in memoriam
Mijn Dreetje,
Zou in je paspoort moeten gaan kijken jongen hoe lang je ons leven hebt mogen verblijden, maar in mijn beleving ben je er gewoon altijd geweest. Twee weken intensive care waren er voor nodig jou uiteindelijk te gaan halen. Daar, ver in de achterhoek in een morsige woning sprongen je broertjes en zusjes enthousiast tegen me op en in no-time waren m’n veters verdwenen door dat stel. Maar jij lag achter de bank te maffen. Je deed gewoon je eigen ding dat jou zo tekende. Ik riep je en je kwam suf aangewaggeld. Ja, ik wist meteen dat jij het was die met me mee naar huis moest gaan. Jij hebt me laten revalideren. Oh man, wat hebben we kilometers gevreten samen, je poten heb je eraan kapot gelopen maar nooit, nooit gaf je een kick. Alles deed je in die goudeerlijke hondse trouwheid waar jij model voor stond.
Maar man, wat was je een verschrikking die eerste jaren. Heerlijk dol en druk, op de eettafel sprong je maar durfde er niet meer af, de kerstboom kon je wel zonder hulp om krijgen. En de rest van het meubilair was ook van jou. Zie je nog in de Ardennen tekeer gaan tegen die langlaufers want die stokken vond je zo machtig interessant, hahaha. Wat een schik hadden we in je doldwaze bokkesprongen maar die sportievelingen kregen een hartverzakking van je. Met zwaaiende stokken probeerden ze weg te glijden dat niet echt soepel ging. Stinken kon je ook; kolere man, die nacht in dat hotel… En in dat andere met die maagdelijk witte lakens…. de schoonmaakster zal wel gedacht hebben… Mensen keken altijd raar op als je netjes op de achterbank in de Lexus zat, gordeltje om met hoopvolle blik richting de Pyreneeën. Je was geweldig. Als de auto werd uitgezogen sprong jij als eerste op de achterbank met vragende ogen, ‘wanneer gaan we?’ Die dramatische campervakantie maakte alleen jij nog goed, kon jou niet lang genoeg duren. Zo veel heb je met ons meegemaakt.
Je was zo sociaal dat we een kameraad voor je hebben gezocht en die kreeg je. Man wat was het aandoenlijk om te zien hoe je keer op keer de hele avond een tennisballetje naar haar bracht, oh zo voorzichtig zo van toe maar; ik kan ook zachtjes spelen. Tja, na drie jaar was je weer vrijgezel maar op je ouwe dag hebben we je toch weer aan een mooie jonge meid kunnen helpen. Zij was eens andersom echt lief voor jou, wat jij altijd hebt gegeven kreeg je nu terug. Maar ook deze heb je geweldig weten te sturen. Jij was mijn ‘Daddy’.
De laatste tijd ging het lopen minder maar dat had je altijd wel eens. Zo’n periode van kreupelheid alleen nu werd je voor het eerst in je lange leven een beetje chagrijnig tegen die nieuwe pup. Wat ik al voelde werd bevestigd door je bloedbeeld, je kon er niks aan doen. Heb je de laatste avonden bij me laten slapen, urenlang heb ik je gewiegd en jij maar niet willen slapen, je voelde het ook. Indringend keek je me zo lange periodes aan, zo van ja ik weet het ook niet meer. Maar loslaten zou je mij nooit doen, nooit uit jezelf. Ondanks je pijn bleef je mij trouw, zo godvergetens trouw dat ik nu moet janken om je jongen. Je was echt van ons maar bovenal was je mijn hond en ik denk dat je wel weet waarom ik de beslissing heb genomen. Het was een makkelijke want ik kon niet verdragen je zo’n pijn te zien hebben maar godverdomme, pas als ik het schrijf krijg ik het te kwaad, dank je Dré ; voor Alles.
One Reply to “in memoriam”
Heel veel sterkte voor iedereen die Dreetje moet missen.