Ik hou van jou!

Nu ie zich glansrijk door de Algemene Beschouwingen had geluld, was Marcos met hernieuwde energie opgestaan. Ongebruikelijk vroeg, zelfs voor zijn doen, was ie naar z’n werk gegaan en zat nu achter een dampende mok vruchtenthee zonder passie aan zijn bureau in het Torentje de post en zijn facebook door te nemen. De ambtelijke bulk werd uiteraard voor hem gedaan. Maar de spinnende dokters hadden het een puik plan gevonden; als ie zo nu en dan eens contact zou maken met het volk. In het begin zag ie dat helemaal niet zitten. Maar nu begon ie er gewoon schik in te krijgen. Want inhoudelijk reageren was hem ten strengste afgeraden en de aandacht die hij ermee kreeg; compenseerde zijn ongeluk in de meer gangbare liefde. Wanneer hij op momenten van dit zwaar menselijk leed er doorheen dreigde te zakken; dan las ie weer een brief of poste wat op facebook. Ongemerkt was ie de laatste tijd steeds vroeger op het werk verschenen. En zelfs Sammie had hem een paar maanden geleden nog ongerust gevraagd of ie wel aan zijn nachtrust dacht. De premier was stiekem een beetje modern verslaafd geraakt en nu had hij dit gewoon nodig, steeds vroeger en steeds meer. Maar deze zaterdagochtend was anders dan alle andere. Niet het tijdstip doch de geur die hij door die zoete walm van zijn thee met smaakje oppikte. In den beginne registreerde zijn neus wel, maar de rest nog niet. Doch snel begon het puntje van zijn neus steeds heviger te bewegen geheel onafhankelijk van de rest van zijn uitgestreken smoelwerk.
‘Wa’s dah?…’, wierp hij nu zijn hoofd omhoog en zijn blik verstarde in opperste concentratie. Gelijk een roofdier in de wind stak hij zijn reukorgaan bewust omhoog zoekend naar de windrichting en dus bron van deze werkelijk overweldigend heerlijke geur. Het was zelfs bijna of hij leek uit te treden. Ook al zou hij gewild hebben, hij kon dit oerinstinct never nooit niet weerstaan. Een vleugje ochtendlijke bries zuchtte over de hofvijver door het bovenlicht en Marcos was er als de kippen bij om hier gebruik van te maken.
‘Daar! Daar kwam het vandaan!’ En hij staarde naar het stapeltje binnengekomen post op zijn bureau, naast zijn kleurplaatjesboek die hij voorheen gebruikte om zijn diepere gevoelens een plekkie te geven.

Gefocust staarde hij naar een roze enveloppe in het midden van de stapel. Licht trillend pakte hij deze uit het stapeltje en de geur werd hem nu bijna te veel.
Het was dat ie zat, want anders was ie geheid door z’n knieën gezakt.
‘Voor jou, van mij’, stond er in kinderlijk handschrift geschreven en hij opende de enveloppe om de inhoud in hem op te nemen. De brief leerde hem dat er een dame was die helemaal knettergek en stapelverliefd op hem was geworden. Ze kwam van exotische bestemming en verhaalde over hoeveel zij over had gehad om hem te vinden, haar enige en grote echte liefde.
Marcos zat met dieprode blos op de wangen de inhoud in hem op te zuigen. Dit schrijven deed hem diep gelukkig zweven door dat fladderige gevoel in zijn onderbuik en deze was nimmer zo intens geweest, het was gewoon ‘heavy’.
Een traan welde op toen hij over haar ontberingen las; die ze voor hem heeft moeten doorstaan om dichter bij hem te komen. Alles had ze achter gelaten. Haar hele familie, vier kinderen en een geit.
‘Jemig… en een geit… wie zou dat ooit voor mij over hebben…. mijn hemel, wat een brief!’, en hij zat helemaal diep in het roze briefpapier toen Sammie binnenliep.
“Mogge Mark, nou.. dat ging goed niet?”
…..
“Hé man, hoor je me nie? … Ik zeg dat die beschouwingen zo ging gingen man. Hey! Marrekie!”, en Sammie stond in die hun bekend vriendschappelijke pose voor het bureau om hem een ‘ochtend-boks’ te geven. Doch waar Marcos normaal gesproken slap van de lach zijn ghetto-groet beantwoordde, zat de premier nu rood aangelopen te lezen in een brief die… “Jeetje, wat ruikt hier zo man?”
“Dat is ‘haar’ geur Sam, de geur van de rest van mijn leven….”
“Oh Jezus! Nee toch, zeg dat het nie waar is. Je ben verliefd?!”
Maar Marcos luisterde niet meer en las over hoe ze na een lange tocht in Nederland was aangekomen. En nou reikte ze meer dan passioneel uit naar hem. Ze was zo dichtbij dat ie haar kon ruiken. En toch ook weer niet want kennelijk moest ze iets kunnen aantonen dat ze een ‘status’ zou krijgen. Pas dan zou ze hem voor eeuwig in de armen kunnen vallen. Links onderaan het velletje zag Marcos kringen; die verdacht veel op opgedroogde tranen leken en alsof dat hem al niet genoeg brak. Ze tekende ook nog eens met M. Tippel, bed 374, foreffer van jouw alleen. XXX! Niet één, niet twee maar wel driemaal X!
“Status Sam! WTF is een status en hoe ken ze die nou krijgen, ik bedoel nou dus; meteen!”
“Geen idee waar je over heb man, geef me wat meer intel.”
Marcos vatte, tussen zijn tranen door, de brief zo goed mogelijk samen en Sam had zijn makker nog nooit zo oprecht zien huilen. Hij kwam zo kwetsbaar over dat Sam moeite had hem het slechte nieuws te vertellen.
“Jezus man… Tja, hoe kennik dat jou nou… Mark, ik hou van je. Maar dit komt op mij over als een onmogelijke liefde man.”
En zo voorzichtig mogelijk in de meest simpele Jip en Janneke-taal mogelijk legde Sam hem uit; dat zonder de juiste status dat hek tussen hen in zou blijven staan en nog erger wellicht.
“Want hoe errug ik het ook vin voor je…, ik ken niet tegen je liegen. Zoals het er naar uitziet, zal ze dalijk in de regio motten blijven want zonder status mogen ze hier nie meer blijven strakkies…”.
“Wat?! In de regio? O-ver-mijn-lijk!”, en Marcos keek zijn vriend eng vastberaden aan. Hoe Sammie ook over andere vissen probeerde, de premier bleef ongewoon principieel en standvastig. Hij werd zelfs echt boos.
“Dan! Dan moet ze maar gewoon status krijgen!”
“Mark, denk aan de aanzuigende werking man. Dit ken je nie maken hoor. En trouwens in dit land mogen we geen uitzonderingen maken. We willen toch geen discriminatie hier?”
“En als ik nou met haar trouw? Mag ze dan wel achter dat hek vandaan? Oh man, mijn hart scheurt in duizend stukkies bij de gedachte aan haar daar zo in die ellende. Ja, ik trouw gewoon met haar! Dat heeft ze per slot van rekening meer dan verdiend!”
“Marrek, dat ken zo maar niet.”
“Oh, ‘k zou eg nie weten waarom nie. Het werd Willem toch ook gegund! Als de koning een geluksbruidje mag halen, dan op z’n minst Sam, op z’n minst heeft de premier van dit geweldige land toch ook recht op soortgelijk geluk? Hoe zou ze trouwens heten? Mieke? Of Mary of nee! Ze zal toch geen Maxima heten, hahaha!”
Blij dat ie weer voor even de oude leek, troostte Sam hem met de woorden: “je heb gelijk man, als dit jouw liefde is dan wie ben ik om je die te weigeren. Maar, doe het stiekem dan. Je weet dat het anders verkeerd ken overkomen toch?”
“Meen je dat?”
“‘Tuurlijk man en ik wil ook wel eens zo’n bruiloft meemaken.
“Ja, hahaha!”, kraaide de premier opgelucht in de geschetste hoop en begon te graaien in zijn bureaula met speelgoed waar hij een toetertje uitviste. En luid toeterend vroeg hij emotioneel of Sam zijn beste man zou willen zijn.
“Verdomme Mark! Verdomme ja! Hoe langer ik erover denk, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat dit het beste voor jou is en niet te vergeten ons land! We zitten inderdaad in een rigoureus veranderde samenleving en wie beter dan dat te belichamen dan de premier van ons koninkrijk! Ja man, het is tijd voor nieuwe tradities. Out met die ouwe en in met die nieuwe! Wijntje?”
“Zo vroeg?”
“Hoe vaak ga jij trouwen dan?”
“Hahaha, waarom is die kurruk er nog nie af?!”
En terwijl de IND de opperste prioriteit kreeg een zekere M. Tippel te lokaliseren, toostte de premier meer dan eens op zijn geluk.

Net toen ze weer een fles wilden ontkurken, begon het rode lampje van de vaste telefoonverbinding te flikkeren en het gerinkel van de hotline onderbrak hun gelag.
“Met mij.”
“Excellentie, we hebben haar gevonden. Over.”
“Echt? Geweldig! Waar is ze?”
“Mevrouw of Mejuffouw, die status is niet geheel duidelijk, M. Tippel verblijft ter plaatse in Opvangkamp Vught, bed 374 om precies te zijn. Over”
“Stuur auto!”, zei Marcos gehaast terwijl Sam plotseling rare bewegingen in de lucht ging maken.
“Niet doen Mark!”
“Heu.. en zonet zei je nog…”
“Helicopter, vraag om helicopter, gaat sneller.”
Blij dat ie Sam als raadgever had: “correctie, stuur de tjopper!”
“Tjopper excellentie? Hoe bedoelt U dat? Over.”
“Duh, tjopper man! Zo eentje die hier op het pleintje ken landen. Mot ik nou werkelijk alles uitleggen aan jullie?”
“Ah, de helikopter komt eraan excellentie. Over en uit.”
Marcos haastte zich naar beneden en stond samen met Sam buiten adem te wachten op de helikopter.
“Marrek, deze keer mot je alleen gaan. Ik wil niet tussen jullie in zitten en trouwens, volgens mij heb ik genoeg te doen voor de bruiloft van de eeuw!”
Emotioneel gaf de premier zijn vriend een dikke kus en zei dat ie ‘m voor altijd dankbaar zou zijn en dat ie toch zijn beste maat was en meer van die superlatieven toen de tranen van zijn emotie weer opwelden.
“Nou… Toe Mark, hou op man. Natuurlijk doe ik alles voor je. Kom, hier”, en terwijl Sammie liefdevol de stropdas van de premier netjes strak trok; “zo.. da’s beter. Ik zie je later okay?”
“Later man”, en Sammie rende naar de tramhalte onder het oorverdovende geluid van de ingezette landing van de indrukwekkende wentelwiek. Enthousiast sprong Marcos erin en na opdoen van de headset stond ie erop naast de piloot te gaan zitten. Na enige overtuiging nam hij plaats en gebaarde druk ‘de lucht in met dat ding’ en ter hoogte van het Torentje begon ie al druk richting Vught te wijzen; ‘snel, snel, het is uiterst belangrijke zaak van landsbelang.’

Sam liep de Jumbo uit met drie volle boodschappentassen, toen Marcos achter het hek landde waar het een chaos van jewelste was. Het leger had de landingsplek afgezet en na de landing werd de premier door een dienstdoende luitenant afgeraden uit te stappen.
“Hoezo? Ik ben er net man.”
“Excellentie we hebben met een opstand te maken op dit moment. Beter is om morgen terug te komen, voor Uw eigen veiligheid.”
“Geen optie luitenant. Wat is de precies de oorzaak van de opstand?”, nam de premier, zoals het inmiddels zijn tweede natuur is geworden, zijn verantwoordelijkheid.
De luitenant wees naar het monument en zei dat de vluchtelingen zich hierdoor gekwetst voelden.
“Het is zomaar ineens begonnen excellentie. Vanmorgen bij het appel was er nog niks aan de hand en eigenlijk ging het al die tijd best goed. Maar opeens spong er eentje uit gelid en toen zijn ze massaal naar het monument gerend en zijn begonnen met steentjes er naartoe te gooien. Geloof me excellentie, daar wilt U niet tussen gaan lopen. Het oogt weliswaar onschuldig, maar die dingen komen echt hard aan.”
Resoluut schoof de premier de luitenant opzij en baande zich een weg naar de boze menigte.
“Stop daarmee! Zo gaan we in dit land niet met elkaar om! En ik eis als premier van Nederland dat jullie je gedragen!”
Een laatste steentje werd baldadig doch gelijkertijd onzeker nog richting het monument geworpen want zei die man nou dat ie de premier van Nederland was? De vluchteling die blijkbaar de leiding had, richtte zich tot Marcos.
“Wij zitten hier al maanden premier, jaren soms. Het werd ons gewoon te veel en ik weet niet of ik iedereen nog rustig kan houden zo. U bent toch ook onze premier? Help ons dan met echt leven, wij smeken U want zo in kampen te leven is onmenselijk!”
“Dat, hoeft ook niet meer. Ik ben namelijk gekomen om jullie allemaal status te verlenen! Een speciale trouwstatus heb ik in het leven geroepen en die geldt voor iedereen! Maar alleen als jullie op mijn bruiloft komen!”
“U maakt een grapje?”
“Nee, ik ben nog nooit zo serieus geweest als op dit moment. Dus lieve mensen, welkom! Welkom in Nederland!”
Ongelovig van uitzinnige vreugde sloeg de gespannen sfeer als een blad aan een boom om in eentje van hoop met ongekende toekomstmogelijkheden. De premier werd omarmd, gekust en velen begonnen op hun knieën uit louter respect hem te aanbidden.
“Kom kom, toe lieve mensen. Hou op hoor. Het is niets. En wie ken mij vertellen hoe ik het snelste bij bed 374 kan komen?”
Door de spontaan gevormde menselijke haag liep Marcos nu vrijwel hemelsbreed naar de derde barak van links en ja, daar pikte hij die heerlijke geur op die helemaal overweldigend werd; toen hij het donkere zaaltje instapte. Daar volgde hij de schemerige nummers en daar, op bed 374, zat ze tussen vele andere vrouwen een tweede brief te schrijven. Het zonlicht viel door het spinrag op haar Goddelijke voorkomen en stofdeeltjes leken vrolijk met haar lange haren te spelen. Ze was o-ver-wel-di-gend mooi! Ze rook niet alleen hemels, maar haar hele lijf was alles waar ie ooit van had durven dromen.
“M!”, gilde de premier passioneel toen hij zich aan haar meer dan perfecte voetjes wierp. “Ik ben er! Ja, ook ik heb ontberingen doorstaan om me voor altijd de jouwe te mogen noemen en nie gewoon maar met trots! Toe M. zeg me hoe je heet zodat ik zoete niks in je oor kan fluisteren, oh mijn allerliefste M.”
Terwijl M. verbaasd en enigszins geschrokken, doch op zijn minst geroerd; naar de premier keek op de beschimmelde houten vloer, werd de barak haastig geëvacueerd. Dit koppel had recht op privacy, zelfs in het kamp.
“Ik… ik heet Moskeet, maar jij mag me Moskeetje noemen”, antwoorde de exotische schone zichzelf snel herpakkend van deze wel heel snelle reactie op haar brief.
“Oh Moskeetje, oh mijn lieve schattige Moskeetje; kom in mijn armen want ik neem je mee naar ‘ons’ huis!”
Moskeetje liet zich dit welgevallen en Marcos zag niet dat Moskeetje helemaal niet zo hoteldebotel leek als hij was. Maar dat mocht de pret niet drukken, want natuurlijk wilde ze mee en onder gezang en luid getoeter werden ze begeleid naar de regeringstjopper waar Marcos zijn lieftallig bruidje voorzichtig naar binnen tilde. De tjopper steeg op en zette koers naar zee, richting Den Haag.
“We gaan naar huis lieveling, ons huis! Ik ga je laten zien hoe wij hier leven, en  met wij bedoel ik jou en mij!”

 

 

 

 

Verbaasd staarde Ma Rutte naar het lege bed van haar zoon.
Hij nam echt te veel hooi op z’n vork zo en hoofdschuddend liep ze trap af. In de gang schrok ze zich een hoedje van een oorverdovend lawaai boven haar huisje, dat steeds harder werd. In de achtertuin waaide de was van de lijnen, toen de groene tjopper landde tussen los opvliegend grind. Marcos droeg Moskeetje over het tuinpad en tegen de tijd dat hij haar over de drempel van de keuken tilde, was de tjopper al weer ver weg toen Ma Rutte haar mond van verbazing eindelijk dicht durfde te doen.
“Moeder, dit is Moskeetje je aanstaande schoondochter. Lieveling, dit is m’n moeder.”
“Je woont nog bij je moeder?”, informeerde Moskeetje ongelovig.
“Nee joh, gekkie. Ik heb m’n eigen kamer op zolder hoor. Hahaha, maar binnenkort zullen we moeten verhuizen. Want ik ken met geen mogelijk al ons aankomende grutte op zolder kwijt. Ja hahaha; en een fiets moet je krijgen. Een Batavus! Een rooie natuurlijk en dan samen fietsen! En peen en ui … Oh schatje, er is nog zoveel dat ik je moet laten zien… Maar komop, nu naar zolder! Moeder wij zitten op zolder!”, en Ma Rutte knikte beleefd naar deze vreemde dame, die blijkbaar het hart van haar zoon had veroverd.
Ze was niet verdrietig en haar initiële verbazing ging langzaam over in blijdschap. Ze zou niet kunnen wachten om ook eindelijk eens te kunnen pochen tegen de dames van de bridgeclub; dat haar Mark binnenkort het huis uit zou gaan. En dat ie ging trouwen! Dat ze in niets leek op Nederlands Hervormd, zou ze nog eventjes verzwijgen. Want dit moest haar moment worden. Oh, wat zouden ze opkijken!

Op zolder wist Marcos niet waar ie het zoeken moest wat eerst te laten zien.
“Hier, zelluf gemaakt”, duwde ie haar zijn favoriete modelbouwvliegtuigje in handen, “en daar ken je zien hoe laat het is hier”, wijzend naar zijn Mickey Mouse-klok aan de muur. En hier hebbik m’n Lego en daar, daar m’n treintjes. Daarmee kan je grenzeloos de hele wereld over reizen! En heb ik je m’n blokken al laten zien?”
“Ik… ik ben eigenlijk beetje heel erg moe en zou eindelijk wel eens in een echt bed willen slapen Mark. En heb je misschien wat schone kleren voor me?”
“Maar natuurlijk schatje, beneden in de badkamer hangt een vers gewassen pyjama. Aan de deur op het haakje. Doe alsof je thuis bent schatje, mie kasa soe kasa. Dat is Spaans weet je…”, maar Moskeetje trok de badkamerdeur beneden al achter haar dicht en ging onder de douche staan. Snel nam Marcos van de mogelijkheid gebruik om zijn dekbedje te verschonen.
‘Zo… en niet een dag te laat zeg… stel je voor dat ze haar heerlijke geur hierin zou verliezen… pfoeh, net op tijd zeg’, sprak ie zichzelf toen hij zijn lief alweer de trap hoorde opkomen. Dat gaf hem net voldoende tijd om haar kussentje nog even fris op te kloppen en bij binnenkomst zag zijn bedje er heel erg aantrekkelijk uit. Zeker voor Moskeetje die in geen tijden een schoon bed gehad had moeten hebben.
“Hier schatje, ga jij maar eens lekker liggen op m’n bedje. Dan kan je eindelijk eens echt slapen. God wat zal je moe zijn. Zo, ga maar lekker liggen.”
En trots dat hij vanaf nu ook rekening moest gaan houden met andere gevoelens op zijn kamertje, dekte hij haar liefdevol toe en gaf haar een tedere kus op het voorhoofd. Wel had ie het raar gevonden hoe ze in bed kroop. ‘Andere culturen, andere gebruiken’, en hij vond het gewoon rete-leuk om alle rare dingen van zijn aanstaande vrouw te gaan ontdekken, wat een feest! Zijn vrouw! Hij kom het nog steeds niet geloven en toch kroop ze toch echt daar zijn bedje in!

 
“Schatje, ik ga ff weg voor regeringszaken, ken jij lekker slapen. Hier hebbie m’n mobiel, is de laatste Ei-foon zie je? Als je me nodig heb, dan druk je speeddial1, dan krijg je Sammie aan de lijn en die weet altijd waar ik ben okay?”
“Dank je wel”, gaapte Moskeetje die al onder zeil ging toen hij haar nog drie kushandjes toewierp. Nadat hij de deur zachtjes achter zich had gesloten, begon Moskeetje ineens heel alert druk te texten en te appen. En ook installeerde ze met twee duimen razendsnel haar facebook-account met heel veel volgers. Iedereen moest weten dat ze ging trouwen en wel met de premier van Nederland!

Onderweg kon Marcos het niet laten iedereen toe te wuiven, hij wilde het wel van de daken schreeuwen. Meer dan vrolijk stapte hij uit de taxi en tipte de chauffeur rijkelijk royaal. Langs de fietsenstalling liep hij naar zijn Torentje. Na een aai over zijn trouwe ros onder het afdakje, zag hij Sammie aan komen lopen met de boodschappen.
“En? Is ze alles waar je over droomde?”
“En wel meer man! Ze is zo ongelofeloos lief, je wil het nie weten! Moeder vindt ze ook het einde. Nee man, voor je staat de meest gelukkige vent van de hele wereld! En? Hebbie alles kunnen krijgen?”
Hij nam een zak over en samen liepen ze de trap op naar boven. In het kamertje liet Sam zijn waren zien.
“Ik heb hoedjes en echte toeters! Hollandse! Die uitrollen als je blaast, hehe wat zullen verbaasd blazen man. En cake… en ontbijtkoek… en heel veel fristie. Want ik hou wel rekening met je aanstaande vrouw natuurlijk.”
“Hahaha, ik wist dat ik op je kon rekenen man. Nou doe dan maar snel een borrel; zolang het nog ken, hahaha!”
Druk converserend over de komende staatsbruiloft gingen de neuten onverminderd door en tegen de avond waren ze weer lam.
“Zo man… hebbe eg heel veel gedaan vandaag.”
“Nog nooit zo hard gewerkt Sam. Maar weet je; als je dat met liefde doet, valt dat eigenlijk heel erg mee… had ik nie verwacht.”
“Nee, ik ook nie.. Hé… Wie belt me nou op dit Godsonmogelijke tijdstip? Iedereen weet toch dat we hier niet gestoord kunnen worden? … Hoe ken dah nah?… Je zit hier voor me en belt mij? Hehehe, hoe krijg je dat nou weer voor mekaar?”
“Nee joh! Hahaha, dat is Moskeetje man. ‘k Heb haar m’n mobiel gegeven voor geval dat.”
“Oh, dan ik denk dat het nou ‘dat’ is… hier man”, en routineus wierp Sammie zijn mobieltje toe.
“Hoi schatje met mij…. Nee joh, Sammie gaf ‘m al aan mij toen ie nummer zag…. Wat zeg je? Hoeveel? …. Nou nou, …zoveel? …. Nee nee, ’tuurlijk nie, leek me gewoon wat veel…. Nee natuurlijk heb ik dat voor je over schatje, alleen….. Poepie toch, maak je niet zo druk….. Nee ik ben niet boos…. Jij?….. Maak je geen zorgen, ik vin alles goed … hahaha, ja papa vind alles goed, deugnietje van me… Mijn code is *1234huphollandhup*… Nee, zonder hoofdletters. Ken je er nou wel in? …… Okay…… Nee, er staat inderdaad geen nummer in van de minister voor Immigratie en Asiel… Die hebben we hier al jaren nie meer. …. Oh, dan mot je Lili proberen. Die staat onder de P van Ploumen…. ja, zeg maar dat ik het goed vin maar dan moet je wel die code geven hoor….  Is protocol ja… Okay dan, rust goed uit en dan zie ik je vanavond als ik thuis kom…. Kusje kusje, doei.”
“Wat had ze?”
“Oh privé-zaken Sam. Hebbie nog een borrel?”
“Hehe, en dat vraag je aan mij? Nee! Dit is mijn privé-verzameling en die kan ik alleen maar aanbreken als je me alles vertelt. Toe nou man, ik heb m’n nek uitgestoken voor je.”
“Goed dan. Ze wilde wat familie laten overkomen en een geit, dus dat lijkt me nie meer dan normaal toch?”
“Gezellig, maar hoe groot is haar familie eigenlijk?”
“Oh, ze had het over slechts een select gezelschap van paar miljoen… Nou, proost man!”
Sammie proestte alles eruit en keek verbaasd naar zijn makker; die nu echt ’te’ verliefd was geworden. Dit ging niet goed, maar hoe kon ie dat uitleggen zonder emotioneel leed te veroorzaken. Voor het eerst van zijn leven was hij zo verdomde gelukkig.
‘Misschien onder het eten…’
“Chinesie Mark?”
“Goed plan!”

Ze staken de straat over en constateerden tot hun tevredenheid dat de buurt er op vooruit ging.
“Kijk nah Sam, een nieuwe zaak. Ben jij daar al geweest?”
Sam keek naar de pas geopende massage-bar en moest gek genoeg ontkennend antwoorden.
“Er staat ons niets in de weg na het eten daar nog afzakkertje te gaan doen, je bent nog maar heel even vrijgezel.”
“Hahaha, als dit begin van mijn vrijgezellenavond is, maak ik de borst vast nat, hahaha… na jou Sam.”
Aan hun favoriete tafeltje achterin de zaak namen ze plaats en Sammie vroeg of Marcos deze keer wilde betalen.
“Ik ben platzak man, heb alles in de Jumbo uitgegeven aan al die feestartikelen. Geen idee dat die boodschapjes zo duur zijn geworden. ’t Heeft zelfs m’n pin leeggetrokken man.”
“Geen probleem man, dis wan is on mie! Ober!”
“Goedenavond heren, ik ben toch zo blij jullie weer te zien!”
“Kennen wij jou dan?”
“Ik ben het! Bang! Bang Kok?”
“Verrek Bang! Maar werkte jij niet bij de Mac? Wat doe je hier, hoe gaat het?”
“Oh heel goed heren. Bij de Mac werd ik na twee weken ontslagen omdat de schoolvakanties begonnen? Daarna had ik snel weer een baan en ben tijdje automonteur geweest. En toen ging door een rare verhoging in de beteewee(?), de garage failliet en ben ik tijdje vaste klant van Uw WeeVee geweest. Maar sinds gisteren heb ik gelukkig weer jaarcontract hier”, verhaalde Bang met ingehouden trots, “dus ik mag bestelling opnemen?”
“Wacht ff Bang. Dat jij erook zo uitziet, wil toch nie zeggen dat je ineens verstand heb van Chinees eten? Want volgens mij kwam jij helemaal niet uit China!”
“Sammie heb gelijk Bang, dit is wel onze favoriete Chinees ja.”
“Lijst is lijst.”
Daar konden ze niet onderuit en Sammie keek in de menukaart.
“Laat mij bestellen Mark, het was toch mijn beurt?”
“Klopt man. Wat je maar wil!”
“Okay Bang”, zei Sammie nu uiterst serieus naar zijn eyeopener toewerkend, “hoe is de rijsttafel hier Bang?”
“Beste in heel Den Haag en omstreken! Steek ik mijn hand voor in het vuur, kan ik voor twee personen noteren?”
“Hoho Sam. Zeg, ik wil nie moeilijk doen hoor; maar hebbie wel gezien hoe duur die is?”
“Je heb gelijk Mark. Waarom lekker eten als we ook bollen kennen vreten?”
“Wat is dat nou voor een vergelijk Sam. Ik wilde alleen maar aangeven dat….”
“Talk to the hand Mark, ik weet genoeg. Als je dat niet meer voor mij over heb dan gaan we wel naar Lisse of zo.”
“Nee man, het is geen kwestie dat ik dit niet voor je over heb, helemaal nie. …. Verdomme! Ja man, laten we eens gek doen! Bestel maar gewoon, sorrie, was ff helemaal verkeerd bezig. Vrijgezellenach!”
“Dus ik mag bestellen?”
“Hahaha, doe maar; ik zat heel ff te denken aan tophypotheek en P-Elletjes en zo… en dan nog denk ik dat ik nie vrijstaand ken verhuize… Maar verdomme, wie heeft paleis nodig als je de liefde van je leven aan je zij heb?”
“Hehe, ik ken er minimaal eentje in onze gezamenlijke kennissenkring verzinnen. Okay, ik was aan het bestellen. Bang, doe mij precies 200.000 rijsttafels voor 10 personen elk. En hoe snel ken dat klaar zijn?”

“Wat?!”, gilde Marcos in grootste paniek, die zo zijn huisje-boompje-beestje in wel erg rap tempo zag vervagen. En ook Bang liet van schrik zijn bloknootje vallen. Maar om niet onprofessioneel over te komen gilde hij luid en duidelijk naar de keuken: “twee-hon-derd rijsttafels voor 10! personen elk!”
In de keuken pleurden van die order alle pannen van het schap en naast het druk bellen naar bevriende restauranthouders; ging iedereen als een gek aan de slag.
“Neeeeee! Stoppuh verdomme!”
Maar het geratel van kassabonnen en pannen ging onverminderd door.
“Verdomme! Stoppuh… ik….. IK KEN DAT NIE BETALEN!“, schreeuwde Marcos in blinde angst, waarop een meer dan ijzingwekkende stilte optrad.
Het was Sammie die de pijnlijke stilte verbrak.
“Okay Bang, doe dan maar eentje voor twee okay?”
“Ik ga direct voor zorgen, dus niet meer tweehonderd en nog wat?”
“Nee Bang, die cancel ik. Gewoon eentje voor twee alsjeblief, en twee biertjes.”

Het onderdrukte geroezemoes in de zaak hervatte als vanzelf en ook de keuken leek te normaliseren, toen Sammie een flinke slok nam en zijn vriend indringend aankeek.
“Dus dat wilde ik dat je je ging beseffen.”
“Jezus man…, voor een feessie wel geinig maar voor altijd al die lui over de vloer ken ik simpelweg nie trekken, verdomme man! Ze is zo mooi!”
“Mensen zijn mooi Mark, maar als je ze allemaal uit gaat nodigen… Enig idee hoeveel mensen dan zouden komen? Hehehe, dat zou wel een knalfeest zijn zeg maar dan ook meteen de laatste ben ik bang. Maar nou je weer wat meer helder ken denken, hier”, en hij schoof een vertrouwelijk rapport van Ad van der Kleerscheur over tafel.
“Lees dit nog maar even voor onze rijsttafel er is.”

“Jemig, hoe komt ie aan die info?”
“Gewoon uit zijn netwerk.”
“Dus…, mijn allerliefste Moskeetje heet helegaar niet Moskeetje?”
“Nee.. sorrie man, ik haat het je dit onder ogen te moeten laten komen.”
“Jesus… echt nie zeg… Wat? En ze is ook nog eens al getouwd met iemand anders? En die geit is helemaal geen geit?… Sam even man, sorrie hoor”, gooide hij het rapport in hopeloos verdriet van tafel, “ik kan dit gewoon niet geloven!”
Ter plekke stortte de premier keihard in. Zijn droom weg? Hij wilde en kon dit niet begrijpen. Maar bovenal wist ie zich geen raad met dat verschrikkelijk pijnlijk gebroken gevoel diep van binnen; dat hem hevig oncontroleerbaar schokkend in ongeremd huilen deed uitbarsten.
Sammie stond op en legde zijn arm om hem heen en door zo mee te leven, begon ook Sammie te huilen.
“Boehoeeee! Wat een misère man… Zo mooi en zo onbereikbaar… Waar is dat mes!”
“Nee man! Nie doen!”, en voor de zekerheid pleurde Sam alle bestek van tafel, want hij wist hoe zijn vriend zich moest voelen. Marcos was ontroostbaar en gooide Sam van zich af en uitte een door merg en been gaande kreet van pure wanhoop. Op de grond pakte Sam een botermesje en sneed in zijn vinger. Hij pakte die van zijn maat die hij van gelijke snede voorzag.
“Auw man! GVD man, dat doet pijn hoor!”
Sammie drukte zijn wijsvinger tegen de onwijze van de premier aan en zei: “bloedbroeders for life man! Wie heeft die wijven nodig als wij mekaar hebben? Maar ik zweer als jij er een end aan maakt…. Dan doe ik dat ook! Ik zweer het!”, en demonstratief pakte hij een metalen haakje van de kapstok aan de muur, boog deze handig om en zette het tegen zijn halsslagader en begon te drukken, terwijl hij Marcos het botermesje aanreikte.
“Jemig man, je heb gelijk… samen uit, samen thuis!”, en de premier priemde op zijn beurt het botermesje tegen de hals en begon ook te duwen.
“Heren! Heren! Stop daarmee!”, gilde Bang vrijwel net zo hard meehuilend bij het aanschouwen van deze dubbele zelfmoord in wording.
“Ik heb alles, alles aan jullie te danken! En als jullie er een eind aan maken dan gaat Bang met jullie mee!”
Demonstratief zette hij het dienblad met de rijsttafel op tafel en pakte er een nog warme sateh-prikker vanaf, die ook hij tegen zijn dunne nekje aanzette.
…….
Na wat als een hele lange tijd van ellende aanvoelde, was het toch Marcos die als eerste weer bij zinnen leek te komen.
“Hé kijk nou. Het eten is klaar Sam. Bami en Nasi man!”
“Heu, wat? Hoe nou dan?”
“Nou, gewoon gaan eten?”
“Maar we motten toch geldige reden hebben om onze daad niet bij het gebaar te voegen?”
Terwijl ze zo stonden, met het metalen alsook houten bestek aan de hals, begonnen ze driftig te zoeken naar geldige reden.
Een ware humanist doet namelijk in dit land nog altijd niets zonder wel doordachte reden. En zij beschouwden zich als echte humanisten, dus moesten ze dwingende reden hebben; om er daar bij het tafeltje achterin de zaak er toch geen einde aan te maken.
Marcos knipte als eerste in zijn vingers: “drie is teveel!”
“Dat is het man, je heb helemaal gelijk. Hehehe, eindelijk. Aan tafel! Enne Bang; doe ons nog een biertje.”

Het was ruim na middernacht geworden en de zaak was al lang en breed verlaten, toen Bang, Marcos en Sammie nog de ondergane emoties aan het verwerken waren onder een kopje groene thee. Sammie’s mobieltje ging weer.
“Mark? ’t Is Moskeet of hoe ze ook heten mag….”
“Tja… ikke… tja…”
“Ik neem echt nie op voor je hoor.”
“Misschien gaat ze wel vanzelluf weg….”
Maar het toestel bleef maar trillen en trillen en zelfs na overschakeling op de voice-mail begon ie weer aan volgende trilcyclus, enzovoort.
Het was Bang die het als eerste aandurfde om de voice-mail af te luisteren. Want ook hij durfde het gesprek niet aan. Geschrokken legde hij het toestel weer neer toen ie weer begon te trillen.
Bang zei: “ik ben bang.”
“Dat is wel een hele open deur Bang.”
“Nee, ik ben echt bang. Ik hoorde heeeeel veeeeel mensen, echt heel veel. Ik kom van Bangkok dus ik weet hoeveel veel is, maar dit was echt heeeel veeeel.”
Niemand van hen durfde nog op huis aan en het getril ging vrijwel de gehele nacht door, totdat het eindelijk stopte en het weer echt stil werd.
“Eindelijk”, fluisterde Marcos, “zouden ze weg zijn?”
“Ik denk het wel man. Zo, dat heeft wel echt lang geduurd zeg. Maar onze tactiek lijkt toch weer te hebben gewerkt.”
“Tactiek”, vroeg Bang leergierig en ook opgelucht.
“Ja Bang, het is goed gebruik alle schier onoplosbare problemen die op ons afkomen te benoemen en aandacht te geven. Net zoveel en net zolang totdat ze weer vanzelluf weggaan. En je ziet het werkt.”
“U bedoelt negeren?”
“Oh nee Bang, ben je gek zeg”, sprak Marcos terwijl ie zijn jas aantrok, “nee, dat doen wij in Nederland niet. Nee, het is juist aan ons gezonde verstand te wijten; dat Nederland ons Nederland van nu is. ”
“En de zaken altijd in het juiste perspectief te zien”.
“Dank je Sam, dat ook ja.”
Bang nam afscheid bij de deur en viel in diepe slaap op zijn matje in de gang.
Samen liepen Marcos en Sammie nog even op naar de tramhalte om op de eerste tram van die ochtend te wachten. Een mistig getingel klonk in de verte toen Marcos op zijn fiets ging zitten.
“Gek man, toch zal ik weer blij zijn als ik in een leeg huis kom dalijk. Gewoon gezellig alleen met moeder. Ik besef dat dat ook gewoon heel erg leuk is… Maar jemig man, ik was bijna getrouwd man!”
“Hehehe, ja man. En nou zit ik met al die hoedjes en toeters.”
“Morgenmiddag? Party op het Binnenhof dan?”
“Hehe ja man, en de rest van de week ook!”
“Hahaha, bissnies es joesoeal?”
“Deal man, later!”, zei Sammie toen ie in de nog lege tram stapte.
Marcos ging lekker op de pedalen staan en gilde nog; “later man”, toen hij de hoek om trapte.

Uit gewoonte checkte Sammie bij de voorlaatste halte nog even zijn agenda voor komende week op zijn mobiel. Hij moest alles leegmaken, want volgende week zouden ze weer eens ouwerwets vrijgezellig aan het werk gaan. En stel je voor dat ie dat zou vergeten? Stonden ze met hun hoedjes echt voor lul als er ineens een debat aan de gang zou zijn. Nee, beter nu regelen dan morgen. Hij raakte zijn screen aan maar niks gebeurde.
“Oh nee.. GVD!, batterij leeg….”