Elitaire vakansie doen

Het was nog erg stil op Camping Le Reces en de zon was nog net niet voorzichtig aan het opkomen. Het was weer een geweldige avond geweest, waar Marcos de blits had gestolen met zijn uiterst geconcentreerde uitvoering van de vogeltjesdans. Helemaal vrolijk van de ontspanning was ie het podium opgevlogen en had geëist dat DJ zijn favoriete deuntje zou spelen. Bij de eerste tonen verlieten alle gasten spontaan het terras, maar zo helemaal alleen in het spotlicht had ie de tijd van zijn leven gehad. Laat was ie zijn caravan ingerold. Maar niet voordat hij deze zoals iedere avond grondig en hermetisch had afgesloten. De deur had ie met sleutel en knip op slot gedaan en de deur extra geborgd met zijn kettingslot. En alsof dat niet genoeg was, had ie zijn dagelijks opgepoetste Batavus er als laatste lijn nog tegenaan gezet. Toch werd Marcos angstig wakker door gemorrel aan de caravandeur. Er werd gepoogd in te breken!
Het zou weer een mooie dag worden en dit hadden ze niet voorspeld, dus maalde het van boven in redelijke paniek wat te doen. Dat zijn hang- en sluitwerk daadwerkelijk getest zou worden, had ie namelijk nimmer kunnen vermoeden. De gemeenschappelijke toiletruimte kon ie zo nooit bereiken en hij begon zelfs te vrezen het dan maar in de broek te gaan doen. Kortom de premier was bang, heel erg bang.

Zo bang dat ie zijn slaapzak helemaal over z’n hoofd trok en hij baalde echt stevig dat die rits niet boven z’n hoofd door liep. In het donker graaide hij naar zijn mobieltje. Het touchscreen lichtte op en met enige weemoed staarde hij naar de geopende site gevuld met talloze thumbs van ontblote jongetjes. Hij onderdrukte de neiging de nog niet ontdekte plaatjes eens lekker verder te gaan verkennen en schakelde trillend over naar de telefoonfunctie.
“Met 112, wat is Uw noodgeval?”
“Ze proberen in te breken”, fluisterde Marcos.
“Kunt U iets harder praten?”
“Ze…ze pro-be-ren in te bre-ken.”
“Is Uw leven in gevaar?”
“Nee, nog niet.”
“Belt U dan maar terug wanneer dat wel het geval is”, en de verbinding werd abrupt verbroken.
Verbaasd staarde Marcos naar deze onverwachte breuk van zijn gehoopte redding, toen het gemorrel luider werd. Het was duidelijk dat ze hoe dan ook naar binnen wilden en snel zette hij het op een speeddialen.

“Met Sam.”
“Sammie! Eindelijk man. Je mot me helpen. Ze proberen in te breken in m’n caravan.”
“Bel dan 112 man.”
“Die komen niet, alleen als ik dood ga mag ik bellen.”
“Oh ja, da’s waar ook. Ad heeft onze instructies wel heel nauwgezet opgevolgd.”
“Ja ja, dat weet ik nou wel man, hellup me nou.”
“Hoe dan man? Ik lig hier op Ibiza. En trouwens, zoals ik me nou voel denk ik niet dat je mij nodig wil hebben. Hehehe, zo man die pillen joh, helemaal te up en te gek maar daarna? Downer! hehehe.”
“Wat mot ik dan doen man? Ik begin nu echt bang te worden hoor.
“Communicatie Mark, ga met ze praten.”
“Praten? Met… met die aso’s bedoel je?”
“Ja man, het zijn per slot van rekening ook maar gewoon mensen hoor.”
“Mensen? Nee, dat kennik nie hoor. Kom met beter alternatief en snel een beetje.”
“Mmmm mi amor?”, klonk het loom uitdagend.
“WTF? Wat hebbik daar nou an?”
“Hehe, sorrie man, dat chickie wordt wakker en dan weet je het wel…. wacht ff.”
“Wat? Ga je nou? Terwijl ik hier? Sammie!”
Na deze onderdrukte vermaning stopte opeens het gemorrel en was het weer vredig stil. Even wilde hij een thumbje gaan bekijken, maar zelfs de premier wist dat dit nu niet bepaald verstandig was in zijn huidige positie.
“Ben ik weer! En, zijn ze er nog?”
“Verdomme Sam! Dat flik je me niet nog eens hoor. En nee, ik hoor niks meer.”
“Misschien zijn ze weg of had je gewoon nare droom.”
“Nee man, ik ben helemaal wakker hoor.”
“Nou, ga dan kijkje nemen man. Die sleurhut van je heeft toch gordijntjes? Gewoon even piepen en als de kust veilig is, kan je weer heerlijk vakansie houden.”

Heel voorzichtig kroop Marcos uit zijn veilig warme slaapzakje en schoof het gordijntje tot een reet waar ie net door kon piepen. De eerste zonnestralen kwamen op en in het nog vroege licht, keek hij uit over het strand dat stil en verlaten oogde.
“En? Zie je al wat?”
“Nee, ‘k zie alleen een paar boten en verder…, wacht ff…. oh nee man!”
“Wat? Wat zie je?”
“Ze zitten op m’n campingzitje man!”
“Wie?”
“Die inbrekers natuurlijk!”
“Wat doen ze daar?”
“Ja hallo, weet ik het? Maar volgens mij gaan ze voorlopig nie weg, ze zitten zelfs aan m’n wijn!”
“Heb jij volle fles buiten staan dan? Die sla je toch in één keer achterover man!”
“Ja man maar…, ik was gisteren even buiten mezelf….”
“Oh, vogeltjesdans zeker?”
“Ja man, je had me moeten zien. Ik deed zo… en zo… en toen…”
“Mark! Verman je man! Je had toch probleem?”
“Oh ja. Ja, je heb gelijk, ik kennie weg zo”, en benauwd keek hij naar de wc-rol naast de boodschappentas op het aanrechtje.
“Hoe zien die lui er uit?”
“Wat denk je? Ik zit hier aan Méditerranée man, mediterraan dus. En…., verdomme man, daar komen er nog meer aan!”
“Die komen op je fles af natuurlijk. Kan je zien waar ze vandaan komen? Misschien dat je door achterraam weg kan?”
Na een vluchtige blik werd de premier nu echt wanhopig.
“Ze komen uit die boten man, ik ben omsingeld! Ze zitten zelfs in m’n voortent!”
“Dan zit er maar één ding op Mark, toch communiceren man, desnoods met handen en voeten. Laat ze je caravan hebben en maak je er met een smoesje vanaf. Ga naar de receptie, niet rennen! Neem daar taxi en vliegtuig naar Ibiza, want dat is zo geen vakansie hoor.”
“Ik denk dat je gelijk heb Sam…. ik ga proberen, hopelijk later man.”
“Later man….”
“Ooooh mi amor”, hoorde de premier nog, toen hij zich op ging maken de confrontatie in zijn voortent aan te gaan.

Als een angstig vogeltje opende Marcos de caravandeur en groette beleefd de bijeen gedromde massa in zijn voortent.
“Goe…goedemorgen beste mensen. Eh…, hebben jullie honger?”
Even keken ze de premier verbaasd aan en wezen snel daarna brutaal naar zijn caravan.
“Welkom mensen, welkom en ja natuurlijk mogen jullie hier blijven en die caravan mogen jullie houden hoor. Zal ik dan nu even wat stokbrood gaan halen? Lekker vers?”, en demonstratief liet hij de boodschappentas zien en maakte eetbewegingen om duidelijk te maken wat ie wilde gaan halen. De massa barstte spontaan uit in een gigantische lachpartij. Want voor deze keer kwam zijn motoriek hem eens wel goed uit. Ja; ware het niet voor zijn vergeelde onderbroek, dan was het werkelijk de meest geslaagde imitatie van een heerlijk stokbrood ooit geweest. In het vooruitzicht wat te eten te krijgen, werd hij op zijn weg naar buiten lachend op de schouders geklopt en met wc-rol omklemd, liep hij zich enorm inhoudend richting de receptie. Na de broodnodige sanitaire stop liep hij verder en belde daar taxi die hem naar het vliegveld bracht.

Opgelucht zat hij uren later in een inderhaast gekochte Hawaii-achtige outfit zeer ongemakkelijk in andere taxi, die hem bij het door Sam ge-appte adres afzette. Doffe doordringende dreunen werden helder gesynthetiseerd elektronische deunen die zich oneindig leken te herhalen, toen hij de voordeur opende. Een zee van laserlicht verblindde hem en ondertussen stokdoof, begon hij zich door een uitzinnig dansende meute te begeven. Verbaasd dat het appartement van Sammie zo ruim was, ging hij verder op zoek naar zijn gabber. Helemaal achterin zag hij zijn maat zitten achter rood VIP-koord en diverse koelers met bubbels.
“Marrekieeeeee!  Partieee!”, groette Sam buiten zinnen van enthousiasme zijn maat.
“Hoi Sam, wat is dit man?”, gilde hij om zich verstaanbaar te maken.
“Oh dit? Klein feestje man. Kom, ga zitten en geniet man, dit is vakansie niet? Die dreigende situatie ben je toch maar mooi ontvlucht man!”
Ondanks dat ie eindelijk weer bij zijn vriend was, voelde hij zich toch ongemakkelijk. Schaars geklede dames hingen aan palen en iedereen ging duidelijk uit zijn en haar bol.
Het duurde niet lang of Sam ging aan de pillen begon keihard te stuiteren op de dansvloer. Ondanks alle flitsende outfits zat Mark gebiologeerd naar zijn makker te kijken, die daar in slechts een speedo helemaal uit zijn plaat aan het gaan was.
“Mi amor?”, gilde een zwoel kijkende dame hem plotseling in zijn oor.
“Heu?”
“Si? Mi amor?” Ze rook naar breezers en zweet, heel veel zweet en ondanks dat laatste schrok hij toch enorm toen ze haar hand op zijn dij legde. Verstijfd keek de premier voor zich uit. Maar toen ze hem zwoel begon te masseren, hield ie het echt niet meer uit. In blinde paniek rende hij naar de uitgang en eenmaal buiten had ie eindelijk weer tijd om z’n adem niet meer in te houden. Gefrustreerd over dit ongewenste verloop van zijn vakansie belde hij Ad.

“Met Ad.”
“Ad, met mij.”
“Ah, premier; wat een herrie hoor ik daar, waar zit U?”
“Op Ibiza Ad.”
“Wat?”
“Jaja, ik weet. Alleen maar volwassenen en het grut dat hier rondloopt doet net alsof ze het zijn.”
“Walgelijk gewoon.”
“Ja… dat denk ik ook…. denk ik”, verbaasd worstelend met zijn voorkeur, waar ie daar op de boulevard never nooit niet uit zou kunnen komen. Maar dat besefte de premier zich ter dege en herpakte zich toen hij op hiërarchische toon zijn minister de les begon te lezen.
“Ik weet dat je doet wat we willen, maar verdomme Ad; ga onmiddellijk uitzondering invoeren op de regel.”
“Hoe bedoelt U?”
“Precies zoals ik zeg Ad. Je wil nie weten wat voor rotvakansie ik tot nu toe heb gehad”, en de premier verhaalde over de doorstane ontberingen, waar Ad beetje stil van werd.
“Dus, U wilt uitzondering zijn. Weer ordinair elite invoeren?”
“Ja natuurlijk! Als de premier zich nie meer veilig kan voelen, dan is het gedaan met het land natuurlijk en dat mag dus nooit zo zijn!”
“Ik ga er direct aan werken want eigenlijk had ik niets anders gewild. Morgen is de caravan weer vrij! Daar zal ik persoonlijk voor zorgen en dan kunt U weer terug okay?”
“Eindelijk”, en opgelucht verbrak hij de verbinding, toen hij van achteren door een bezorgde Sam werd benaderd.
“Waar was je nou man? Alles okay?”
“Ja man…, nou wel hoor”, en voor het eerst sinds meerdere uren kon hij weer eens echt lachen. “Hahaha, ja man, alles top! Ad gaat regelen!”
“Wat gaat Ad regelen?”
“Nou, die lui in mijn caravan natuurlijk.”
Dat deed Sam even pijn, maar hij realiseerde zich dat op vakansie ze totaal andere inzichten hadden. In het Torentje waren ze op hun best en dan moet je soms even apart om er weer vol tegenaan te kunnen.
“Ik snap het Mark. Ben blij dat het opgelost gaat worden. Maar eh, heeft die Ad daar wel de ballen voor denk je?”
“Hahaha, of ie daar de ballen voor heeft?”
“Ja man, want hoe leg je dat thuis uit man? Wij wel en zij niet? Daar moet je echt wel ballen voor hebben en ik twijfel daar wel aan hoor. Want ik zie ook wel dat dit voor eens en altijd goed opgelost moet worden.”
“Hahaha Sammie man, hahahah! Ad heeft wel corpsballen hoor! Van die ballen uit die goeie ouwe tijd dat studeren nog echt lang studeren was. Gewoon gemaakt uit de meer dan degelijke elite dus. En die krijgen we zo dan zonder enige moeite weer terug! Win-Win gewoon! Hahaha!”