Als mens zou Vrouwe Justitia harakiri plegen, als mens.

Toen de premier zich achter Montesquieu verschool, brak m’n klomp. Opeens was zomaar out of the blue de scheiding der machten voor hem een principekwestie geworden?

Dus feliciteerde hij de Mos met z’n vrijspraak, als mens.

Niet als premier of politicus natuurlijk, want als mens zou hij nooit invloed uitoefenen op Vrouw Justitia. Waarmee hij ons een onverwacht inkijkje gaf in de wondere wereld van de mens Rutte.

Deze ochtend sloeg Marcos zijn Mickey Mouse dekbedje van zich af en sprong overdreven optimistisch zoals altijd uit zijn bedje. Na een nacht vol onweer keek hij uit het raam naar de loodgrijze hemel en stapte fluitend de douche in. Als ieder mens werd ook zijn humeur bepaald door het weer. Hij had z’n haartjes nog niet gekamd, of het eerste sms-je kwam al op zijn nieuwe Nokia binnen. Het was een vraag, hoe om te gaan met de gestolen telefoon van Ties in het belang van de rechtsstaat. Ieder ander zou eerst aan de koffie moeten, niet onze eerste man.

Ties had op facebook gepost, dat zijn telefoon was gestolen en dat het signaal van zijn telefoon nu afkomstig was vanuit een pand van het AZC te Gilze. Kortom een dreigende principekwestie in wording en dat moest ie onmiddellijk de kop indrukken.

“WTF?!”, gilde Marcos in de badkamer en belde onmiddellijk met de politie te Gilze wat te doen.

“Goed dat je me appte. Wat die Ties daar doet, is inderdaad pure opruiing! Dus nee, jullie gaan die telefoon niet halen. Jullie gaan Ties even aan z’n jasje trekken, dat ie dat facebookbericht onmiddellijk moet verwijderen! …. Wat zeg je? … Is ie ook al naar de krant gestapt?! Dan heeft het COA alle redenen om ontzettend boos te worden! … Nee niet op die arme misplaatste natuurlijk maar op Ties! Duh! … Ja! Zeg maar dat, dat van mij mag!”

Zo, dat was een prima begin van de dag. En na wat haastige happen havermoutpap sprong hij op de pedalen van z’n trouwe Batavus en fietste naar zijn Torentje.

Bij het Vredespaleis echter werd hij door een onbekende kracht aangetrokken en hij ging vol in de remmen. De lucht rook opeens zo heerlijk en wat voelde ie nou toch in z’n buik? Als in trance zette hij zijn Batavus tegen de gevel en liet zich leiden door z’n gevoel. Dat op zich geen wonder was, maar toen hij daar die prachtige dame zag staan; wist hij dat hij haar gevonden had.

Want wat een vrouw!

Wat een heerlijke dame!

En hij begon zachtjes haar sokkel te strelen, terwijl hij zoetsappig liefkozende woordjes mompelde.

Hoewel we het hier wel over de mens Rutte hebben en niet over Aladin, voltrok zich toch ook hier een klein wonder. Terwijl hij zich steeds instinctiever en impulsiever vooral meer en meer opdrong tot het grensoverschrijdende aan toe, hoorde hij de liefste stem ooit die vroeg: “met wie heb ik het genoegen?”

Verrast keek hij omhoog en daar werd Vrouwe Justitia een bevallige dame van vlees en bloed en Marcos zei; “ik wist het!”

“Wat weet je?”

“Dat je de ware bent natuurlijk! Ik ben het, Marcos. En zit hier op mijn knieën voor jou, dus dan weet je het wel!”

“Ik snap niet helemaal …”

“Vrouwe! IK BEN VERLIEFD!”

“Dat is allemaal leuk en aardig”, sprak Vrouwe Justitia, haar woorden zorgvuldig kiezende. “Als mens zou ik dat misschien best wel willen, maar ik sta hier niet als mens. En bovendien ken ik u geeneens.”

“Zeg maar jij schatje. En hoezo ken je me niet? Hahahaha! Hallootjes! Natuurlijk ken je me wel. Oeganda!”

“Oeganda? Ik ben nog nooit in Oeganda geweest.”

“Of was het Urgenda? Maak nie uit meid; maar what about Demmink dan? Geetje W? Of moet ik nou heel Groningen met toeslagouders en al erbij halen?”

“Oh, ben jij het? Nee, na dat referendumgedoe wist ik al hoe jij bent als mens.”

“Mooi! Dus dat is een ja! Je gaat met me trouwen? Oh, wat zal Alex balen als we dalijk Premierdag gaan vieren i.p.v. Koningsdag! Maar hij zal blij zijn met ons. Wat zeg ik? Het hele land zal eindelijk weer samen komen voor ons en onder ons. Och meid, wat hebbik hier een zin an! Dit is alles waar ik over heb durven dromen!”

En voordat Vrouwe Justitia hem van pleidooi kon dienen, stond ie alweer op de trappers en fietste even later dol enthousiast onder het poortje door en gilde zijn longen leeg over het nog lege Binnenhof; “IK GAAT TROUWAH!!! WANT DEZE VRIJE JONGEN IS EINDELIJK VERLIEFD!!!”

De vlinders van Marcos hadden grote gevolgen. Een megalomane bruiloft werd in de steigers gezet, die het land nog niet eerder had gezien. En een golf van liefde rolde als een warme deken over het land. Nederland werd nog gekker als Engeland toen met lady Di.

Douwe Egberts bracht kop en schotel uit waar Vrouwe de Premier aan zijn oor trok en verdomd; het leek zowaar dat de ironie weer terug keerde na lange afwezigheid. Zelfs elke AZC zou kunnen meegenieten met de trouwdag, want een generaal pardon was wel het minste dat hij alle nieuwe startende Nederlanders kon meegeven.

Alleen Ties stond er een beetje sip bij te kijken, maar de rest van het land was één grote jubelstemming.

De hele EU keek jaloers naar ons kleine landje, waar voor het eerst in de geschiedenis Vrouwe Justitia met een Premier in de echt verbonden zou worden. Dus vooral die Fransen waren niet te genieten. Maar niets kon ons deren, want alle beslissingen in ons nadeel werden omarmd alsof onze tolerantie weer als herboren de volksmentaliteit beheerste. Echt een win win situatie, dus wat kon er nog misgaan?

De ceremonie, die zeven dagen duurde, werd live en wereldwijd uitgezonden. De hele wereldbevolking zat gekluisterd te kijken naar de uitzending. Zelfs Poetin en Zelensky hadden even voor een weekje de wapens neergelegd. Want wat er nou stond te gebeuren, was werkelijk van wereldse proportie.

Dankzij alle cctv-camera’s werd alles met de Sleepwet in de hand als draaiboek in HD en 4k kwaliteit in beeld gebracht en niemand hoefde wat te missen van deze golf van heerlijk positivisme, waar de positivo’s nog een punt aan hadden kunnen zuigen.

De Gouden Koets werd uit de stolp gehaald en voorzien van Tesla-aandrijving, opdat de hele wereld eindelijk kon zien hoe goed wij het hier wel niet deden. Op de dag aller dagen stopte de koets zonder bioPK’s voor de ridderzaal en de Premier stapte uit en gilde naar de menigte achter dranghek; “deze vrije jongen is dalijk niet meer vrij!”

Een luid gejuich steeg op. En niet alleen vanuit Den Haag en het hele land. Wereldwijd stond men te dansen voor alle schermen.

Toen Vrouwe Justitia de koets uitstapte, vielen alle monden open. Haar zwaard en weegschaal balanceerde ze op bijna onmenselijke wijze en zou dan die perfecte balans van weegschaal en zwaard eindelijk de mensheid tot rede gaan brengen?

Het had er alles van weg!

“Mark, neem jij Justitia tot jouw vrouw?”

“Dat dacht ik wel!”

Er moest noodgedwongen door uitzinnig gejuich en gejoel even een pauze van een kwartiertje worden ingelast. Daarna was de jubelstemming weer even bedaard en kon de ceremonie voortgaan.

“En jij Justitia, neem jij Mark tot jouw man?”

De hele wereld hield zijn adem in. Het ging nu echt gebeuren!

“Mag ik dan even mijn blinddoek afdoen? Ik wil namelijk wel als mens trouwen.”

“Maar natuurlijk Jussie’, gaf Mark haar een porretje en knipoogde wel erg opvallend gericht in de camera.

Toen ze haar blinddoek af had gedaan, keek ze aandachtig om zich heen naar alle genodigden.

Ze zag als eerste Alexandertje Penthouse die naast La Reine zat, waarvan ze vanachter haar blinddoek nog wist dat die terroristen financierde. Zo ging ze alle politieke kopstukken na en vroeg zich onbewust even af; waarom al die dames toch van die merkwaardig rare hoofddeksels op hadden.

Achter de politici zaten alle BN-ers en als ze dat niet waren, waren het wel wannabe BN-ers die hun levensgeluk op van die juicy kanalen zochten.

“Mark”, fluisterde ze zachtjes buiten de microfoons om; “waar is het volk?”

“Zeg doet ’s effe normaal joh, dat staat buiten natuurlijk.”

“Dan … het spijt mij, maar ik kan dit niet”, en ze hief haar zwaard omhoog en Marcos krijste nog; “NEEEEEEEEEE!!!”

Maar zonder enige twijfel pleegde ze daar op het wereldtoneel harakiri, als mens.

Marcos werd na zijn dramatisch verlopen bruiloft badend in het zweet wakker.

“WTF?! Was het nou allemaal een nachtmerrie?!”

Na bijgekomen te zijn, fietste hij later dan gewoon naar zijn Torentje. Toen hij langs het Vredespaleis kwam, hield hij even in. Hij ging zelfs even stilstaan.

Maar nee, hij voelde toch overduidelijk helemaal niks voor Vrouwe Justitia in dat paleis van de vrede.

“Gelukkig!”, en hij ging weer op z’n pedalen staan, “het was toch een droom.”

Hij was dus nog steeds de vrijgezellige premier van Nederland, die ondanks alle schandalen en problemen nog stevig in het zadel zat. En op de persconferentie demonstreerde hij weer zijn weergaloze talent om niet in de problemen te geraken, wat ie ook flikt en allemachtig; wat heeft ie allemaal al wel niet geflikt?

Dus heel het land weet vanaf nu, dat ie er als mens gelukkig anders over denkt dan als premier. En die simpele uitspraak blijkt alles okay te maken.

En in het Vredespaleis staat Vrouwe Justitia er nou als versteend bij en neuriet zachtjes en nauwelijks hoorbaar het melodietje, waarom ze geen partij voor Marcos kon zijn.