Robin op Treasure-island

Dat mijn grootste schat mijn Pareltje is, staat buiten kijf. Ze zal trouwens nooit anders bekennen.
Maar ooit wilde ik Jim Hawkins zijn. Niets leek mij zo spannend al die andere schatten te ontdekken. Dromen over het onbekende was niemand, denk ik, vreemd op die leeftijd en volgens mij is mijn huidige tijdsgeest in retrospectief getriggered door alle huidige shit. Daar waar je het liefst weg, ver over de einder, voor zou willen vluchten. Want niemand doet en iedereen wijst. Bij gebrek aan broodnodige schrijvers als Robert L. Stevenson zak ik onbewust in moderne alternatieven online.

Mijn zucht naar avontuur werd recentelijk aangewakkerd door een stel in Arizona; dat na verhuizing een code van een kluis vond, maar geen kluis. Tijdens verbouwingswerkzaamheden bleek pas later dat deze in de keukenvloer bleek ingemetseld. De code was bewaard en die klopte nog. Maar het was niet die 50.000 dollar dat mij intrigeerde, noch die zeldzame fles cognac. Nee, het was het vreemde boekje met allerlei mysterieuze aanwijzingen, foto’s e.d. en een oude Bingo-kaart waar getallen waren omcirkeld die aan nog een andere kluiscode deden denken. Ergens in de woestijn moest een tweede kluis begraven zijn; ‘where one tree becomes three’, dat op oude zwartwit-foto de meest visuele aanwijzing is. Momenteel is iemand zoekende naar die vermeende schat en die Jim moet tijd van z’n leven hebben.

Misschien moet ie wel door de woestijn van Nevada. Daar waar recentelijk een 132 jaar oude Winchester, verlaten en desolaat, rechtop staande tegen een woestijnstruik is gevonden; dat in al die jaren niet tot tumbleweed is vergaan. Billy the Kid, is trouwens ook pas een tweede foto van ‘m ontdekt, en the hole in the wall gang zie ik al met schep en al in het holst van de nacht de inhoud van de Santa Fe begraven. Ze rijden weg tegen zonsopgang en Jim rijdt met leeg holster achterop…

Maar blij verbaasd was ik, dat de grootste schat helemaal niet over de plas lijkt te zijn begraven. Mijn virtuele Captain Flint kan gewoon hier het kanaal oversteken en dan bij de Wadden rechtsaf om ergens in de buurt van Gdansk heimelijk aan land te gaan. Long John Silver hoor ik grondig vloeken wanneer de dichte bossen moeten worden doorkruist. Waarna dan de rivier de Oldra verder landinwaarts wordt gevolgd naar Wroclaw.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vluchten die smerige en eindelijk wanhopige moffen voor de oprukkende Sovjet-troepen.Tijdens hun mensonterende bezetting zijn de Poolse musea en galerieën beroofd van al hun kunstwerken, schatten en goudstaven. Om te voorkomen dat deze in Russische handen zouden vallen, werd alles in een trein met bestemming Berlijn geladen. De trein vertrok, maar kwam nooit aan.
Volgens volkse overlevering is de trein verdwenen rondom Wroclaw in een geheim gangenstelsel, dat in de chaos van die tijd is opgeblazen door de nazi’s. De vermiste schatten zouden grof geschat zeker 28 miljard euro waard zijn! Zeventig jaren is tevergeefs naar de trein gezocht, dat meer en meer een legende leek te zijn.

Maar lijken is geen blijken. Recentelijk heeft namelijk ‘iemand’ op zijn sterfbed zijn wel heel lang bewaarde geheim alsnog onthuld. Hij wist namelijk precies waar de trein was en dit is door een hoge ambtenaar bevestigd. Deze ambtenaar heeft mijn sympathie in tegenstelling tot die knakker die overleden is, want zijn verleden laat zich gemakkelijk raden.
Piotr Zuchowski, mijn Poolse Jim Hawkins, heeft bodemonderzoek laten doen. En het lijkt erop dat de trein nu inderdaad onder de grond gevonden is. Men gaat uit van een gepantserde trein van wel 100 meter lang.
Piotr gaat er bovendien van uit, geheel tegen de zin van Jim in natuurlijk, dat het waarschijnlijk gaat om militaire spullen. Maar hij sluit niet uit dat er ook kunst, sieraden en archiefmateriaal wordt gevonden.
De afgelopen week is heel Polen in de ban van deze zaak geweest, want de verbeelding spreekt voor zich. Degenen die de locatie na overlijden van die foute Pool door hebben gebriefd aan de overheid, deden dit met oog op 10% vindersloon.

Zuchowski zei echter; dat de spullen in de trein zullen worden teruggegeven aan de rechtmatige eigenaren, als die nog worden gevonden. Dat wat overblijft zal meer dan genoeg zijn volgens mij om alle vluchtelingen op rode lopers binnen te halen. Er is hoop? Captain Flint slaakt een grondige vloek en Long John Silver gooit uit pure nijd zijn houten been in het water. In de ontstane rimpelingen zie ik dat ik het mis had. Deze keer was het geen Jim maar Robin, Robin Hood!
Dus ik zeg volgend voorzitterschap aan Polen! Die zullen ons door de dichte bossen van Sherwood naar betere tijden leiden, want je moet tegenwoordig nog steeds kunnen blijven wegdromen.