Rollenspel in dubio

“Niet te vreten!’, spuwde Marcos zijn gal over de lege borden al enige tijd geleden. “Nog zo gezegd, dat we naar onze Chinees hadden moeten gaan man!”
“Je had en heb gelijk Mark”, gooide Sam boos zijn lege bord kapot op de vloer uit pure onvrede over het eten. Hij had verwacht, dat de eigenaar wel sjoege zou geven. Maar in plaats daarvan begon iedereen in het restaurant ook hun borden kapot te gooien? Zorba, de eigenaar, zag dit gebeuren vanachter de bar en zette meteen de muziek luider. De sirtaki werd spontaan ingezet en Zorba was even alle ellende vergeten. Want zo was vrijwel iedere avond geëindigd in een klein volks feestje na een geweldige maaltijd. Maar dat was in de goeie tijd en was al jaren niet meer het geval geweest.
Zijn restaurant had de afgelopen jaren ernstig te lijden gehad onder de crisis. Zo erg, dat hij moest bezuinigen. Om zijn bancaire verplichtingen na te kunnen komen, haalde hij nu al jaren zijn vlees op de zwarte markt. Lang en diep ingevroren bewerkte pakketten vermalingen gingen nu in de dagschotels, in plaats van een eerlijk stuk vlees vers van de slager om de hoek. Daardoor liep zijn cliënteel nog verder achteruit, maar hij kon zo wel net zijn hoofd boven water houden.
Vanavond leek dan eindelijk zowaar op die vurig gehoopte ommekeer. Zijn gasten waren uitzinnig van vreugde. Dat werkte zo aanstekelijk, dat ook Zorba zich in de sirtaki stortte met volle fles ouzo; die al snel hand over hand ging. Iedereen danste mee op de scherven, behalve die twee heel boos kijkende Hollanders achterin de zaak. Uitbundig zoals deze avond afliep, liep Zorba op hen toe, om hen te bewegen lekker mee te doen.
“Rot op man!”, maakte Marcos een wegwerpgebaar en bleef stuurs voor zich uitkijken. “Het eten was niet te vreten!”
“En mijn vlees was nog half bevroren ook!”, en boos gooide Sam zijn glas op de grond. Daar schrok Zorba van. Borden waren okay, maar glaswerk? Hij uitte zich in vele verontschuldigingen en gaf ze ieder gratis ouzo voor het ongemak. Ofschoon hij het wel raar vond, dat hun scherven geen leftovers kenden, in tegenstelling tot de rest van de zaak. Royaal zette hij de hele fles ouzo op tafel en zei: “drink en dans mee! Op het leven!”
Daarna kon hij niet langer zijn wel dansende gasten achter zich negeren en stortte zich vol overgave in de eerste rij van sirtakidansers.
“Hij loop gewoon weg?”
“Sam! Die oesso is ook al niet te zuipen. Komaan, hier gaan wij dus niet voor betalen!”, en ze trokken hun jas aan en aan hun stutten.
Buiten zei Sam: “wat een tent man. Ondanks dat ik alles met moeite naar binnen heb lopen werken, heb ik nog steeds zo’n gevoel van honger.”
“Komt omdat het niet te vreten was man. Weet je wat wij doen? Wij maken gewoon stopover op de weg terug bij Bang.”
“Prima idee!”, en denkend aan de Bami van Bang gingen ze onbewust heel erg snel lopen.

Sindsdien hebben de gezworen vrinden nooit meer een uitzondering gemaakt op hun favoriete Chinees. En eerlijk is eerlijk, Bang betaalden ze altijd netjes en heel af en toe zelfs met kleine tip. Want alles onder een Euro, wilden ze in uitzonderlijke bui soms best nog wel op tafel achter laten. Maar voorlopig konden ze niet denken aan even gewoon uit die sleur en genieten van de heerlijke rijsttafels bij Bang. Nee, Sam was poepiedruk, zoals de premier vaak pleegt te zeggen. Sam moest voor hem invallen als vrijwillige leerkracht, want Marcos zelf had loodzwaar onderhoud op zijn programma staan dat prioriteit had.

Als roulerend voorzitter van de Unie stond deze avond in het teken van een stevig gesprek met de president van Griekenland en de grote bazin van het IMF. Marcos verheugde zich erg op deze belangrijke bijeenkomst binnenskamers. Hij kende noch de Griekse president, noch de bazin van het IMF persoonlijk. Dus het deed hem gewoon erg goed dat zijn aanwezigheid, als tijdelijke voorzitter van de Unie, gewenst was. Eindelijk, ein-de-lijk kon hij zich gaan meten met de grootsten der aarde. Eindelijk kon hij geschiedenis op hoog niveau gaan schrijven. Hij klopte op de deur en een eminente grijze dame deed voor hem open.

“Sjesus! Ria!? Hebbie nieuwe tanden?”, deinsde de premier even een stap achteruit. Want de dame die tegenover hem stond, zag er in zijn beleving precies zo uit als Ria Lubbers. En niemand had hem gezegd?

“Mijn naam is Kristien”, zei de zo herkenbare dame en ze stak haar hand naar hem uit. Bij de eerste aanraking al, voelde Marcos een tinteling door zich heen gaan, die hij al eens eerder had gehad, maar dan nog veel sterker.
“Oh, ik zou toch zweren dat…”
“Is niet erg”, lachte ze als een engeltje dat wat op z’n tong liet vallen, “kom verder Mark. Prokopis Pavlopoulos is er al en binnen stak de Griekse eerste man ook zijn hand uit, maar zonder bijkomend aparte tinteling.
“Dag Mark, Prokopis Pavlopous is de naam; blij dat ik U de hand mag schudden.”
“Heel errug als ik je Pavlov noem? Want sorrie hoor, de rest is veels te moeilijk man. Hahaha!”, en toch had ie die Pavlov wel eens eerder ontmoet. Maar ja; dat dacht ie ook met Kristien, dus daar schonk hij verder geen aandacht meer aan.
Op merkwaardige wijze wist de premier zo het ijs te breken en ze namen plaats in riante zetels tegenover elkaar. Kristien ging op de leuning van de zijne zitten en begon voor te lezen uit het meest recente financiële rapport.
Marcos voelde Kristien intens zitten en hoorde helemaal niks meer. Hij werd euforisch, want; ‘wat een lekker wijf zeg! Zo hé!’, dacht hij. En voordat hij het wist zei Kristien: “dus door het niet nakomen van de afbetalingen, wordt de relatie met Griekenland wel heel moeilijk voor het IMF. Dat snappen jullie toch ook wel?”
“Allemaal leuk en aardig Kristien”, en Marcos nam de euvele moed om zijn hand op haar dij te leggen, “maar wat heb ik daarmee te maken?”
Kristien duwde hem niet weg, maar legde haar hand op de zijne en zijn keel werd kurkdroog.
“Als IMF vond ik dat de Unie hierover ingelicht moest worden. Want sancties lijken mij niet meer tegen te houden zo.”
Marcos wilde wat zeggen, maar een hees hoog ademstootje was alles dat eruit kwam.
“Hier Mark, neem een beetje wijn”, zei Kristien en na wat inhalige sokken zei ie meer verstaanbaar: “dan moeten we wel de Griekse kant horen vind ik. Dus Pavlov, hoe sta jij hierin?”
De Griekse premier trok meteen van leer en dat hij ook verplichtingen had tegenover zijn volk en dat ze zo hun best deden. Maar alles werd weggewuifd onder het mom van de Euro. Uiteindelijk zei Pavlov, dat ook hij met wanbetalers van doen had. En of ze hem alsjeblief daarmee konden helpen. Hij kon dit niet alleen meer, maar overtuigde hen ervan van goede wil te zijn.
“Ja, dat is natuurlijk een punt van zorg”, zei Kristien en vroeg hoe dat dan zo was gekomen. Pavlov begon zijn geschiedenis te schetsen. Hoe ie als eigenaar van de Griekse zaak, jarenlang goed geboerd had. Maar door de crisis nam zijn omzet dermate af en dat hij niet meer kon bezuinigen; dan dat ie al had gedaan.
“De druppel was de laatste internationale order. Ze hebben bij mij thuis gezeten! Twee waren het. Alles hebben ze mogen gebruiken, echt alles. En alles hebben ze opgemaakt. Wat dachten jullie toen ik met rekening kwam? Ze waren weg! Gewoon weggelopen! Dus jullie moeten begrijpen, dat er dingen zijn gebeurd buiten mijn macht om. Maar ik beloof dat ik alles zal blijven proberen om ons hoofd boven water te houden. Maar nogmaals; ik kan het niet alleen.”
Pavlov werd bij de laatste woorden emotioneel en gooide het onbetaalde bonnetje op tafel, als bewijs dat ie dit niet uit zijn mouw zoog.
Kristien pakte het bonnetje en zei: “dat is inderdaad erg vervelend voor je. Okay, ik ben bereid me coulant op te stellen. Maar ik wens wel volledige backup van de Unie. En dat bedoel ik letterlijk”, kneep ze Marcos betekenisvol in z’n arm. “Als de Unie bereid is dat achterlijke risico te dragen, dan ben ik bereid de afbetalingen op te schorten.”
Marcos herkende geschrokken Pavlov z’n relaas en probeerde hem niet meer in de ogen te kijken. Stel je voor dat ie hem herkende als wanbetaler…
“Euh…, nou. Inderdaad Kristien, dit verandert de zaak. Pavlov heeft goede argumenten, die hij bovendien met bewijs kan ondersteunen. Wat mij betreft, blijven we hem en jou natuurlijk volledig steunen. Kennie nou weg dan?”
Kristien stond op en zei tegen Pavlov dat ze hem morgen officieel zou laten weten, dat ie respijt had; maar dan moest ie wel meteen aan de slag gaan.
“Natuurlijk, natuurlijk”, dankte hij de twee aanwezigen en verliet buigend opgelucht de binnenkamer.

Kristien deed de knip erop en zei: “zo, en de rest houden we binnenskamers, vind je niet?”
“Euh jaja. Natuurlijk, maar waarom die knip meid?”
“Wat denk je Mark”, en ze gooide haar keurslijf van zich af en ging op het kleedje voor de open haard liggen.
“Sjeee!-sus!”, schrok Marcos. Hoewel heimelijk gewenst, viel de directheid van Kristien wel heel rauw op z’n dak. Het was duidelijk een vrouw die kreeg wat ze wilde. En verdomme, ze wilde hem?! Hij begon excuses te verzinnen en dat ie onmiddellijk naar z’n Torentje moest voor echt hele dringende kwesties, die echt niet langer konden wachten.
“De deur is op slot en jij gaat niet eerder weg, dan dat ik mijn backup heb mogen ontvangen. Dus allee, komt er nog wat van?”
“… Wat van? Wat van? … Wat wil je dat ik doen dan?”
“Nou? Mij natuurlijk, hoe duidelijk wil je het hebben? Ik moet voelen dat je een man van je woord bent. Maar daarna houden we het strikt zakelijk uiteraard. Ik wil louter fysiek bewijs, niks geen toestanden verder. Dus kom maar op. En wel op z’n Grieks, want hoe jij die Griek de deur hebt uitgewerkt; dat belooft!”, en ze ging er echt uitdagend voor zitten.

Vele angstige seconden tikten in die klaar zittende stilte met echo weg en Marcos begon te zweten. Zijn dubio begon hem danig dwars te zitten. Aan de ene kant wilde ie toegeven aan z’n tinteling, maar tegelijkertijd beangstigde hem dat enorm. ‘Wat als ze merkt dat ik nog nooit…. Nee, dit kan echt niet, ik zou alle geloofwaardigheid verliezen… ik zou….”
“Hoe lang laat je me hier nog wachten Mark?”
…
“Mark?”, draaide Kristien zich om en keek tegen een lege stoel aan en wapperende gordijnen voor het open raam. Op de zetel lag een haastig gekrabbeld briefje; dat ie Jeroentje terstond opdracht zou geven alle rekeningen te vereffen. En dat ie met schulden niet de man kon zijn voor haar. En dat hij na betaling van ieder te verzinnen naheffing geheel voor haar zou klaar staan.
Kristien nam dit voor kennisgeving aan en opende de tussendeur. Daar lag Pavlov in bed die zei: “ik zei toch dat ik niet verzonnen had.”
“Je had gelijk Zorba, ik geef je dat voordeel van de twijfel. Maar hoe denk jij dan deze veerman te gaan betalen?”
“Wat denk je?”, en hij gooide het laken van zich af.
Aan de gevel geklampt, hoorde Marcos hoe ze grapjes over hem aan het maken waren en dat ie toch inderdaad een voorzitter van niks was. Boos klauterde hij langs de regenpijp naar beneden. Eenmaal veilig in de auto belde hij met Sam.
“Sam, ik mot je nou toch wat vertellen man.”
“Hé Marrek, anders ik wel man. Dat vrijwillige lerarending is niks voor mij. Is helemaal uit de klauwen gelopen. Is helemaal zo niet mijn ding man. En hoe ging het bij jou?”
“Da’s nou toevallig Sam, ik wilde eigenlijk precies hetzelfde zeggen.”

 

https://www.youtube.com/watch?v=xXDjQFczHbI