Pluche Anonymous

Pluche Anonymous

Er klonken meerdere luide stemverheffingen uit het Torentje dat zelfs de mensen bij de tramhalte buiten deed opzien. Het was een wonderlijk gezicht, daar het lang geleden was dat er tegen de lui in het Torentje überhaupt werd opgekeken. Maar vandaag was het dan onverwacht zover.
“En dat is dus wat ik al jaren roep!”, gilde Gee.
Sammie was al een tijdje de Internationale aan het gillen, want oh wat was hij zich nu aan het opwinden.
“De staat verdrukt; de wet is log enne ….en die rijkaard leeft zelfzuchtig voort …. tot ’t merg wordt d’arme uitgezogen en zijn recht is een ijdel woord!”
Marcos gilde ook tussen de rest door: “zo gaan we niet met mekaar om in dit fantastische land!”
Alexandertje zat stil geconcentreerd het rapport van Mooriesch le C. te lezen en mompelde af en toe: “je gelooft dit toch niet.”
Op dat moment kwam Mooriesch binnenlopen om één en ander te komen toelichten want de gemoederen liepen nu zo op dat nuance gewenst was. Hij was met spoed gemaand naar het Torentje te komen.
“Hallo mensen”, zei Mo waarna Sammie opsprong als eerste en Mooriesch werd door de gillende partijen fysiek aangevallen. Alexander verhief nu zijn stemmetje en poogde de vechtende meute uit elkaar te drijven, hetgeen hem na enige tijd en veel moeite ook lukte.
“Rustig mannen, we zitten hier om de uitkomst te bespreken, als het jullie belieft; lets not kill de messenger, alsjeblieft zeg. We zijn toch geen barbaren, kom … kom mensen, laten we bedaren.”

Het machtsevenwicht was duidelijk verschoven, daar er nu wel naar Alexander geluisterd werd en nahijgend nam een ieder weer plaats. De één propte zijn hemd weer in de broek terwijl de ander een kam door de klitgetrokken haardos probeerde te halen. Maar in ieder geval leek de rede teruggekeerd voor zover het mogelijk was bij dit stel.
Marcos hervatte de bijeenkomst snel, uit angst voor nog meer democratische input van Alexander.
“Okay, okay heren… okay! Mo!…., wat is in hemelsnaam onderzocht?”
“Welnu, ik heb gewoon gevraagd aan een duizendtal at random gekozen lieden, de bevolking weerspiegelend, om hun mening. En zo’n beetje de helft was het met Gee eens, dat is al.”
“Zie je wel!”, brieste Gee nog na.
Sammie schoot figuurlijk vuur maar letterlijk hield ie zich krampachtig in.
Marcos pikte het verdere initiatief op en vroeg: “maar, hoe staan wij er zelf eigenlijk voor?”
Hier werd instemmend door een ieder hard ja op geknikt; “ja.. hoe doen wij het eigenlijk?”
“Ik begrijp dat jullie dat nu zouden willen weten maar dat heb ik vandaag nou net niet onderzocht”, antwoordde Mo, een beetje schuldbewust.
“Ja, hallootjes”, begon Alexander weer zagend aan andermans poten, “dit is natuurlijk wel van belang, maar laten we dan de meest recente poll erbij pakken en … oh jee, ik ben het populairst!”
Alexander kon een expressievolle en zelfvoldane glimlach niet onderdrukken en begon gewichtig aanstalten te maken voor een ongetwijfeld lang en moraliserend betoog met vinger.
“Sammie!”, klonk het nu als uit één mond.
Sammie stoof vanachteren op Alexander af die geen enkele kans maakte. Na een felle stoot met de elleboog kukelde hij voorover maar eer hij de vloer kon raken werd hij aan beide enkels bruut achterover getrokken en bij de trap begon Sammie zijn gebruikelijke Jonas.
De meute gilde: één….twee….enne …. ja…drie!”
“In Godsnaam”, fluisterde Buma die zich zo afzijdig had gehouden dat hij niet was opgevallen en met een luid gebonk tolde Alexander via de houten treden naar benee.
“Hahaha, oh, Sammie man! Hei feif man, hei feif!”
En na het hogere handjeklap nam Sammie weer plaats in de kring.

Ernstig stond Buma op en bekende: “mijn naam is Buma en ik ben verslaafd aan pluche ….”
Deze openheid sloeg in als een bom en onder diepe indruk ging Buma weer in zijn hoekje zitten.
Na een redelijk pijnlijke stilte begon de rest zenuwachtig te giechelen maar Mo lachte niet mee en stond op.
“Ik ben Mo en dat is niet kort voor Mohammed…”
Nu kon er een bom ontploffen dan nog zouden de open monden niet instinctief sluiten. Mo had het wel gezegd, Mo had verdorie gewoon wel kleur bekend. Gesterkt door het abnormaal openbare gebiecht, stond nu Gee op.
“Ik ben Gee en ik… ja … ik wil minder!”
Nu ontstond er weer tumult want dit ging gewoon te ver.
“En dat is nou precies wat ik bedoel die vuile racist”, gilde Sammie.
“Stilte! Stilte!”, gilde Marcos nu, “ik ben Mark en ik ben ook verslaafd aan pluche!”

Het pluche konijn van Marcos

“Oh wat ken mij het ook helemaal schele, ik ben Sam en ik hou van pluche!”
Een gezamenlijk applausje volgde en toen was bleek het toch weer de beurt aan Alexander.
“Ik ben Alexander”, begon Alexander achter zijn blauwe oog en meerdere bulten hangend tegen de linkerpost van de deuropening, “en ik hou van de crème de la pluche, ik hou van Europaaaaaaaa!”
Na het achterste van hun tong te hebben gedeeld verviel het zooitje in een amicaal geroezemoes want iedereen herkende andermans nuance. Hier was geen medium aan te pas gekomen, dit was rauwe eerlijkheid en die duurt gewoonlijk toch het langst, het duurde alleen wat lang eer ze hier achter kwamen.

“Nee joh, natuurlijk hou ik van Marokkanen man, alleen dat gajus daar erger ik me kapot an”, zei Gee tegen Sammie.
“Goh, nou dan denk ik toch helemaal niet zo anders man”, reageerde Sammie verbaasd. Marcos overzag de kleine meute en klapte in zijn handen.
“Lieve mensen, lieve mensen; er was een Gristen voor nodig om ons weer als medemens te zien, dank je wel Buma.”
Iedereen stond op en timide ontving Buma een lang applaus.

“Ja… als je je naaste niet kan liefhebben…”
“Je heb helemaal gelijk man….zeg; Alexander… ik… ik hou van je?”, maakte Marcos voorzichtig een politieke en onverwacht gedurfde avance.
Maar Alexander deed net alsof ie het niet gehoord had. Een nare eigenschap die ie altijd aan de interruptiemicrofoon tentoonspreidde. Maar nu, zo in deze ongedwongen sfeer van totale openheid, nu deed ie weer alsof ie niks had gehoord. Iedereen had de avance duidelijk gehoord en wachtte met een traan van emotie in de ogen op een reactie, die niet kwam.
“Mo”, vroeg Marcos nu aan de statisticus, “hoe groot acht jij de kans dat Alexander de Grote mij niet heeft gehoord?”
“Die kans schat ik op zo’n kleine 0,000000001 procent premier, vrijwel gelijk aan die van zijn grootheid. Maar ik rond altijd heel af hoor, dus in theorie is een nihilistische uitkomst zeker wel denkbaar.”
“Sammie!”, schreeuwde Marcos nu naar zijn vriend onderwijl het raam openend, “tief die arrogante kleautzak de keien op!”
“Ja, de keien op”, beaamde Gee direct. Zelfs hij voelde zich bijzonder ongemakkelijk door de openlijk bewust geweigerde avance.
Na een luid en gezamenlijk; “1,2,3 in Godsnaam!..Hahahahaha!”, keilde Sammie Alexander nu voorgoed het raam uit. Met een doffe dreun en veel gegil landde de zesenzestigste democraat in pijnlijke stilte definitief op de altijd harde kinderkopjes van het binnenplein.
“Zo, die zien we nooit meer….hehehe”
“Terug! Hahaha!”

“Borreltijd!”, gilde Gee nu om het hardst en even later hief Mo statig het glas.
“De kans dat ik hier als Lazarus wegga is redelijk groot maar… heren, ik heb vandaag iets geleerd.”
Nieuwsgierig nipten de mannen alvast dorstig van hun drankje.
“Vandaag heb ik geleerd dat we de context weer hebben herkend en dat…., dat geeft hoop een gevoel dat de cijfers mij tot nu toe niet hebben kunnen geven. Ik dank U allen! Ppppppprrrrrooooooost!”
De glazen werden in één geleide worp achterover gekeild waarna het toch nog iets van gezellig werd.
Rijkelijk vloeiden de keer op keer aangelengde glazen leeg en na een stief kwartiertje kwamen ze echt los.
“Wie is het lulletje?”, vroeg Buma meer dan enthousiast voor een gezelschapsspelletje.
“Hahaha die ligt beneje Bu, hahaha”, kierde Marcos met tranen van dronkenmansgeluk, “maar als je er eentje wil, dan ben ik het wel voor je hoor hahaha.”
Gee pakje snel het pluche konijn van Marcos van het bureau en begon de oren vervaarlijk uiteen te trekken.
“Neeee! Flapppieeeee!”, krijste Marcos nu in blinde paniek en dook onbehouwen richting zijn knuffeltje.
Gee gooide Flappie naar Buma die nu in zijn element handig het konijn opving en voordat de premier hem had kunnen bereiken gooide hij deze achterwaarts over naar Mo. Ook Sammie zag de gein en deed vrolijk mee en zo huppelde een beetje lam en lendig de premier van hot naar her.
“Dit is de enige manier om van het pluche af te komen man”, probeerde Sammie nog iets van geruststelling, maar Marcos hoorde niks meer en vloog recht op zijn kameraad af. Sammie die dit geweld niet kon hebben viel van zijn stoeltje en op de grond worstelden ze beiden voort om Flappie te kunnen bemachtigen.
Snel schoof Gee op de nu lege stoel van Sammie en begon klappend een stoelendansje te zingen waarna Mo en Buma gefocust om de nu bezette stoel begonnen te lopen. Aan het einde van de rit lagen ze allemaal vermoeid bij te komen op de grond. Marcos klemde Flappie stevig vast en was als een kind weer zo blij.
“Okay, okay mannen, wie wil er nog wat drinken?”
“Ja!”, en die avond ging er zoveel drank doorheen dat de kans bijzonder groot was dat ze de volgende dag deze hoopvolle stap al weer waren vergeten…..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.