Southern Bell

Dat hij zijn gebronsde lijf in het wateroppervlak zag weerspiegelen deed hem goed. De golven braken gelijk een natuurlijke fotoshop zijn enorme buik af tot een sixpack dat hem vitaal in het water deed duiken. Na de gigantische plons kwam hij met pijn in het hoofd weer boven. Dat bad was of niet zo diep of hij dook niet meer zo vlak als voorheen.
Nog nauwelijks bekomen van de bodem voelde hij een steek op het rechter schouderblad. Een daas had hem agressief gebeten terwijl ie alleen maar even boven kwam. Wetende dat zijn lichaam hevige allergische reacties kon vertonen haastte hij zich uit het water. Beperkt door zijn omvang en rap optredende stijfheid van zijn rechter lichaamshelft sleepte hij zich hijgend het bad uit. Zijn vrouw die niets vermoedend in slaap was gedoezeld in het heerlijke zomerzonnetje op het ligbed moest hij bereiken maar de afstand leek ineens zo ver. Na enkele pogingen kwam het onbewust in hem op om de verlamde helft eerst naar voren te werpen om na aankomst van deze een paar centimeter verderop zijn nog functionerende deel er met een hakkelige sleepbeweging achteraan te trekken.
Na de eerste tien centimeter werd hij weer aangevallen en nu begon zijn linker ooglid heel snel op te zwellen zijn almaar toenemende bochel op de achtergrond dringend. Door gebrek aan oriëntatie begon hij uit alle macht om hulp te schreeuwen doch door de reeds opgetreden gelaatsparalyse kwam er slechts een dierlijke klank uit doch net voldoende om haar te doen ontwaken.
Op haar af kwam een bekend figuur uit Parijs en na diep nadenken ging er een belletje; ze werd aangevallen door Quasimodo! In paniek rende zij, hem terug het bad induwende, dwars door de gesloten hordeur naar de telefoon en drukte klam van het zweet 1…1…2……..”drie..in Godsnaam” meende ze nog op te kunnen maken uit het dierlijk gegrom  waarna het woeste gespartel in het water langzaam tot rust kwam. “Nee, het gaat al weer hoor dank U; maar, heeft U ook pizza’s?”