staat Gee binnenkort buitenspel!”
“Dat is helemaal niet zo belangrijk man. Het is goed dat ik je weer even spreek want volgens mij ben jij behoorlijk afgedwaald van ons hogere doel.”
“Oh, nee nee”, haastte Ronnie zich te zeggen, “ik bedoel het zo, dat als de gemeentes meer verantwoordelijkheden krijgen, ze ook meer moeten doen. Voor hetzelfde geld! De ministeries worden zo grondig ontlast en we gaan dan hoogst waarschijnlijk, vrijwel zeker eigenlijk, geld overhouden.”
Dat deed de premier veel deugd. Hij had weliswaar niet zoveel op met deze wannabieprof, maar deze aanpak klonk in het geheel niet verkeerd.
“Okay Ronnie, hahaha, kiep it op man!”
Verstrooid verliet Ronnie daarna de bijeenkomst en Marcos ging met zijn armen lui achterover in zijn stoel hangen.

“Pfffft. man. Gebroken hoor… helemaal kaduuk… wat een dag zeg.”
Sammie hing zijn pruik aan de kapstok en begon zijn vele vergulde knoopjes wat losser te knopen.
“Nou, ik zeg het niet vaak man, maar ook ik voel me behoorlijk gemangeld zeg. Lang geleden dat we zo hard hebben gewerkt hoor. Ik ben al heel lang toe aan een borrel, jij ook?”
“Hahahaha, wat denk jij? Doe mij maar meteen een driedubbele!”

“En ik dan? Hallootjes, vergeten jullie niet iemand?”, klonk het zangerig vanuit de gang.
“Verdomme!”, vloekte Sammie hardgrondig, “ben het buitenland vergeten.”
“Oh nee, toch niet die zingende schijtlijster?”
“Ben bang van wel… heb helemaal geen zin om m’n pruik weer op te doen man.”
“Roep ‘m dan maar kaal naar binnen Sam, laatste loodje.”

“Onze eigen monopolyglot zonder grenzeloze kennis, Frans T.!”
“Eindelijk! Ein-de lijk! Zo, wat heb ik lang moeten wachten, maar daar zijn we dan.”
“Okay, Franske, kom maar op. Vertel eens, hoe gaat het over de grens?”, vroeg Marcos vermoeid.
“Nou vertellen? Vertellen? Nee joh, ik zal het voor je zingen!”
In oude monoklanken liet Frans zijn musje zingen en het werd de heren snel zwartwit voor de ogen.
Ruim voordat het slotakkoord  ‘mon coeur qui bat’ door het kleine kamertje klonk, waren Marcos & Sammie al verstrengeld in elkaars armen in diepe, diepe slaap gevallen.
Na zijn laatste uithaal keek Frans vertederd naar het zwaar ronkende stel. Hij nam een fotootje die ie buiten op het hofje naar zijn facebookpagina uploadde.

 


Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.