Het fluitje van Marcos.

Maxima werd helemaal gek van dat getoeter van Amalia, die haar hele lief en zaligheid al dagenlang aan het wegblazen leek. Willem reikte haar een extra koptelefoon aan en zo konden ze het beiden onder de tonen van Armin van B. nog net volhouden. Maar daar gaat het deze keer niet over en ook niet over misplaatste staatssteun. En bovendien, hoe kon ons geconditioneerd naïeve prinsesje weten dat ze het verkeerde instrument gebruikte. Zo’n toeter is leuk voor een temperamentvol onderbevolkt continent, maar toch echt niks voor de overbevolkte Hollandse klei waar je gewoon rekening met ‘alle’ buren moet houden. Nee, het gaat over Hollands welvaren; vandaar deze begrijpelijke misser.
En dus liep Marcos vandaag een beetje onwennig in het druilerige Hollandse najaarsweer vanaf de fietsenstalling naar zijn torenkamertje. Hij had zich zowaar verslapen, voor het eerst! Hoewel wakker worden toch al nooit zijn ding was. Maar deze ochtend was zijn moeder in staking gegaan nadat ze eerder bij de post was gekomen dan hij. Zo kon het gebeuren dat zij eerder het inschrijfformulier onder ogen kreeg dan de aanvrager zelf. Maar dat tehuis; daar paste ze echt voor en dat heeft ze ‘m laten weten ook. Nee, deze dag zou ze zich aan al zijn zorgen onttrekken en was recalcitrant gaan shoppen met platina creditcard van de Staat. Eenmaal beneden kon hij geen eitje ontdekken, laat staan een kopje vers gezette thee en met lege lunchbox rammelend op zijn bagagedrager, was hij zo veel te laat naar zijn klus gefietst. Voor de deur kreeg hij er toch weer zin in en opende deze in zijn impulsief optimisme wat deze dag weer voor geweldigs brengen zou.

Na twee treden hoorde hij een enorm kabaal en na een hysterisch uitgekraaid “…in Godsnaam!” pletterden twee mediterrane types heel hard de trap af. Marcos kon ze nog maar net ontwijken en keek geschrokken op de bewustelozen neer.
“Oh…, ben jij er ook eindelijk?”, hoorde hij Sammie nog tierend mopperen.
“Wat is gebeurd man?”
“Landverraaiers zijn het Mark, saboteurs pur sang! NSB-geteisem!”
Bovenaan de trap keek hij zijn vriend in zijn hoogste versnelling aan en informeerde hoe of wie en wat.
“Dat zijn Tuna Kuzu en Selfie Öztürk man. Kwamen hier even verhaal halen met de bek vol van respect. Ken je nagaan man. Openlijk aan de stoelpoten van onze Lodewijk gaan zagen en dan nog genoegdoening eisen ook! Hufters zijn het en toen heb ik ze naar beneje gepleurd.”
“Heftig man, maar dat zijn toch fractieleden van jou?”
“Correctie Mark, gefragmenteerde leden en we motte zeker in deze tijden eenheid uitstralen, toch?”
“Helemaal met je eens man, maar ik wist geen ene dat jullie zoveel, eh ja…zoveel kleurrijke mensen in jullie midden hadden want we leven toch in Nederland?”
“Breek me de bek nie open man. Alles leuk en aardig maar zodra er een onvertogen woord valt dat hunnie niet beval, trekken ze die racistenkaart en na dat hele gedoe met Piet ken ik dat er effe niet bij hebben hoor.”
“Hahaha, …regenbogen Sam!”, en de premier begon spontaan kinderlijk ‘somewhere over the rainbow’ te fluiten toen ie achter zijn bureau plaats nam. Marcos stopte even om adem te halen en zei: “ik fluit alleen in zwart-wit Sam, Judie G. is de best man”, waarna hij weer de lippen tuitte en wonderlijk melodramatisch zuiver verder begon te fluiten. Onderwijl bleef hij zijn maat met bolle wangen begripvol aankijken die daardoor erg geraakt werd. Het gefluit begon Sammie enigszins te kalmeren, het was dan wel geen Tom Jones, want zingen kon Mark trouwens toch niet. Maar fluiten kennelijk des te meer en hoe zeg. Deze verrassende eigenschap deed Sammie verder bekoelen totdat ie weer klaar was voor de klus on hand.
“Dank je man, had ik effe nodig… wat ken je trouwens geweldig fluiten man.”
“Ja man, wat dacht je wat..hahaha… al die idioten die er naar kunnen fluiten hebben mij zo enorm geïnspireerd. Wist gewoon zelluf niet dat ik het kon maar komaan, wat kennen we vandaag schrappen. En dan bedoel ik pecunia hoor en niet die twee laveloze Turken onderaan de trap hahahaha! Want zo gaan wij hier niet met elkaar om hahahaha.”

“Nou, nu je het daar over heb zou ik de stemplicht willen schrappen.”
“Wat zeg je me nou kerel, hallootjes zeg…het anker van onze democratie kan je niet zo maar even ophalen en op koers blijven dus dat lijkt me niet verstandig.”
“Ja maar Mark, volgens de laatste statistieken zijn we bijna uitgestorven en staan ze al onderaan de trap te trappelen.”
En alsof de duvel er mee speelde hoorden ze gestommel. Met een grote zwaai draaide de deur open en stonden Tuna en Selfie vuur te spuwen met hun ogen.
Sammie werd direct weer njidig en stond op: “ben ik nie duidelijk geweest, opdonderen!”
“Wei kome halen!”
“Watte”, schreeuwde Sammie nu bijna buiten alle zinnen.
“Verhaal!”
“Zijn jullie nou helemaal…”, en Sammie wilde ze aanvliegen toen de premier op dat moment tussen drieën kwam, wat op zich zeldzaam was. Maar hij had talent dat blijkbaar werkte en begon heel zachtjes ‘Mammy’ te fluiten. De kemphanen keken in verbazing naar de bol-getuitte premier die duidelijk op hun sentiment begon te fluiten.

Tuna kreeg vochtige ogen maar Selfie liet de waterlanders al de vrije loop en Sammie ging zitten en snapte maar niks van dat weeë gevoel van… ja van wat eigenlijk… heimwee? Verlangen naar het verleden toen alles nog gewoon zwart of wit was? Hij kon er de vinger niet precies opleggen, maar de kalmerende uitwerking was ontegenzeggelijk. Een paradijselijk gevoel van simpelheid was het, anders kon ie het niet omschrijven. Gewoon lekker met lege kop genieten van mooie klanken, dat zou een eerste levensbehoefte moeten zijn; zo bedacht hij zich verder.
Na de laatste fluituithaal  klonk deze ‘my mammy’ nog lang na in de opgetreden stilte.
“Ies heeeel mooi”, onderbrak Tuna, Selfie troostende.
“Dat, lieve medelanders, heet fluiten. Dat leren wij al in de kleuterklas en dat hebben jullie gemist. En daarom stel ik voor: “gratis blokfluitles bij iedere inburgeringscursus!”
‘Graties?”, snikte Selfie in opperst ongeloof.
“Helemaal voor nop!”
De beide Turken die ondanks hun huidige staatsburgerschap toch als Turk door het leven wensten te blijven gaan, vielen in dankbaarheid op hun knieën en begonnen deze uitgestoken hand van de premier onbeheerst te kussen. En kussen en kussen dat Marcos een vreemd tintelend gevoel gaf. Maar voordat hij een ander ’talent’ zou kunnen ontdekken, begon Sammie de twee verbannen fractieleden tactisch uit het kamertje te begeleiden.
“Kom kom mannen, ’t is hier geen moskee toch? Allee, we hebben het er later nog over okay?”
En getroost door het zalvende gefluit, verlieten de heren nu verticaal het Torentje dat hun veel beter beviel. Onderweg kwamen ze nog iemand tegen. Maar helemaal vervuld door veilige verlangens, gingen ze op huis aan en begonnen alvast te oefenen met fluiten; waar ze steeds meer schik in kregen.

“Jezus… man!”, begon Sammie, “Markie vent!…. Bedankt man! Dat je dit nooit eerder hebt gebruikt… ik zie ongekende mogelijkheden.”
“‘k Zei je toch; heb ’t ook pas ontdekt…, maar.. waar waren we gebleven?”
Tijd om te blijven waar ze waren kregen ze niet want er werd op de deur geklopt, eerst zacht en daarna steeds harder.
“Hoe ken dat nou?”, vroeg de premier zich af en liep naar de deur toe om te zien wie daar klopte.
“Hi Mark, how’s life?”, klonk het.
“Bil! Bil! Loek Sam, Bil is heer!”, en gelijk het weerzien van een oude vriend werd Bil overdreven hartelijk begroet. Ook Sammie was onder de indruk van dit bezoek en schudde respectvol de hand van Bil.
“Hou doe je doe?”, werd beantwoord met de gelijke wedervraag en zonder enig antwoord hierop namen de mannen plaats in de art deco stoeltjes bij het raam.
“So Bil, wat brings jou heer”
“Well, I now it’s way over due so here I am.”
“So der joe ar indied zeg, jemig Sam, Bil!”
“Hehehe, nou, lets get een chinesie den”, besloot Sammie, waarop Bil hem vragend aankeek.
“Dinner Bil…bij de Chinees…. joe horney?”
“He miens hungrie Bil, hahaha but ja, lets go en hef som dinner.”
“Great idea!”, en de heren belden naar Kee Lun Palace om hun gebruikelijke tafeltje bij het raam veilig te stellen, waarna ze in de 24/7 gereedstaande staatstaxi stapten want Bil kon natuurlijk niet met de tram.

Ze werden begroet door Kee zelf die zich verontschuldigde want Lun was ziek die dag. Maar hun tafeltje stond er ondanks dat niet minder bij en ze namen na alvast drie biertjes te hebben besteld plaats.
“Yes gentlemen. My mission is to do good for the world as you know. And I must compliment your country with the millions and millions of dollars very much needed in the 3rd world. This makes your country a true angel, cheers!”
Onder de indruk over zoveel lof, sloegen ze het gerstenat snel achterover en wenkten ze onder het slikken door alvast voor een refill.
“Sank joe man, yes we doe ouwer best hoor.”
“So… what is this thing you guys still have from the old days?”
“…?…”
“Yeah, come on … you know what I mean, this guy…Black Pete?”
“Godver…”, onderdrukte Sammie onvoldoende zijn reactie, “begint hij nou ook al?”
Marcos probeerde wat onhandig voor zich uit te staren, maar hij wist diep van binnen dat ie hier niet mee weg kon komen. Niet bij Bil tenminste en begon uit te stellen door over die Russen te beginnen.
Maar Bil was niet in de stemming om de echte wereldproblematiek aan te snijden en vroeg net voor de garnalen: “well, what about it?”
“Zeg kap ’s effe Bil”, reageerde Sammie nu weer furieus, “at liest ours wer red puntmuts… and no, wie doe not burn crosses in de tuin van de buren ja! … So joe better doe effe kappen …. en we also doe not shoet blacks over heer for lopen op de stoep!”
“No, you just sell them”, antwoordde Bil fijntjes glimlachend terwijl hij een overheerlijke garnaal naar binnen werkte.
Dit was de druppel! Sammie gooide zijn bord naar Bil die net op tijd weg kon duiken en als reactie met het kleine voorgerechtvorkje in halve garnaal begon te dreigen. En op het moment dat de zaak echt uit de klauwen ging lopen, begon Marcos zijn wangen heel erg bol te maken en een sereen fluitje begon door het restaurant te klinken.
Het ‘prisoner of love’ deed de gasten verstommen, hoewel ze toch al een volle mond hadden en zelfs de koks lieten de potten op het vuur om even te genieten van deze niet eerder gevoelde uitwerking van een gefloten oude melodie. En gelijk iedereen op luisterafstand zat ook Bil in een behoorlijke mate van katzwijm en na de laatste fluittoon begon hij, en iedereen met hem, keihard te applaudisseren. Marcos stond op en nam deze handmatige ovatie met een diepe buiging in ontvangst.
“Damn Marc! Damn! So you’re a whistler and a darn good one too!”
“Sank joe Bil, but ei oonlie fluit in black and white.”
“So this is your solution to global racism?”
“Toe alles Bil, toe werkelijk alles. Gif mie a problem en ei floet de solution”, bekende Marcos trots op zichzelf.
De bami werd verder opgeschept en na de maaltijd was Bil nog steeds diep en diep onder de indruk van het succesvolle beleid van Marcos. Bijzonder geïnteresseerd begon hij hierop door te vragen. De premier legde hem uit dat het eigenlijk nu voor hem een fluitje van een cent was geworden. Want als je je talent eenmaal hebt gevonden dan is het niet moeilijk meer om te excelleren. Het was puur een kwestie van het scheppen van de juiste omstandigheden en daar was ie voor zichzelf gewoon in geslaagd en dus was hij de enige man for the job. Maar moe van alle vragen kapte hij Bil opeens resoluut af en zei: “lets kall it a neit.”
“Yeah okay, it’s late already. So, dinner on you?”
“Hahaha, wie heet er hier nou Bil man?”, waarop zowel Sammie als Marcos gelijktijdig opsprongen en heel hard belhamerig de zaak uitrenden, de voor heel even poor Bil verbouwereerd achterlatend.
Ze renden de hoek om en pas bij de derde dwarsstraat waagden ze het om even hilarisch lachend in een portiek uit te hijgen.
“Hehehe man.. voel me weer net als vroeger Marc… heerlijk gevoel man, net als belletje trekken.”
“Bel…Bil….wats in a neem… hahahaha!”
En zo is het gekomen dat een bijna gesjeesde geschiedenisstudent, dat tegenwoordig niet meer getolereerd wordt door het kabinet, het tot eerste man van de Staat der Nederlanden heeft geschopt door niets meer maar ook niets minder te doen dan simpelweg flierefluiten.