Je suis hersenloos.

Het is onderhand te hopen, dat de daders van al die bomaanslagen omhoog gevallen witte Nederlanders zijn die bar slecht en barlaat geïntegreerd zijn. Stel je eens andere verdachten voor en het zou geenszins meer kunnen verbazen; dat dan de hersenloze pleuris uitbreekt.

Het gemak voor de één en tegelijkertijd ongemak voor de ander, hoe we in dit land voorbij gaan aan gewoon even normaal doen, zit me tot hier. Net zoals die gasten van Even tot hier, die zeer creatief zijn. Maar grappenderwijs toch ook aardig de gewenste mindset conform de inmiddels krampachtige NPO doctrine met hun moralistisch humoristische kijk in naam van het publieke gedachtengoed erin blijven hameren. Want eerlijk is eerlijk; een beetje grap heeft nu eenmaal de eigenschap de gedachten sneller te kunnen verzetten dan een hele dag of langer debatteren over crisis hier en noodtoestand daar.

Oranje speelde gelukkig weer eens een wedstrijd om de zinnen te verzetten. Deze keer werd iemand van de tegenpartij onwel. Vrijwel meteen daarna scoorde Wout W. uit een pingel. Dus moest hij weer even als zijn versie van de Leeuw gaan juichen.
De bondscoach classificeerde de journalist, die zich afvroeg of dit wel normaal was na zo’n reanimatie, als hersenloos.
Moet je ironisch genoeg zelf Koe-man heten?
Eigenlijk had de bondscoach de vraag moeten krijgen; hoe hij erover zou denken wanneer het zijn broertje was, die in mekaar was gezakt.
Wout W. zelf reageerde als toppunt van dat vermeende gebrek aan grijze massa met de opmerking; dat hij daar niet over had nagedacht.

Het lijkt wel alsof ik in een nare droom terecht ben gekomen. Het wordt in dit land steeds gekker. Wanneer komen die nachtelijke bomaanslagen eens op het bestuurlijke prioriteitenlijstje van onze handhaving? Is dat geen spoeddebat meer waardig? Qua actualiteit alleen al is dit urgent. Een noodverordening uitvaardigen kan sowieso wat dit aangaat zelfs als rijkelijk laat worden beschouwd.
Terwijl nu zelfs onderwijzers blijkbaar te maken hebben met spanningen in de klas, u weet wel die veilige leeromgeving van neutrale kennisoverdracht, stond de teller vannacht op vijf bomaanslagen.
Vijf!
En de nacht was nog geeneens voorbij? De naar zeggen jonge daders zijn nog immer voortvluchtig en biedt in mijn nare droom een uitgelezen kans voor de oppositie en een deel van het NSC om dit ook eens op hun beurt te gaan framen.
Gewoon de Godganse tijd gaan zitten ouwehoeren over dat bomexplosies nu eenmaal in het oud Hollandsche DNA zitten.
Ik bedoel; sinds van Speyk is het toch niet meer zo erg geweest in dit land van Maas en Waal. Het is dan ook de hoogste tijd geworden, dat we al die hersenloze tokkies eens gaan benoemen! Gewoon kappen met wegkijken. Hoeveel van dergelijk asociale geuzenacties moeten er nog komen, vooraleer de eerste doden gaan vallen?

Ik schrok plotseling en vanzelfsprekend geschokt wakker. Alsof het orakel mij iets had ingefluisterd, of dat de schellen van mijn ogen waren gevallen. Wat precies weet ik niet meer. Het enige dat ik nog wel 100% zeker wist en niet louter uit een ideologie of zo, maar gewoon gezond, rationeel en wetenschappelijk bekeken; ik was hersenloos wakker geworden?!

Zelfs de hond lag me vragend aan te kijken, zo van; ‘zo hé, jij weet echt helemaal niks meer of wel dan?’
Ik kon niets anders dan bevestigend in verwarring knikken. Al snel realiseerde ik mij met bovenmenselijke inspanning; ik ben niet alleen. Er zijn meer hersenlozen hier.
Buiten op straat was het stil, ondanks dat er heel wat mensen op de been waren. Die waren allen net als ik wakker geschrokken. Ik kon niets anders doen, dan mij mee te laten voeren met die massa. Toen we bij de sportschool aankwamen, wist ik eindelijk weer waar ik was.
Ik was in Urk!
WTF?! Hoe dan?
Ik bedoel; zelfs voor een hersenloze valt er dan heel wat te slikken, wanneer je in Urk wakker wordt hoor.

Alle apparaten waren bezet door mannen in zwarte klederdracht. Het gerucht ging als een lopend vuurtje door de massa; we moeten fit worden. Het is erop of eronder, want er is wel degelijk een genocide op ons gaande.
Dat was vannacht allemaal tot een spontane gewaarwording gekomen, toen Wilders zijn ontslag aan de Koning had aangeboden. In een officiële verklaring op Twitter liet hij weten, dat hij al een tijd de nodige moeite had met de toenemende polarisatie en verharding. Maar toen uitgerekend enkele ministers van zijn kabinet uitspraken deden over de huidige crisis van nachtelijke explosies, besefte hij pas goed hoe diep de haat zat.
De meest verschrikkelijke woorden vielen als stigmatiserende zoete broodjes. Die optelsom van wrede opmerkingen werd hem in de loop der tijd gewoon te veel. Het is dan ook niet heel verwonderlijk; dat je dan als dom rechts in een emotionele spagaat wordt gedwongen. Vreselijk harde woorden zijn namelijk wel degelijk gevallen waarmee de grens van fatsoen werd overschreden.
Zoals ‘dat waren wel die Hollanders’, ‘geen cent teveel hé’ tot het welhaast aangeboren racistische; ’toen was geluk nog heel gewoon’.
Dus nu dom rechts gevallen was, kon Urk niets anders meer doen dan zich mobiliseren. Hoewel ze daar wars zijn van anarchie, trainde de één nog harder dan de ander voor God, Vaderland en Urk.
Na de zware training kwam men bijeen in de kerk. Het blijft per slot van rekening wel Zondag.

Het duurde dan ook niet lang, of de basicfitte kerkgangers begonnen massaal ‘van de Zuiderzee tot de Noordzee’ te zingen. Steeds monotoner ook. Als ware men bevangen door de trance van hun chant, stond men op en liep de kerk uit. Buiten ging het ingetogene er vanaf en begonnen ze wild te gillen voor hun vrijheid. In de verte knalde de zoveelste gevel uit mekaar en het samenzijn dreigde toen helemaal in een niets ontziende volkswoede te ontaarden.
Hoodies werden uitgedeeld. Men begon zich te bewapenen met hele stoeptegels, die woest gillend in de lucht werden gehesen als ware het hooivorken en TikiTorches.
“We gaan naar Den Haag! Voor onze vrijheid!”, gilde een eerste amokmaker.
Dat was niet aan dovemansoren besteed. En eindelijk kregen de hersenlozen voor hun gevoel een duidelijk goed doel voor ogen.
“Alles mot kapot!”, gilde een tweede. “Voor de wederopbouw!”
“We moeten gaan demonstreren!”, gilde een derde.
Na dat scheepsrecht begon iedereen dwars door mekaar heen te gillen. Niemand verstond mekaar meer. Maar het doel was duidelijk. Den Haag moest in de fik. En als daar dan onschuldige slachtoffers bij zouden vallen, dan moest dat dan maar! Langzaam zette de massa zich in beweging. Zelfs voor een ongetraind brein was het niet moeilijk om te beseffen; dat dit tumult een revolutie in wording was. De massa begon te marcheren in colonne. Nog even en niets zou haar nog tot halt kunnen roepen.
“Stop!”, gilde plotseling een geblinddoekte dame, “stop!”
De meute luisterde niet omdat de dame blind was. Kwetsbaren opofferen voor hun inmiddels heilig geworden doel, hoorde daar nu eenmaal bij. Ze stopten met gillen en marcheren, omdat die dame een wel heel groot zwaard in haar handen had.

“Er is in dit land maar één die recht van spreken heeft en dat ben ik!”, zei de dame streng. Ze keek uit over de inmiddels stilgevallen horde. “Je maintiendrai zeg ik u! Dus ga naar huis en laat mij mijn werk doen. Ik heb er tenminste wel de hersens voor!”
Dat laatste had ze nu net niet moeten zeggen.
Een golf van verontwaardiging ging door de menigte. Toch durfde niemand nog echt tegen haar in te gaan. Tot een overlaat gilde; “je bent maar een vrouw!”
“Wie zei dat”; snerpte de vrouw en keek met vuurspugende ogen de menigte in. Maar hoe ze ook spuwde en nog beter keek; ze zag alleen maar hoodies. Allemaal van diezelfde zwarte hoodies waardoor ze bij geen van die gasten een gezicht kon plaatsen.
“Al was je de burgemeester van de hoofdstad, je bent en blijft maar een vrouw hoor!”, waagde nu een tweede onverlaat te gillen gesterkt door de anonimiteit. En langzaam begon het machismo weer de overhand te krijgen.
“Wat ga je doen dan?” stapte nu zelfs brutaal en dreigend zo’n stoeptegelhouder op haar af.
“Ze is maar alleen!”, gilde iemand en toen brak alle respect voor de vrouw en de pleuris uit.
Ze kreeg geeneens de tijd meer om met haar zwaard te zwaaien, toen de eerste tegel haar direct in het gelaat trof. Niet veel later lag ze gebroken, vertrapt en als oud vuil behandeld op het plein; terwijl de menigte in de verte al naar het Westen aan het marcheren was.

In de steden was de mare aangekomen en alle bollebozen kwamen daar bijeen in een driehoek wat te doen tegen dit rauwe populisme. In plaats van het gesprek aan te gaan, dat men doorgaans zo propageerde, verviel men met olie op het vuur gooien.
Dus werd de KOZP maar weer uit de toeslagenkast getrokken. Er zat echt niks anders meer op. Sinterklaas moest gewoon voor eens en altijd met roetveegpiet en al verboden worden. Dat zou die hersenlozen leren.
Desnoods zou gebruik worden gemaakt van het monopolie op geweld. Nu geen tijd meer voor de-escalatie. Het was nu tijd om te gaan handhaven koste dat het kosten mocht. Waren ze nu helemaal betoeterd daar in Urk? Dit is Nederland, waar iedereen gelijk is en de uitzondering op de regel het voor het zeggen heeft. Op social media was de woordenstrijd inmiddels al in alle hevigheid uitgebarsten als een overrijpe puist. Dus zat er niets anders meer op dan maar minder vrijheid en de leuze ‘van de Zuiderzee tot de Noordzee’ werd bij spoedwet verboden.
Tegen de tijd dat de hersenloze meute het Malieveld in het zicht kreeg, had het leger al een cordon sanitaire om alle grote steden heen gelegd. Waardoor het aantal nachtelijke explosies zowaar ook figuurlijk exploderen kon. Per decreet werd demissionair beslist; dat mensen mekaar gewoon even niet meer mochten zien zoals ze zijn.
Dit gaf een enorme verwarring en niet in de laatste plaats bij alle hersenlozen, dat gek genoeg wel iets was dat men zich kon realiseren.
Dat de oplossing een schisma per Wet werd, vond iedereen eigenlijk heel logisch. Als je niet met elkaar kan dan maar zonder. Zo kwam iedereen in de eigen bubbel terecht en dat voelde gewoon heel erg fijn. De bollebozen hadden het lek boven gekregen met juridische dwang. Dat betekende echter geenszins, dat de rust dan ook echt terug was gekeerd. Maar voorlopig had een ieder wat het wilde.
De hoodies bleven getolereerd en demonstratie mocht weer. Maar waren deze onwelgevallig voor de bollebozen, dan dienden deze wel buiten het cordon plaats te hebben. Zelfs de explosies mochten blijven. Want niemand wilde eigenlijk weten wie daar nou precies achter zat. Slapende honden moet je kortom nooit wakker willen maken.
Tevreden viel men weer terug in het pluche van dat bevredigende besef; dat wegkijken ook gewoon erg goed bestuur is om die zo broodnodig maatschappelijke rust te bewaren.

Pas na een eerste slok koffie realiseerde ik me, dat ik echt wakker was. En wat een fijne zondag zou dit niet gaan worden zeg. Eindelijk had ik dankzij die nare droom de weg naar het geluk gevonden.
Hersenloos in je eigen bubbel blijven lijkt toch de beste oplossing voor geluk.
Eindelijk; je suis hersenloos.