Zondag
De serene rust in het torenkamertje werd digitaal verstoord door een doordringende vibratie op het bureau- annex klankbord van de premier. Het ingestelde getril van zijn slimme appel deed Marcos ontwaken. Verheugd keek hij naar de datum op het opgelichte display, zondag! Eindelijk het was weer zondag en sprong vrolijk van zijn stretcher, klapte deze in en borg hem op achter de mahoniehouten archiefkast naast het raam. Snel dook hij in zijn zondagse goed om even stil te zitten bij het aantrekken van zijn zwarte kousen. Na in zijn nog zwartere schoenen te zijn geschoven daalde hij de trap af zich verheugend op zijn zondagse routine.
Oh, het was altijd heerlijk wandelen in de gangen op zondag, niks geen gefluister of hinderlijke pers, nee; hij was helemaal alleen. Op de zondagen was ie geestelijk op zijn best. Want was het niet ook op een zondag dat ie het verlichte idee kreeg de geldstromen om het volk heen te leiden? Jaja, hahaha, hij zou de geschiedenis ingaan als de premier die Nederland hervormd heeft, hahaha, hervormd!
Na een stevig kwartiertje zat zijn rondo er bijna op en nog geen enkel lumineus ideetje was boven komen drijven toen hij de voordeur open hoorde gaan. Dat was opmerkelijk, maar weinigen hadden een sleutel en die durfden hem op deze dag nimmer te storen, wat zou er aan de hand zijn? Hij sloeg af door de gang met hoofden van voormalige premiers en lachte schamper toen ie Drees geen blik waardig gaf of onwaardig of ach, het maakte ook helemaal niet uit; hij moest de rotzooi opruimen van deze sukkels.
Aangekomen in het voorportaal zag hij Ivo druk doende zijn evenwicht te bewaren. “Hé Ivo, wat doe jij hier op zondag?” terwijl hij omhoog keek, ” en kom van die latten af man, je ziet er niet uit.”
Met gekletter op het marmer pleurde de minister van Veiligheid en Justitie naar beneden maar stond redelijk stram weer op en zei: “heb zojuist een verontrustend telefoontje gekregen van Tinus.”
“Tinus? Wie in hemelsnaam is Tinus man?”
“Tinus de Jong” herpakte Ivo zich en schoof onopvallend met bevende beenbewegingen zijn latten aan de kant, “de woordvoerder van de AIVD.”
“Oh, onze Tinus, wat had ie nou weer; worden we weer bedreigd en wie moeten we nu weer uitleveren?”
“Nee, deze keer betreft het Alexander, deze valt in meer dan royale dronkenschap in de loungebar van Hotel des Indes mensen lastig.”
“Zo, hahaha, dat komt goed uit Ivo, snel ga foto’s maken man. Leg dit in meerdere officiële stukken vast, dan hebben we zijn steun voor onze plannen no matter what, hahaha”
“Nee joh, niet de man van het vingertje…de man van het wuivende handje; onze koning!”
Op dat moment trilde zijn linkerbeen en hij nam op en zei “met Rutte.”
“Marcos! Ayúdenme..ayúdenme…..está loco.está loco!” klonk het passioneel hysterisch aan de andere land van de lijn.
“Majesteit, kalmeer, rustig..rustig.”
Gelijk de dampende pampa klonk het nog schriller “está loco….está loco, ayúdenme!”
Ze was duidelijk in shock en Marcos zei op zware toon: “Maxima, kappe nou, Nederlands por favor!”
Hijgend klonk het nu “hei ies keque, helemaal loco, ellep mij…”
Dit was duidelijk een dreigende scheur in de monarchie en daadkracht was geboden maar dat was wel aan Marcos toevertrouwd. ‘Hahaha, daadkracht is mei middelneem’ dacht Marc toen ie in zijn dienstauto stapte en de route naar het hotel door de Hermandad liet afzetten. Rap was hij ter plaatse en zag Alexander tussen allerlei werpselen liggen in de foyer hikkend mompelend “nog eentje….komaan voor die rood man, de aller….allerlaatste…”
Maxima liep te ijsberen maar toen ze Marc ontdekte rende ze op hem af en viel snikkend in zijn armen…”ei ies keque keworden….”
“Welnee joh, hij heeft gewoon te veel gezopen” stelde ie haar gerust merkwaardig opgewonden door deze Zuid-Amerikaanse passie.
Maxima keek met vochtige ogen naar hem op en begon hard scheurend te lachen….”eieeechahaeichhaa, ei ies kewoon een beetje dronken….oh Kod, ik dacht dat ie last van zijn kenen kreeg….oh Kod, dank, dank…iechahaha”
Haar lach was oorverdovend en Marcos dacht onbewust hoe haar lach te zijne vervolmaakte.
“Ja, hahaha, gewoon te veel gezopen..hahaha”.
Nadat Alexander was afgevoerd en de rust was wedergekeerd liep Marc weer alleen door de gangen van het hof, hij moest zijn rondje nog afmaken.
Pas bij het eeuwenoude deurtje naar zijn kamertje kreeg hij zijn moment.
“Verdomd ja dat is het!” en hij speeddialde Ivo.
“Hallo” klonk het basaal.
“Ivo, met Marc, ik heb het hoor. Je krijgt extra budget man, hahaha, voor extra inspecteurs, jawel…weet je, dat mag dus nooit meer gebeuren man, de monarchie moeten we koste wat kost beschermen en dus mag vanaf morgen geen enkele kroeg, bar, café or whatever nog aanleiding geven tot dronkenschap!”
“Een geweldig plan excellentie, ik ga er direct zorgvuldig mee aan de slag.”
Boven in zijn torentje deed Marcos zijn kleren uit en trok een ouderwetse duster aan. Hij stelde zijn mobieltje in en legde hem op het bureau.
De stretcher met lappensprei werd uitgeklapt en tevreden vleide hij zich op de krakende spiraaltjes. Verdomme, wat was ie toch goed! Ja, waarlijk hij was op de goede weg, ‘na het rookverbod nu eentje op alcohol…hahaha…wat nou genot….hahaha, hebben ze toch geen geld meer voor’….en hij viel in een diepe zondagse rust.