De haat van alle bromvliegen in Kutland.
Steeds dieper worden de kloven, zo zag de oude oma in de spiegel. Eens was ze mooi met een jonge strakke huid en kon ze de hele wereld aan. Nu kijkt naar ze een olifantshuid en lijkt nergens meer tegen te kunnen. Even verwondert ze zich over die paradox. Maar daarna kan ze, zoals steeds vaker het geval is, niet meer naar haar eigen spiegelbeeld kijken.
Ondanks dat de dagen weer aan het lengen zijn, gaat voor haar steeds eerder het licht uit. De dagen worden steeds korter, weet ze. En eigenlijk zijn ze al geteld.
Ze keek naar de telefoon en mompelde ondeugend; “vooruit nog eentje dan”.
“Hoi met Genee? … Ja,ja je bent live hoor. … Je hebt een vraag? … Een vraag aan Johan? … Okay en dat is? ……. “
De kijker moest nog even geduld hebben, want de reclame van Koning Toto begon.
Daar zag de kijker hoe geweldig het wel niet was om een gokverslaving op te lopen. Alle oud voetballers die hun zakken al hadden gevuld kwamen zowat voorbij. En voor hen was het duidelijk; dat het leven pas echt begon, toen ze het gokken hadden ontdekt. Niks geen Zwitserlevengevoel maar een heerlijk vrolijk gokgevoel bleek het na te streven doel van het leven te zijn. De commercial werd afgesloten door een uitzending van Sire, waar de kijker gewaarschuwd werd voor het gevaar van gokken.
“Welkom terug! Jaja gezellig! Johan? Ik heb hier een vraag van een oma, uit Veendam volgens mij, die vindt dat televisie wel heel erg saai is geworden. Of jij niet nog een smeuïge annekedote kent?”
“Nu je het daar toch over hebt”, ging Johan er eens goed voor zitten. “Ik was eens met Sjon de Bever op stap, die een optreden had in huize Avondrood, ergens in Veendam of zo. Echt verschrikkelijke muziek. Maar na het optreden zijn we blijven hangen in de recreatiezaal.”
“Haaaaaahaha!”, krijste Gijp er plotseling dwars doorheen, “dan weet ik wel, waar dit naar toe gaat! Haaaaahaha. Lekker man!” En hij sloeg bijna de tafeldame naast hem van haar stoeltje.
“Zo! Pas nou toch op René!”, schrok Genee lichtelijk overdreven.
“Nou en? Hélène is toch ook gewoon one of the boys? Hè, ouwe reus!” En weer gaf hij haar een hengst. Op de schouder deze keer maar het had net zo goed een muilpeer kunnen zijn. “Lekker man!”
“Oh? Wordt het zo’n avond? Jaja, het wordt zo’n avond! Wat zeg ik? Het is zo’n avond! Hahahahaha!”, presenteerde Genee aanstekelijk verder nu met bijna tranen in zijn ogen.
“Zeg!”, sprak de snor met stemverheffing, “als jij er nou de hele tijd doorheen gaat tetteren, ga ik wel weg! Kom ik hier nou helemaal vanuit Grollo naar toe rijden om voor dit kutland m’n zegje te doen?”
“Reclame!”, gilde Genee door zijn eigen gelach heen en de uitzending werd onderbroken.
Het reclameblok bestond uit één lange reclame over Stellafietsen. Zo’n irritante onderbreking van filmische proportie waar de hoofdpersoon een grijze duif op een fiets was, die kaarsrecht door het leven fietste met een noodgang.
De grijsaard reed op een fonkelnieuwe elektrische fiets van Stella. En hij fietste zo onmogelijk anticiperend hard, dat hij een spoor van verkeersvernielingen achter zich liet. Maar daar had de Stellafietser geen boodschap aan want die was; koop een Stella fiets!
Het reclameblok werd afgesloten met een overheidsreclame van Sire. Daarin werd de kijker ingelicht, dat zelfs tijdens het werk- en leerproces op een ouwe fiets, een helm nu voortaan voor iedereen verplicht is.
“En we zijn weer terug! Waar waren we gebleven? Oh ja, Johan je was met een smeuïge annekedote bezig!”
“Weet je zeker dat je nou uitgeluld ben? Dus ik zit in die recreatiezaal en zie dat zo’n oud wijf Sjon probeert te verleiden. Op het biljart!”
“Neeeee? Op het biljart? Zeker met tien over Avondrood? Hahahaha!”
“Ja, ze ging liggen voor hem en trok haar rok zo’n beetje omhoog weet je. En iedereen weet dat Sjon homo is!”
De hele Studio begon nu zowat plat te liggen, maar zoals altijd was Johan nog niet klaar.
“Ik zweer het. Dat wijf was zo oud? Als je haar een klap op haar reet had gegeven, zouden de bromvliegen zo uit haar muts komen vallen!”
Gijp had het nou helemaal niet meer en ook Genee wist even niet waar ie het zoeken moest. Alleen Hélène keek wat zuinig, want zij zag de bui al hangen.
Meteen na de uitzending liet Stella weten zich onmiddellijk terug te trekken als sponsor. Arie Boomsma hing weer aan de telefoon met de deugpolitie en het hele land was enorm geschokt over het verschrikkelijk onfatsoenlijke bromvliegverhaal van Johan. Tot op regeringsnivo sprak men er zelfs schande van. En er werd nota bene serieus over een fatsoenswet gedebatteerd. Met de partij van de dieren deze keer voorop die gilde; “dit roepen wij dus al jaren! Een bromvlieg heeft ook rechten! En het gaat ons niet zozeer om die tik op de billen, maar dat er zo gelachen werd om de bromvliegen.”
Het was duidelijk dat er gecanceld moest worden. Dat kon niet langer meer uitblijven en zo geschiedde.
Tevreden keek de oude oma weer in de spiegel. Ze zag er nog steeds niet meer uit. Maar er leek nu meer leven in haar ogen te zitten. Ze lachte zelfs even en zei tegen haar spiegelbeeld; “eindelijk heb ik je dan voor die Candle Inside.”
En dus moest Hélène wel met de dood worden bedreigd. Niet omdat ze Sjonnie verving in halfverkr8, maar omdat ze de euvele moed had om zich te associëren met een ouwe brompot en dat vinden al die bromvliegen helemaal niet leuk.
Zo’n land dus!
