Het teststaafje van Marcos.
Zomaar even een gedroomde voorspelling.
Geen exitpole, eerder een soort van insertpole.
In april laat de premier zich uiteindelijk toch ook maar eens testen. Op 4 april, gok ik, slaat hij zijn MickeyMousedekbedje monter in zijn zolderkamertje van zich af, springt na douchen op zijn Batavus en fietst naar de eerste de beste testgelegenheid voor kleine kinderen.
Een knuffel in de berm wijst hem naar de ingang van ‘de vrolijke testcreche‘ en overdreven optimistisch zegt hij, dat hij voor de test komt.
“Jaja! Ik kom mij laten testen!”, verklaart hij trots aan een inmiddels groeiend groepje journalisten.
Dat iemand zijn afspraak aan de media had gelekt, verbaasde hem geenszins. Dat was sowieso de integere politiek waar hij al jaren voor staat.
Dat iemand zijn afspraak aan de media had gelekt, verbaasde hem geenszins. Dat was sowieso de integere politiek waar hij al jaren voor staat.
Hij mag plaats nemen op een kleine oranje skippybal en de testoppas zou dan zo bij hem komen.
Even later draait de deur open en wat schetst zijn opperste verbazing?
“Pieter?!”
“Hoi Mark.”
“Maar … hè? Wat doe jij hier man?”
“Dit is mijn functie elders. Nou even het broekje naar benee.”
“Hè? Het gaat toch door m’n neus?”
“Helaas is de voorraad kleine stokjes op. Maar gelukkig hebben we deze nog.”
Pieter wijst hem naar een houten blokkendoos in de hoek met het opschrift ‘het Hofnarretje’.
“Wat zit daarin?”
“Dalijk Mark. Nou vooruit, broek-je ui-uit. Ik heb nog meer te testen vandaag.”
“AUW!
SJESUS MAN!
WTF Pieter?!”, kon de premier nog net uitbrengen, voordat hij in zijn eigen zwarte scenario verdween.
SJESUS MAN!
WTF Pieter?!”, kon de premier nog net uitbrengen, voordat hij in zijn eigen zwarte scenario verdween.
Vele dagdelen later werd hij wakker in het ziekenhuis en staarde in het geeneens bezorgde gezicht van dokter Gommers.
“Waar ben ik?”
“In het ziekenhuis, de verkoeverkamer om meer precies te zijn.”
“Wat is gebeurd?”
“Kleine bijwerking van de anale test.”
“Kleine wat? Het voelt als zeven jaren diarree!”
“Ja, het teststaafje zat inderdaad wat vast. Maar gelukkig, na vier uur opereren, hebben we het eruit gekregen. En goed nieuws, je bent negatief! Zo, ik ga even aan de koffie. Zodra je je goed genoeg voelt, mag je naar huis.”
“Oh, okay. Dank je …”
Toen Gommers de zusterpost kwam ingelopen, lag hij al bijna dubbel van het lachen.
“En?”, vroeg het personeel vol verwachting.
“Niks! Hij heeft niks in de gaten! Maar dan ook echt helemaal niks!”
Meteen rolden al enkele zusters van hun stoel door de lach. Dokters kregen er zelfs buikpijn van. Eentje wist nog te zeggen; “nooit geweten dat deze buikpijn zo lekker kon voelen.”
Meteen rolden al enkele zusters van hun stoel door de lach. Dokters kregen er zelfs buikpijn van. Eentje wist nog te zeggen; “nooit geweten dat deze buikpijn zo lekker kon voelen.”
Op de koffietafel lag het teststaafje van de premier, inmiddels danig protocollair gesteriliseerd.
“Zullen we deze gaan lekken?”, vroeg Gommers en wees naar het teststaafje op tafel.
Toen kwamen ze helemaal niet meer bij. Op de teststaaf stond duidelijk vermeld:
Toen kwamen ze helemaal niet meer bij. Op de teststaaf stond duidelijk vermeld:
Demissionaire teststaaf
Model Demmink
In te brengen elders
“Toe zeg nog eens Didi, hij had echt geen idee?”
“Geen flauw benul!”
Het geklater van die lachstuipen was hen zoveel meer waard dan het hardste applaus ooit.
