Ik beken.

‘k Voel mij gelijk Dreyfus in de moderne gevangenis van het oude Pakjesavond.
Onterecht beschuldigd en gelijktijdig de aanklacht accepteren is een mix van een best wel bijzonder sociaal beangstigende emotie.Opgegroeid zonder vooroordelen zal ook wel z’n vooroordelen hebben geschapen en dus berust je in aangeprate zonde.
Nee, hier geen Sinterklaas vieren, hallootjes zeg; we leven in 2014 hoor. De gemoederen waren daarvoor al te hoog opgelopen totdat juist een zogenaamd slachtoffer in deze het initiatief nam. Hoewel er hier al heel lang niks meer in een hoek wordt gestrooid, tenminste niks te eten; dan wel uit een groot boek wordt gelezen. Niets meer van dat al, al jaren niet meer maar wel gewoon bijeenkomen, met presentjes… maar dan toch….
“Ja, want het is toch altijd zo gezellig. We kunnen het toch in bescheiden format gieten?”, smeekte mijn Creoolse Parel welhaast hunkerend naar samenzijn.
“Nee joh, waar beginnen we aan?”
“Kom op jongen, desnoods speel ik Zwarte Piet”, dat van doorslaggevende betekenis werd.
Haar gedrevenheid inspireerde mij tot aan het beslag gaan. En dus stond ik tegen zessen in de walm naast een halve metershoge stapel pannenkoeken aan het fornuis de ene na de andere koek te flippen. Op tafel werden drie pepernoten en een stukje taaitaai voor de duiding van het volkse feest decoratief neergelegd en van die hele foute servetten en vlaggetjes, veel vlaggetjes. Dus ja, ik beken; ik heb Sinterklaas gevierd.

In meer besloten kring dan voorheen vanzelfsprekend. We gingen als het ware underground. We voelden ons als een illegale verzetsploeg in de oorlog van het huidige debat en dat bracht ons juist gek genoeg dichter tot elkander. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling geweest zijn van degenen die heel hard j’accuse aan het gillen zijn. En ja, het was gewoon een heel erg gezellige avond waar familiaire banden werden aangehaald in jolijt. Het duurde wel meer pakjes dan gewoonlijk, eer ik iets van schroom van mij af durfde te gooien. Want om keer op keer ingewreven te krijgen dat iedere bakra een vuile racist is, doet toch wat met je gesteldheid. Ieder kind in Nederland krijgt de rassenscheiding met de paplepel ingegoten en hele doordringende documentaires over mijn besmeurde achtergrond gaan door de politiek correcte ether. Meningen als ‘goed dat dat eens gezegd wordt’ en ‘zie je wel, we hadden toch gelijk’ en meer van die meer op de ego dan het Algemeen Nut gerichte visies bepalen de beeldvorming van nu. Je gaat twijfelen en gezien de overtuiging in het gebrachte, moet er wel een kern van waarheid in zitten. Juist het gemak waarmee de aanklagers zelf schaamteloos vervallen in rassenscheiding komt zo natuurlijk over, dat je er zelf, dankzij die paplepel natuurlijk, bijna in gaat geloven. Maar toen ik die altijd zo erg handige shampoo uitpakte, begon mijn verzet te groeien. Want verdomme, ik heb geen ene reet met die hele slavernij te maken en als ik dat al had, dan ben ik nog herstellende van de inquisitie dat ook bepaald geen wandeling in het park was en hoeveel wandelroutes waren er wel niet uitgestippeld? Vanavond heb ik de wat minder pijnlijke gelopen, dat beken ik.

Mijn kinderlijke blijdschap nam gewoon simpel ondoordachte vormen aan, toen ik eindelijk sokken met matching ondergoed uitpakte. Het was alsof Zola voor mij opkwam, toen als klapper van de avond mijn parel als een kind zo blij werd van een mooie ketting…. van kraaltjes…., maar mooi was ie desondanks of juist wel dankzij. 
Verdomme, verdomme, ik beschuldigde in gedachten ineens ook! Dat ik heb lopen twijfelen om een heerlijk avondje af te schaffen. Hoe durft men een ander zo zijn wil op te leggen, want van dialoog is geen sprake. Hier heb ik trouwens al jaren geen ene Zwarte Piet gezien en de enige Sint die dit jaar in de stad was, lag languit op de Markt dus waar hebben we het in hemelsnaam over?
Vele indringende gesprekken met overlevenden van de holocaust geprent in mijn brein komen ineens naar boven. De ellende die zij bij eigen leven hebben moeten ondergaan en hoe ze daarmee gedeald hebben later en nu nog, zetten de zaken in een ander perspectief. Waarom juist die gesprekken naar boven kwamen weet ik niet, maar de relevantie was er niet minder om. Als mensen ooit een reden hadden de huidige bevolking naar het leven te staan, was het deze groep wel. Want zo geweldig zijn ze niet behandeld door onze ouders en die staan nog altijd iets dichterbij dan die uit de gouden eeuw. In mezelf zou ik die beschuldiging wel openlijk en volmondig accepteren en zou bereid zijn tot wat voor schadeloosstelling dan ook. Krom zeker maar uit chronologisch oogpunt in combinatie met de tijdsgeest die nu eenmaal tijd nodig heeft voor mij van meer begrijpelijke aard. En ja ik weet, zij voelen diezelfde pijn maar het tijdsverloop is wel onveranderd geschied, dus waarom dan nu komen met j’accuse terwijl die wonden zoveel ouder zijn en het begrip daarvoor wel zeker gekweekt is? En racisme kan toch niet aan een enkel volk te verwijten zijn? Ik kan het mis hebben maar de euforie van de kadootjes zal daar zeker aan bij hebben gedragen dus ja, ik beken.

Het laatste pakje is een letter X. Sint is dementerend en wil letters nogal vaker dan niet door mekaar gooien en we kunnen lachen om die ouwe knar die ondanks al, dieper geworteld is dan ik had kunnen vermoeden. Nee, niet dat hele gedoe met Piet en zo… hoewel ie ook wel over de tong gaat, maar gewoon het feestje op zich. Dat wordt in meerderheid volgens mij gevierd zonder iets van rassenscheiding in gedachten. Eerder het tegenovergestelde is het geval maar dat geluid durf je niet meer te uiten, dus beken je aldoor in bescheiden zwijgzaamheid. Niemand, besef je, is gebaat bij pijnlijke tenen maar ondertussen loop jezelf op andere kolen en kan het niet anders dan een kwestie van tijd zijn dat het echt uit de hand gaat lopen. 
Maar niet door mij, ik ben underground gegaan dat in wezen veel fundamenteler kan uitwerken op de discussie want verdraagzaamheid moet van twee kanten komen en voorlopig wordt er aan beide zijden geen goodwill gekweekt. Maar zelfs dan was het in dat licht een heerlijk avondje en ik hoop op de tijd dat men zich eens allemaal, eensgezind; wat drukker gaat maken om actuelere zaken, die letterlijk onze hele planeet aan het verzieken zijn en dan sta je daar gekwetst te zijn…. Juist door het verleden te kennen zou de toekomst beter kunnen worden. Maar dat kan nooit als men de blik maar wil blijven vernauwen op eigen leed, maar wakker worden; het blijft moeilijk. Zeker als de slaap gearriveerd is en heel hard op de deur aan het bonzen is. Ik schrik en sluit af, loop naar boven en wens mijn lief welterusten. In dromen word ik posthuum gepromoveerd tot Kletsmajoor en zie Zola er een stukje over schrijven en hoop op gelijke impact als j’accuse destijds die ijdel blijkt… want aan wie moet je nou zoiets in dit land  richten? Ik beken dat ik dat ook niet weet.