Over rode balletjes en klozakken.

Marcos zat uitgeput na twaalven in het niets te staren door het kleine donkere torenraampje.
‘Zo, even geen gezeik meer aan m’n kop’, dacht ie want de onderhandelingen waren niet in zijn koude kleren gaan zitten. Alexandertje kon ie nu echt wel schieten.
De leider van de zesenzestig democraten was vanochtend vroeg begonnen met hardop te tellen vanaf één en zojuist was ie eindelijk geëindigd bij zes miljard en had gezegd, “daar, beste mensen, daar hebben we het dus over ja…..enne …in het rood wens ik te benadrukken”.
Tegen de lunchpauze had Sammie hem onderbroken om nu eens de puntjes op de i te gaan zetten. Furieus had Alexander heel hard het rode kraaltje over het staafje van zijn powerpunttelraam gegooid en  had stampvoetend gegild: “moet ik nou helemaal opnieuw beginnen?”
Een uiterst vermoeiende dag en als klap op de vuurpijl kreeg ie ook nog eens te maken met Franske, iets met een Rus of zo, maar dat had hij kunnen afwimpelen toen Alexander triomfantelijk ‘drie miljard!’ had gegild.
Maar nu even niks, eventjes de ogen toe want dat snaveltje tetterde nog danig na, hij was kapot. Net toen ie in dromenland zou vallen schrok hij op van geklop op de deur.
“Wie daar verdomme, ik wilde toch niet gestoord worden?”
Door de deur heen klonk een snerpend gefluit op de melodie van ‘non je ne regrette rien’
“Verdomme Frans, kom dan maar binnen maar laat dat dooie vogeltje in hemelsnaam buiten.”
“Merci amice, ja, zie je het gaat om dat ding met Putain…hehehe Putain Marc, leuk niet, jaja, ik ben een polieglotje heur.”
Marcos zag er nu eens niet de lol van in en vroeg direct op de timmerman af: “wat moet je van me Frans?”

“Alors mijn waarde, ik vroeg me af of ik carte blanche heb van je. Ik bedoel dat ding met Boris is een beetje uit de hand gelopen, maar ik verdom het om mijn ego ondergeschikt aan die barbaar te maken. Weet je nog dat ie gewoon met handen en voeten aan het diner zat met dat uitgestreken smoelwerk van ‘m, totaal geen fatsoensnormen heeft die vent.

Kortom, enfin, comme vous voyez, vind ik, als excellente minister van over de grens dat die ongeletterde klozak eens op zijn nummer gezet moet worden.
Marcos hoorde maar de helft en zag weer op zijn netvlies een piepklein mannetje met opgeheven vingertje gillen; ‘wat nou puntjes op de i, we hebben geeneens een verticaal streepje!’ waarna hij stoïcijns tenenkrommend doorging met tellen.
Ja, Alexandertje wilde ie wel achter het behang plakken, hahaha vingertje erdoor en hij had een aparte kapstok of nee, hahaha een stilleven eraan…”ja…hahaha” bulderde Marcos nu luid, verheugd om zijn eigen kwinkslag, “een stilleven Frans, wat dacht je daarvan…hahaha, zie ‘m al verstijfd door het stijfsel voor eeuwig een stil leven vasthouden, geen irritant gemekker meer, alleen maar rust.”
“Dus ik moet Putain een bord voor z’n kop houden…ja, daar zit wel wat in Mark, een verbodsbord in plaats van sorry, hemeltje, je bent geniaal, dank je voor je tijd…’k ga direct aan de slag!” en snel beende opgetogen Franske het kamertje uit terwijl het hoofd van Mark hard het bureaublad toucheerde door de verwachte onverwachte slaapinval.

Loom ontwaakte de premier toen Sammie hem de ochtendkrant onder zijn gevouwen neus wreef.
“Hellup” gilde Marcos in paniek, “ik ben blind..ik ben blind!”
“Wakker worden Mark, en doe wat aan je neus, je bent er gewoon weer op in slaap gevallen man, hij staat helemaal scheef omhoog.”
Na zijn reukorgaan weer in de juiste stand te hebben gemasseerd werd zijn blik weer helder en zag hij verontrustende botte krantenkoppen. De ene na de andere voormalige diplomaat van naam of faam bekritiseerde het optreden van zijn timmerman.
“Hier mot je dus wel wat aan doen man, je bent premier en internationaal verwachten ze nu wel iets van je, tenminste dat hoor ik in Brusselse kringen. Nationaal hebben we het al aardig in de smiezen maar over de grens denken ze toch anders ben ik bang”
“Je gaat toch ook niet nu een liedje van Brel zingen Sam, want dat Franse gefluit komt nu nog m’n oren in”
“Nee, hoewel ik gisteren wel tevergeefs op dat lekkere ding van de schoonmaak heb gewacht…kom eh..oh ja… Madeleine  heet die stoot, man wat een lijf en als er iemand een veeg met haar zwabber kan geven is zij het wel hoor.”
Dom staarde Mark Sammie aan en begreep er geen jota van.
“Het is net als die kleine poppetjes Marc” ging Sammie onverstoord verder, “of als een ui, je maakt er eentje open en er komt er gewoon weer eentje uit…. je pelt en pelt maar ziet geen verandering in de vorm, om te janken gewoon. Nee, die Rus moeten we aanpakken man anders komen we daar nooit meer vanaf.”
“Ja, Franske had het al over één of andere klozak maar dat dit zo ernstig was heb ik me niet gerealiseerd, hoe nu verder Sam want ik zit me nu echt behoorlijk op te winden over die idioot. Kunnen we het leger niet inzetten of zo, hoe durft die vent kritiek op ons te hebben, op ons?!?”
“We hebben de tanks wegbezuinigd dus dat lijkt me niet zo’n geweldig plan hoor.”
“Maar wat dan” schreeuwde de premier onderhand dusdanig luid dat hij in de kamer duidelijk te horen was “wat kunnen we dan tegen die idioot doen, wat Sammie, wat, wat wat?! Ik zou ‘m zowaar nog wat aandoen zeg ik je, ik ben zo pissed dat ik groen kan urineren, ik maak ‘m helemaal kapot!”

De deur draaide open en Alexandertje rende naar binnen en begon onze overspannen premier te bedaren.
“Beste Marc, je laat je leiden door emoties en mijn raad is; tel eerst eens tot tien. Kom, ik tel wel even met je mee. Eén, twee, drie, vier…”, bij vijf haalde hij zijn opklapbaar telraampje uit zijn koffertje en begon secuur de rode hooggeglansde balletjes over de chromen staven van de ene naar de andere kant te schuiven. Zijn iphone swipete ie aan en hij drukte op zijn favoriete afspeellijst van zijn idool Ivan Rebroff.
“Oh nee, niet weer” kermde Sammie, “hoelang ga je nou weer tellen Alex?”
“Nou, na die tactvolle actie van jullie man met de hamer zonder sikkel zal het ongetwijfeld wel heel wat meer dan zes miljard worden hoor, wat denken jullie nou zelf? Kom, geniet nu even van Ivan, dadelijk komt nog een hele mooie van het Don Kozakkenkoor…..”
Bij voorbaat uitgeteld door Alexander of het kwam door de stem van Rebroff? Beide gezworen kameraden barstten in een onbedaarlijk huilen uit, ze wisten het allemaal ook niet meer en uitgeput door hun beider emoties vielen ze overmand door de rode waas bewusteloos op de grond. Het werd stil in het kamertje en bij iedere zachte klik fluisterde Alexander zachtjes voor volk en vaderland zijn getalletjes.