Auto in de Cow-Wash

Gisteren werd er in alle vroegte gebeld. Kijkend naar het nummerdisplay schrok ik lichtelijk; het was Orga-orgaman…..alweer.
 “Schat, ’t is Orga-orgaman” zei ik nog tegen mijn eega die ook op het gebel was afgekomen en toen geschrokken een afwijzende beweging maakte maar ik had het contactknopje al ingedrukt en uit opgedane ervaring uit het verleden legde ik de telefoon op de grond.
“Orga! Orga! Orga!…Goedemorgen ’t is weer tijdjes voor Orga! ….Want waar is het feestje?”
Zoals gebruikelijk klonk hij weer alsof ie op speaker stond en ondanks dat deze functie uitstond trilde het toestel bij iedere vocale uithaal van Orga.
“Jullie moeten komen. Mooi weer..gezellige mensen….orga orga! …beetje varen doen…eten…drinken en ik regel alles…orga orga!”
Wanneer Orga zo enthousiast was geworden dan was weigeren vrijwel taboe geworden. Snel kon hij dan of wel in een niet te stoppen huilbui uitbarsten met minimaal een dagopname tot gevolg dan wel voelde hij zich hooghartig gekrenkt en wilde nooit meer wat met je te maken te hebben waar ook dan een traan niet stil werd gelaten. Mijn eega stond al hevig nee te schudden maar wist net zo goed als ik dat we niet konden weigeren. Want er was namelijk ook mevrouw Orga met kleine orgaatjes die wij niet de dupe wilden laten worden van Orga-orgamans impulsiviteit en ik riep door de hoorn: “wij komen er aan hoor.”
“Waar?…Waar?” gilde Orga wild vragend. “Daar is het feestje” antwoordden wij gelaten.

Orga-orgaman had het zoals altijd weer prima voor mekaar. Het plan was om naar huize Orga te rijden om  daar aan te monsteren  op de Orgaboot. Mevrouw Orga deed vriendelijk open en amicaal liepen we verder naar de steiger waar Orga zelf druk in de weer was met proviand en andere lading. De onze werd met luid gegil ontvangen en in het ruim opgeborgen. Het bij elkaar georganiseerde gezelschap bleek te groot om in één keer in de boot vervoerd te kunnen worden. Orga had het dan ook zo geregeld dat wij als matroos moesten gaan terwijl mevrouw Orga met de auto ging en op een afgesproken plek nog anderen zou ontmoeten die ook in alle vroegte door Orga-orgaman waren opgetrommeld. Orga zou daar dan het gezelschap in etappes verder vervoeren naar zijn private beach aan de Lek.
“Waar gaan we eigenlijk naar toe” vroeg ik aan de altijd figuurlijke doch nu letterlijk pakkende Orga.
“Scheveningen…Klein! Scheveningen!….lekker beetje varen en torietorie doen maar ik wil jullie niet haasten maar we moeten nu echt gaan….de sluizen…de sluizen!”

Nee, Orga-orgaman had het allemaal prima geregeld en na het vervoer over weg en water is het gezelschap neergestreken op het minst bezette strandje van de Lek, achteraf om begrijpelijke redenen.
“Orgabeach!” riep Orga dol enthousiast, “ons eigen paradijsje tussen de weilanden daar waar de molens lucht draaien en de koeien vlaaien” en met snikkende uithalen begon hij ‘ik hou van holland’ te zingen. Zijn basale stem galmde luid over het water en snel had het gezelschap een gezellig hoekje gecreëerd in deze kleine baai waar het heerlijk toeven was. Verdere nautische opleiding buiten die van de gratis demootjes online had Orga niet en met getij werd dan ook geen rekening gehouden noch met verdere waterverplaatsingen. De eerste de beste boot bedreigde de droogheid van de doekjes en parasolletjes dermate dat twee luide volksverhuizingen nodig waren om uiteindelijk redelijk veilig op hoger gebied de toko wat langer uit te kunnen stallen. Maar eenmaal op hoger land geïnstalleerd werd de boombox aangesloten en zong het gezelschap nu luider dan Orga “hier is het feestje…hier is het feestje.” Zo had een ieder wel zijn of haar moment daar aan de rivier dat hij of zij blij was de spontane uitnodiging van Orga te hebben aangenomen.

Drank en eten was er in overvloed en onder en in de koelte van de rivier was het uitstekend vol te houden en kwam de beginnende hittegolf erg goed uit. Maar aan alles komt een end en zo ging ook op deze partyday de zon gestaag naar beneden en voorbereidingen voor de terugreis werden door Orga noch steeds zingend met harde hand genomen. De sluizen waren gesloten en dus was al in de organisatie rekening gehouden met een trailer die eerst opgehaald moest worden en verder rollend materiaal om de feestgangers naar huize Orga te kunnen vervoeren. Zo aan het end van deze hete zomerdag snakte het gezelschap weer naar civilisatie en dromden wij rondom de boot. Harde keuzes werden gemaakt door Captain Orga en zo werd ik geselecteerd om met Orga-orgaman naar het haventje te varen waar we met de auto naar huis zouden rijden om  verdere vehikels en boottrailer op te pikken om het gezelschap in etappes voor het donker te kunnen thuis krijgen. Vrouw Orga zou met de boot gaan pendelen om de achter gebleven lieden ook naar de haven te loodsen en duidelijk met dit doel voor ogen werd er hard door ons gewerkt om deze te bereiken.

Bij terugkomst in de haven belde vrouw Orga op met een simpele doch vervelende mededeling; ‘benzine op en gezelschap drijft roerloos op rivier.’ De situatie werd nu wel ernstig doch zoon Orga sprong met gevaar voor eigen leven het wassende water in om in ieder geval het bootje uit de vaargeul te krijgen. Uiteindelijk lukte het hem om in een baaitje af te meren en bij gebrek aan hulp werd de mayday mayday verzonden. Orga stond onderwijl trillend van emotie met vochtige ogen aan de kade in volle onzekerheid over de afloop van zijn feestje over het water te turen met de mobile telefoon als laatste redmiddel tegen zich aan geklampt.
“We moeten ze redden”, besloot hij gedecideerd en zei ” we nemen de auto zonder trailer (de mijne dus) en gaan ze zoeken, we moeten ze nog voor het duister lokaliseren willen ze een kans maken.”
De ernst waarmee hij de woorden uitsprak onderstreepte zijn heersende bezorgdheid aangaande de afloop van deze dag en uiterst serieus reden we zo het dijkje op richting stroomafwaarts. Scheurend over verder verlopende kronkelige smalle dijkjes werkte ons navigatie-instinct op volle toeren en besloten we het dijkje te verlaten en een landweg in te slaan om de zoektocht onverhard te gaan vervolgen. Het ene na het andere hek werd door Orga ontdaan van touwen en kettingen en na opening sprong ie weer in de auto hard gillend: “Gas! Gas! Gas!” mij tot haasten manend.
Voor de opgeworpen stofwolk zagen we tussen de koeien door twee survivors met jerrycan landinwaarts trekken. Gelukkig we hadden ze gelokaliseerd en wisten ze zonder verdere vertraging in de auto te krijgen. Eerst werden de lippen met druppels water bevochtigd waarna ze snel bijkwamen doch tijd kon niet verloren worden en de rit naar het dichtstbij zijnde benzinestation werd in een nieuwe stofwolk aangevangen. “Rijden rijden!” gilde Orga die aan de ene kant verheugd doch aan de andere nog steeds angstig was want we hadden er dan wel twee kunnen redden, de rest van het bootje zat nog danig vol.

Orga rolde werkelijk de auto uit en begon verwoed de te grote slang in een te kleine jerrycan te persen. Veel brandstof ging verloren door uitbundig gemors maar uiteindelijk had Orga de benodigde liters erin. Via het achterraampje duwde Orga de natte tank binnen en haastte zich te betalen en buiten adem probeerde ie weer te gillen “Rijden!”
Zo scheurden we in de ondergaande zon terug naar de rivier. Elektrisch deed ik de ramen open want de benzinegeur werd ietwat onhoudbaar binnen. “Wat doe je…Wat doe je, wat doe je?!” vroeg Orga met verwilderde ogen zo enorm gefocussed op de aanstaande reddingsactie. De fossiele vluchtige geur was hem volledig ontgaan, zijn lichaam was overgeschakeld op survivalmode en alleen de op dat moment benodigde zintuigen konden dan nog selectief doch dan wel verhoogd functioneren.

Terug aangekomen bij de weilanden zagen we nu nog meer koeien over onze route grazen. Orga legde instinctief op kalme toon uit dat we de dames niet mochten laten schrikken want dan zou hun melk plotsklaps kunnen verzuren en daar we per slot van rekening op andermans land reden werd hier terdege rekening mee gehouden.Uiteindelijk konden we met de auto niet verder waarna Orga-orgaman zonder verder iets te zeggen het weiland insprong. Na met de reservebrandstof atletisch over prikkeldraad te zijn gesprongen verdween ie schielijk uit het zicht.
Nu stond ik daar zo alleen ergens in de uiterwaarden onder de ondergaande zon maar niet voor lang. De koeien vonden mij ineens heel aantrekkelijk want enkele dames begonnen met hun enorme tongen de auto af te likken. Met zulk een kracht dat de auto lichtjes heen en weer wiebelde. De ene na de andere nog grotere flats klotste ook over de autoruiten dat er echt niet zo vredig uitzag, een beetje beangstigend was het gewoon. Allengs kwamen er meer dames uit alle hoeken en gaten en voor ik het wist was ik omsingeld door lustige dames die allen, de één nog enthousiaster dan de ander de auto begonnen af te likken totdat deze vervaarlijk ging overhellen en onderdelen dreigden te worden opgelikt. Deze dames waren wars van iets van soepele beschaafde motoriek en enorme bilpartijen begonnen mijn zicht steeds meer te ontnemen. Toeteren gaf enkele seconden rust doch dat was niet afdoende. Uiteindelijk opende ik de deur en begon zachtjes geluiden te maken, ervoor wakende ze niet te laten schrikken, die zomaar van de eerste de beste cowboy afkomstig konden zijn. De dames weken even uiteen en ik liep richting de rivier. Op Stephen King-achtige wijze zowaar gingen de dames weer stoïcijns verder met het overmeesteren van de auto.
Gelukkig doken de laatste survivors in het duister op. Orga zo werd mij verzekerd had de motor weer aan de praat gekregen en was al met de resterende bootvluchtelingen vertrokken. Dus nu kon ik ook na de kudde tactisch uiteen gedreven te hebben tussen de vlaaien door uiteindelijk vluchten naar de verlangde beschaving.

Mevrouw Orga,  nog ontdaan van het hachelijke avontuur zette haar gasten thuis aan het werk achter de bbq. Orga-orgaman bleek nog meer van slag toen hij de boot met trailer via het kleine bordesje aan de voordeur wilde parkeren. Gelukkig was daar het hekje dat hem iets te laat waarschuwde voor verdere parkeerellende. Zo eindigde deze dag met gegrilde worstjes en hamburgers met een pilsje aan weer een andere rivier waarna ieder; uren later dan gepland, zijn weegs mocht gaan van Orga-orgaman want even geen feestje meer zag je hem denken.