Tikkietakka-strandbal

Eindelijk! Morgen kon het weer helemaal los gaan lopen. Hij had al vele schijnbewegingen geoefend om de oppositie op verkeerde been te zetten. En zou ie het debat dreigen te verliezen, dan had ie daar altijd nog zijn fameuze schwalbes om iedereen direct de mond te snoeren. Marcos had er echt weer heel veel zin in. Spelen als scheidsrechter was echt zijn ding gebleken en voor matchfixing draaide ie de laatste tijd ook zijn hand niet meer om.
Eindelijk werd het veels te langdradige reces weer onderbroken door de politieke agenda’s, die zelfs bij de V&D compleet uitverkocht waren.
Z’n moeder had, zoals ieder jaar, ruim op tijd alle schoolspullen ingeslagen en nu zat Marcos op zijn zolderkamertje alle rapporten en begrotingen te kaften. De mooiste rol, met herhalend EU-logo in hoogglans, had ie bewaard voor de laatste ramingen, waar de economie iets te positief wordt uitgelegd. Desondanks of juist mede daardoor, was ie zo hard aan het fluiten; dat ie alle inkomende Samsung-berichtjes mistte, denkende dat het de toonzuivere echo’s waren van zijn fluitconcert. Trots blies hij volgend refrein met bolle wangen, toen zijn mobieltje ging trillen waar hij best wel even van schrok en genoot. Al die weken helemaal niks en nu, de dag voor vertrek, trilde ie weer in de broekzak alsof het dagelijkse kost was. Na even te hebben genoten, nam ie op.

“Mark! Met mij man, hoestie?”
“Sammie! Da’s lang geleden zeg. Ja goed man. Heel erg goed.”
“Hoe ver ben je?”
“Net laatste raming gekaft en jij?”
“Ik heb gisteren alles al gekaft en zit nou al op m’n post hoor. Hehe, jaja; iemand moet werken toch?”
“Hahaha, je bent eindelijk van plan je partijnaam eer aan te gaan doen?”
“Beetje flauw Mark, maar inderdaad zit ik hier voor ons jaarlijkse uitje. Ik dacht laat ik maar vast Diepenheim reserveren. Was gewoon leuk vorig jaar en zou zonde zijn als het vol zou zitten toch?”
Marcos wist even niet hoe hij zijn makker uit kon leggen dat ie dit jaar met een wat meer select gezelschap wilde gaan spelen. Om zijn vriend niet voor het hoofd te stoten, schakelde hij over op zijn bekende tactiek.
“Zin zeker, ‘k kan al weken aan niks anders denken man. Maar ik ken niks an doen hoor en ik weet dat misschien te veel gevraagd is. Maar ik dacht dat we dit jaar eens eindelijk zonder handicap konden beginnen.”
“Hoe bedoel je?”
Marcos was niet voor één gat te vangen en wierp tweede argument in de conversatie.
“Nou, ik bedoel; met die Duitse Volkswagen heb ik niks man. Geef mij maar stevig uit de klei getrokken spelers.”
“Duitse Volkswagen?”
“Ja!”, kon hij zich niet meer beheersen, “die Jetta man. Ik wil nou eens echt serieus toernooitje doen hoor. En niet iedere keer weer moeten wachten op Jet als ze weer buitenspel staat en dat wachten als ze gewisseld mot worden man. Zeg nou zelf, vond jij dat zo leuk?”
“Tja…, ik begrijp je punt, maar ik kan haar echt niet weigeren man. Je begrijpt toch wel dat dat nie ken?”
“Tactiek Sam, tikkietakkie-tactiek!”
“Hoe bedoel je man?”
“Nou! Als we toernooitje nou eens op strand gaan houden.”
“Je bedoelt….?”
“Ja, hahaha, die komt die duinen nooit over man. We zeggen gewoon dat we al beachbar hebben afgehuurd en afzeggen gaat geld kosten.”
“Ja, dat gaat zeker werken. Jetta zou nooit gemeenschapsgeld willen verspillen. Okay maar what about Sherry dan?”

“Die mag mee voor de tiembilding, die stellen we toch nooit op. We geven haar dan rol van couch, hahaha, ik bedoel natuurlijk kootjs, hahaha.”
“Okay, goed plan man. Waar?”
Wassenaar natuurlijk, want Willy wilde vliegende kiep.”
“Hehe, als ie de KLM1 maar thuislaat.”

Als jonge honden renden ze de volgende dag vanuit de bus het verlaten strand op. Marcos stelde streng gebarend en fluitend de twee teams samen, die het tegen elkaar op moesten nemen en Sammie blies de strandbal op. Na een korte warming-up gingen ze van start. De wedstrijd begon van meet af aan al bloedlink. Vuile tackles van achteren en smerige ellebogen tekenden het politieke speelveld. Na de rust stond het team van Marcos en Sammie al met 7-3 achter en in no time vloog nummer 8 vernederend in het net.
“Verdomme Mark, dit gaat nie goed hoor”, zei Sammie buiten adem bij weer een aftrap.
“Ik weet man. Geen idee waar het aan ligt. ‘k Heb nota bene zelluf ons tiem samengesteld! Ook heb ik alle schwalbes uit mijn kast laten komen en aan ons feilloze tikkietakkie-gevoel ken het ook nie liggen.”
“‘k Snap er ook geen jota van…”
Op dat moment moest de wedstrijd even stilgelegd worden. Langs de branding was namelijk heel brutaal zo’n vrolijk strandautootje aan komen crossen en die remde af precies daar waar Sherry zich in had gegraven als dugout. De concentratie was volledig weg en of dat al niet erg genoeg was, hoorden ze gillen: “bij ons telt iedereen mee!”
Gelijkertijd zwaaide het roze deurtje open en kwam er een boze Jetta uit.
“Verdomme Mark, is Jetta”, fluisterde Sammie beetje bang.
“Ja man, zie ik ook wel. En nou?”
“En nou? En nou? Hallo man, sorrie hoor. Maar zie jij bordje President?”, wees Sammie naar z’n bezwete voorhoofd dat nu ook van angst begon te druppelen.
“Tikkietakkie-taktiek!”, knipte de premier zijn duim en middelvinger hard samen.
“Tikkietakkie?… Oh jee, daar is ze al man…”
“Ik wil ook meedoen!”, brieste de staatssecretaris boos op zoek naar confrontatie.
“Maar natuurlijk Jetta, je mag eigen team hebben okay?”, ving Marcos haar tactisch op.
Verbaasd dat er meteen naar haar geluisterd werd, bond ze in en vroeg: “mijn eigen team? Voor mij alleen?”
“Helemaal alleen! En…, je staat al met 8-3 voor!”
Trots op zoveel vertrouwen ging ze haar positie in het veld opzoeken.
“Changé!”, gilde Marcos en zo stonden ze met z’n allen tegenover een eenzame Jetta die vol verlangen wachtte op de aftrap.
“Marcos gaf splijtende pass over het voor de rest lege middenveld die met achterbaks hakje werd verlengd door Sammie. Jeroentje kwam zo voor een leeg doel en wilde uithalen om Jetta met rollator en al in doel te knallen. Overmand door zijn scoringsdriften haalde ie dan ook blind uit waardoor de bal hopeloos hoog overging. Jetta balde vuistje en zette na de doeltrap de tegenaanval in.

Tegen de wind in duwde ze de bal voor zich uit, dat enige verbazing opwekte.
“Verdomme Mark, op het verharde strandgedeelte kan ze toch aardig bewegen hoor. En we staan nog steeds met 8-3 achter, het zal verdorie toch niet?”
“Oh nee! Not on mei wats, komaan!”, en hard begon de premier richting de aanvallende staatssecretaris te rennen, op de voet gevolgd door een trouwe Sam.
De arme Jetta had onder de gegeven omstandigheden geen schijn van kans. En alsof ie Messi was; tikkietakte Marcos de achterstand naar 8-4. Een luid gejuich steeg op vanaf het Wassenaarse strand, waar Sam de goal hooghartig in strakke pose gelijk Ronaldo vierde. Marcos maakte listig gebruik van deze uitbundige viering door, zonder dat iemand in de gaten had, de rollator van Jetta snel in de branding te gooien, waarna hij snel terugliep naar de middenstip.
“Moeten hooligans geweest zijn Jet”, wierp ie Jetta toe, toen ie haar de bal afhandig maakte. En vanaf toen bleek het een makkie. De gelijkmaker was nog niet gevallen, of het winnende doelpunt werd binnengeschoten. Waarna iedereen over elkaar heen buitelde in pure vreugde. Zelfs Jetta, niet ongevoelig voor al deze positieve vibes, deed enthousiast mee.
“We hebben gewonnen man!”, gilde Marcos buiten zinnen.
“Uit het vuur gesleept man! Kam-pi-oe-nen!”, reageerde Sam overdreven opgelucht.
“Mannen en dames, we hebben recht op consumptie!”, gilde de premier en de uitgelaten meute begon zich richting de strandtent te bewegen, toen ze achter zich hulpkreten hoorden. Het bleken Jetta en Sherry, die onderop hadden gelegen in die gegraven kuil van een dugout. Snel werden de dames opgegraven en begon Jetta zich in alle ernst af te vragen; hoe ze in godsnaam door het mulle zand bij die tent kon komen.
In winning mood gaf Marcos haar zijn arm. Want die 9-8 in blessuretijd was als een spannend jongensboek gewoon. Het maakte de winnende premier, zoals altijd in tegenstelling tot zijn alter ego, bijzonder joviaal.
“Kom Jetta, ik hellup je wel. Want per slot van rekening telt iedereen mee! Hahaha!”