maximale sollicitatieplicht

“Nee, nee, nee! Ik wil wel ook meedoen! Dit is waar ik goed in ben! En anders ga ik echt heel hard huilen!”, hoorde Marcos door de telefoon op de achtergrond.
“Nah, je hoort het Mark. Ze is niet te stuiten. Pure Argentijnse passie, zowaar als ik de koning van dit land ben.”
“Ik hoor het Willem. Maar denk je echt dat het zo’n goed idee is?”
“Als er iemand affiniteit heeft met de vluchteling, is het wel mijn meissie hoor.”
“Maar ze krijgt toch al genoeg uitkering Willem, of gaat dit om nog meer?”
“Je bent gek man. Nee, ze wil alles volgens het boekie doen en dat valt alleen maar te waarderen.”
“Boekje? Ik snap je nie.”
“Duh, je zegt net zelluf dat ze uitkering krijgt. Dan ben je toch verplicht te solliciteren?”
“Oh, hahaha. Ja, dat klopt, maar dat geldt niet voor jullie hoor, natuurlijk niet.”
“Ik wil baan!”, krijste de koningin nu redelijk hysterisch in een indrukwekkend paleisgalm.
“Okay, ik moet dat natuurlijk nog wel even overleggen. Om uurtje of twee hier in het Torentje?
“Jaaaaaah!”, hoorde de premier de koningin op de achtergrond meer luid dan duidelijk, toen ie de verbinding verbrak en zijn vriend aankeek.
“Dus je laat een immigrant de immigranten begeleiden?”
“Je hebt zelf gehoord dat ze niet te vermurwen is man.”
“Maar what about onze mensen dan? Zo lossen we de echte werkgelegenheid nooit op man.”
“Zullen we afwachten wat ze te zeggen heeft?”
“Okay, okay; maar als ik twijfel, dan gaat het niet door okay?”

“Deal Sam, kan niet meer van je vragen. Biertje?”
“Het is net na negen man, a.m. dus!?”
“Nou, en? In de steets is het al lang Miller-time man!”
“Miller? Bah, doe mij dan maar een Hertog Jan, ’t is per slot van rekening nog vroeg. En we moeten wel onze economie stimuleren man.”
Terwijl de premier twee flesjes ontkroonde, begon ie te lachen . “Hahaha, proost man, maar je ziet nog steeds het hele plaatje niet man.”
“Prut man, hoe bedoel je dat?”
“Nou, Hertog Jan is al lang geen Jan meer. Jan is al een tijdje geen Brabander meer man.”
“…?…”
“Ja, hij’s gewoon overgenomen. Wist je dah nie?”
“Gadverdamme! Wat een bocht”, en spontaan spuugde Sam het gerstenat tegen de kleine raampjes aan de Westzijde van het Torentje om het magere zonnetje niet te verpesten, “smeeerig spul man, doe mij dan maar een Grolsh hoor!”
“Zellufde Sam.”
“Wat?”
“Ja, ook nie meer van ons.”
“Jezus man! Hebbe ze nou al ons nat verkocht?”
“Heineken, die is nog wel van ons.”
“Dan maar snel een Heineken man,… okay, thanks man”, en Sam spoelde de overgenomen slechte smaak weg met het familiale bier en begon vrijwel meteen aan zijn tweede.
“Dus”, sprak hij nog net niet dubbel tegen half tien, “als ik een Jupiler zuip, dan is dat niet meer van hunnie?”
“Precies Sam, die hele markt wordt nu gecontroleerd door twee spelers. En, die gaan binnenkort dus samen en hebbie nog minder te kiezen. Heerlijk die uniformiteit van onze open markt toch?”
“Zeg, hoe weet jij dit in ene zo allemaal man?”
“Gisteren heel lang met Halbe zitten dubio.. eh..- eren, en die weet daar echt alles van…”
“Debatteren bedoel je?
“Ja, hahaha. Nog eentje?”
En voordat ze er erg in kregen, hadden ze de lunch overgeslagen en werd er op de deur geklopt.

“Jezis! Ze sijn er al!”, en haastig probeerden de mannen de lege flesjes op te ruimen.
Onder het chaotisch inhoudsloze gerinkel echter zwaaide de deur al open en stapte het royale echtpaar zonder verder langer te wachten pontificaal het torenkamertje binnen; met allemaal trendy tassen en matching dozen.
“Hallo heren, ja ik ga echt nie langer wachten dan nodig is. Dus krijgt ze die baan of niet? Hoe lang moet mijn meissie nog wachten zeg!?”
De koning ging zitten, terwijl Maxima handig een PowerPoint-demonstratie tussen de flessen op ging stellen.
“Zeg, wat ruikt dat hier mensen, hier wordt echt hard gewerkt zeg.”
“Heu? Ja, dank je Willem…, pilsje?”
“Zeg, ik heb net gelunched hoor en ben bovendien geen prins meer. Dus ja, lekker!”
“Okay, ik heb zojuist met Sam overlegd en in principe staan wij niet afwijzend tegenover deze kennelijk spontaan ontstane vacature.”
“Ja”, zei Sam op zijn beurt, “ik heb alleen nog wel wat twijfels of die vacature er a. is en b.; waarom die dan juist door de koningin ingevuld moet worden. Maar ik ben open boek dus ga je gang meid.”
“Dank jullie wel”, en Maxima begon haar stokpaardje uiteen te zetten met allemaal grafiekjes en flowcharts.
Na een uur van saaie plaatjes kwam ze tot haar eindconclusie.
“Dus als ik alle vluchtelingen kan opwarmen voor het afsluiten van een microkredietje, zal dit een waanzinnige oppepper zijn voor de gehele financiële sector en is deze vacature zeker geen overbodige. Ik dank jullie voor jullie aandacht. Tenzij er nog behoefte is aan het stellen van vragen.”
“Ja, ik heb er wel eentje”, vroeg Sammie vanachter zijn lege flesjes, “wat bedoel je met de finansieele sektor?”
“De banken Sam, de banken zullen hier ongelooflijk van kunnen profiteren.”
“… Maar…, maar dat is briljant…”, stamelde Sammie. echt onder de indruk.
“Briljant? Geniaal gewoon, hahaha. Nou meid, die baan is jou op het lijf geschreven hoor.”
“Ja, ik ben ook bijna om. Dat er een vacature is, is mij nou wel duidelijk, dank je daarvoor. Maar een beslissing van deze orde zullen we toch echt met de achterban motten kortsluiten Mark. Ik bel Hans, bel jij die andere H dan?”
Zo gezegd, zo gedaan en niet veel later schoven Hans en Halbe ook aan, aan het bureau van de premier en die kwamen meteen met inhoudelijke bezwaren op tafel.
“Hoe kunnen de banken krediet verlenen op basis van een verblijfsvergunning van slechts 1 jaar?”, vroeg Halbe.
Onmiddellijk gevolgd door Hans; “bescheidenheid is hier op z’n plaats, soberheid moet de instelling zijn. Ja, sorrie hoor. Maar als ik naar weer nieuwe handschoentjes staar, dan ben ik in ieder geval er niet van overtuigd; dat onze koningin hier wel de juiste persoon voor is en dan hebbik het nog geeneens over de rest van die outfit. Wat is er gebeurd met gewoon goed is ook goed genoeg?”
“Ja hallo Hans”, pareerde de koning de opgebouwde kritiek, “we kunnen nie allemaal jarenlang in dezellufde trui lopen hoor. Dat kan toch niet voor een koningin?”
“Heren, heren”, probeerde Maxima haar baantje te redden, “ik wil alleen maar benadrukken dat met microkrediet er juist verstandig met geld kan worden omgegaan.”
“Verstandig? Je drijft de allerarmsten zo in de armen van die graaiers! Nee, ik ken hier niet mee akkoord gaan!”, en Hans ging stuurs met z’n armen over elkaar heen zitten want bier moest ie niet.
“Ik zie trouwens ook niet hoe ze kunnen aflossen op basis van geen bijstandsuitkering”, gaf Halbe ook zijn fiat niet.

De koning begon te stampvoeten en de koningin rolde huilend haar presentatie weer op en keek smekend naar de premier. Waarmee ze een emotioneel beroep deed op zijn vakbekwaamheid als verbindend politicus. Marcos, die sowieso al niet tegen huilen kon, bedacht zich geen moment en zoals het verleden al te vaak heeft uitgewezen; was hij het die met doorslaggevende argumenten alsnog het tij wist te keren. Tegen alle natuurwetten in weliswaar, maar dat maakt hem juist bij uitstek de eerste man van Nederland.
“Maxima, heb je je portfolio bij je?”
“Heu? Ja, hier in m’n koffertje”, en ze overhandigde de premier haar oranje mapje met al haar foto’s.
“Ja, die bedoel ik. Kijk nou eens naar al dit materiaal heren”, en de premier liet de map doorgeven onder de aanwezigen.

“Mannen, ik begrijp jullie bezwaren volledig. Maar als ik zo naar dit materiaal kijk, zie ik wel iemand die met meerdere petten op kan werken; in wezen het enige vereiste voor deze job. En bovendien, als er iemand alles weet van de hoed en de rand, dan is het onze koningin wel!”

Het enige dat nu hoorbaar was, waren zachtjes sissende kroonkurkjes. Sammie gaf ze allemaal een nieuw flesje en kon niet anders beamen dan dat de premier hier gelijk in had.
“Ik denk niet dat hier nog een speld tussen valt te lullen heren, proost!”
Halbe knikte verwonderd doch meer in verbazing; dat de premier gelijk had. Maar Hans was nog heel even recalcitrant en stelde zijn absolute voorwaarde.
“Okay, maar dan wel in het Oranje. Het volk moet zich wel kunnen identificeren in deze. Als Maxima dat wil doen, dan zie zelfs ik meer verbinding met, dan afzondering van, de heersende elite. Alleen dan kan ik akkoord gaan met deze sleutelpositie en anders gaat dit hele feestje niet door.”
Al bij ‘okay’ begon de koningin te graaien in al haar andere meegesjouwde dozen; die met macro-krediet waren aangeschaft en ze jubelde uitbundig vanonder haar nieuwe hoed: “hop Holland hop!”
“Hup Max, het is hup”, corrigeerde Willem haar enthousiasme en brak daarmee het ijs. Zelfs Hans kon zich niet meer inhouden en kreeg de slappe lach dat in die trui alleen maar slapper leek te worden. Met tranen in z’n ogen gierde Marcos de meerderheid van dit Torentje vertegenwoordigend: “hahaha, oehoehahaha, ja hoor meid…, hahaha, die baan is voor jou hoor, hahaha!”