Marcos had zojuist de notulen van de Commissie Stiekem doorgenomen en was zich echt en bijna oprecht de pleuris geschrokken.
“Dat die Diehaat zo errug was wist ik nie, jij?”
“Schijnt al jaren aan de gang te zijn Mark. Maar ook ik mot bekennen dat ik nie wist dat het zooo errug was.”
Een waterig ochtendzonnetje scheen in schril contrast met het heersende noodweer in het Torentje over de Hofvijver. Marcos en Sammie hadden net de eerste ramingen binnen op basis van de afgekondigde noodtoestand en die vielen in het geheel niet mee.
“Dit hele gedoe met die Diehaat slaat een mega gat in onze begroting man. Tel daar de kosten van die verdomde B&B bij op en we hebben echt groot probleem Sam, verdorie! Het ging net zo lekker en nou dit weer!”
“We hebben voor nu denk ik wel gedaan wat we moesten hoor. Met een veel sterrengeneraal als baas van de fiscus kunnen we er in ieder geval meer uit gaan persen. Maar hoe gaan we dat doen?”
“Dat dacht ik nou van jou te horen. Jullie hebbe gezorgd voor deze ellende.
“Hoe bedoel je dat nou weer?”
“Nou, iedereen moest toch komen? Jij weet net zo goed als ik dat het onderhouden van hele dorpen op gegeven moment deze aanzuigende werking zou krijgen.”
Zo, die zat of dan weer niet. De oude tegenstellingen kwamen zoals altijd in tijden van crisis weer keihard ongenuanceerd bovendrijven en Sammie gooide boos heel hard zijn gummetje driftig op de grond. Het stuffie veerde explosief terug en vloog als een raketje over het bureau en raakte de premier vol op de slaap toen zijn licht uitging.
“Marrek? Hé, komaan man, sorrie … ikke eh.. doe normaal man! Wordt wakker Mark! … Mark? Toe dit is nie leuk meer, wor wakkuh man!”

Marcos opende zijn rechteroog en fluisterde: “voor je ligt een gevallen man, getekend door zinloos geweld. Dus graag beetje meer respect Sam.”
“Je heb gelijk man. Doet me trouwens ineens denken aan die erbarmelijke situatie van onze homofiele medemens onder Putain.”
“Wat?! Suggereer jij dat ik…!?”
“Nee man, ben je gek. Hehe nee joh, ‘k bedoelde echt serieus dat die mensen daar geen leven hebben.”
“Oh, en die motten wij nou ook zeker allemaal opnemen?”
“Nou, beetje soepelere asielcriteria in deze zouden ons niet misstaan man. Hebben we in ieder geval weer kaart erbij die we tegen de VN kunnen trekken.”
“Dat zou inderdaad niet misstaan. God weet dat ik wel wat goodwill ken gebruiken. Maar hoe gaan we dat dan brengen man? En nog belangrijker trouwens; hoe dacht jij dit nou weer te gaan betalen?”
“Sjonnie.”
“Sjonnie?”
“Sjonnie.”
“Okay, regel ’t man.”

Sjonnie was helemaal enthousiast geworden van deze nieuwe proefballon van het gewetenloze stel. Opvang op commerciële basis leek hem een gapend onontdekt gat in de markt. En Sjonnie zou Sjonnie niet zijn; als ie ook hier niet weer de volgende breed gedragen interessante moraalvervaging in zag.
‘Real Reality’ zou de nieuwe norm van televisie worden en aan geschikte kandidaten vandaag de dag totaal geen gebrek. Sjonnie had al een tijdje jaloers nijdig zitten kijken naar die journalisten die zelf de overtocht hadden gewaagd. Dat was dus niet hoe hij in het leven stond. Zo’n overtocht moest uitgemolken worden, want die had minimaal potentie voor een heel seizoen in zich. Dan schrijf je dus niet een enkele artikeltje over die ellende in de krant die niemand meer leest. Sjonnie had niks met dergelijke eendagsvliegen en hij zou nou laten zien hoe het ook kon, hoe het moest!
Na maanden absurd drukke voorbereiding zou vanavond op prime time zijn absolute meesterwerk worden uitgezonden. Hij was ervan overtuigd dat binnenkort mensen zouden praten over de geschiedenis voor Sjonnie, maar bovenal over die erna. BS zou in geen enkel geschiedenisboek meer de schijn van de Binnenlandse Strijdkrachten oproepen. Nee, dat was allemaal uit die niets zeggende periode van Before Sjonnie. In de regiekamer telde hij als een kind zo blij af, want eindelijk zou zijn diepste verlangen, de AS-periode, werkelijkheid worden!
RR met SS had ie zijn show gedoopt. En deze moeder van alle shows stond op het punt te beginnen. Nog 24hr. en Sjonnie kon met pensioen want dit zou hij nimmer meer kunnen overtreffen.

Na weken van de grootste media-campagne ooit, zat heel Nederland voor de buis. De straten oogden stil en verlaten, want ‘de ‘ uitzending zou gaan beginnen.
Al dagenlang waren alle schappen met Kleenex totaal leeg verkocht. Gelijk horders was het volk aan het inslaan gegaan, om te ontsnappen aan de dagelijkse hardheid. En nu was het eindelijk zo ver. Het volk maakte zich op om eens lekker keihard een potje te gaan zitten janken. De tijd van het theater van de lach was definitief voorbij, want dat was BS.
Ook Marcos zat met nat gekamde haartjes voor de buis. Met open mond en nog wijder open gesperde kijkers hoorde hij gebiologeerd het machtig aantrekkelijke tromgeroffel aan, na het laatste reclameblok van die verschrikkelijke oude tijd. Een Amerikaans aandoende voice-over sprak het volk toe.
“Het is zaterdagavond! De avond van de rest van ons leven kijkers. Het moment waar wij en met ons de rest van de wereld allemaal op hebben zitten wachten is eindelijk daar! Dus niet langer getreuzeld, Hieeeeeer’s… Gordon!”

Onder hard opzwepende dreunen van DJ nummer zoveel, werd direct al dramatisch ingezoomd op het onmenselijk uitgebreide gipswerk van de vrolijkste artiest in de herenliefde. Trots keek Sjonnie naar deze eerste take, die direct zonder te dralen tranen zou trekken.
Gordon lag helemaal in de kreukels kreunend te zweten in een achenebbisj Grieks hospitaaltje zonder airco. Op zijn ziekbed lag over hem heen een zwaar lamenterende Griek, zijn handen ten hemel opheffend, diepe spijt te betuigen. Stavros had oh zo’n spijt; want doorrijden deed ie normaal altijd zonder slachtoffers. Maar hij was zo bang geweest. Toen het nieuws hem bereikte; dat het Gordon was die te hard in aanraking met zijn bumper was gekomen, was hij meteen vanuit zijn kast onder zijn favoriete ymca-liedjes naar het kleine ziekenhuisje gereden en had zich schreeuwend van intense spijt op Goor gestort. Dit alles werd zo verfijnd in beeld gebracht, dat het camerawerk alleen al genoeg was om de eerste dozen met Kleenex open te rukken toen het eerste reclameblok van de nieuwe era de uitzending onderbrak.

Na een kleine vijftig boodschapjes kregen de aan de buis gekluisterde kijkers eerst een klein kwartier herhaling, van wat 15 min geleden te zien was. Vooraleer de volgende cliffhanger subtiel geraffineerd in het volgende blok overging. Maar iedereen was zo onder de indruk, dat het ongemerkt tegen middernacht liep. Met deze eerste show van 24 hr. lang janken, had Sjonnie het volk totaal in zijn grip. Het gecensureerde knip- en plakwerk maakte grote indruk. De kijkers zagen hoe Goor, na zijn vergeving, samen met Stavros de trein nam over de Oeral. Een hele periode, tussen de reclameblokken; werd gewijd aan het instappen. Die moeilijk stijf gestukadoorde ledematen van Goor konden maar niet het opstapje naar de wagon maken. Gordon probeerde keer op keer uit alle macht die coupé in te vallen. Maar net op het moment dat ie huilend besefte dat ie niet meer kon, was het de helpende hand van Stavros die hem liefdevol het rijtuig in trok. Het geheel kreeg een romantische sfeer en al snel stapten ze stapelverliefd in Moskou tussen drie reclameblokken uit en belden aan in de grauwe galerijflat van Sergei en Sacha. Daar werd alweer met fel rode letters het volgende commerciële blok aangekondigd en werd de scene weer abrupt onderbroken. Maar nu waren de kijkers zo geboeid, dat ze compleet wezenloos hun boodschapjes ondergingen.

Real Reality met Sergei en Sacha ©sjonnie

Sergei zat emotioneel schokkend op een verlopen sofa achter een fles wodka en tussen boxen Kleenex zijn levensverhaal te vertellen. Hij verhaalde over hoe hij zich na al die pijnlijke jaren als bevrijd voelde na de val van de muur. In de euforie van de perestrojka had hij Sacha ontmoet. Precies op het juiste moment, want dat ze soulmaten voor het leven waren, was overduidelijk.
“En toen… toen kwam Putain aan de macht. In het begin was er niks aan het handje. Maar heel langzaam veranderde onze beleving in de liefde. En nu…, nnn nu…”, Sergei maakte een wegwerpgebaar ten teken dat hij even een moment nodig had. Overmand door zijn tranen kon hij niet verder. Na een indringende close-up van een huilende Goor, werd indrukwekkend lang ingezoomd op Sergei; die zijn emoties maar niet onder controle leek te krijgen.
Sjonnie genoot in het regiekamertje enorm van dit geweldige shot. ‘Eat your heart out, bald&beautifull’, dacht hij in extase; toen Sacha er boos doorheen kwam. Sacha was de man van dit kleine gezin in nood.
“En nou worden we als dekselse heren zonder potje gezien! Wij hebben hier geen leven meer en gaan er morgen een eind aan maken. Zo verder leven is onmenselijk!”
Gordon sloot deze 10 minuten zendtijd zonder reclame af met de woorden: “Hoewel onzichtbaar, een muur blijft toch een muur. Daar wordt ieder normaal denkend mens
suïcidaal van en dat mogen wij ons best aan gaan trekken.”
Heel even zag Sjonnie de enorme potentie van deze take in. Doch snel plaatste hij dit als het volgende ingenieuze ideetje in zijn achterhoofd; RR met SS en S.
Want hoewel hij carte blanche had gekregen, zonder de inbreng van de premier zou de show in mineur eindigen. Een onnavolgbaar vervolg zou dan onmogelijk worden, maar weer hoopvol dat hij zichzelf nog meer kon overtreffen dan gedroomd; keek hij meer dan bevredigd voor nu naar het volgende reclameblok.

In Den Haag deed midden in de nacht de moeder van Marcos open. Op de stoep stond een uitgebreide crew met vele camera’s en nog meer microfoons.
“Oh hemeltje”, schrok ze met net opengebroken nieuwe doos Kleenex in de hand.
“Wat komen jullie doen? En trouwens; waarom zitten jullie niet voor de televisie? De uitzending is nu bezig hoor.”
“Wij zijn zelf van de tv mevrouw. Wij komen voor de finale met de premier.”
“Oh, wat spannend. Hij heeft me niets gezegd?”
Ze deed een paar stapjes achteruit. Van wie hij dat heeft, werd nu ook meteen duidelijk. Alleen zij deed het slechts met de bedoeling de crew binnen te laten.
“Hij zit boven op zolder. Hier de trap op en dan aan het touwtje van de vliering trekken”, zei ze gehaast, terwijl ze de gezellige woonkamer in glipte. Ze had al veel te veel van de uitzending gemist. Gelukkig was de aankondiging in freeze-frame, want stel je voor.

Real Reality met Sergei en Sacha ©sjonnie

 

De grande finale begon met een engelachtig tafereel, waar Gordon al zijn gipswerk had afgegooid. Hij zong een levenslied achter een soort van zwevende piano, gedragen door aantrekkelijke showmen. De gecaste showgirls konden het niet meer aan en zaten in de coulissen te janken, dat Sjonnie professioneel en dus ongemerkt had opgelost met een soort van Chippendales in transparante hotpants. Daardoor leken ze in de achtergrond te verdwijnen, hoewel het overduidelijk was dat dit niet de opzet was geweest. Gordon was niet meer de Goor met de lach aan zijn reet en dit had een ontluisterend effect op de kijkers. Voor even waren geen Kleenex meer benodigd, want iedereen zat geconcentreerd te kijken naar de show die altijd maar door moet gaan.
In plaats van gips droeg Gorden nu een smetteloos witte jumpsuit met ontelbare lovertjes die continu flikkerden in het spotlicht. Hij speelde en zong zo zijn hart eruit; dat zelfs Sacha en Sergei even niet meer aan morgen konden denken. Dit was geen gewone homo meer, dit was… ja, dit was een uitzonderlijk mens!
Sacha schreeuwde vurig, “oh Liberace, Liberace is terug!”
Ook Sergei liet zijn gevoel voor show blijken; “I loveh You, I loveh You!”
De reclameblokken gingen nu naadloos in elkaar over en slechts het grote plaatje werd nog gezien. Gordon had heel Nederland nu op het puntje van hun stoel, toen hij dramatisch aankondigde dat hij niet Liberace was.
“In tegendeel lieve Sacha en lieve, lieve Sergei. Ik ben jullie Liberator!”
Precies na die aankondiging begon het plotseling confetti te regenen, te hozen zeg maar. De windkanonnen zorgden voor een meer dan uitbundige sfeer en ook DJ liet zich weer gelden. De showgirls hadden zich inmiddels herpakt en het gehele podium werd nu gevuld door naakte dames in verendons met oneindige benen waar Place Pigalle een moord voor zou doen. Het was een finale die de moderne tijd nimmer had gezien. Sjonnie had zichzelf hiermee meer dan overtroffen, want niemand had in de gaten; dat dit alles in het kleine flatje van Sergei en Sacha afspeelde.
‘Low budget en high impact’, dacht hij tevreden toen hij teken gaf om klaar te gaan staan voor de omschakeling. De finale was alweer bijna voorbij. Maar iedereen genoot en genoot, toen Gordon Sacha en Sergei naar het podium haalde en daar in het middelpunt van dit visuele universum naar de climax toe begon te werken.
“I loveh You, oh how I loveh You”, stortte Sacha zich voor zijn doen ongewoon emotioneel in de vleugels van Goor. Sergei kon niets anders uitbrengen dan; “what you mean Liberator?”
“Lieve, lieve SS. Ik heb jullie natuurlijk niet voor niets hier naar toegehaald….”

 

In het kleine zolderkamertje was het proppen geworden. Naast de crew was ook Sammie erbij gekomen en zo zaten ze opeen gedromd gekluisterd voor het kleine tv-tje van Marcos. Eén lid van de crew stond met antenne uit het tuimelraam, waar de ontvangst uit Rusland het beste bleek.
“Zo! Eg nie normaal meer man”, zei Sammie na zijn zoveelste huilbui in de break.
Marcos voelde feilloos aan dat zijn vriend iets te emotioneel was geworden, door alles wat ze hadden gezien en probeerde met een kwinkslag zijn gemoed wat op te fleuren.
“‘k Ga ff pissen Sam, hahaha ik mot hoognodig naar gordon sanitaire’, giechelde hij dwaas toen hij het kleine trapje afdaalde. Sammie moest lachen om zijn vriend. Ook hij besefte dat ze er bijna waren nu. Deze show was hun beste idee ooit! De hele wereld zou weldra getuige zijn van de Hollandse gezelligheid en trots keek hij hoe de crew nu alles in gereedheid aan het brengen was, toen hij van achteren een spons met schmink in z’n gezicht geduwd kreeg.

Stavros zat vervuld van ongekende gevoelens te kijken naar zijn Goor. Wat een showman was dat zeg. Hij was gewoon blij dat ie ‘m in de prak had gereden. Teder dacht hij aan die fijne momenten in hun slaapcoupé waar Goor hem de ene na de andere grol toewierp, maar ook hele lieve woordjes. Stavros was een heel ander mens geworden. Nooit had hij een partner gekend die hem smeekte hem toch nog een keer aan te rijen. Als enige transseksueel op het eiland had Stavros ook een vervelende tijd achter de rug. Maar dat leek nu al weer zo lang geleden, toen hij als herboren als transsiberiër zijn nieuwe liefde op het perron van de Russische Express had geholpen. Ademloos luisterde Stavros en met hem iedereen naar Gordon, toen het rode cameralampje weer aanging.
“Lieve lieve jongens. Sacha, ik heb je leren kennen als een meer dan zorgzame man en jij Sergei. Was het niet voor jouw evenwicht; dan zou het voor jullie allebei morgen over en uit zijn.
Maar! Ik ben jullie Liberator!
Want voor de laatste keer gaan we eens niet over naar de reclame, maar gaan we, live!, over naar; Den Haag!”

Het werd stil en een enorm mega groot scherm begon te ruisen met heel veel sneeuw. Onduidelijke woorden vlogen door de ether en iedereen probeerde nog aandachtiger te luisteren, want dit was de climax.
“J….. ik…. l…. lui… “, flarden werden heel langzamer duidelijk totdat opeens de stem van Marcos hinderlijk luid en duidelijk door kwam.
“Daar ja! Ik zeg toch dat je dat ding uit het raam mot houwe? Ben ik nou eindelijk lijf?”
In zijn oortje hoorde Marcos Sjonnie die zei: “Uw moment suprême is daar premier.”
“Oh. Hallo daar! Ik ken jullie nie zien, maar hoor net dat ik wel in beeld ben.”
Op tv zagen de mensen een absurd uitvergrote premier, die ieder middelpunt helemaal over had genomen.
“Beste….”
“‘Lieve’ premier, ‘lieve’. U bent lijf!”, fluisterde Sjonnie haastig.
“Lieve? Eh ja, lieve, lieve mense…”
De autocue had even kuren, maar rolde nu weer gestaag door.
“Lieve, lieve Segei en net zo lieve Sacha. Hallo, ik ben Mark, de nummer 1 van het koninkrijk der Nederlanden. Het moet mij echt van het hart dat ik diep ontroerd ben door jullie verhaal. Geraakt gewoon en met mij iedereen. Wat jullie vooruitzichten daar onder mijn conculega zijn, dat wens ik mijn ergste vijand niet toe. Samen met Sam… Sam kom ook ff in beeld man… dit is ‘m… Samen met Sam hebben wij jullie zaak bekeken en we kwamen tot de verschrikkelijke ontdekking dat we jullie niet konden helpen.”
Een kreet van teleurstelling golfde over de set en door de huiskamers; waar de laatste Kleenex weer over en weer gingen.
“Maar!”, nu zag Marcos dat ie 10 seconden niks mocht zeggen. ……… “Maar, wij hebben hemel en aarde weten te bewegen want es Ei spiek, dus vanaf nu meteen, gaan de ruimhartig versoepelde asielcriteria in voor hen die louter liefde willen. En dus ben ik apetrots….”
“Ikke ook!”
“.. en Sam ook, dat jullie hier meer dan welkom zijn en ik hoop dat jullie morgen met ons willen dineren in ons Torentje. Niks speciaals hoor…”
“Jawel man! Nasi toch, of laten we ook bami komen?”
“Haha, die Sam, jaja, zo doen we dat hier in Nederland lieve SS. Ik ben trots om samen met jullie een Chinesie te mogen doen, dus tot morgen!”
De zaal ontplofte en in alle huiskamers schreeuwden de kijkers als één man van pure vreugde. Mensen sprongen spontaan op en niemand was nog bang dat die oude krakende sofa hen niet kon houden. Dingen vlogen uit en door ramen, vuurwerk ging af, kurken plopten, alle klokken gingen luiden en zelfs vanaf alle minaretten werd eens echt vrolijk gegild. Niet om mensen gecensureerd dom op te roepen, maar eindelijk en eindelijk alleen om ze te bevrijden!
Zelfs Sjonnie balde zijn vuist en gilde heel hard: “Yes!”, en begon uitbundig high fives te slaan en daarna was het “box”, want dat vuistje ging voorlopig niet meer open. Een vol kwartier lang viel iedereen, iedereen in de armen. De Chinees op de hoek rende naar buiten om hard lachend een Turk in de armen te vallen. De shoarmazaak liep vol met allerlei pluimage die alles in no time had op gegeten, want 23 hr. zonder tijd om te eten. Reservezakken diepvries werden spontaan aangeboden door de snackbar aan de overkant. Voor het eerst sinds lange, lange tijd keken de mensen als één volk blij naar de reclame; die wel onveranderd doorging natuurlijk. Maar dat deerde niemand meer want iedereen was gelijk. Toen de euforische vreugde wat getemperd was, was het Goor die de aandacht weer deed focussen op de moeder aller uitzendingen.
“Sergei en Sacha! Jullie zijn welkom! Wat is daarop jullie reactie?”
En toen werd het stil, heel stil. In die doodse stilde zoomde de camera in op twee vertwijfelde gezichten, die in korte tijd het gezicht van iedereen waren geworden.
“Eh… het is echt heel lief hoor..”, begon Sacha die ineens niks meer durfde te zeggen, waarop Sergei het hoge woord eruit gooide.
“Nee, wij kunnen niet…..”
“………?………”
Sjonnie begon direct druk te texten naar de ploeg op locatie en bood hen absurd royale overwerkvergoeding aan. Want in het vooruitzicht op een nog veel spannendere uitzending van weer 24 uur en dan met echt dramatische climax; daar had ie echt heel veel voor over.
“Maar waarom dan niet lieverds?” vroeg Gorden oprecht verbaasd.
“Eh ja… wij willen niet met vliegtuig toch?”
“Oh! Hahaha!”, verbrak de premier die stilte bulderend, “maak je nie druk joh. Die onderste steen gaat boven komen! Zo waar als ik de premier van dit land ben!”
“Echt?”, vroeg Sacha nog angstig.
“Dat beloof ik zo ware etc. etc.!”
“Dan komen we!”, gilde Sergei het uit, toen hij zijn Sacha vol op de mond zoende. En wat toen gebeurde, was met geen pen te beschrijven, met geen keyboard te tikken noch menselijkerwijs te verzinnen.  Feest is meer dan een understatement bij dit volledig loskomen van al die emoties.

De volgende dag, die slechts enkele uren verwijderd was, had iedereen het over de uitzending. Zo positief was deze ontvangen, nu het eens niet naar Mali was of eender welk ver oord dan ook. De uitzending had het land voorgoed veranderd. De hele wereld wilde bericht doen over het kleine polderlandje, dat zonder dijken ook letterlijk dreigde te verzuipen. Maar op miraculeuze wijze had ene ‘Marcos’ het tij van doemdenken kunnen doen keren. En ook Sammie kwam om het kwartier voorbij op CNN, wanneer Marcos weer eens de show op Aljazeera stal. Gesprekken over een op hande zijnde fusie van deze twee nieuwsbolwerken leken ineens realistisch en de hele wereld wilde weten hoe het met Sergei en Sacha verder verging.

Onder vele liveverbindingen reed een blauwe BMW met cd-stikker de kleine straat van vlaggetjes in Moerwijk binnen. Sacha en Sergei stapten uit. Ze waren vrijwel meteen na die Chinees door Sammie naar hun nieuwe onderkomen gereden. Het etentje was wat raar verlopen. Marcos vond dat de tram goed genoeg was en dat ze maar on-geïntegreerd, zoals iedereen, hun weg moesten vinden. Hij had nog wel met zijn fietsbel gegroet. Sammie had nog de moeite genomen om regeringsauto te charteren en had SS voor deze keer maar zelf naar huis gebracht. Luid toeterend, dat in die kringen gewoon is, scheurde Sam weg en liet SS met kleine koffer bagage voor hun nieuwe woning achter.
Hun initiële vreugde had al snel plaats gemaakt voor wat meer realiteitszin. Want hoe ze ook handen en voeten in hadden gezet, tot iets van een conversatie konden ze niet komen. Die eerste man was zomaar bellend weggefietst, maar toch bleven ze proberen om dan maar met Sam contact te krijgen.
Uiteindelijk was Sammie zelfs volgens hun een beetje boos geworden, dat G-geluid kwam erg dreigend over. Toch had ie getoeterd bij weggaan, dus was het slechts een cultuurverschil dat ze weldra zouden kunnen overbruggen.
Ze liepen optimistisch hun tuinpad op en links en rechts van hun nieuwe huisje, vlogen de deuren open van hun nieuwe buren.
Links kwam een onder de tattoes verbouwde tokkie in hemdsmouwen tevoorschijn die begon te vloeken en te schelden.
“Krijg nah de kankuh, jullie gaan het hier nie lang volhouwuh. Gat terug waar je vandaan kwam, tenzij je potenrammen lekker vin. Dan maggie blijve”.
Sacha probeerde op zijn beste Russisch deze autochtoon netjes te bedanken voor zijn woorden van welkom en zei gebrekkig: “blagodarya, ikke bleif”, gevolgd door welgemeende glimlach.
Sergei kreeg aan de andere kant van het pad te maken met een man die zich al maanden niet geschoren had. Hij kwam op hem over als erg lui dat hem blij maakte, want in Nederland mocht dat dus gewoon. Buurman was zo lui dat ie zijn slaapjurk nog aan had toen ie in Arabisch raar begon te gillen en eindigde met: “iek zzzpuug op jullie soort”, zijn woorden kracht bij rochelend met een grote fluim die tussen tussen twee strak getoupeerde buxusstruikjes belandde.
Ook Sergei liep over van dank: “blagodarya”, en spuugde voorzichtig en zo fatsoenlijk mogelijk tegen een sierperenboompje, toen hij hun nieuwe voordeur gelukzalig achter hen in het slot liet vallen. Want ze waren aangekomen in een tolerant land, waar ze eindelijk veilig zouden kunnen wonen.

.