Verhoor in Hoteldebotel

“Dus jij blijft bij je principe ‘Boerka raus’?”
“Dat heb ik je toch al gezegd? Sam, ik hou van je, maar ik wil je wel in de ogen blijven kijken. En oh ja, bonus met terugwerkende kracht voor hard werkend Nederland; de bankiers en zo dus.”
“Twee!? Twee principes wil je doorvoeren, zonder ook maar even rekening te houden met mij?”
“Hoezo? Ik zeg het je toch?”
“Dan zeg ik jou dat ik daar niet mee in kan stemmen. Is principe.”
Even zaten ze mekaar indringend aan te kijken hoe het verder moest, toen ze zich te pletter schrokken van het gebons op de deur.
“Razzia! Aufmachen!”
Bevend liepen ze de trap af en voordat ze de knip ervan af konden doen, vloog de deur al open.
“Mitkommen!”, was het snerpende commando en ze werden een truck ingegooid. Even later reden ze het Oranjehotel binnen, waar ze geboeid op een krukje werden gezet en beiden kregen een zwarte textiele zak over hun hoofd getrokken. In het donker voelden ze voor het eerst wat echte angst inhield. De deur ging met een luide dreun dicht en ze bleven alleen achter in een oorverdovende stilte.
“WTF Mark, waar zijn we?”, fluisterde Sam na een tijdje.
“Scheveningen Sam, verdomme man; Scheveningen!”
“Je bedoelt…?”
“Ja, die bedoel ik. Ik heb je toch gezegd?”, en het zweet brak hen uit.

De deur ging open en iemand nam plaats. Verstomde orders en hun hoofddoek werd afgerukt. Direct verblind door het felle licht knepen ze hun ogen toe. Maar ook na de gewenning hadden ze moeite te geloven wie ze daar tegenover zich zaten zitten.
“Zo, heren. Ik heb jullie laten komen omdat het zo niet langer kan. Vandaag en wel nu komen jullie met een finale oplossing waar ik mee kan leven. Jullie begrijpen dat mijn geduld meer dan op is.”
“Gerrit?… Ben jij dat, Gerrit?”, vroeg Marcos hoopvol.
“Herr Obersturmbannführer Zalm voor jou!”, krijste Gerrit nu keihard door het kleine kamertje. 
“Okay, okay Herr Obersturmbannführer. Waarom doe je dit ons aan?”, vroeg Sam.
“Ik wil… nee; ik eis mijn bonus!”
“Daar kennen we nie aan beginnen Gerrit”, flapte Sammie er uit. En voor hij het in de gaten had, voelde hij een indringende pijn toen hij vanachter een klap kreeg dat volgens hem een rib deed kraken. Hij viel en zag in een flits hoe hij door Alexandertje weer omhoog werd getrokken en ruw op zijn plek werd gezet. Zwijgend ging Alexander weer in zijn gelid staan met zijn telraampje in de aanslag.
“Alexander man, wat doe je?”
Volgende vragen hield Sam voor zichzelf, want weer voelde hij direct die pijn van het telraampje.
“Heren heren, kunnen we hier niet over praten?”, vroeg Marcos geschrokken want zo had ie Sammie nog nooit gezien.
“Oh jawel hoor”, reageerde Gerrit achteloos zijn nageltoilet controlerend. “ik wil m’n bonus en Alexander de nieuwe orde.”
“Heu, wat heeft Alexander nou met jou te maken?”, vroeg Marcos verbaasd en haastte zich hieraan toe te voegen; “Herr Obersturmbannführer.”
“Alexander beseft als geen ander dat onze toekomst in de grote Unie ligt. Dit spruitjesland loopt achterop met van alles maar vooral met bonussen. En dat gaan we dus veranderen. Ik wil niet langer als loonslaaf de bank leiden, wat denken jullie wel niet!”
Marcos en Sammie protesteerden nu zonder na te denken want Gerrit verdiende al zo veel meer dan hen. Het antwoord kwam van Alexander die nu ongenadig hard erop los ging slaan. De laatste klappen waren zelfs zo hard dat een staafje brak en tien rode balletjes op de stenen vloer kletterden. Beteuterd keek hij even naar zijn telraam waarna zijn boosheid tot hem doordrong.
“Ruhe! Ruhe! Ziet toch wat jullie hebben veroorzaakt! Ruhe .. verdammt noch mal!”
“Rustig maar Alexander, volgens mij hebben ze het eindelijk begrepen. Niet waar Mark?”
Bebloed knikte Marcos bevestigend en durfde niets meer te zeggen.
“Wel, antwoord mij dan de volgende vraag. Wil je de totale bonus?”
Marcos bleef angstig voor zich uit staren.
Zalm verhief zijn stem en gilde: “ik vraag je dus; wil je de totale bonus!?”
“Jaja Herr Obersturmbannführer….  jawohl, jawohl”, prevelde hij snel een blik op het telraampje werpende.
“Mooi, dat gaan jullie dan voor ons regelen”, en Gerrit begon tevreden te knikken.
Alexander ging nog even helemaal los en de klappen volgden elkaar nu zo snel op; dat beide vrienden helemaal lam werden geslagen. Een volle nacht van mishandeling volgde en tegen de ochtend werden ze kreupel uit de vrachtwagen op de keitjes van het Binnenhof gesmeten.

“Mark, psssst Mark! Hé, wakker worden joh”, hoorde de premier in zijn verte en hij keek pardoes tegen het telraampje van Alexander aan.
“Heu! Wie? Wat? Hellup!?”
“Hij is gewoon in slaap gevallen zeg”, schamperde Alexandertje spottend.
“In slaap?”
“Ja man, we zitten hier al uren te vergaderen over die naheffing man”, zei Sammie naast hem. “Ik geef toe, ik ben ook kapot, want de TTIP motten we nog doornemen. En de vergoedingen in het bankwezen en last but not least niet te vergeten het boerkaverbod. Maar, wat doen we nou met die naheffing?”
Marcos keek om zich heen en zag tot zijn verbazing dat ie in zijn vertrouwde torenkamertje zat. Tegenover hem zaten Alexander en Jeroen hem vragend aan te kijken. En ook Sammie keek hem ongehavend aan, wachtend op zijn beslissing.
….
“Wat gaan we nou doen Mark?”
“…. Oh, juist ja. Natuurlijk moeten we dat.”
“Maar wat moeten we dan?”
“Betalen zeg ik jullie, sofort!”
“Duidelijk”, zei Jeroentje opgelucht.
“En wat gaan we dan met de TIPP doen?”, vroeg Alexander achteloos met zijn balletjes spelend.
Marcos kromp ineen en gilde: “als de sodemieter tekenen, zo snel mogelijk! Ik teken alles!”
“Dat doet me deugd Mark. Want dat is goed voor Europa”, zei Alexander verheugd.
En om een ieder de laatste agendapunten voor te zijn, gilde Marcos weer helemaal wakker met overslaande stem: “die TTIP kan simpelweg niet bestaan zonder sluier beste mensen, dus totaal verbod!”, waarmee hij zelfs bij Sammie alle politieke wind uit de zeilen nam.