Liever de lucht in.

“Nee, ik mot jou nie meer! Ik wil Heleeeeen! Alleeeen Heleeeen kan me nog helluppen!”
Overhaast struikelde zijn eerder wel uiterst succesvol Vlaamsche therapeute verfomfaaid grissend naar haar persoonlijke bescheiden de deur uit. Haar rokje snel wandelend in iets van beschaafde plooi trekkend, liep ze ongemakkelijk met een enkel naaldhakje als enig schoeisel beklemmend zielig tussen de keitjes van het Binnenhof naar de tramhalte.
“Eksit ben je! Hoor je me!…. Eksit!”, galmde het nog over het plein waar Sammie haar afgang verbaasd gade sloeg. ” Geen saaie boeken meer…ik wil degelijke Hollandse therapie… met plaatjes! Ik wil Heleeeeen!”
Het alarmerende telefoontje van zijn gabber deze ochtend, was zoals altijd niet overdreven. Het reces was al weer heel lang geleden en de stress van het dagelijkse landsbestuur begon duidelijk weer zijn tol te eisen. Snel liep Sammie, opmerkelijk kalm voor zijn doen, het torentrapje op waar hij zijn matti in meer dan wanhopige toestand aantrof. Marcos lag hevig naschokkend op de kleine sofa zwetend achter de krant te staren.
“Wat is gebeurd man?”
“Oh Sammie, eindelijk daar ben je…nou…kijk dan man… daar..!”, en Marcos smeet  hem de ochtendeditie toe.
Ogenblikkelijk zag Sammie de ernst van de situatie in toen hij las dat de NAVO net zo goed kan pesten als Putain. Nu pestgedrag hoog op de agenda stond, begreep hij terdege hoe de premier wel niet moest worstelen om in zich NAVO-verband te kunnen handhaven als eerste man van het kleinste land in spe dat het ongetwijfeld zou worden wanneer hij een dergelijk signaal zou afgeven.
“Inderdaad… voer voor de oppositie Mark, hoe ga je dit tackelen?”
Verbaasd en plotsklaps stil liggend keek Marcos zijn vrind aan. Had hij de afgang van Goedele gemist of zo? Zag hij dan echt niet dat hij het einde van zijn Latijn nabij was?
“Sammie man, je ziet toch…. ik heb therapie nodig man… komaan zeg, doe nou niet alsof we het over niks hebben.”
“Dat snap ik Mark, hoe kan ik jou…het land, dan helpen?”
“Geef me dat plaatje!… Nu!”

Sammie keek gespeeld onbegripvol naar zijn vriend en besefte dat hij als enige de sleutel naar zijn verstand in handen had. De hele nacht was hij opgebleven om online te bieden want hij moest en zou dat kutplaatje van Heleen aan de muur krijgen. Maar hoe wist Mark dat nou?
“Ja, speel nou niet de onschuld zelf hoor, ik heb het appje van Ivo wel gezien hoor! Jij hebt de mooiste plaat der platen gepoetst!”
Sammie had even geen rekening gehouden met de BVD die ondanks de stelten kennelijk wel nog in staat was; onopgemerkt eigenaars van vieze plaatjes te achterhalen. Hij keek naar het appje en begon te protesteren.
“Nee, dit is kunst Mark, die Ivo ziet het allemaal niet zo helder meer. Je weet toch dat oud materiaal geen misdaad is en dat hij juist het jonge probeert te verbloemen….. komaan man, dat ken je toch niet serieus nemen?”
“Die jurisprudentie zal mij een snars uitmaken man, ik heb het gewoon nodig en snel!”
Sammie kwam in gewetensnood want hoe blij was hij niet, verrukt in extase zelfs, toen hij haar gisteren aan de muur boorde? Een opmerkelijke rust overspoelde hem bij haar aanzicht en inderdaad een welhaast therapeutische mantel van al dan niet zuigende eigenliefde voelde hij over zich heen komen. Hij had zich zelden zo content gevoeld in het kleinste kamertje, maar nu kwam dat gevoel in gevaar. Maar of het door het kiekje zelf kwam of niet, uiterst beheerst begon Sammie om zich heen te kijken en keek vervolgens kalm de premier aan.
“Mark, je weet toch dat je hier ronde muren hebt? Hoe wil je dan het perfecte doosje recht in vierkant lijstje hier ophangen? Dat is eenvoudigweg onmogelijk man.”
Ondanks zijn wanhopige staat zag Marcos hier wel de rede van in. Want inderdaad, dit was zijn tempel en hij had niets liever gewild dan het land te besturen met zicht op het enige orgaan dat hij nog nimmer heeft mogen ervaren. Maar Sammie had gelijk zo moest hij toegeven.
“Maar…mag ik dan af en toe bij je op heel errug veel thee komen?”
Sammie begreep de ontlastende achtergrond en knikte derhalve van ‘natuurlijk joh’, dat alle issues als sneeuw voor de spreekwoordelijke zon deed smelten. Verkwikt sprong Marcos op en ging over tot zijn gebruikelijke wanorde van de dag door een alles overheersende prangende vraag te stellen.
“Hoe, in dit weer; kunnen we dan nog oorlog voeren?”

Onder de indruk van dit opmerkelijk snelle herstel van inzicht, hij was echt niet voor niets de eerste man van het land.. maar toch wist Marcos hem nog altijd te verrassen, dacht Sammie na over deze fundamentele vraagstelling.
“Je heb gelijk man, het klopt inderdaad niet want a. pesten mag niet meer en b. een koude oorlog is met deze temperaturen echt onmogelijk.”
“Precies!”
Het dilemma was zo klaar als een klontje toen ze in hun thee begonnen te roeren. De verleiding van het drankenkabinet wisten ze dapper te weerstaan want het antwoord op de vraag zou zomaar de koers van niet alleen Nederland doch de hele wereld kunnen bepalen. De pot werd leeg gedronken en tegen de noen hadden ze nog geen enkele vooruitgang geboekt. Sammie had al meerdere keren moeten toiletteren doch Marcos bleef hoopvol eigenwijs stijf op zijn stoel geplakt zitten.
Na de laatste gang kwam Sammie weer binnen en schudde zijn hoofd in overpeinzingen.
“Komaan Sammie… toe alsjeblief man… laat me niet verder lijden!”
Marcos zat met een erg rood hoofd zijn eigen delta-werken af te knijpen en begreep dat de tijd van tactische hintjes over was, wilde hij niet overlopen.
“Jemig man, sorrie Mark.. had helemaal niet door joh. Natuurlijk mag je bij mij”, en snel spoedden ze zich naar Leiden.

Bij binnenkomst viel Marcos zowat met de deur van het kleinste kamertje binnen en na de knip erop te hebben gedaan, stond hij oog in oog met de moeder aller selfies. Ondanks de abnormaal hoog opgevoerde druk, wilde het niet meteen lukken en nerveus huppelend begon hij daar beneden te morrelen. De verlossing nabij voelend, kreeg hij tranen in zijn ogen en ongecoördineerd richten bleek uiteindelijk onmogelijk waarna onder een harde en lange oerkreet zijn blaas kon ontspannen. Hij merkte geenszins het harde gespetter op dat door de betegelde akoestiek bijna verdovend werkte want oh, deze verlossing was niets minder dan hemels. Na wat ervaren werd als even lang stilstaan in de tijd, kwam hij langzaam weer bij zijn negatieven en greep naar een tissue om zijn ogen te drogen. Toen pas zag hij wat zijn wateren had veroorzaakt. De eerst zo fiere tampon begon langzaam te verkreukelen in een voor de rest meer en meer vergelend plaatje dat uiteindelijk verzopen verlopen uit het framewerk bolde. In paniek drukte Marcos er drie rollen tegelijk op maar besefte pijnlijk dat dit absorberend vermogen te laat kwam.

sociaal recycled door en in Lijden

“klop klop klop….. Markie…ik heb het hoor, ik weet hoe man!”, hoorde hij een overenthousiaste Sammie krijsen.
Alsof er niets gebeurd was, kwam hij naar buiten en ging onopvallend dicht bij de uitgang staan.
Sammie keek zijn maat trots aan. “Ben je reddie? … moet je niet even gaan zitten binnen?”
“Euh..neenee man toe, vooruit met de geit.”
“Omhoog kijken!”
“….?…..”

Marcos begreep totaal niet wat zijn vriend aan hem duidelijk probeerde te maken en gebaarde om nadere opheldering.
“Pesten mag niet, maar doen alsof wel… Je gaat gewoon met z’n allen de lucht in staan kijken, net zolang totdat die Roebel bij ‘m valt.”
Heel langzaam begon Marcos deze rode strategie te begrijpen. Want wat je die Putain ook kon verwijten, het was niet dat ie geen historisch besef had.
“Dus … we kijken de lucht in…. met alle NAVO-leiders en als ie mij ziet dan …. verhip man! Wat een kille tactiek is dat! Koude oorlog waardig man! Je bent geniaal zeg, komaan snel naar Schiphol Sam, we gaan ‘m ouwerwets Hollands poepie laten ruiken. Gewoon omhoog kijken… briljant gewoon!”
“Laat me nog ff pissen man.”
Maar snel pakte Marcos zijn vrind bij de lurven en gilde “nee, nee, geen tijd te verliezen…we moeten de lucht in!”
Sammie grinnikte blij dat ie de oplossing had gevonden in de geschiedenis, hoewel onwetend over het verdere plaatje.
En Marcos brulde als vanouds: “hahahahaha, natuurlijk …. dat ik dat niet zelluf heb kunnen verzinnen….hahaha….gewoon liever de lucht in!”