Japanse dame on top.
Hij; ruim 35 en zij; om en nabij de 33, hebben elkaar na decennia gevonden. Verrassend hoe het leven soms kan lopen. Ze zijn beiden in Japan verwekt maar al vrij snel na de geboorte van hun ouders weggerukt. Hij moest het Amerikaanse leger in en zij werd verkocht als een geisha aan ene Bakker in Alkmaar, of all places.
Enkele jaren geleden zag ik hem, on the Bay. Hij was de hele wereld over geweest. Maar nu, afgedankt door zijn eigenaar, zat ie in een mistroostige Duitse barak zonder enig contact weg te kwijnen. Direct ben ik in de auto gestapt en na uren in de auto kwam ik aan in het oersaaie Ruhrgebied. Daar in die Heimat zat ie levenloos te zitten maar ik heb hem toch meegenomen. Thuis kwam hij na de broodnodige TLC weer langzaam tot leven en al snel speelde ie de sterren in de ruiten van de buren. Zijn stemgeluid kwam zo puur over dat ik zelden had mogen horen. Mijn tanende gehoor liet mij in de overtuigende waan dat dit het summum was, totdat ik haar zag.
Haar leven als geisha was niet het paradijsje waar ze ooit eens over droomde. Na jaren verplichte dienst werd ze nu apparaat-onterend, naakt nota bene, aangeboden op een marktplaats. Uit piëteit heb ik haar daarom gekocht. Met het schaamrood op de kaken doch met de enige intentie haar, haar vrijheid terug te geven. Enige dagen geleden is ze hier aangekomen, bewusteloos in bubbeltjesplastic. Voorzichtig heb ik haar even weggelegd op een veilig plekje, om eens op haar gemakje te kunnen acclimatiseren. Vandaag heb ik voor het eerst haar stekkertje erin gedaan. Na enig geduld begon haar lampje aarzelend te flikkeren. Ze had de moed dus nog niet opgegeven. Met veel liefde heb ik haar een bad van wasbenzine gegeven en na haar afgedroogd te hebben, voorgesteld aan San. Ze was vrijwel direct niet meer te houden en zo voorzichtig mogelijk, om haar niet te laten vallen, liet ik haar vrij. “Ik heet Onkyo” zei ze en ze nestelde zich teder op San. Haar groene lampje straalde nu. De elektriciteit in de kamer was voelbaar en ‘de’ vonk sloeg definitief over.
Nu liggen ze op mekaar; zij wilde perse on top. Wat wil je, na ruim dertig jaar niks. Alsof ze voor elkander gemaakt zijn klinkt San nu, door haar, nog beter, dat ik niet direct voor mogelijk had gehouden. Enige hoop op een nageslacht is opgegeven daar er zeker wat condensatorretjes zullen zijn die het zakie verstoppen maar zelfs in deze toestand klinken ze formidabel. Vrijwel meteen hebben ze, heel natuurlijk, de kleine Wadia geadopteerd waar ze nu voorlopig hun draden meer dan vol aan hebben. Het enige waar ik spijt van heb is dat niet alle frequentiegebieden meer aan mij besteed zijn. Maar dit wordt ruimschoots goed gemaakt door hun gelukkig samenzijn. Ach, zo worden alle gezinnetjes uiteindelijk samen ouder.
