Het roze gevaar.

In opperste staat van ongeloof las Marcos de ochtendeditie over de toestanden in de Oekraïne. Dit ging zijn pet te boven. Militair ingrijpen anno 2014 kwam ondanks zijn opleiding vreemd genoeg niet in zijn boekje voor. Na de koffie stapte hij op zijn fiets en reed in gedachten naar het Binnenhof. Hij hing zijn jas op en las een vers exemplaar van de ochtendkrant die zoals altijd op zijn bureau lag te wachten. En ook hier stond hetzelfde in, het was verbijsterend. Telefonisch sommeerde hij Sjanien om tekst en uitleg te komen geven over deze verontrustende ontwikkelingen.

Binnen het kwartier liep Sjanien de werkkamer binnen en stak direct van wal.
“Door de val van de muur werd het gordijn kapot getrokken en kwamen ze op het Rode Plein in het felle daglicht te zitten. De hele wereld kon hen zien en ze zagen een beer die zijn wonden aan het likken was. Zonder de dreiging van het rode gevaar hebben wij hier de boel ontmanteld. De dienstplicht afgeschaft en is mijn departement uit pure armoede, tripjes naar Afrika aan het organiseren. Ik mag hopen dat het ook U nu duidelijk is, dat de beer uit zijn winterslaap is gekomen en honger heeft. En die honger zal hij echt gaan stillen.”
Zo, daar gaf Sjanien de premier even een lesje die hij kennelijk gemist had, want dit wierp een geheel nieuw licht op de situatie. Een situatie die ronduit dreigend genoemd kon worden dus.
“Sjanien, kunnen wij ze tegenhouden?”
“Ze zijn er al!”
“Hoe bedoel je dat? Mijn God, wat zeg je me daar nou?”
“U heeft zelf de contracten getekend waardoor we tot elkaar veroordeeld zijn geworden.”
Langzaam drong het tot Marcos door dat hij inderdaad zelf de kraan heeft helpen openzetten.
“Maar, dat was een Europese beslissing Sjanien. Een beslissing die ons land ten goede kwam hoor”, haastte Marcos zich nu te zeggen.

“Maar wel eentje die ons economisch afhankelijk heeft gemaakt en sommigen beweren dan ook verzwakt”, Sjanien liet nu de omgangsvormen varen en ging door.
“Komaan Mark, we kennen mekaar al langer dan vandaag. Je hebt me op Defensie gezet in de wetenschap dat het een archaïsch ministerie was. Wel jongen, ik hoop dat je nou inziet dat het hebben van een tank zo gek nog niet is. Al is het alleen maar om je gasrotonde te beschermen want je denkt toch echt niet dat de Rus zijn eigen hier opgeslagen gas van jou gaat kopen? Ik bedoel, waarom kopen als je het ook gratis kan halen?”
Marcos begon het rode gevaar te zien en instinctief begon hij zich te verschuilen in de Europese gedachte.
“Dus Europa heeft een probleem”, reageerde hij overtuigd.
“Ja, die ook”, antwoordde Sjanien onomwonden, zich ineens erg sterk voelend door het ontdekte kennisgebrek bij de premier.
“Maar, is het niet onze eerste taak Mark, om te kijken naar het landsbelang? Ik bedoel, komaan…. Europa? Iedereen weet toch dat dit het speeltje van de speculanten is? Hoe lang heeft Europa haar poot stijf gehouden? Twee weken Marc en daarna gingen ze weer lekker verder babbelen met Boris. Twee weken standvastigheid is nu niet bepaald indrukwekkend hoor”, schamperde Sjanien nu, die zich meer en meer als een vis in het water begon te voelen.
Marcos keek zijn party-genootje aan en kon het niet helpen onder de indruk te zijn van deze rake woorden. Daar zat geen woord Russisch bij en ja, ze had ergens wel gelijk. Maar ja, de premier dacht natuurlijk in eerste instantie aan zijn eigen geloofwaardigheid. Dus bedankte hij haar voor haar uiteenzetting waarna Sjanien wulps het kamertje verliet. Deze wulpsheid was niet besteed aan Marcos die naarstig naar een afleiding ging zoeken. Als dit bekend zou worden dan had ie echt een probleem en daar had ie geen zin in. Nee, dat verdomde hij gewoon dus zocht hij telefonische steun bij Sammie die dan ook terstond naar hem toekwam.

“Ja hallo, dat kenne we dus nie hebbe Mark”, begon hij al bij binnenkomst. “Ik bedoel, wij maken hier toch de dienst uit?”
Marcos knikte hevig; ja, dat was precies ook zijn gedacht.
“Je heb helemaal gelijk Sammie maar hoe leiden we nou de aandacht af man?”
Na enig denkwerk, dat ook voor Sammie vrijwel ondoenlijk was, kwam hij tot de volgende conclusie.
“Wat dacht je van een Top?”
In gedachten teruggeworpen naar zijn studietijd, begon Marcos het beetje bij beetje vrij aan mekaar te metselen.

“Ik moet bekennen dat ik niet geheel goed ben ingevoerd in de vrijmetselarij Sam, maar als die gasten het destijds zo goed konden vinden dan zie ik geen reden waarom wij dat niet zouden kunnen. Maar wie nodigen we dan uit?”
“Dat, zie ik ook niet 123 maar ik dacht meer aan het opstellen van een manifest man.”
Op dat moment ging de telefoon. Het was gekke Henkie. Ook Henkie had de kranten gelezen en drong aan op te treffen maatregelen. Marcos nodigde Henkie uit en even later zaten de drie mannen in het Torentje.
“Hoger dan dit kunnen we hier niet zitten”, begon Marcos, “dus dan verklaar ik, bij deze; onze eerste Nationale Top tot geopend. Zelf zal ik notuleren en spreek de hoop uit dat we tot een adequate oplossing zullen komen van dit probleem.”
In sierlijke kinderachtige letters schreef Marcos de titel op de voorpagina: “Mijn Kamp.”
Henkie keek naar de titel en begon op te zwellen van trots ondanks zijn nuchtere inborst.

Na enige uren keken de heren elkander besluiteloos aan. Het enige dat duidelijk was geworden, was dat het verdrag van Versailles vervangen moest worden door dat van Maastricht. Maar verder dan dat kwamen ze eenvoudigweg niet omdat dit zou betekenen dat de Europese gedachte zou worden afgevallen en dat durfden ze niet aan. De Top brokkelde langzaam maar zeker af om uiteindelijk in oeverloos geouwehoer te verzanden. Net toen het weer nergens over ging, voelden ze zich weer sterk worden.”
“Kijk, dat is nou precies wat ik bedoel mannen. Zo is dit land groot geworden”, sprak Marcos nu opgelucht, “en zo gaan wij ook handhaven!”
Gekke Henkie zat vergenoegd voor zich uit te staren en Sammie begon zich in zijn handen te wrijven. Inderdaad, het gevoel van nationale trots was weer verdwenen en ze konden nu weer vrijuit spreken.
“Dus is het meer dan duidelijk dat we voor een afleiding moeten gaan zorgen”, zei Sammie weer.
“Dat lijkt mij inderdaad de enig juiste beslissing”, viel Henkie hem bij en kwam met een ongewoon idee.
“Oegandese teven!”
Henkie werd nu verbaasd aangekeken door de twee andere toppers.
“Ja, die homo’s uit Oeganda mannen! Hallo, wakker worden! Geef Teefje de opdracht de deur wagenwijd open te zetten voor de Afrikaanse Homo en we halen een vette witte poot bij de internationale gemeenschap!”
“Jaha”, zei Sammie, “dat zou best wel eens kunnen werken, gekke Henkie is zo gek nog niet.”
“Verdomd man, zo zetten we ons wel weer keihard op de kaart!”, zei Marcos nu enthousiast.
“De gemoederen zullen het dan wel laten om aan het rode gevaar te gaan denken.”
“Het roze gevaar!”, gilde Henkie nu hysterisch, “we wentelen het af op het roze gevaar en het probleem is geen probleem meer!”
“Hahahaha “, bulderde Marcos weer als in zijn hoogtijdagen, “deze Top is uiterst vruchtbaar mannen, we hebben het lek boven!”
Verwoed begon Marcos te schrijven aan zijn manifestje, druk bijgestaan door Sammie en Henkie. De volgende dag lag er al een vers gedrukt exemplaar klaar die door de heren werkelijk werd verslonden. Trots op hun boek, werd Teefje gesommeerd zich te conformeren aan deze laatste beleidsvisie. De media werden ingelicht en in sneltreinvaart ging de roze mare door het land.

“Geweldig ideetje van je Sam, die Top.”
“Dat het zo goed zou komen had zelfs ik niet kunnen dromen hoor.”
Hahaha, nee, we zijn echt goed. Ik zie echt geen enkele Rus meer onze kant op komen. Zeker niet als het hier vol met Oegandese flikkers zit, hahahaha! Toppiedepoppie, hahahaha!”