
For your formatie only.
Met een katachtige sprong lanceerde Dikkie de stille M. zichzelf vanuit stilstand en verder niets en vloog met een noodgang op de halsslagader van Dilanneke af. De impact was zo hevig; dat zelfs Gee zei; “doe ’s effe normaal man! Dat doe je toch niet? Je lijk wel een ninja man?!”
Dilanneke gilde wild trappelend op de grond als een mager speenvarken. Want dit deed Dikkie normaal gesproken nooit en al helemaal niet bij haar. Haar gegil deed Dikkie de stille M. ontwaken uit een trance, dat ongetwijfeld uit een instinctief oer-wantrouwen spontaan was opgekomen. Snel stond Dikkie op en hielp Dilanneke zichzelf mompelend excuserende omhoog.
“Het spijt mij. Ik dacht toch werkelijk, dat we hier met een infiltrant van een vijandig buitenlandse mogendheid te maken hadden.
Karolientje rolde met haar ogen en zei; “ja sorrie hoor, maar hoe denk je nou zelf hoe het gaat?”
“U ziet, ik ben altijd alert. 24/7!”, reageerde Dikkie op haar vraag en schoof Dilanneke als een lappenpop weer aan tafel aan. Waarna hij eraan toevoegde; “we hebben duidelijk afgesproken 1 vraag per persoon. Wie volgt?”
“Ja ik heb eigenlijk wel een vraag”, sprak Dilanneke nog met een licht hese stem door haar gekneusde stembanden. “Dat U voor de Veiligheid staat, is mij wel duidelijk. Alleen gaat U hierin niet te ver?”
“Is er iemand vermoord dan? Ik dacht het niet. Volgende.”
“Ja”, begon Gee; maar hij werd direct door Dikkie afgekapt met; “ik heb het gedaan zoals ik het heb gedaan. Dat hebben jullie allemaal kunnen zien. Dus jouw vraag is bij deze nu ook beantwoord.”
Pietertje keek het meest zelfgenoegzaam van het stel. Eindelijk hoefde hij eens een keer niet stampvoetend de kamer uit te benen. Als een volwassen kerel keek hij met herwonnen statuur om zich heen en zei; “ik heb eigenlijk geen vraag maar wel een opmerking. Ik denk, dat ik hier naar de nieuwe minister president van Nederland kijk.”
De daarop volgende persconferentie was eigenlijk een kopie zonder de aanslag op Dilanneke en toen was het beklonken. Na meer dan een decennium onder de gesel van de leugen te hebben moeten leven, zou Nederland dan ein-de-lijk een wisseling van de Torenwacht krijgen. En dat was zo hoog tijd, dat het eigenlijk niet meer uitmaakte; wie er in zou komen. Als er maar iemand anders in zou komen. Tenminste dat was de gedachte bij hen die de Toeslagenaffaire, Afghanistan, het referendum, Verdrag van Maastricht, de Sideletter, de afbraak van de Zorgstaat en Onderwijs etc. etc. nog bij lange na niet kunnen vergeten. Maar zoals met alles in het leven; zouden er ongetwijfeld ook tegenstanders opstaan, die Dikkie het leven net zo zuur wilden gaan maken, als dat Dikkie zelluf ook vaak genoeg heeft mogen doen. Zou dan toch weer iets van een balansherstel plaats gaan hebben?
“Wel, laat ik het zo formuleren zonder te jij-bakken. Als het aan mij ligt niet”, sprak Timmerfrans tegen zijn inmiddels alte Genosse Jawohl. Genosse Jawohl had zich zojuist afgevraagd; of de Rechtstaat nu niet in acuut en direct gevaar was. Het antwoord beviel hem dusdanig, dat ie meteen online naar een nieuwe pyjama op zoek ging. Want dit was de tijd er natuurlijk niet meer naar, om met kinderachtige eikeltjes in bed te stappen. Morgen gezond weer op was geen zekerheid meer. Nee, dit was eindelijk het echte grote mensenwerk.
Zijn oog viel onmiddellijk op een onesie in camouflageprint van het merk dat hem op het lijf geschreven leek; Forever Lazy.
Hij wist zeker, dat mevrouw Jawohl dit zeker zou kunnen waarderen. Die liep al sinds 2014 weg met Zelensky. Met een overtuigde klik betaalde hij de onesie en kon er eigenlijk meteen al niet meer op wachten.
“Maar hoe kunnen wij het volk waarschuwen tegen dit enorme gevaar?”
Timmerfrans zei niets, maar liet alle telefoonnummers van de NPO zien, met een vette knipoog die niet vetter kon.
Met Dikkie de stille M. zullen er ongetwijfeld weer meer gegadigden voor ministerposten komen. De vraag is nu alleen nog; wie krijgt wat. Dilanneke aast als een havik op Financiën. Want wie Financiën heeft, heeft de werkelijke macht. Gee denkt ongetwijfeld dat zijn ijskast onderhand nou wel vol is en wil die ook. Of hij denkt, als hij ernaast grijpt; dat kan er ook nog wel bij.
Pietertje gaat voor sociale zaken en Karolientje zegt; ja hallo, met de zetels van de Eerste Kamer erbij opgeteld wil ik ook een serieuze post hebben. Het is kortom nog lang niet gedaan voor het nieuwe era post-pinokkio van start kan gaan.
Tot dan doet Marcos nog altijd het licht aan en uit in het Torentje. Zoals ook vandaag, waar hij zijn mattie Dikkie de stille M. aan het bijpraten is, hoe te handelen als politicus en niet als ambtenaar.
Terwijl Marcos de man in de ogen kijkt, kan ie alleen maar denken; ‘dat gaat erin als zoete koek. Die gozer doet alles wat ik zeg joh’.
“Nou Dikkie, ik denk dat wij het prima zullen gaan vinden in onze nieuwe jobs.”
“Is die NAVO post er doorheen?”
“Nee, nog niet helemaal. Die knakker uit Hongarije ligt nog dwars.”
“Misschien dat ik de plooien wat glad kan strijken bij Gee?”
“Bij Gee? Nee, Orban bedoel je.”
“Nee, ik bedoel Gee. Of denk je nou echt, dat Gee niet op persoonlijke wraak uit is? Want je hebt hem, wat je er ook van vindt, best wel geschoffeerd destijds. In ieder geval ziet Gee dat zo, dus Orban ook.”
“Zou jij denkuh?”
“Ja, dat denk ik.”
“Als het zo zit graag, heel graag zelfs Dikkie. Please, please, please.”
“Don’t mention it. Ik zal er werk van maken. Alles voor de Staat der Nederlanden.”
“Je bedoelt alles voor het volk.”
“Nee de Staat, de burger kan me gestolen worden.”
“Die Dikkie! Jaja! Hahahahahahaha!”